Μνημόνιον
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Οι νέοι δεν διαθέτουν κρυφές ατζέντες και όψιμο σοβινισμό ποιητού που ανδραγάθησε στη μάχη για την απόφραξη ποιητικών οχετών. Οι νέοι ανοίγουν δρόμους με τη σεσημασμένη αισιοδοξία της περδικούλας τους.
Οι νέοι που δεν κόβουν αριστερά η δεξιά με υπογένεια αρχαίες σκουριές και συφοριασμένες λέξεις θέλουν μόνο το θηλυκό και το αρσενικό να ξεσπάει σε λυγμούς κοντά στη σκάλα Βραδέτου έρημο φθινοπωρινό απόγευμα βάζοντας θεμέλια έρωτος στην ξερολιθιά του έθνους.
Οι νέοι που δεν γέρασαν στα μπουντρούμια του σκιτζή φροντιστή με επωμίδες χάλκινες για τις πανελλαδικές μάχες γουργουρίζουν θαυματουργά σε κάποια φύση και σε κάποιο βυθό Λακωνικού κόλπου λατρευτικά υπομένοντας το ηλιοστάσιον του θέρους.
Οι νέοι που δεν πενθούν την προβιά λύκων εθνικών που μαγαρίζουν κορμάκια με ηρωισμούς και μνημόσυνα δουλεύουν στη σιωπή με το ποσοστό πόθου που γλίτωσε απ’ τον καιάδα της υπεραξίας.
Οι νέοι δεν έχουν ηλικία σαρκοβόρου καριέρα και θρήσκευμα. Μόνο καύλες. Το Εμπρός σηκωθείτε αδέρφια, το γελοιογραφούν ως αντίστιξη στις πολτώδεις μεγαλοστομίες άλλων νέων ηγετών που απ’ τα γεννοφάσκια τους διορίστηκαν σωτήρες της ψωροκώσταινας απ’ τα κάτεργα δεκαπενταμελούς.
Οι νέοι δεν έχουν ψυχή αλλά σώμα. Δεν φυτεύουν στο διανοητικό τενεκέ της ακαδημίας ποιητικές συλλογές αλλά συλλέγουν γύρη απ’ τον ιγμόρειο ερωτογενή αδένα της καλής τους. Πάντα σαλεύοντας ως πανανθρώπινη αφρισμένη ύλη στα κρεβάτια, στις λεωφόρους των οργασμών και των ονείρων.
Οι νέοι δεν το παίζουν ηγήτορες στα στομάχια λαού που ξέπεσε στη γερμανική βοήθεια και στα δόντια του Αμερικάνου.
Οι νέοι δεν έγιναν γλείφτες για μια θέση στον ήλιο της εξουσίας και δεν έγιναν πανεπιστημιακοί για να πουλήσουν τον κώλο τους στους δημιουργικούς τεχνοκράτες που μπανιαρίζουν με χαρτονομίσματα τον Κύριο ημών Κάτοχο των αδύναμων όντων.