ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ. ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ
Από το απόγευμα της Παρασκευής οι δανειστές δια του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ απεύθυναν τελεσίγραφο 72 ωρών στην ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης τη Δευτέρα. Έκτοτε μένει ακόμα μια βδομάδα μέχρι να λήξει και τυπικά η παράταση της δανειακής σύμβασης, πάνω στην οποία τρέχουν όχι μόνο οι εκκρεμείς δόσεις και οι επιστροφές από τα ελληνικά ομόλογα που διεκδικεί η ελληνική κυβέρνηση αλλά και το ΤΧΣ -το ταμείο για την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών ύψους 10 δις περίπου-, αλλά και η έκτακτη χρηματοδότηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών από τον ΕLA μέσω της ΕΚΤ. Στο βαθμό που δεν ανανεωθεί η δανειακή σύμβαση όλα αυτά παύουν να ισχύουν και εκεί τελειώνει το παιχνίδι των καθυστερήσεων που έχει επιλέξει το Μαξίμου ως διαπραγματευτική τακτική με την Τρόικα μαζί και οι σχετικές ασάφειες.
Όπως να χει, όποια και αν είναι τα πιθανά σενάρια στις 30 Ιούνη οι θεωρίες των παιγνίων λαμβάνουν τέλος. Από κει και πέρα ακόμα και αν το καλοκαιράκι είναι από μόνο του μια ανακωχή (δεν ξέρουμε για αυτό το καλοκαίρι, κι αν ορισμένοι μεθοδεύουν ιουλιανές εξελίξεις) αρχίζει εκ νέου το πραγματικό ματς. Και αυτό -ας ξέρουν όλοι οι παίκτες των σαλονιών- θα παιχτεί στους δρόμους. Ας πληροφορηθούν επίσης οι καραγκιόζηδες μεταξύ Κολωνακίου και Εκάλης που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των αδώνηδων και των τζήμερων, στήνοντας προεόρτια Ευρωμαϊντάν την Πέμπτη στο Σύνταγμα, με σκοπό να επανέλθουν δριμύτεροι τη Δευτέρα, αν φυσικά η αριστερά και το κίνημα τους το επιτρέψει, ότι στους δρόμους δεν υπάρχουν ασάφειες, ούτε περιθώρια για “κοινά αμοιβαίες επωφελείς λύσεις”. Με αφορμή λοιπόν τις συγκεντρώσεις κατσαρόλας αποκαλύπτεται και η κοινωνική μπόχα που έρχεται από την αυλή της άρχουσας τάξης, από τον απόπατο που ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των αφεντικών και ας αντιληφθούν ορισμένοι μια και καλή ότι τα ζώα αυτά (η κάθε είδους νοικοκυροσύνη, μήτρα επίσης των γκοτζαμάνηδων) δεν συγκινούνται από τα δακρύβρεχτα του πατριωτικού μετώπου ενάντια στους “ξένους επικυρίαρχους”, γιατί για αυτούς πατριωτισμός είναι το “ανήκομεν εις τη Δύση”, είναι η ευγνωμοσύνη στους “εθνικούς -καπιταλιστές- ευεργέτες” που χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε η Ελλάδα (της ρουφιανιάς και της υποταγής). Για αυτό και στις 30 Ιούνη καταρρέει ολοκληρωτικά και ο μύθος του πατριωτικού αγώνα, του “όλοι οι έλληνες ενωμένοι με μια ψυχή”, αφεντικά και δούλοι. Οι εικόνες από αυτή τη βρωμερή συγκέντρωση με τα πλακάτ που χρέωναν τον ΕΝΦΙΑ και την ανεργία στους επαναπροσληφθέντες απολυμένους της ΕΡΤ και τις καθαρίστριες, είναι η τρανή απάντηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει καμία εθνική ενότητα, με τα σκυλιά των αφεντικών, των τραπεζιτών και όλων όσων λεηλατούσαν μαζί φυσικά με τις αυλές τους τη δημόσια περιουσία και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης, ντόπιας και ξένης.
