αποχαιρετισμός στην ομορφιά
Χαιρετάς τον κ.Κώστα κατεβαίνοντας. Για μια ακόμα φορά η ίδια συζήτηση: ..”να σου δώσω το ενοικιαστήριο να το βάλεις στη δουλειά”.. . Η απάντηση η ίδια. Μια από τα ίδια γενικώς και ειδικώς. Βροχές, μουντός ουρανός, ρυάκια στη φθαρμένη άσφαλτο της Σόλωνος και γλίστρημα στα πεζοδρόμια της Μπενάκη. Ζώντας στο κέντρο. Μια από τα ίδια. Περίπου. Πιο ενδιαφέρον έχει η Μπενάκη, μου φαίνεται πιο ζωντανή. Παλιά περπατούσα την Ανδριανού στη Πλάκα σε ένα άλλο δρομολόγιο.. μα η Μπενάκη πιο ζωντανή. Ίσως επειδή είναι πιο βρώμικη. Επειδή συναντάς παιδιά που προσπαθούν να σου πουλήσουν κανα ψιλό ή πρέζα. Τώρα τελευταία έχουμε και το σίσα. Οι επιλογές στον καπιταλισμό δεν σε κάνουν να βαριέσαι ποτέ. Εκτός από μερικές φορές που βαριέσαι τον εαυτό σου. Τα μικροντηλέρια κρυμμένα πίσω από τις κολόνες λες και δεν ξέρουν οι μπάτσοι. Η πείνα. Στο ενεχυροδανειστήριο σου έρχεται να βρίσεις. Γελάς με τους οικολόγους και τα πορτοκάλια τους και σφίγγεται το στομάχι σου με τον ακρωτηριασμένο πρεζάκια στο καροτσάκι. Καχυποψία στον τύπο με τις φασιστοσημαίες στο μαγαζί του που είναι τίγκα στο Κινέζικο, οσμές σαπίλας στη Βαρβάκειο, καυσαέριο στην Αθηνάς από λεωφορεία και άφθονα ντεσιμπέλ παντού. Τα μάτια της καταστολής. Δεν γίνεται να μην σκεφτείς. Δεν γίνεται να μην προσέξεις. Το βλέμμα του σεκιουριτά μπροστά από το ενεχυροδανειστήριο. Το φασιστικό σήμα στο κράνος του δημοτόμπατσου, την ουρά στον ΟΑΕΔ. Τα περιστέρια στη Κοτζιά, τα ταΐζουν εργάτες από το Μπαγκλαντές υπό το βλέμμα μηχανόμπατσων. Στο συντριβάνι δίπλα μια οικογένεια από κάποια χώρα βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες. Μετανάστες εργάτες. Μαγαζάτορες Έλληνες της Χαλιμάς και του κώλου. Ατάκες για εμετό και κίνηση φιδιού. “Να φύγουν οι μαύροι”. Έρχονται από μακριά οι μπάτσοι πάλι. Οι μπλε σειρήνες το φωτορυθμικό της αηδίας. Συνέχεια περιπολίες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που δεν είναι στρατόπεδο αλλά “κέντρο Ευρωπαικής πόλης”. Κρύο και γουστάρεις. Κρύο. Ντυμένος καλά, βιαστική ματιά στις βιτρίνες, βιαστική ματιά ξανά στον σεκιουριτά, βιαστική ματιά στον μπάτσο, βιαστική ματιά στον ντήλερ, βιαστική ματιά στο πρεζάκι στο καρότσι με το χέρι προτεταμένο να ζητά λεφτά θαρρείς από πάντα. Ο Δισκοβόλος του 21ου αιώνα. Ένα μεγάλο παχύ γιαούρτι στη μάπα του έθνους. ΆΞιον Εστί.
Να σκέφτεσαι τους χαζοχαρούμενος σε οθόνες της τηλεόρασης. Ωμά κρέατα και ψάρια και από επάνω τους κρεμασμένες επίπεδες οθόνες να τα επιβλέπουν διαφημίζοντας τη πραμάτεια στη Βαρβάκειο. Ποτέ άλλοτε τόσα πολλά ωμά κρέατα δεν είχαν την ευκαιρία να δουν εικόνα με εκατομμύρια χρώματα σε αναλογία 16:9. Ο ποταμός των συνταξιούχων σε χρώμα καφέ , γκρίζο και μαύρο, παπούτσια με 15 ευρώ, ο περίεργος τύπος που δέχεται χρυσαφικά στην Ομόνοια και η στάση του λεωφορείου με αφίσες και συνθήματα γνωστά, θαρρείς από παράλληλες πραγματικότητες, κατάφεραν να περάσουν, να σπάσουν το φράγμα. Ρωγμές παντού. Βαλμένα για κράχτες, ανδρείκελα βιτρίνας ντυμένα διαδηλωτής με μάσκες για τα χημικά να κοιτάνε απέναντι στα σχεδόν τσάμπα χριστουγεννιάτικα στολίδια, να τα πουλάνε δύο πιτσιρικάδες με γουλί κεφάλι λες και βγήκαν από κάποιο παλιό αμερικάνικο θρίλερ. Σκαλωσιές και ζητιάνοι, τουρίστες στα χαμένα, δέντρα που λυγίζουν προς τις τράπεζες και κόρνες σε μόνιμο εποικοδομητικό διάλογο. Και ξανά βιαστική ματιά στους μπάτσους, ξανά βιαστική ματιά στους μετανάστες, ξανά βιαστική ματιά στους έμπορους, ξανά βιαστική ματιά στα καφέ την ώρα που σερβίρουν εξειδικευμένα πτυχία ανειδίκευτους πελάτες. Ξανά και ξανά ώσπου το βίωμα να γίνει συνήθεια, η συνήθεια βαρεμάρα, η βαρεμάρα αηδία, η αηδία οργή, η οργή γαλήνη. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνει τι και γιατί; Και στην τελική δεν έγινε και τίποτα γιατί σου αρέσει και έτσι. Και σκέφτεσαι -ίσως και λανθασμένα- πως ομορφιά δεν είναι αυτά που συνήθισες να σου αρέσουν, αλλά αυτά που μίσησες, τους έριξες μια βιαστική ματιά και συνέχισες με την υπόσχεση ότι κάποτε μπορεί και να τα αλλάξεις. Γιατί οι εργάτες από το Μπαγκλαντές έρχονται και ταΐζουν περιστέρια υπό το βλέμμα των μπάτσων. Η ομορφιά είναι η ουτοπία.
risinggalaxy
