Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…υπάρχει ελπίδα
Νήπιο πρόσφυγας από την Συρία στην Λέσβο
Πηγή εικόνας:http://www.stokokkino.gr/article/1000000000009934/
Πηγή εικόνας:http://www.stokokkino.gr/article/1000000000009934/
Παιδιά στα αζήτητα σε ιδρύματα, υπάρχει κίνδυνος να κλείσει το μοναδικό ακτινοθεραπευτικό κέντρο για παιδιά(όσες υποσχέσεις και να δώσει ένα υπουργείο, εάν δεν υλοποιηθούν δεν πιστεύει κανείς τίποτε), χιλιάδες παιδιά θα μείνουν και φέτος εκτός παιδικών σταθμών, παιδιά που λόγω της ανεργίας των γονιών τους δεν έχουν ούτε επαρκή τροφή, παιδιά-πρόσφυγες στο πεδίο του Άρεως, στην Λέσβο, στην Κρήτη, σε βάρκα αυτή την στιγμή κάπου στην Μεσόγειο, παράνομα χωρίς να ξέρουν γιατί, αφήνουν πίσω την φρίκη ενός πολέμου, για να γνωρίσουν την φρίκη του “πολιτισμένου” κόσμου. Άραγε ποιος κρίνει τι είναι πολιτισμένο και τι όχι, ποια αξίζουν να ζήσουν και ποια όχι, ποια παιδιά θα τα έχουν όλα και σε αφθονία και άλλα με μια κούκλα από πανιά θα κοιτάζουν την ευτυχία κατάματα;
Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα είναι πέραν οικονομική κρίση ηθική και δυστυχώς τα παιδιά είναι τα πρώτα της θύματα. Γιατί δεν είναι -κατ’ εμέ- ηθικό ένα παιδί να πηγαίνει πεινασμένο στο σχολείο, να πεθαίνει από αναθυμιάσεις μαγκαλιού, στην προσπάθεια του να ζεσταθεί, να μην έχει μια μπάλα, μια κούκλα να παίξει ένα βιβλίο να ταξιδέψει στις σελίδες του.
“Η μόνη πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια” και άλλα τέτοια κλισεδάκια μοιάζουν ανέκδοτο ενίοτε . Υπάρχουν παιδιά που ούτε αυτό δεν έχουν να αποκαλέσουν πατρίδα.
Αλλά δεν είναι ακόμη ένα απαισιόδοξο Post , αυτό εδώ Αναγνώστη μου. Ως επίλογο θα βάλω τον τίτλο λοιπόν… “Αν γλυτώσει το παιδί..υπάρχει ελπίδα”