Στις 30 Ιούνη τελειώνουν οριστικά και οι αυταπάτες. Όχι μόνο για τους εταίρους και την Ευρώπη που “πρέπει να σταματήσει να πυροβολάει τα πόδια της”, και για την “κυρια Μερκελ που ως ηγέτιδα της Ευρώπης πρέπει να αποτολμήσει μια ομιλία της Ελπίδας σε μια ελληνική πόλη”, αλλά κυρίως για τις ρεφορμιστικές εμμονές ότι μπορεί αυτή η καπιταλιστική σαπίλα να μεταρρυθμιστεί αλλάζοντας σιγά-σιγά τους συσχετισμούς. Αλλά για αυτά έχουμε ακόμα καιρό. Προς το παρόν επικεντρωνόμαστε στα άμεσα, από τα οποία θα ανοίξει και ο δρόμος για τα υπόλοιπα.
Νέα παράταση;
Παρόλα αυτά η κυβέρνηση εμμένει στην γνωστή στρατηγική του ροκανίσματος του χρόνου. Προφανώς η μανία της διαπραγμάτευσης και του “που θα πάει κάποτε θα πειστούν” ότι ο θάνατός μας θα τους συμπαρασύρει, δεν αφήνει περιθώρια στο Μαξίμου για άλλες σκέψεις. Η κυβέρνηση λοιπόν ζητάει 9μηνη παράταση αλλά από ότι φαίνεται οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να δώσουν αναλόγως των υποχωρήσεων που θα κάνει η Αθήνα τις επόμενες ώρες, από 3 μέχρι το πολύ 6 μήνες. Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί με την ασάφεια της 20ης Φλεβάρη. Άλλωστε δεν υπάρχουν περιθώρια. Μέχρι το τέλος του χρόνου οι ανελαστικές δανειακές ανάγκες είναι πάνω από 15 δις. Οι εσωτερικές πηγές έχουν στεγνώσει και ως εκ τούτου χωρίς πρόγραμμα ο μόνος άλλος δρόμος είναι η στάση πληρωμών. Η τρόικα όπως έκανε και κατά τη διάρκεια της 4μηνης παράτασης (Μάρτης-Ιούνης) δεν πρόκειται να δώσει ούτε ένα ευρώ χωρίς συγκεκριμένα μέτρα. Επομένως το ροκάνισμα του χρόνου από δω και πέρα για να συνεχίζεται η διαπραγμάτευση δεν έχει κανένα άλλο νόημα πέρα από την μεταβίβαση ευθυνών. Μόνο που μια χρεοκοπία δεν αντιμετωπίζεται με προπαγανδιστικούς ελιγμούς. Άλλωστε κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για το ποιος έφταιγε που χάλασε το ειδύλλιο με τας Ευρώπας, αλλά για το τί θα επικρατεί στους δρόμους την επόμενη μέρα. Αν η χρεοκοπία αφεθεί στην τύχη της, τότε απλά θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις της εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας. Ας μην θεωρήσει κανείς ότι θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας πότε θα έρθει η θεία επιφοίτηση στο Μαξίμου. Η αντιμετώπιση τέτοιων κινήσεων δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια κανενός Τσίπρα. Όταν η αστική αντίδραση σηκώνει κεφάλι κάνεις δεν δικαιούται να κοιτάει σαν χάνος μην τυχόν και του καταλογιστεί υπεράσπιση των 47 σελίδων ή του ενός εκ των πολλών διαχειριστών του συστήματος. Αν είναι έτσι εντάξει. Ας κάτσουμε στα αυγά μας και ας αφήσουμε τον Αδωνη, τον Τζήμερο, το Σαμαρά, το Θεοδωράκη, τους μπομπολαίους, το Σκαι, το ΔΟΛ και τα φιλαράκια τους στην Τρόικα να διορίσουν μια δική τους κυβέρνηση. Ας ελπίσουμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί από το στρατόπεδό μας που σκέφτονται έτσι.
