Φωτιά στα σύνορα

Εδώ και κάποιον καιρό παρατηρείται μια στροφή τμήματος του αναρχικού/αντεξουσιαστικού χώρου στην ελλαδική επικράτεια προς τα αριστερά. Με βασικό όχημα τον αντιφασισμό, εισάγεται και αναπαράγεται στο λόγο μας, στη συνθηματολογία μας και κατ’ επέκταση στις πρακτικές μας η ιδέα μιας επαναστατικής συνέχειας ανάμεσα στη δράση των κουκουέδων του ’40 και αυτήν των αναρχικών τού σήμερα. Η πιο καταφανής εκδήλωση αυτής της στροφής δεν είναι άλλη από το γνωστό σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς», που δονεί πλέον τα μπλοκ των αναρχικών τακτικότατα.

Για τους διεθνιστές αντιπατριώτες, αυτό αποτελεί σημείο ρήξης.

Ο εθνικισμός της χρυσής αυγής δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κορυφή ενός παγόβουνου που από κάτω κρύβει ένα τεράστιο φάσμα πατριωτικών αποχρώσεων, που εκτείνεται από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, και συμπαρασέρνει μαζί του δυστυχώς και τμήματα της αναρχίας. Οι ναζήδες της χρυσής αυγής, βέβαια, φαίνεται να έχουν πλήρη γνώση αυτής της κατάστασης, γι’ αυτό και συνοψίζουν την προπαγάνδα τους στο τσιτάτο «Χρυσή Αυγή, το μοναδικό λαϊκό εθνικιστικό κίνημα». Είναι μπόλικοι οι μνηστήρες της πατρίδας, γι’ αυτό και το ζήτημα της ιδεολογικής κυριαρχίας επί όλου αυτού του πατριωτικού συρφετού είναι πρωταρχικό τους μέλημα.

Στην κανονικοποίηση της πατριωτικής αφήγησης σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού βίου έχουν οδηγήσει διάφοροι παράγοντες τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν πρόκειται να καταπιαστούμε εδώ με όλους (βλέπε ΠΑΣΟΚ, μακεδονικό, ΛΑ.ΟΣ., ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ολυμπιάδα κ.τ.λ.), αλλά θα εστιάσουμε στο κόκκινο χαλί που φρόντισε να στρώσει τα τελευταία χρόνια η αριστερά της αγανάκτησης και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η κοινωνιστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να απευθυνθούμε στο λαό και να μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε μία επαναστατική ευκαιρία, οπότε και θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα ιδεολογικά στεγανά μας και να αλληλοζυμωθούμε με τη βίαια προλεταριοποιούμενη πρώην μικρομεσαία και μεσαία τάξη, σήμανε εν μέρει και τον αφοπλισμό της αναρχικής δηκτικής κριτικής στα πράγματα. Τη ζήσαμε τούτη την πλαστικότητα της γνώμης, που τάχθηκε ενάντια στον αναρχικό πουρισμό, τόσο με τη βαλβίδα εκτόνωσης των αγανακτισμένων, όσο και με την αποδοχή προς τις εργατικές εκδηλώσεις των εθνικομπολσεβίκων του ΕΠΑΜ, παραδείγματος χάριν.

Γιατί και το ΕΠΑΜ φωνάζει «ένας είναι ο δρόμος, λαέ, για να νικάς, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- Μελιγαλάς», καθώς το κάνει και η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ κατά περιπτώσεις. Και επειδή, όπως λέει και ο λαός, «δεν κάνουν τα ράσα τον παπά», θα έπρεπε τουλάχιστον να αρχίσει να αναρωτιέται η κοκκινόμαυρη αναρχία γιατί άραγε ταυτίζεται στο ζήτημα με τους σοσιαλδημοκράτες και τους εθνικομπολσεβίκους.

Από τότε που έσκασε η κρίση στην Ελλάδα, η αριστερά επέλεξε συνειδητά να ποντάρει τα λεφτά της στο λαϊκίστικο αντιγερμανισμό. Εκεί πάτησε ο νέος πατριωτισμός των τελευταίων τριών χρόνων, στην αποτίναξη του νεοαποικιοκρατικού ζυγού και στην αντίσταση του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. «Όλοι μαζί να φύγουν οι ναζί» το νέο κορδελάκι, πλάι σε καρικατούρες της Μέρκελ, μούντζες και σημαιάκια.

Για να βρει λοιπόν χώρο σε αυτό το πολιτικό παιχνίδι η αναρχία έπρεπε να συμβαδίσει, έστω και συνθηματικά, με κάτι οικείο και γνωστό. Κάτι που θα πόλωνε αλλά και θα την ενσωμάτωνε ταυτόχρονα, για να μπορέσει να έχει κι αυτή το μερτικό κοινωνικής απεύθυνσης που της αναλογεί. Ούτως η άλλως, ο απογαλακτισμός από την αριστερά δεν έλαβε ποτέ χώρα. Χάριν της προσαρμοστικότητας λοιπόν, οι σταλίνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γίνανε πολιτικοί προπάτορες, κι οι αναρχικοί πλέον οι κληρονόμοι μιας αγωνιστικής αντιναζιστικής παράδοσης. Ο πατριωτισμός και η εθνικοφροσύνη των εαμιτών όπως και ο συγκεντρωτισμός και ο μιλιταρισμός γίνανε θέματα δευτερεύοντα, που η αναρχία τούς έδωσε συγχωροχάρτι. Ήταν, λέει, άλλο το πλαίσιο τότε, και όσοι τολμούν να μιλήσουν εναντίον, είναι ή φαντασμένοι κοσμοπολίτες ή αφελείς ανιστόρητοι.

Εμείς από την άλλη, σε πείσμα των καιρών και ενάντια στην πατριωτική κατρακύλα, κόντρα στον ευνουχισμό του αναρχικού λόγου και συνεπείς στον αγώνα της διεθνιστικής προοπτικής φωνάζουμε: Ούτε πατριώτες, ούτε σταλινικοί, αναρχικοί της πράξης κι εξεγερσιακοί.

ανωνύμου