ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ: Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑ-ΛΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF  

Δύση εναντίον Ανατολής; Σύγκρουση των πολιτισμών; Θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ σουνιτών και σιιτών, σουνιτών εναντίον σουνιτών, μουσουλμάνων κατά σταυροφόρων; Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Όχι, διόλου. Αυτοί που έχουν προκαλέσει τα τελευταία περιστατικά του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι μονάχα μερικά συστατικά στοιχεία του σύγχρονου καπιταλισμού, ο οποίος συνταράσσεται από την οικονομική του κρίση. Η Υεμένη δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη παράδειγμα.    Εν μέσω της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που διαδέχθηκε την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη μερικές από τις τοπικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της Σαουδικής Αραβίας, άρχισαν να εκδηλώνονται με μεγαλύτερη ένταση και αγριότητα. Στην πετρελαϊκή μοναρχία του Ριάντ -που επικρατεί ο ουαχαμπιτισμός[1], μια από τις αυστηρότερες μορφές σουνιτικού φονταμενταλισμού- μαζί με τους γηγενείς κατοίκους της χώρας ζουν και περί τα δέκα εκατομμύρια ξένοι εργάτες, οι οποίοι είναι πραγματικοί σκλάβοι για όλες τις δουλειές που δεν κάνουν οι πλούσιοι Σαουδάραβες πολίτες. Αυτό το σύστημα της σύγχρονης δουλείας έχει ως εξής. Οι ξένοι εργάτες που επιθυμούν να εργασθούν στην Σαουδική Αραβία πρέπει να πληρώσουν κατά μέσον όρο περί τα 4.000 ευρώ σε φόρους, σε δωροδοκίες και σε έξοδα και διαμονής και να συνάψουν μια σύμβαση εργασίας, την οποία εγγυάται κάποιος πολίτης της χώρας. Το άτομο αυτό, που λέγεται «καφίλ», κατακρατεί το διαβατήριό τους και αποφασίζει πόσο θα διαρκέσει και πότε θα τερματιστεί η σχέση εργασίας τους. Συνδικαλιστική προστασία δεν υπάρχει. Οι ώρες εργασίας υποτίθεται ότι είναι οκτώ ημερησίως, αλλά συνήθως είναι δέκα με δώδεκα ώρες. Η υπερωριακή απασχόληση είναι απλήρωτη. Οι εργάτες δεν μπορούν να πάρουν άδεια. Όταν λήξει η σύμβασή τους, επειδή ο καφίλ δεν χρειάζεται πια να τους εκμεταλλεύεται, πρέπει να καταβάλλουν μισθούς άνω των έξι μηνών για να πάρουν πίσω το διαβατήριό τους και να επιστρέψουν στην χώρα καταγωγής τους. Τυπικά οι ξένοι εργάτες -είτε είναι νόμιμοι, είτε, ακόμη χειρότερα, παράνομοι- είναι Ινδοί, Μπαγκλαντεσιανοί, προέρχονται από το Βαλουχιστάν[2] ή από το Κέρας της Αφρικής[3]. Στην χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο οι συνθήκες διαβίωσης των ξένων εργατών είναι τόσο άθλιες ώστε χιλιάδες ξένοι εργάτες πεθαίνουν από ασιτία ή από κύρωση του ύπατος, αναζητώντας μια φανταστική έξοδο διαφυγής στο αλκοόλ. Παρά το γεγονός ότι η απαγόρευση του αλκοόλ επιβάλλεται από την μουσουλμανική θρησκεία, μπορεί κανείς να το βρει σε πολύ υψηλή τιμή. Πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που παθαίνουν κατάθλιψη και καταλήγουν στην αυτοκτονία.Η μεγαλύτερη πετρελαϊκή μοναρχία του κόσμου χρησιμοποιεί τα κοφτερά της νύχια και έξω από την χώρα. Ο σαουδαραβικός ιμπεριαλισμός, που οφείλει την ισχύ στα έσοδά του από το πετρέλαιο, είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στον κόσμο και διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό στην Μέση Ανατολή. Χρησιμοποιεί την δύναμή του για να περιστείλει τον ανταγωνισμό εντός του ΟΠΕΚ, να θέσει υπό τον έλεγχό του την τιμή του πετρελαίου και να εξουδετερώσει όλους τους αντιπάλους του, είτε αυτοί είναι Σιίτες είτε όχι. Για να διαδώσει τον σουνιτικό