Πέρα όμως από τις κραυγές της αστικής αντεπανάστασης από μια κατάρρευση των συνομιλιών, δεν θα υπάρξει καμία συμφωνία χωρίς σκληρά μέτρα. Δεν πρόκειται για μια διαφορά μισής μονάδας του ΑΕΠ όπως διατείνεται ο Βαρουφάκης και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης. Η διαφορά δεν βρίσκεται στους αριθμούς. Οι τροϊκανοί δεν είναι απλώς τεχνοκράτες κολλημένοι με τα νούμερα. Είναι κυρίως αντεπαναστάτες. Είναι εντολοδόχοι των καπιταλιστών, των τραπεζιτών, των επενδυτών σε ομόλογα, μετοχές, παράγωγα, αμοιβαία και ένα σωρό τραπεζικά τραπουλόχαρτα που αγγίζουν τα 700 τρις δολάρια και που απαιτούν τεράστιες αποδόσεις, ακόμα και το μισό παγκόσμιο ΑΕΠ, (ολόκληρο είναι 70 τρις) για να διατηρήσουν τις αποδόσεις τους. Δεν πρόκειται για ένα καρκίνωμα πάνω στο καπιταλισμό, αλλά για τον ίδιο τον καπιταλισμό που είναι έτοιμος να ψοφήσει, συμπαρασύροντας μαζί του την ανθρωπότητα στον πάτο. Αυτοί οι άνθρωποι, ο Τουσκ, ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, η Λαγκάρντ, ο Ντάϊσελμπλουμ δεν έχουν χάσει τα λογικά τους και δεν εκτιμούν τις υποχωρήσεις του Συριζα. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουν οι αριθμοί, ούτε τα ισοδύναμα που τους πάει κάθε τρεις και λίγο ο Τσακαλώτος, και ο Βαρουφάκης. Ο τελευταίος μάλιστα έφτασε στο σημείο να δίνει τα πάντα αλλά και πάλι χωρίς αντίκρισμα: «Προτείναμε η παρακολούθηση του προϋπολογισμού να γίνεται σε εβδομαδιαία βάση, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, με αυτοματοποιημένο σύστημα που θα προβλέπει οριζόντια μείωση των δαπανών όταν εκτροχιάζεται ο προϋπολογισμός και παρουσιάζει πρωτογενές έλλειμμα». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να συνεχιστεί η ισοπέδωση των υποτελών, η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων, η λεηλασία του δημοσίου από το κεφάλαιο, η διάλυση του κράτους πρόνοιας μέχρι τέλους. Τους ενδιαφέρει η απαξίωση των πάντων για να κρατήσουν τις αξίες τους οι ακρίδες των 700τρις της αριστοκρατίας του χρήματος. Οι υποστηριχτές αυτής της μαφίας στην Ελλάδα, (εσωτερική τρόικα) δεν είναι γερμανοτσολιάδες. Είναι η ίδια μαφία, ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη και γι’ αυτό ταυτίζονται και τα συμφέροντά τους. Η σωτηρία της Ελλάδας για αυτούς ταυτίζεται με τη σωτηρία των ομολόγων, των μετοχών, των χρηματιστηρίων, των παραγώγων, των δομημένων, αυτού του χάρτινου πύργου που έχει κατσικωθεί πάνω στην ανθρωπότητα και την απειλεί με αφανισμό με τον ίδιο τρόπο που την απειλούσε κάποτε η παρακμιακή αριστοκρατία του μεσαίωνα. Τότε είχαμε την ιερά εξέταση που έκαιγε στην πυρά όσους αμφισβητούσαν την καθολική εξουσία (βασικό εργαλείο ιδεολογικής κυριαρχίας). Tώρα έχουμε την ιερά εξέταση της Κομισιόν, του Eurogroup, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των οίκων αξιολόγησης – θυγατρικών των τραπεζών και των τοκογλύφων. Οι συμμορίτες αυτοί δεν κάνουν καμία διαπραγμάτευση, ζητάνε αίμα για να ζήσουν όπως τα ζόμπι και οι νυχτερίδες. Γι’ αυτό και η μόνη λύση είναι να τους στείλουμε στον αγύριστο, χωρίς καμία παράταση κανενός υπάρχοντος προγράμματος.
Μισή μονάδα του ΑΕΠ η διαφορά;
Ακόμα ένα σαθρό επιχείρημα των καλοκάγαθων διαπραγματευτών της Αθήνας. Μα αν είναι μισή μονάδα διαφορά, υπογράψτε το. Εκεί καταλήγουν οι γελοίες ασκήσεις λογικής του Μαξίμου. Η διαφορά δεν είναι μισή μονάδα και όποιος τα λέει αυτά απλά ετοιμάζεται να βάλει την υπογραφή του σε ένα τρίτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση ως γνωστόν έχει εγκαταλείψει προ πολλού το προεκλογικό της πρόγραμμα, ακόμα και τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες. Στις 20 Φλεβάρη αποδέχτηκε τις προηγούμενες συμφωνίες και την υποχρέωση να εξοφλήσει το χρέος. Η παράταση της δανειακής σύμβασης σήμαινε και την αποδοχή των μνημονιακών δεσμεύσεων όσο κι αν η κυβερνητική προπαγάνδα προσπάθησε με ταχυδακτυλουργίες να εξαφανίσει αυτό το σκέλος της συμφωνίας. Το γεγονός ότι δεν πήρε φράγκο, προφανώς έχει να κάνει με την ντε φάκτο αναστολή των νέων μνημονιακών μέτρων που έμπαιναν σε εφαρμογή από 1/1/2015 (μηδενικές ρήτρες ελλείμματος σε εφάπαξ, επικουρικές, και ΕΚΑΣ -γι’ αυτό και καταργούνταν με το email Χαρδούβελη- αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, βασική σύνταξη 360 ευρώ συν ότι έχουν τα ταμεία κοκ, όπως όριζε ο νόμος 3863/2010). Η κυβέρνηση υπέγραψε ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες και όταν το έκανε με τις 100 δόσεις, την κουτσουρεμένη ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά κυρίως με τις επαναπροσλήψεις των καθαριστριών και των διαθέσιμων εκπαιδευτικών αυτό εξόργισε εντελώς την τρόικα. Οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών τοκογλύφων δεν παίζουν. Όταν λένε να απορυθμιστούν οι εργασιακές σχέσεις κάτι έχουν στο νου τους. Δεν περιμένουν κανένα να τους εξηγήσει ότι αυτό δεν θα είναι σε όφελός τους. Η κυβέρνηση και εδώ υποχωρεί ατάκτως. Ότι κι αν λέει ο Σκουρλέτης, στις 47 σελίδες δηλώνεται ευθαρσώς ότι “η Ελληνική κυβέρνηση θα επαναφέρει τις διαδικασίες των συλλογικών διαπραγματεύσεων, παρόμοιων με τις υπάρχουσες σε άλλες χώρες της ΕΕ και κάτω από την έγκριση του ILO. Το νομοσχέδιο θα δοθεί για διαβούλευση στους κοινωνικούς εταίρους και θα περιλαμβάνει μοντέρνες πρακτικές χωρών της ΕΕ στον χώρο των εργασιακών σχέσεων”. Εντάξει ας μην δουλευόμαστε. Ξέρουμε πολύ καλά να διαβάζουμε νομικίστικα κείμενα, πολύ πιο μπερδεμένα από δαύτο. Εδώ όμως δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να κάνει τη μετάφραση. Και ποιος λοιπόν σας εγγυάται κύριοι της κυβέρνησης ότι ο ILO θα εγκρίνει την επαναφορά των συμβάσεων; Δεν είναι πιο απλό να του πούνε οι “εταίροι” να τις απορρίψει; Και τότε τι θα κάνετε, θα αρχίσετε πάλι τις κλάψες που δεν σας καταλαβαίνουν; Δεν βλέπετε πια ότι όλα αυτά δεν καταλήγουν πουθενά. Ότι εδώ δεν πρόκειται για αμφιθέατρο ανταλλαγής απόψεων; Ότι οι συναντήσεις με τους ”θεσμούς” δεν είναι συναντήσεις με πρωτοετείς για να γραφτούν στην ΠΣΚ, ή στο Δημοκρατικό Αγώνα, άντε και στην ΑΡΕΝ. Το Eurogroup και η Σύνοδος Κορυφής δεν είναι γενική συνέλευση, ούτε πεδίο “ταξικής πάλης” και διεκδίκησης της ηγεμονίας. Αλλά φυσικό είναι, όταν πιστεύει κανείς ότι το κράτος δεν είναι μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας αλλά συσχετισμός δύναμης τι περιμένεις;
