Η κυβέρνηση κάθε φορά που κάποιος κλάδος γίνεται στόχος της πολιτικής της και απεργεί, γίνεται το μαύρο πρόβατο. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς αποκαλέστηκαν συντεχνία. Το ίδιο λίγο αργότερα οι ναυτεργάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μένουν απλήρωτοι για μήνες.
Συντεχνία ήταν και οι αγρότες για την κυβέρνηση, αφού θα “παρέλυαν την χώρα”. Συντεχνία αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους φαρμακοποιούς, επειδή δεν ήθελαν να βάζουν λεφτά από τις τσέπες τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έγιναν ο πρώτος και εύκολος στόχος λόγω δεδομένων παθογενειών του συστήματος δημόσιας διοίκησης, μαντέψτε…πήραν την ταμπέλα της συντεχνίας.
Όμως δεν σταμάτησε εκεί η ακροδεξιά κυβέρνηση. Συντεχνία αποκαλέστηκαν οι οδηγοί των φορτηγών και φυσικά σήμερα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Σαν πολλές…συντεχνίες δεν μαζεύτηκαν; Αν κάθε εργασιακή ομάδα ή κάθε κοινωνική τάξη, ή οι κάτοικοι μιας περιοχής όπως π.χ της Ιερισσού αντιστέκεται επειδή κινδυνεύει το βιοποριστικό της επίπεδο ή διακυβεύεται η ποιότητα ζωής ή ή ίδια η ζωή της, αντιμετωπίζεται ως “συντεχνία”, τότε θα πρέπει να μας πει ο πρωθυπουργός ποιος τις φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Γιατί το 2011,έλεγε ο Σαμαράς ότι η επιστράτευση είναι χουντική μέθοδος.
Επίσης, συχνά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχοντας εξελίξει το τέχνασμά του. λέγοντας ότι η Χ συντεχνία “είναι εναντίον της κοινωνίας” (sic). Αν η κάθε “συντεχνία” κατά την κυβέρνηση είναι εναντίον της κοινωνίας, άρα όχι μέρος της, ποιοι τέλος πάντων απαρτίζουν την κοινωνία;
Οι απόφοιτοι του Harvard και των ιδιωτικών κολεγίων; Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που σκούζουν στα κανάλια για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, που φυτεύουν διόδια όπου θέλουν; Οι τραπεζίτες πρώην και νυν που παίρνουν θέσεις εξουσίας; Τα golden boys των “αγορών”; Οι ξένοι επενδυτές που θα έρθουν να σώσουν την χώρα; Ας κάνει αυτή την διευκρίνιση, ας θέσει τους διαχωρισμούς, για να μάθουμε τελικά αν χρειάζεται να γίνουμε…αντικοινωνικοί.
Πηγή: