Λίγα λόγια για την απεργία των καθηγητών, την επιστράτευση της από το κράτος και το ξεπούλημα της από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία
αφίσα από τον εργαλειοφόρο που δεν κολλήθηκε ποτέ έξω από τα εξεταστικά κέντρα εξαιτίας του ξεπουλήματος της απεργίας από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (δημοσιεύεται για αρχειακούς λόγους)
Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, τη Τετάρτη 15 Μάη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, παραβιάζοντας την απόφαση και την θέληση της βάσης των καθηγητών για απεργία την Παρασκευή 17/5, ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, προχώρησε στην απόφαση για αναστολή της απεργίας, χρησιμοποιώντας γελοία συνδικαλιστικά τερτίπια. Γνωρίζαμε καλά ότι οι καρεκλοκένταυροι εργατοπατέρες θα προσπαθούσαν να βάλουν εμπόδια στην αγωνιστική διάθεση της βάσης, αλλά η απόφαση για αναστολή του απεργιακού αγώνα, πριν καν αυτός ξεκινήσει, με τη πρόφαση ότι δήθεν δεν πληρούνται οι όροι για την πραγματοποίηση της απεργίας, καταδεικνύει για πολλοστή φορά το ρόλο τους : είναι εδώ όχι μόνο για να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή και να βάζουν φρένο στους εργατικούς αγώνες αλλά αποτελούν ένα χρήσιμο δεκανίκι και πιστό λακέ του κράτους και του κεφαλαίου.
Τις τελευταίες ημέρες οι καθηγητές της β’ βάθμιας εκπαίδευσης δίνουν ένα δίκαιο αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης και ενάντια στην βίαιη υποτίμηση της εργασίας τους. Μετά την πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία με την έναρξη των πανελλήνιων εξετάσεων και πριν καν υιοθετηθεί η πρόταση αυτή από τις τοπικές ΕΛΜΕ, το κράτος προβαίνει σε πολιτική επιστράτευση των καθηγητών. Με την επιστράτευση αυτή, την τρίτη μέσα στο τελευταίο πεντάμηνο, μετά από αυτή των απεργών του ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών, ο κρατικός αυταρχισμός κάνει για ακόμα μία φορά ξεκάθαρο οτι οι απεργίες πλέον ποινικοποιούνται. Το δικαίωμα στην απεργία ισχύει μόνο θεωρητικά, καθώς ακόμα και με την υπόνοια της αντίστασης, η απεργία αντιμετωπίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα.
Η απόφαση του κράτους για πολιτική επιστράτευση των καθηγητών είναι απόφαση ταξική και δείχνει ξεκάθαρα την διάθεση της κυριαρχίας για επίδειξη μηδενικής ανοχής απέναντι στα αντιστεκόμενα κομμάτια. Με την ίδια λογική ποινικοποιεί και άλλους δημόσιους υπαλλήλους, χαρακτηρίζοντάς τους ως επίορκους, ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί έχουν κάποια δικαστική εκρεμμότητα που δεν έχει τελεσιδικήσει, προκειμένου να μπορεί να τους θέσει σε αργία. Στην ουσία τέτοιες πρακτικές αποκαλύπτουν την προσπάθεια της κυριαρχίας, εν μέσω της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, να επιβάλλει την κοινωνική σιωπή και να καταστείλει κάθε αγωνιστική διάθεση και δράση. Ενδεικτικό του κατασταλτικού-αυταρχικού τρόπου με τον οποίο δρα το κράτος απέναντι σε αυτούς που δεν δέχονται να συναινέσουν, είναι το ότι η πρωθυπουργική απόφαση του 2007, με την οποία θεσπίζεται η πολιτική επιστράτευση, αναφέρει πως αυτή εφαρμόζεται στην περίπτωση της επείγουσας απειλής για τη δημόσια τάξη και υγεία. Το ζήτημα δεν είναι να καταγγείλουμε το κράτος για αντισυνταγματικότητα αλλά να αντιληφθούμε πως, οτιδήποτε τίθεται ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων, αντιμετωπίζεται ως διασάλευση της δημόσιας τάξης. Με απλά λόγια, όπως τη δημόσια τάξη τη διασαλεύουν οι απεργίες και οι απεργοί επιστρατεύονται, έτσι και την υγεία την απειλούν οι μετανάστες που κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τοξικοεξαρτημένοι και οι οροθετικές πόρνες που διαπομπεύτηκαν και φυλακίστηκαν.
