ΟΙ ΔΟΛΑΡΙΟΦΡΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ‘‘ΜΝΗΜΟΝΙΑ’’

Επι δεκαετιες οι νεοελληνες ψηφιζαν και προσκυνουσαν τις καθεστωτικες συμμοριες, κομματα και εταιρειες, για να παιρνουν ως ανταλλαγμα διορισμους στο δημοσιο, αργομισθιες, επιδοτησεις, νομιμοποιησεις αυθαιρετων, ασυλια για να κλεβουν ανενοχλητοι ο ενας τον αλλο, και λαιφσταιλ. Στηριζαν την αρχουσα μαφια για ενα μονο λογο: ηθελαν να γινουν μελη της Ολως αιφνιδιως, σημερα φτυνουν εκει που εγλειφαν. Τωρα που τα λεφτα και τα ρουσφετακια κοβονται, και δεν θα μπορουν να πληρωνουν τις δοσεις του αυτοκινητου και της tv plasma, ανακαλυψαν οτι οι εκλεγμενοι νταβατζηδες τους ειναι ‘‘κλεφτες’’.
Ηρθε ο λογαριασμος για τον πουλημενο, τον καταναλωτη, τον πελατη των κομματων. Τα αφεντικα του εκτιμουν οτι δεν εχουν πλεον αναγκη να τον εξαγοραζουν, μπορουν απροκαλυπτα να του επιβαλλουν το καπιστρι: κινεζοποιηση.
Αν θελουμε να αλλαξει κατι, η δολαριοφρων πλειοψηφια, η ‘‘μεσαια ταξη’’, πρεπει να εξαλειφθει. Για να υπαρξουν πολιτες, πρεπει να φυγουν απο τη μεση οι ιδιωτες. Η πεινα διαρκειας που επιβαλλεται μεσω ‘‘μνημονιων’’, μπορει να εχει και θετικες πλευρες. Η αδυναμια του κομφορμιστη να βολευτει, να πουληθει σε καλη τιμη, ισως να τον ωθησει να αρνηθει να πουλιεται. Κι αν δεν υπαρχει ελπιδα να απαρνηθει ο ιδιος την κατασταση του ρομποτ, ισως το κανουν τα παιδια του.