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Αν η διαφορά του Μαξίμου ήταν μισή μονάδα του ΑΕΠ όλα θα είχαν τελειώσει. Αν μας το λένε αυτό για να καταπιούμε ευκολότερα τη συμφωνία που θα τους φέρουνε τη Δευτέρα, τότε αντιλαμβανόμαστε το στόχο της διαπίστωσης. Μόνο που όλα δείχνουν ότι οι “εταίροι” τοκογλύφοι δεν θα τους κάνουν τη χάρη. Για τον πολύ απλό λόγο ότι θέλουν να τους αποτελειώσουν. Η τακτική των υποχωρήσεων διευκολύνει αφάνταστα την Ιερά Συμμαχία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε έναν ξεδοντιασμένο αντίπαλο, που έδειξε στους 4 μήνες που είναι κυβέρνηση ότι μπορεί για λίγο χρόνο παραπάνω να κάνει κουρελόχαρτο όλες τις προεκλογικές του διακηρύξεις. Ότι από τα σκισίματα του μνημονίου έφτασε στην αποδοχή τους στις 20 Φλεβάρη και με τις 47+8 σελίδες όρισε εκ νέου τις κόκκινες γραμμές, αποδεχόμενος όλες τις ιδιωτικοποιήσεις σε νευραλγικά σημεία (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, ε δεν έμεινε και τίποτα άλλο) και το εντυπωσιακό υπόσχεται ότι θα διευρύνει τον κατάλογο μέχρι και το 2022. Απίστευτα πράγματα. Επιπλέον ότι θα ανεβάσει τα όρια συνταξιοδότησης την επόμενη δεκαετία στο δημόσιο κατά δέκα χρόνια (!!!), με μέση ηλικία τα 67 χρόνια. Αλήθεια κύριοι του Σύριζα με τους ένστολους να αποτελούν το 1/3 του δημοσίου και να βγαίνουν στη σύνταξη από τα 50 (στα 45 μέχρι πέρσι) πώς θα σας βγει ο μέσος όρος των 67; Μήπως οι καθηγητές θα βγαίνουν στα 77; Και με την ενεργοποίηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος από το 2017, κανένα πρόβλημα; Και με την ενεργοποίηση του ν.3863/2010 για τη σύνταξη των 360 ευρώ, επίσης κανένα πρόβλημα; Λοιπόν κομμένες οι πονηριές. Το δούλεμα έχει και τα όριά του. Αλλά ακόμα και έτσι οι “εταίροι” ζητάνε ακόμα περισσότερα.
Το θέμα από δω και πέρα δεν είναι πότε θα καταλάβουν στο Μαξίμου ότι ο χρόνος δουλεύει για την τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού), αλλά πότε θα αντιδράσει ο κόσμος που βρέθηκε στους δρόμους τη διετία 2010-12, ο κόσμος που ψήφισε για να φύγουν οι ταλιμπάν των μνημονίων από την κυβέρνηση. Γιατί η διαφορά δεν είναι μισή μονάδα του ΑΕΠ, αλλά ένας κόσμος ολόκληρος. Η διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει καμία ταξικά αμοιβαία επωφελής λύση. Οι Ευρωπαίοι “εταίροι” θεσμοί, τρόικα ή όπως αλλιώς λέγονται θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, αλλά μόνο μια καπιταλιστική Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα ανήκει στη δύση, στην αυτοκρατορία, που δεν θα βάζει σε δοκιμασία τα θέσφατα της αριστοκρατίας του χρήματος και της ιερής συμμαχίας. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά, όσο ήταν και το σχέδιο της χιτλερικής Γερμανίας να ενοποιήσει την Ευρώπη υπερβαίνοντας τον εθνικό της κατακερματισμό κάτω φυσικά από την μπότα της γερμανικής ηγεμονίας. Σε κάθε καμπή της ιστορίας υπάρχουν πάντα εναλλακτικές. Κάποιοι όμως πρέπει να πληρώσουν το λογαριασμό.