Το κράτος εσκεμμένα έφερε τα μέτρα για την παιδεία λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις, προκειμένου να εκβιάσει τους καθηγητές και με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε κατασυκοφαντεί τον κλάδο τους, ότι δήθεν κινούνται συντεχνιακά, ότι είναι τεμπέληδες ή ότι δήθεν δεν σκέφτονται τους μαθητές τους. Στην ουσία προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και κανιβαλισμό, επιδιώκοντας να στρέψει τους μαθητές και τους γονείς τους εναντίον των απεργών καθηγητών. Πολλοί όμως από αυτούς τους γονείς είναι οι απολυμένοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι απλήρωτοι εργάτες του σήμερα και οι μαθητές οι άνεργοι του αύριο. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει για την αγωνία των μαθητών, γιατί είναι αυτό που πυροβολάει τα όνειρά τους, εξασφαλίζοντάς τους ένα αβέβαιο μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια έχουν συγχωνευτεί ή καταργηθεί γύρω στις 2000 σχολικές μονάδες σε όλη την επικράτεια, σταμάτησαν να λειτουργούν η πρόσθετη διδακτική στήριξη και διδασκαλία στα Λύκεια και Γυμνάσια αντίστοιχα, οι κενές θέσεις εργασίας υπολογίζονται σε πάνω από 1000, ενώ οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή είναι τεράστιες. Σε αντίθεση με τη λάσπη της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης είναι σκληρά εργαζόμενοι, καθώς εκτός από το διδασκαλικό τους έργο, είναι επιφορτισμένοι με πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, χωρίς να προσμετρήσουμε τις εργατοώρες της εργασίας και της προετοιμασίας στο σπίτι.
Οι καθηγητές αγωνίζονται για δημόσια εκπαίδευση, ενάντια στην κατάργηση ή συγχώνευση χιλιάδων σχολείων στη χώρα, ενάντια στις χιλιάδες επικείμενες απολύσεις εκπαιδευτικών, ενάντια στις αναγκαστικές μετατάξεις και στο πετσόκομμα των μισθών τους. Η προδομένη από τη συνδικαλιστική ηγεσία απεργία τους θέτει ζητήματα ενάντια στο νέο ”ευέλικτο σχολείο”, ενάντια στην υποταγή της εκπαίδευσης στην αγορά.
Ο αγώνας των καθηγητών είναι υπόθεση όλων μας, όλων όσοι βιώνουμε στο πετσί μας την υποτίμηση της εργασίας μας, τη βία της ανεργίας, την εξαθλίωση της ζωής μας. Είναι υπόθεση της τάξης μας. Τώρα είναι η ώρα να αγκαλιαστεί ο αγώνας αυτός από τους εργαζόμενους, τους επισφαλείς, τους άνεργους, τη νεολαία, από το σύνολο της εργατικής τάξης, από όλους τους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας. Έτσι μπορούν να θωρακιστούν οι απεργίες από τη τρομοκρατία της επιστράτευσης, με την ταυτόχρονη δημιουργία απεργιακών ταμείων και δομών αλληλεγγύης μεταξύ των απεργών, με ομάδες περιφρούρησης των εργασιακών χώρων που τελούν υπό κατάληψη και με την παρουσία αλληλέγγυου κόσμου. Έτσι θα ξεβράσει ο κόσμος που αντιστέκεται τους εργατοπατέρες συνοδοιπόρους του κράτους, με απεργιακό αγώνα διαρκείας, χειραφετημένο και ακηδεμόνευτο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με την ταυτόχρονη οργανωτική αναβάθμιση του αγώνα, ώστε να αποκρούσει την επίθεση του κράτους και με την αναβάθμιση του περιεχομένου του αγώνα επίσης, για να ξεφύγει αυτός από τις αμυντικές διεκδικήσεις, να γενικευτεί η κοινωνική ανυπακοή και ανταρσία και να εξελιχθεί σε συνολική κριτική του καπιταλισμού, με τα χαρακτηριστικά της ταξικής και κοινωνικής αντεπίθεσης, για να ανατρέψουμε κράτος και κεφάλαιο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Πηγή: