Η μετανάστευση είναι μια πράξη απελπισίας, όχι ένα έγκλημα
Ένας πατέρας από την Ακτή Ελεφαντοστού ήθελε να επανενώσει το γιο του με την υπόλοιπη οικογένειά του, που ζει στην Ισπανία. Αλλά η ισπανική κυβέρνηση του αρνήθηκε την παροχή βίζας για οικογενειακή επανένωση. Απελπισμένος, πλήρωσε μια Μαροκινή γυναίκα να περάσει λαθραία τον 8χρονο γιο του σε ισπανικό έδαφος. Στις 7 Μαΐου του 2015, εκείνη προσπάθησε να μεταφέρει το παιδί, τοποθετώντας το σφιχτά διπλωμένο σε ύπτια θέση, μέσα σε μια βαλίτσα που είχε μαζί της ταξιδεύοντας για την Ισπανία. Όταν οι αερολιμενικές αρχές παρατήρησαν, ότι ήταν νευρική, πέρασαν από έλεγχο την βαλίτσα της και σοκαρίστηκαν βρίσκοντας το παιδί.
Φανταστείτε τη δοκιμασία του αγοριού.
Φανταστείτε την απελπισία του πατέρα.
Καταστάσεις σαν αυτές, πολλαπλασιάζονται με τα εκατομμύρια, που προσπαθούν να ξεφύγουν από χώρες σε όλο τον κόσμο, από τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ερυθραία, τη Μιανμάρ, το Μπαγκλαντές, το Μεξικό, την Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και αλλού. Παρακινημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, τα εκατομμύρια των ανθρώπων βρίσκονται σε κίνηση, με κίνδυνο της ζωής τους για να αποφύγουν μια απελπιστική κατάσταση. Δυστυχώς, η απάντηση από τις ελίτ τάξεις, είναι να τους παγιδεύουν, είτε τοποθετώντας τους στη φυλακή είτε διώκοντας ποινικά τους διακινητές τους και στρατιωτικοποιώντας τις θαλάσσιες οδούς.
Το Νορβηγικό Κέντρο Παρακολούθησης και το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και την Εσωτερική Εκτόπιση, δημοσίευσε μια έκθεση στις αρχές Μαΐου αποκαλύπτοντας, ότι υπήρχαν 38 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένοι άνθρωποι και μόνο το περασμένο έτος, σχεδόν 5 εκατομμύρια περισσότεροι από ό, τι το προηγούμενο έτος. Ο αριθμός ρεκόρ περιλαμβάνει 11 εκατομμύρια πρόσφυγες που είχαν πρόσφατα εκτοπιστεί και είχαν συγκεντρωθεί στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας, το Νότιο Σουδάν, τη Νιγηρία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Jan Egeland είπε: "Αυτά είναι τα χειρότερα στοιχεία για την αναγκαστική μετατόπιση σε μια ολόκληρη γενιά, σηματοδοτώντας την πλήρη αποτυχία μας να προστατεύσουμε αθώους πολίτες."
Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν εκτός της χώρας καταγωγής τους είναι ακόμη υψηλότερος. Το 2013, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, τα Ηνωμένα Έθνη διαπίστωσαν, ότι 232 εκατομμύρια άνθρωποι είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, ή στην πραγματικότητα, "εξωτερικά εκτοπισμένοι"άνθρωποι.
Φανταστείτε τη δοκιμασία του αγοριού.
Φανταστείτε την απελπισία του πατέρα.
Καταστάσεις σαν αυτές, πολλαπλασιάζονται με τα εκατομμύρια, που προσπαθούν να ξεφύγουν από χώρες σε όλο τον κόσμο, από τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ερυθραία, τη Μιανμάρ, το Μπαγκλαντές, το Μεξικό, την Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και αλλού. Παρακινημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, τα εκατομμύρια των ανθρώπων βρίσκονται σε κίνηση, με κίνδυνο της ζωής τους για να αποφύγουν μια απελπιστική κατάσταση. Δυστυχώς, η απάντηση από τις ελίτ τάξεις, είναι να τους παγιδεύουν, είτε τοποθετώντας τους στη φυλακή είτε διώκοντας ποινικά τους διακινητές τους και στρατιωτικοποιώντας τις θαλάσσιες οδούς.
Το Νορβηγικό Κέντρο Παρακολούθησης και το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και την Εσωτερική Εκτόπιση, δημοσίευσε μια έκθεση στις αρχές Μαΐου αποκαλύπτοντας, ότι υπήρχαν 38 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένοι άνθρωποι και μόνο το περασμένο έτος, σχεδόν 5 εκατομμύρια περισσότεροι από ό, τι το προηγούμενο έτος. Ο αριθμός ρεκόρ περιλαμβάνει 11 εκατομμύρια πρόσφυγες που είχαν πρόσφατα εκτοπιστεί και είχαν συγκεντρωθεί στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας, το Νότιο Σουδάν, τη Νιγηρία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Jan Egeland είπε: "Αυτά είναι τα χειρότερα στοιχεία για την αναγκαστική μετατόπιση σε μια ολόκληρη γενιά, σηματοδοτώντας την πλήρη αποτυχία μας να προστατεύσουμε αθώους πολίτες."
Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν εκτός της χώρας καταγωγής τους είναι ακόμη υψηλότερος. Το 2013, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, τα Ηνωμένα Έθνη διαπίστωσαν, ότι 232 εκατομμύρια άνθρωποι είναι μετανάστες ή πρόσφυγες, ή στην πραγματικότητα, "εξωτερικά εκτοπισμένοι"άνθρωποι.
Στην περίπτωση του αγοριού που προσπάθησαν να περάσει λαθραία στην Ισπανία μέσα σε μια βαλίτσα, οι αρχές συνέλαβαν απλά τον πατέρα και οδήγησαν το αγόρι σε προστατευτική φύλαξη, διαλύοντας κάθε ελπίδα για επανένωση της οικογένειάς τους. Αυτή είναι μια τυπική απάντηση και αντίδραση από τις αρχές. Αντί να εξερευνήσουν τι είναι αυτό που οδηγεί τους μετανάστες σε τόση απελπισία, οι αρχές τους φυλακίζουν ή τους απειλούν με την επιβολή της βίας.
Κάθε εβδομάδα υπάρχει είδηση για μετανάστες εγκαταλελειμμένους στη θάλασσα, από τους οποίους πεθαίνει ένας μεγάλος αριθμός, ή είναι κλειδωμένοι στις φυλακές. Τις τελευταίες ημέρες, περίπου 2.000 μετανάστες βρέθηκαν στα ανοικτά των ακτών της Ινδονησίας και της Μαλαισίας, με καταγωγή από το Μπαγκλαντές και την κοινότητα των Rohingya στη Μιανμάρ. Διασώθηκαν από διάφορα σκάφη. Οι Ροχίνγκια είναι μια κοινότητα μουσουλμάνων από τη βόρεια περιοχή της Μιανμάρ, που ονομάζεται Rakhine. Έχουν υποστεί διώξεις σε τόσο μεγάλο βαθμό, που πολλοί τους θεωρούν θύματα μιας απόπειρας γενοκτονίας. Οι μετανάστες είχαν προφανώς εγκαταλειφθεί από τους διακινητές και τους είπαν να κολυμπήσουν ως την ξηρά. Σε συνεντεύξεις, είπαν ότι βρίσκονταν στη θάλασσα για δύο μήνες και ήταν πολύ πεινασμένοι και αδύναμοι. Κατευθύνονταν προς τη Μαλαισία και την Ταϊλάνδη για να βρουν δουλειά. Η Ταϊλάνδη έχει κλυδωνιστεί από την πρόσφατη ανακάλυψη μαζικών τάφων μεταναστών, και στην πραγματικότητα προσπαθεί να πατάξει τη μετανάστευση τα τελευταία χρόνια.
Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, περίπου 25.000 άνθρωποι από το Μπαγκλαντές και Rohingya από τη Μιανμάρ, προσπάθησαν να μεταναστεύσουν από τη θάλασσα κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων μηνών του 2015, δύο φορές περισσότεροι σε αριθμό από το προηγούμενο έτος. Μια πάρα πολύ μικρή κάλυψη της δίωξης στην οποία υπόκεινται οι Rohingya καταφέρνει να περάσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Ομπάμα επαίνεσε τη Μιανμάρ ως μια «επιτυχημένη ιστορία» κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του εκεί πέρυσι, ουσιαστικά απορρίπτοντας κάθε ανησυχία για τις διώξεις εναντίον των Ροχίνγκια.