Ένα grexit όντως είναι μια καταστροφή. Αλλά μόνο για το ελληνικό κεφάλαιο. Για όσους έχουν παχυλές καταθέσεις σε ευρώ, για όσους τα εισοδήματά τους προέρχονται από την εμπλοκή τους με τον χρηματιστικό παρασιτισμό και για όσους επίσης ταυτίζονται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όμως δεν υπάρχει μόνο ο θεός της “αγοράς” σε αυτή τη ζωή, όπως δεν υπήρχε κάποτε μόνο το παλάτι. Η πτώση του παλατιού εκλαμβάνονταν τότε ως συντέλεια του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την αγορά. Η απάντηση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να αφήνει ασάφειες επ’ αυτού. Η αγορά να πάει στον αγύριστο. Έτσι κι αλλιώς αυτή η αγορά δεν αξίζει να υπάρχει μαζί και με τους τοξικοεξαρτημένους από τα δάνεια των τραπεζών. Την ίδια ώρα που βρίζουν το κράτος που δεν διαλύεται για να σωθεί η αγορά, ζητάνε βοήθεια, επιδοτήσεις, χαμηλή φορολογία, υποδομές, τουρίστες, ωράρια ό,τι να ‘ναι, απελευθέρωση των πάντων. Ο καρκίνος για να ζήσει πρέπει να φάει τα σωθικά του οργανισμού που τον τρέφει. Πρόκειται για γελοιότητες. Σαν τα πρεζόνια που θέλουν ένα ευρώ για να “σωθούν”. Η αγωνία τους είναι ειλικρινής και των μεν και των δε. Θέλουν τη δόση τους για να συνεχίσουν να ζουν τις ψευδαισθήσεις τους. Και σαν να μην έφτανε η βλακεία της σκέψης τους θα πρέπει τώρα να τους ανεχτούμε και στο δρόμο. Τους είδαμε σαν τα ζόμπι την Πέμπτη και φιλοδοξούν να είναι εκεί και τη Δευτέρα την κρίσιμη μέρα του Eurogroup και της Συνόδου Κορυφής. Τα αποκαΐδια της παρακμής θέλουν πίσω το παλάτι ολόκληρο. Για να συνεχίσουν τη λεηλασία. Αυτοί που 20 χρόνια διέλυσαν τα πάντα, τζόγαραν στο χρηματιστήριο, και αφού τα έχασαν πλακώθηκαν στα δάνεια. Ενώ το κράτος υπό την εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη δεξιά και κεντροαριστερά δανείζονταν για να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του ελληνικού μικροαστισμού και τη μεγαλομανία της άρχουσας τάξης. Τι ζητάνε αυτά τα καθίκια τώρα; Να αποψιλωθούν εντελώς τα σχολεία και τα νοσοκομεία και τα λεφτά αυτά να τα πάρουν νέες επιδοτήσεις για να παριστάνουν τους επενδυτές και τις παραγωγικές τάξεις. Ε λοιπόν, όχι. Έφτασε η ώρα της εσωτερικής ταξικής αναμέτρησης. Ο αντίπαλος απέναντι δοκιμάζει τις αντοχές μας. Ετοιμάζεται για την ολική επαναφορά. Θα το επιτρέψουμε να συμβεί;
Καμία συμφωνία παράτασης των μνημονίων. Να τσακίσουμε την αστική αντιεξέγερση