ουαχαμπιτισμό ως μέσον για την επιβολή του ελέγχου και της κυριαρχίας του επί των συμμάχων του, έχει δημιουργήσει δορυφόρους ή υποτακτικούς στην στενή και ευρύτερη περιοχή, από την Βόρειο Αφρική μέχρι τον Περσικό Κόλπο. Στο πλαίσιο αυτό έχει διευκολύνει την δημιουργία και την χρηματοδότηση ορισμένων τρομοκρατικών οργανώσεων, από τους Ταλιμπάν μέχρι το Ισλαμικό Κράτος, σε συνεργασία με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με σκοπό να υπονομεύσει όλες εκείνες τις χώρες που ενδέχεται να διαταράξουν τα ηγεμονικά σχέδια του Ριάντ.Το ιδεολογικό όπλο που συνήθως χρησιμοποιείται σε αυτές τις περιοχές είναι η θρησκεία. Τουτέστιν, η προάσπιση του μουσουλμανικού κόσμου από τον σουνιτικό ουαχαμπιτισμό εναντίον κάθε παρέκκλισης από την «ορθή» ερμηνεία της Σούνα[4], δηλαδή εναντίον όλων των σιιτικών ομάδων. Η χρησιμοποίηση της θρησκείας είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα κάλυμμα, όπως ακριβώς και η κοσμική ιδεολογία (π.χ. «η έλευση της δημοκρατίας») προσιδιάζει στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Οι διαφορές εξαρτώνται απλώς από το ποιο ναρκωτικό πιστεύει κανείς ότι θα είναι πιο δραστικό για να υποβάλλει την ιδέα στις μάζες ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίος προκειμένου αυτές να υπερασπιστούν συμφέροντα που δεν είναι δικά τους, αλλά απεναντίας αντιβαίνουν την ίδια την οικονομική και κοινωνική τους οντότητα.Ένα ξεκάθαρο και ολοφάνερο παράδειγμα του πώς η θρησκεία δρα σαν προπέτασμα καπνού για να καλύψει τους πραγματικούς στρατιωτικούς στόχους είναι η υπόθεση της σαουδαραβικής επίθεσης στην Υεμένη. Η Υεμένη είναι μια φτωχή χώρα, που διαθέτει λίγη γεωργία, λίγο πετρέλαιο, παρήγαγε 440.000 βαρέλια πετρελαίου ημερησίως το 2011 και σήμερα η παραγωγή αυτή έχει πέσει κάτω από το ήμισυ. Το ισοζύγιο πληρωμών με τις ξένες χώρες βρίσκεται πάντοτε στο κόκκινο, υπάρχει υψηλή ανεργία και το βιοτικό επίπεδο βρίσκεται στο όριο της επιβίωσης. Παρ’ όλα αυτά ή εξαιτίας αυτών ξέσπασε ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των σιιτικών φυλών Χούτι στον βορρά και των σουνιτικών φυλών του νότου. Η διαμάχη αυτή γίνεται για την εκμετάλλευση του λίγου διαθέσιμου πετρελαίου καθώς επίσης και για τον έλεγχο του λιμένος στρατηγικής σημασίας του Άντεν. Οι σιίτες Χούτι υποστηρίζονται, λίγο-πολύ ανοικτά, από το Ιράν, ενώ η Σαουδική Αραβία υποστηρίζει τους «νότιους» σουνίτες. Στο σημείο αυτό η Σαουδική Αραβία προχώρησε περισσότερο από ποτέ. Δεν περιορίστηκε στον εξοπλισμό και στην χρηματοδότηση των νοτίων φυλών, αλλά διεξάγει συστηματικό βομβαρδισμό από αέρος. Παρ’ όλο που είναι μέλος της συμμαχίας εναντίον του Αλεβίτη Μπασάρ αλ-Άσαντ της Συρίας, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, η σαουδαραβική μοναρχία φρόντισε να εξοπλίσει, να χρηματοδοτήσει και να υποστηρίξει πολιτικά όλα τα τρομοκρατικά κινήματα που μάχονται εναντίον του Άσαντ, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και την Συρία (ISIS) και του Μετώπου αλ-Νούσρα, για αναφέρουμε μονάχα τις πιο σημαντικές.