Όχι μακριά από την Ινδονησία, η Αυστραλία προσφέρει ένα ιδιαίτερα μακάβριο παράδειγμα για το πώς οι μετανάστες φυλακίζονται, επειδή προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη ζωή. Νωρίτερα αυτό το έτος, φυλακισμένοι αιτούντες άσυλο, πήραν δραστικά μέτρα, έραψα τα χείλη τους, για να επιστήσουν την προσοχή του κόσμου στη σωματική και σεξουαλική κακοποίηση που αντιμετωπίζουν. Σύμφωνα με μια νέα έκθεση, η κυβέρνηση της Αυστραλίας, κλειδώνει τους μετανάστες σε εγκαταστάσεις που βρίσκονται σε νησιά όπως η Παπούα Νέα Γουινέα, το Ναούρου και το Μάνου « για να καταργήσουν το οικονομικό συμφέρον από την διακίνηση ανθρώπων, στο πλαίσιο της διαδικασίας διάσωσης εκατοντάδων ζωών, που διαφορετικά θα είχαν χαθεί στη θάλασσα μέσα σε σαπισμένες βάρκες». Προφανώς η ιδέα και το σχέδιο του πρωθυπουργού Τony Abbott για να σώσει τους ανθρώπους, είναι να τους κλειδώσει μέσα σε βάναυσες συνθήκες. Ο Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια, Χουάν Μέντες, ξεχώρισε την Αυστραλία για τα βασανιστήρια και την κακομεταχείριση ιδίως των παιδιών αιτούντων άσυλο, στον οποίο ο Abbott απάντησε ότι είναι «άρρωστος για να ασχοληθεί μαζί του».
Ο Binoy Kampmark, λέκτορας στη Σχολή των Παγκόσμιων, Αστικών και Κοινωνικών Σπουδών στο Royal Melbourne ΙνστιτούτοΤεχνολογίας της Αυστραλίας, δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Uprising» ότι πολλοί από τους πρόσφυγες έρχονται «από εμπόλεμες ζώνες, που υπήρχε επίσης και αυστραλιανή συμμετοχή, και συγκεκριμένα το Αφγανιστάν και το Ιράκ». Η ανταπόκριση της κυβέρνησης, είπε ο Kampmark, «υπήρξε πολύ σκληρή» φυλακίζοντας πρόσφυγες σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ακατέργαστο αρχιπέλαγος από γκουλάγκ ».
Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι μόνο οριακά καλύτερη. Ακόμα κι αν σήμερα υπάρχουν λιγότεροι θάνατοι στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού από ό, τι πριν, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει αναβιώσει την σκληρή πρακτική της εποχής Μπους, εκείνη της φυλάκισης γυναικών και μωρών ως μια μέθοδο για να «αποτραπεί» η μετανάστευση, όπως περιγράφεται λεπτομερώς σε προηγούμενη στήλη. Με εκατομμύρια μετανάστες χωρίς χαρτιά να ζουν στις σκιές, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους κάθε χρόνο, και χωρίς να υπάρχει η προοπτική μιας βιώσιμης λύσης από το Κογκρέσο για αυτή την κρίση, οι ζωές των ανθρώπων παραμένουν σε εκκρεμότητα. Η άποψη της Δεξιάς που προτρέπει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά απλά να "πάνε στο πίσω μέρος της γραμμής"και να μεταναστεύσουν νόμιμα, αγνοεί την πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει πουθενά καμία γραμμή.
Εκτός αν είστε εξαιρετικά πλούσιοι. Οι ξένοι επενδυτές που ρίχνουν μισό εκατομμύριο δολάρια σε μια επιχείρηση στις ΗΠΑ που ισχυρίζονται ότι δημιουργούν τουλάχιστον 10 θέσεις εργασίας, μπορούν απλά να αγοράσουν το δρόμο τους μέσα στο σύστημα μετανάστευσης μέσω μιας ειδικής θεώρησης που ονομάζεται EB-5.
Πουθενά η κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών κρίση, δεν ήταν τόσο δραματική κατά τους τελευταίους μήνες, όπως στην Ευρώπη. Από την αρχή του έτους, χιλιάδες μετανάστες έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα προς τα ευρωπαϊκά έθνη, όπως την Ιταλία. Οι μετανάστες από το Μάλι, την Ερυθραία, τη Συρία και τη Λιβύη συσκευάζονται σε σαθρές βάρκες, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους για να ξεφύγουν από τον κτηνώδη πόλεμο στη Συρία και τη βία και το χάος μιας μετα-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εισβολής στη Λιβύη.