Έχουν μείνει 10 μέρες μέχρι το τέλος του Ιούνη. Οι μέρες και οι ώρες από δω και πέρα είναι οριακές. Ο στόχος πρέπει να είναι ένας. Οι συνομιλίες να οδηγηθούν σε κατάρρευση. Ακόμα και αν αυτό είναι μια επιλογή της τρόικα για να αποσπάσει μια συμφωνία στο τέλος της βδομάδας τζογάροντας στο σενάριο Κύπρου, το κίνημα δεν πρέπει να αφήσει περιθώρια στο συμβιβασμό, δήθεν γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Οι δρόμοι της Αθήνας και η περιοχή γύρω από το Σύνταγμα δεν πρέπει να αφεθούν στον αστικό απόπατο και στις διαδηλώσεις κατσαρόλας που προετοιμάζουν παλατιανές λύσεις. Τα βελούδινα σχέδια πρέπει να συντριβούν εν τη γενέσει τους. Το κάθε Μαϊντάν ![]()
ξέρουμε πού οδηγεί, και εδώ δεν θα γίνει Κίεβο. Η αριστερά, το κίνημα, η εργατική τάξη, η προλεταριακή νεολαία, οι άνεργοι, πρέπει εδώ και τώρα να αναλάβουν δράση. Τα συνθήματα πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω πρέπει να ηχήσουν και πάλι με όλη τη δύναμη. Η κυβέρνηση ούτε να τολμήσει να σκεφτεί ότι μπορεί να υπογράψει μια συμφωνία ακόμα και των 47+8 σελίδων. Να το ξέρουν ότι ούτε αυτό θα περάσει, ως δήθεν καλύτερη λύση από το χειρότερο σχέδιο Γιούνκερ. Όσο για τα φερέφωνα λουμπενοειδή κόμματα και κομματίδια της αστικής τάξης που ετοιμάζουν την αστική αντιεξέγερση, όχι τόσο ενάντια στον Τσίπρα, όσο ενάντια στο κίνημα του 2010-12, ας καταλάβουν ότι οι δρόμοι δεν τους ανήκουν. Ας περιοριστούν στους διαδρόμους του χρηματιστηρίου, των χαρτοπαικτικών λεσχών, στο τζογάρισμα μετοχών, δομημένων και παραγώγων. Αν δεν τους φτάνει ας εκτονωθούν στο καζίνο της Πάρνηθας και του Λουτρακίου και οι υπόλοιποι της συνομοταξίας ας περιμένουν το επόμενο τζακ ποτ του τζόκερ. Ας πάνε εν ανάγκη να μείνουν στην Ελβετία αγκαλιά με τα ευρώ τους και τα τούβλα χρυσού. Αλλά όχι να παριστάνουν και τους διαδηλωτές.
ξέρουμε πού οδηγεί, και εδώ δεν θα γίνει Κίεβο. Η αριστερά, το κίνημα, η εργατική τάξη, η προλεταριακή νεολαία, οι άνεργοι, πρέπει εδώ και τώρα να αναλάβουν δράση. Τα συνθήματα πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω πρέπει να ηχήσουν και πάλι με όλη τη δύναμη. Η κυβέρνηση ούτε να τολμήσει να σκεφτεί ότι μπορεί να υπογράψει μια συμφωνία ακόμα και των 47+8 σελίδων. Να το ξέρουν ότι ούτε αυτό θα περάσει, ως δήθεν καλύτερη λύση από το χειρότερο σχέδιο Γιούνκερ. Όσο για τα φερέφωνα λουμπενοειδή κόμματα και κομματίδια της αστικής τάξης που ετοιμάζουν την αστική αντιεξέγερση, όχι τόσο ενάντια στον Τσίπρα, όσο ενάντια στο κίνημα του 2010-12, ας καταλάβουν ότι οι δρόμοι δεν τους ανήκουν. Ας περιοριστούν στους διαδρόμους του χρηματιστηρίου, των χαρτοπαικτικών λεσχών, στο τζογάρισμα μετοχών, δομημένων και παραγώγων. Αν δεν τους φτάνει ας εκτονωθούν στο καζίνο της Πάρνηθας και του Λουτρακίου και οι υπόλοιποι της συνομοταξίας ας περιμένουν το επόμενο τζακ ποτ του τζόκερ. Ας πάνε εν ανάγκη να μείνουν στην Ελβετία αγκαλιά με τα ευρώ τους και τα τούβλα χρυσού. Αλλά όχι να παριστάνουν και τους διαδηλωτές.