Το καθεστώς του Ριάντ έχει αποφασίσει να αναλάβει άμεση δράση στην Υεμένη για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η φανερή του ανάγκη να μην επιτρέψει την δημιουργία ενός σιιτικού κράτους στα νότια σύνορά του. Ο δεύτερος είναι η ευκαιρία να αποκτήσει πρόσβαση στο στρατηγικής σημασία λιμάνι του Άντεν, και από εκεί, διαμέσου των Στενών του Μπαμπ ελ Μαντέμπ[5], να αποκτήσει πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα όπου εκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου περνούν από την Διώρυγα του Σουέζ. Ο τρίτος και σημαντικότερος είναι ο σκληρός αγώνας εναντίον του ιστορικού του αντιπάλου, του Ιράν, το οποίο όχι μονάχα υποστηρίζει την πλευρά των Χούτι, που μάχεται εναντίον της σουνιτικής κυβέρνησης, αλλά αντιτίθεται στην ουαχαμπιτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία σε ολόκληρη την περιοχή. Το ζήτημα καθίσταται ακόμη πιο λεπτό λόγω της αμερικανικής απόπειρας να καταλήξει σε μια συμφωνία με την ιρανική κυβέρνηση για το ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν, η οποία εάν προχωρήσει θα είναι μία από τις λίγες νίκες της προεδρίας Ομπάμα στην διεθνή σκηνή πριν από το τέλος της θητείας της. Σε αυτήν την περίπτωση οι επιπλέον επενδύσεις θα ενισχύσουν τον ρόλο της σιιτικής δημοκρατίας των αγιατολάχ εις βάρος της Σαουδικής Αραβίας, αφ’ ης στιγμής θα είναι απαλλαγμένη από το βάρος των διεθνών κυρώσεων.Ο αγώνας κατά του Ιράν θα διεξήγετο είτε εάν η χώρα βρισκόταν στα χέρια των σιιτών αγιατολάχ είτε ήταν σουνιτική. Αυτό το διαπιστώνουμε στις σχέσεις της κυβέρνησης του Ριάντ με το Ισλαμικό Κράτος. Στην αρχή βοήθησε στην δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους, ενώ τώρα το πολεμά, εφόσον αυτό ξέφυγε από τον έλεγχό του, απέκτησε οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία και στράφηκε εναντίον των συμφερόντων του σαουδαραβικού καθεστώτος. Τούτο συνέβη παρά το γεγονός ότι το Ισλαμικό Κράτος και ο αλ-Μπαγκντάντι[6] διατρανώνουν την πίστη τους στο σουνιτικό Ισλάμ και βασίζονται στην σαρία ως κοινωνικό και πνευματικό τους οδηγό. Οι νόμοι που διέπουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι πιο σημαντικοί από το ποιος αποφασίζει για την ορθή ερμηνεία των χωρίων του Κορανίου, το οποίο χρησιμοποιείται ως εύχρηστο ιδεολογικό κάλυμμα για τις κοινωνικά καθυστερημένες μάζες που καλούνται συστηματικά να γίνουν τροφή για τα κανόνια και να πολεμήσουν για την κυριαρχία των ίδιων παλιών χασάπηδων. F.D.Κυριακή 9 Μαΐου 2015Πηγή: http://www.leftcom.org/en[1] Ο ουαχαμπιτισμός ή σαλαφισμός είναι μια ακραία συντηρητική εκδοχή του Ισλάμ, η οποία αποτελεί το κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα στην Σαουδική Αραβία. (Σ.τ.Μ.)[2] Το Βαλουχιστάν είναι μια άνυδρη, ερημική και ορεινή περιοχή που βρίσκεται στο ιρανικό υψίπεδο, στην νοτιοδυτική Ασία, βορειοδυτικά του Ινδικού Ωκεανού, κοντά στον Περσικό Κόλπο. Περιλαμβάνει κυρίως το νοτιοδυτικό Πακιστάν, το νοτιοανατολικό Ιράν και ένα μικρότερο τμήμα του νοτιοδυτικού Αφγανιστάν. Στην περιοχή αυτή κατοικούν κυρίως οι γηγενείς φυλές των Βαλούχων. (Σ.τ.Μ.)[3] Το Κέρας της Αφρικής (βορειοανατολική Αφρική ή Σομαλική Χερσόνησος) είναι χερσόνησος της Ανατολικής Αφρικής που προεξέχει εκατοντάδες χιλιόμετρα στην Αραβική Θάλασσα και βρίσκεται κατά μήκος της νότιας πλευράς του Κόλπου του Άντεν. (Σ.τ.Μ.)[4] Η Σούνα είναι η ιερή παράδοση του Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι σουνίτες υποστηρίζουν ότι παραμένουν πιστοί στην παράδοση, η οποία κατ’ αυτούς αποτελείται από τις έξι Χαντίθ («Αναφορές» που παραδίδουν τα λόγια και τις πράξεις του Προφήτη), που συντάχθηκαν τον 3^ο αιώνα μετά τον Μωάμεθ (9^ος αιώνας μ.Χ.). Αντιθέτως, οι σιίτες αποδέχονται την δικιά τους Χαντίθ. (Σ.τ.Μ.)[5] Τα στενά του Μπαμπ ελ Μαντέμπ χωρίζουν την Ερυθρά Θάλασσα από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος του Άντεν). (Σ.τ.Μ.)[6] Ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι είναι ο χαλίφης του Ισλαμικού Κράτους. (Σ.τ.Μ.)