Η Ιταλία, η οποία είναι συχνά το πρώτο μέρος, όπου καταφθάνουν οι μετανάστες, έκλεισε το περασμένο έτος το 2014, με μια άκρως επιτυχημένη λειτουργία έρευνας και διάσωσης, αφού οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να παράσχουν χρηματοδότηση. Το πρόγραμμα Mare Nostrum έσωσε 130.000 ζωές πριν αντικατασταθεί από ένα πρόγραμμα με το ένα τρίτο της χρηματοδότησης. Αλλά, όπως ο Behzad Yaghmaian, καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Ramapo College του Νιού Τζέρσεϊ, μου είπε, η ευρωπαϊκή άποψη είναι ότι «τα προγράμματα διάσωσης είναι πραγματικά ένας παράγοντας έλξης. Ενθαρρύνουν περισσότερο τη μετανάστευση και το θανάτου». Η άλλη πλευρά είναι, ότι επιτρέποντας στους μετανάστες να πεθάνουν στη θάλασσα, είναι αυτό που η Ευρώπη θεωρεί αποτελεσματικό αποτρεπτικό μέσο, μάλλον σαν την φυλάκιση των αιτούντων άσυλο, που ακολουθεί η Αυστραλία.
Τις τελευταίες εβδομάδες, διεθνώς ντροπιασμένοι από την ανθρωπιστική καταστροφή, οι εκπρόσωποι των δεκάδων λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντήθηκαν για να συζητήσουν εναλλακτικές λύσεις για να αποτρέπεται ο μαζικός θάνατος ανθρώπων. Απίστευτο κι όμως αληθινό, αντί να δημιουργήσουν ομαλά και ασφαλή μονοπάτια για τη μετανάστευση και την πολιτογράφηση, η φαεινή ιδέα της Ευρώπης είναι να στοχεύσουν στρατιωτικά περιοχές στη Λιβύη, όπου ξεκινούν οι καραβιές των μεταναστών. Με την ποινικοποίηση των διακινητών και στρατιωτικοποιώντας τις θαλάσσιες διαδρομές, οι ηγέτες υιοθετούν την ψευδή άποψη, ότι οι δεκάδες χιλιάδες Λίβυοι, οι Σύριοι και οι άλλοι μετανάστες αναγκάζονται να μπουν σε πλοία υπό την απειλή όπλου και εγκαταλείπονται στις ευρωπαϊκες θάλασσες και στεριές παρά τη θέλησή τους. Είναι, στην πραγματικότητα, παγιδευμένοι απελπισμένοι άνθρωποι. Φαίνεται λες και αν απομακρυνθούν οι θάνατοι από το οπτικό πεδίο της Ευρώπης, έχουν καθαριστεί και είναι ήσυχες οι συνειδήσεις των Ευρωπαίων.
Φανταστείτε εάν, μετά την ανακάλυψη των διαδρομών του Underground Railroad κατά τη διάρκεια της εποχής της δουλείας στις ΗΠΑ, άνθρωποι με συνείδηση επιτίθεντο στρατιωτικά στις οδούς διαφυγής αντί να δημιουργούν ένα ασφαλές καταφύγιο για όσους σκλάβουν δραπέτευαν.
Υπήρξα ένας μετανάστης σ’ όλη μου τη ζωή. Οι γονείς μου άφησαν πίσω μια ζωή γεμάτη φτώχεια στην Ινδία, πριν γεννηθώ εγώ και μετανάστευσαν στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, όπως εκατομμύρια Νότιοι Ασιάτες έχουν κάνει, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ως έφηβη, έφυγα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με κατεύθυνση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσω, ψάχνοντας να αποδράσω από τους περιορισμούς ενός ολοκληρωτικού και καταναλωτικού καθεστώτος.
Η φτώχεια, ο πόλεμος, η βία και η καταπίεση είναι πολύ κοινές συνθήκες για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, σε μεγάλο βαθμό χάρη στους νεοφιλελεύθερους οικονομικούς πολέμους και τους νεοαποικιακούς στρατιωτικούς πολέμους των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Παρόλο που η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν ανάμεσα στους τυχερούς μετανάστες που κατάφεραν να επιβιώσουν, μπορώ να συνδεθώ με τις απελπιστικές συνθήκες που οδηγούν σε μετανάστευση τους ανθρώπους, που έχουν λίγες απομείναντες επιλογές, για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Αν η απάντησή μας στην ανθρώπινη λαχτάρα για απόδραση είναι να προσθέσουμε καταστολή και βία, τότε είμαστε ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, περίπου 25.000 άνθρωποι από το Μπαγκλαντές και Rohingya από τη Μιανμάρ, προσπάθησαν να μεταναστεύσουν από τη θάλασσα κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων μηνών του 2015, δύο φορές περισσότεροι σε αριθμό από το προηγούμενο έτος. Μια πάρα πολύ μικρή κάλυψη της δίωξης στην οποία υπόκεινται οι Rohingya καταφέρνει να περάσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Ομπάμα επαίνεσε τη Μιανμάρ ως μια «επιτυχημένη ιστορία» κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του εκεί πέρυσι, ουσιαστικά απορρίπτοντας κάθε ανησυχία για τις διώξεις εναντίον των Ροχίνγκια.