Την Κυριακή η ΑΔΕΔΥ, κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς και του κινήματος καλούν σε συλλαλητήριο ενάντια στα μνημόνια. Η κυβέρνηση μπορεί να μας λέει ότι το συλλαλητήριο είναι υπέρ ενός έντιμου συμβιβασμού. Άλλοι να λένε ότι όποιος πάει στο συλλαλητήριο είναι σαν να στηρίζει τις 47 σελίδες. Όλα αυτά είναι τρίχες κατσαρές. Στο συλλαλητήριο θα είναι οι χιλιάδες κόσμου που ήταν στα οδοφράγματα και στις απεργίες της διετίας 2010-12. Θα είναι ο κόσμος που είναι ενάντια σε κάθε μνημόνιο παλιό και νέο, θα είναι και αυτοί που λένε αν παραβιαστούν οι κόκκινες γραμμές (ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας εδώ) να πάμε σε ρήξη. Εκεί θα είμαστε και εμείς. Αυτό είναι το στρατόπεδο του ευρύτερου προλεταριάτου, των υποτελών τάξεων, των καταπιεσμένων, των μη βολεμένων. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό είναι απλά τυφλός και αφήνει χώρο στην αστική αντιεξέγερση να καλύψει το κενό.
Τη Δευτέρα οι λακέδες της αστικής αντίδρασης και της ευρωπαϊκής ιερής συμμαχίας φιλοδοξούν να στήσουν σκηνικό Μαϊντάν στο Σύνταγμα. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί με τίποτα. Η συγκέντρωση της Κυριακής εκτός από το να είναι μια επίδειξη δύναμης πρέπει να πάρει και την ευθύνη για την παρουσία της στον ίδιο χώρο και τη Δευτέρα. Όποιος δώσει το Σύνταγμα τη Δευτέρα σε σταυροαδωνηδοτζήμερους παίζει το παιχνίδι του συμβιβασμού και της αντεπανάστασης.
Από το βράδυ της Κυριακής κόσμος πρέπει να παραμείνει στην πλατεία. Σκηνές, σταντ, και οτιδήποτε άλλο που εξασφαλίζει την παραμονή ικανού αριθμού ανθρώπων πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Την Δευτέρα η ΑΔΕΔΥ και σωματεία κάθε είδους πρέπει να κηρύξουν απεργία, για να μπορεί κόσμος να συγκεντρωθεί εκ νέου στο Σύνταγμα από το πρωί. Το απόγευμα της Δευτέρας η πλατεία πρέπει να γεμίσει με χιλιάδες κόσμο, που να απαιτεί το τέλος της λιτότητας και των μνημονίων. Ο εφησυχασμός δεν βοήθησε το κίνημα σε καμία στιγμή. Οι φοβητσιάρηδες και οι λακέδες μπορεί να έχουν στο κεφάλι τους υποπροϊόντα υπονόμου, αλλά είναι ικανοί να δώσουν τις εικόνες που έχουν ανάγκη τα διεθνή και ντόπια -σε διατεταγμένη υπηρεσία- μίντια για να κάνουν τη δουλειά τους. Ας τους χαλάσουμε το σκηνικό. Ο αγώνας για το ξήλωμα των μνημονίων συνεχίζεται. Τα εργαλεία υπάρχουν και τίποτα δεν θα περάσει χωρίς κόστος. Το καλοκαίρι θα είναι θερμό και το φθινόπωρο ακόμα περισσότερο.
sort link: http://wp.me/pryYN-1Wq