Το κράτος είναι φίλος σου
Το κράτος είναι απαραίτητο. Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί. Το χάος καραδοκεί. Όταν σε όλο τον πλανήτη ξυπνούν δύο κόσμοι, όταν μικρά παιδάκια δένουν τις γραβάτες τους, για να πάνε στο κολέγιο, να πάρουν την υψηλότερης ποιότητας εκπαίδευση, για να διαχειριστούν τον κόσμο, να τον πουλήσουν και να τον αγοράσουν και μαζί, λίγα μέτρα παραπέρα, ξυπνούν και κοιμούνται, τρέφονται και τριγυρνούν άλλα παιδιά στα σκουπίδια, τότε ναι, το κράτος είναι ζωτικής σημασίας.Χρειάζεται πολλή φαιά ουσία, για να τραφεί. Τη δική μας. Είμαστε απόλυτα απορροφημένοι στη δουλειά μας. Αν κάποιος μας τη στερήσει, αναστατωνόμαστε. Θέλουμε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε, κάνοντας κάτι συγκεκριμένο. Έχουμε ανάγκη να είμαστε απασχολημένοι. Αλλιώς, μέσα σε όλο αυτό το χάος θα διαλυθούμε. Αν δεν έχουμε ωράριο, θα συντριβεί η ψυχοσύνθεσή μας. Θα είμαστε μόνοι.
Το κράτος είναι φίλος μας. Μας χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Είναι καλός πατέρας, προστάτης, να μας γιατροπορέψει, να μας εξασφαλίσει εύρωστο μέλλον, για μας και τα παιδιά μας. Χρειάζεται, για να μη φάμε ο ένας τον άλλο, που έλεγε κι ο γερο-Χομπς στον Λεβιάθαν του. Πράγματι. Κι αν δεν είναι καλό, θυμώνουμε μαζί του. Σε καιρούς κρίσης, χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτό, που δε μας έδωσε ό,τι μας υποσχέθηκε. Εκλογές, πραξικόπημα, βασίλειο, αυτοκρατορία, απόλυτος έλεγχος στις ζωές μας, ο,τιδήποτε χρειάζεται. Αρκεί να μη μένουμε στην ανασφάλεια. Το χάος είναι παντού γύρω.
Οι υπάλληλοί του, οι υπηρεσιακοί του φύλακες, οι οικονομολόγοι κι οι τραπεζίτες το στελεχώνουν αυτό το κράτος. Δεν είναι μια απρόσωπη δύναμη, αλλά άνθρωποι-τροφοί του, με συγκεκριμένες προθέσεις. Κι αν αυτοί βγουν χαμένοι, θα τους αντικαταστήσουν οι νικητές. Αενάως. Γιατί το κράτος είναι αναγκαίο. Μη σφαχτούμε μεταξύ μας. Δεν κάνει.
Ας ζούμε εν ειρήνη, στην επικράτειά του, αλληλοσπαραζόμενοι σιωπηλά, ο θάνατός σου η ζωή μου και κοίτα την πάρτη σου, μην χάσεις κανένα όφεων-οφίκιο και τι θα γίνει μετά. Αρκεί να μη γίνει πόλεμος και σφαχτούμε μεταξύ μας. Τα ’παμε. Αρκεί να μη νιώσουμε την τρομακτική ανάσα της αβεβαιότητας. Το καλό θέλει θυσίες και δεν είναι καιροί να θυσιαζόμαστε. Είναι καιροί να μαζευόμαστε κι άλλο στο καβούκι μας. Να είμαστε καχύποπτοι με όλη την ανθρωπότητα. Μόνο το κακό είναι βέβαιο. Γι’ αυτό, χρειάζεται το κράτος.
Το κράτος είναι φίλος σου, που σε αφήνει να βασανίζεσαι και να καταστρέφεσαι, μόνο και μόνο για να σε σώσει μετά. Είναι ο δυνάστης κι ο σωτήρας σου. Και πάλι καλά, γιατί είσαι διεφθαρμένος. Κι αν μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, μπορεί να κατασπαράξεις κι αυτόν λίαν συντόμως.
Η αναρχία είναι μια κατάσταση που περιορίζει τους ορίζοντες. Είναι πολύ συγκεκριμένη και σε βάζει σε συγκεκριμένα πλαίσια που σε περιορίζουν. Ποιο το νόημα, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, να είσαι αναρχικός; Πολύ περιοριστικό. Θα μπορούσες να κάνεις τόσα άλλα πράγματα και κυρίως να ζήσεις. Γιατί η ζωή θέλει τάξη κι ένα ωρολόγιο πρόγραμμα.
Ποια αναρχία και ποιο χάος; Μια ουτοπία είναι όλα. Οι αναρχικοί δεν ξέρουν να ζήσουν. Γιατί δεν κάνουν ό,τι κι άλλοι; Τι θέλουν τελοσπάντων; Να αλλάξουν τον κόσμο; Ποιος τους ζήτησε βοήθεια; Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Κι ενώ οι περισσότεροι τους περιφρονούν, αυτοί εκεί να επιμένουν στις ιδέες, στις θεωρήσεις, στις αντιπολιτικές τους αγκυλώσεις. Μια είναι η αλήθεια κι αυτοί χάνονται σε αυταπάτες. Ανόητοι ονειροπόλοι στην καλύτερη περίπτωση.
Βάλτο καλά στο μυαλό σου, δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Κι αν δεις ότι κουράστηκες, κάνε διακοπές, μπούκωσε χούφτες αντικαταθλιπτικά, πιες ναρκωτικά και δυο νταμιτζάνες αλκοόλ για το σβήσιμο∙ ό,τι αντέχει η τσέπη σου τελοσπάντων. Κι από κράτη, ένα σωρό. Καιρός να αρχίσεις τα ταξίδια κάθε είδους, για μια καλύτερη ζωή.
Αλλά μην παραπονιέσαι μετά…