Όχι μακριά από την Ινδονησία, η Αυστραλία προσφέρει ένα ιδιαίτερα μακάβριο παράδειγμα για το πώς οι μετανάστες φυλακίζονται, επειδή προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη ζωή. Νωρίτερα αυτό το έτος, φυλακισμένοι αιτούντες άσυλο, πήραν δραστικά μέτρα, έραψα τα χείλη τους, για να επιστήσουν την προσοχή του κόσμου στη σωματική και σεξουαλική κακοποίηση που αντιμετωπίζουν. Σύμφωνα με μια νέα έκθεση, η κυβέρνηση της Αυστραλίας, κλειδώνει τους μετανάστες σε εγκαταστάσεις που βρίσκονται σε νησιά όπως η Παπούα Νέα Γουινέα, το Ναούρου και το Μάνου « για να καταργήσουν το οικονομικό συμφέρον από την διακίνηση ανθρώπων, στο πλαίσιο της διαδικασίας διάσωσης εκατοντάδων ζωών, που διαφορετικά θα είχαν χαθεί στη θάλασσα μέσα σε σαπισμένες βάρκες». Προφανώς η ιδέα και το σχέδιο του πρωθυπουργού Τony Abbott για να σώσει τους ανθρώπους, είναι να τους κλειδώσει μέσα σε βάναυσες συνθήκες. Ο Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια, Χουάν Μέντες, ξεχώρισε την Αυστραλία για τα βασανιστήρια και την κακομεταχείριση ιδίως των παιδιών αιτούντων άσυλο, στον οποίο ο Abbott απάντησε ότι είναι «άρρωστος για να ασχοληθεί μαζί του».
Ο Binoy Kampmark, λέκτορας στη Σχολή των Παγκόσμιων, Αστικών και Κοινωνικών Σπουδών στο Royal Melbourne ΙνστιτούτοΤεχνολογίας της Αυστραλίας, δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Uprising» ότι πολλοί από τους πρόσφυγες έρχονται «από εμπόλεμες ζώνες, που υπήρχε επίσης και αυστραλιανή συμμετοχή, και συγκεκριμένα το Αφγανιστάν και το Ιράκ». Η ανταπόκριση της κυβέρνησης, είπε ο Kampmark, «υπήρξε πολύ σκληρή» φυλακίζοντας πρόσφυγες σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ακατέργαστο αρχιπέλαγος από γκουλάγκ ».
Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι μόνο οριακά καλύτερη. Ακόμα κι αν σήμερα υπάρχουν λιγότεροι θάνατοι στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού από ό, τι πριν, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει αναβιώσει την σκληρή πρακτική της εποχής Μπους, εκείνη της φυλάκισης γυναικών και μωρών ως μια μέθοδο για να «αποτραπεί» η μετανάστευση, όπως περιγράφεται λεπτομερώς σε προηγούμενη στήλη. Με εκατομμύρια μετανάστες χωρίς χαρτιά να ζουν στις σκιές, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους κάθε χρόνο, και χωρίς να υπάρχει η προοπτική μιας βιώσιμης λύσης από το Κογκρέσο για αυτή την κρίση, οι ζωές των ανθρώπων παραμένουν σε εκκρεμότητα. Η άποψη της Δεξιάς που προτρέπει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά απλά να "πάνε στο πίσω μέρος της γραμμής"και να μεταναστεύσουν νόμιμα, αγνοεί την πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει πουθενά καμία γραμμή.
Εκτός αν είστε εξαιρετικά πλούσιοι. Οι ξένοι επενδυτές που ρίχνουν μισό εκατομμύριο δολάρια σε μια επιχείρηση στις ΗΠΑ που ισχυρίζονται ότι δημιουργούν τουλάχιστον 10 θέσεις εργασίας, μπορούν απλά να αγοράσουν το δρόμο τους μέσα στο σύστημα μετανάστευσης μέσω μιας ειδικής θεώρησης που ονομάζεται EB-5.
Πουθενά η κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών κρίση, δεν ήταν τόσο δραματική κατά τους τελευταίους μήνες, όπως στην Ευρώπη. Από την αρχή του έτους, χιλιάδες μετανάστες έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα προς τα ευρωπαϊκά έθνη, όπως την Ιταλία. Οι μετανάστες από το Μάλι, την Ερυθραία, τη Συρία και τη Λιβύη συσκευάζονται σε σαθρές βάρκες, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους για να ξεφύγουν από τον κτηνώδη πόλεμο στη Συρία και τη βία και το χάος μιας μετα-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εισβολής στη Λιβύη.
Η Ιταλία, η οποία είναι συχνά το πρώτο μέρος, όπου καταφθάνουν οι μετανάστες, έκλεισε το περασμένο έτος το 2014, με μια άκρως επιτυχημένη λειτουργία έρευνας και διάσωσης, αφού οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να παράσχουν χρηματοδότηση. Το πρόγραμμα Mare Nostrum έσωσε 130.000 ζωές πριν αντικατασταθεί από ένα πρόγραμμα με το ένα τρίτο της χρηματοδότησης. Αλλά, όπως ο Behzad Yaghmaian, καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Ramapo College του Νιού Τζέρσεϊ, μου είπε, η ευρωπαϊκή άποψη είναι ότι «τα προγράμματα διάσωσης είναι πραγματικά ένας παράγοντας έλξης. Ενθαρρύνουν περισσότερο τη μετανάστευση και το θανάτου». Η άλλη πλευρά είναι, ότι επιτρέποντας στους μετανάστες να πεθάνουν στη θάλασσα, είναι αυτό που η Ευρώπη θεωρεί αποτελεσματικό αποτρεπτικό μέσο, μάλλον σαν την φυλάκιση των αιτούντων άσυλο, που ακολουθεί η Αυστραλία.
Τις τελευταίες εβδομάδες, διεθνώς ντροπιασμένοι από την ανθρωπιστική καταστροφή, οι εκπρόσωποι των δεκάδων λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντήθηκαν για να συζητήσουν εναλλακτικές λύσεις για να αποτρέπεται ο μαζικός θάνατος ανθρώπων. Απίστευτο κι όμως αληθινό, αντί να δημιουργήσουν ομαλά και ασφαλή μονοπάτια για τη μετανάστευση και την πολιτογράφηση, η φαεινή ιδέα της Ευρώπης είναι να στοχεύσουν στρατιωτικά περιοχές στη Λιβύη, όπου ξεκινούν οι καραβιές των μεταναστών. Με την ποινικοποίηση των διακινητών και στρατιωτικοποιώντας τις θαλάσσιες διαδρομές, οι ηγέτες υιοθετούν την ψευδή άποψη, ότι οι δεκάδες χιλιάδες Λίβυοι, οι Σύριοι και οι άλλοι μετανάστες αναγκάζονται να μπουν σε πλοία υπό την απειλή όπλου και εγκαταλείπονται στις ευρωπαϊκες θάλασσες και στεριές παρά τη θέλησή τους. Είναι, στην πραγματικότητα, παγιδευμένοι απελπισμένοι άνθρωποι. Φαίνεται λες και αν απομακρυνθούν οι θάνατοι από το οπτικό πεδίο της Ευρώπης, έχουν καθαριστεί και είναι ήσυχες οι συνειδήσεις των Ευρωπαίων.
Φανταστείτε εάν, μετά την ανακάλυψη των διαδρομών του Underground Railroad κατά τη διάρκεια της εποχής της δουλείας στις ΗΠΑ, άνθρωποι με συνείδηση επιτίθεντο στρατιωτικά στις οδούς διαφυγής αντί να δημιουργούν ένα ασφαλές καταφύγιο για όσους σκλάβουν δραπέτευαν.
Υπήρξα ένας μετανάστης σ’ όλη μου τη ζωή. Οι γονείς μου άφησαν πίσω μια ζωή γεμάτη φτώχεια στην Ινδία, πριν γεννηθώ εγώ και μετανάστευσαν στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, όπως εκατομμύρια Νότιοι Ασιάτες έχουν κάνει, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ως έφηβη, έφυγα από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με κατεύθυνση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσω, ψάχνοντας να αποδράσω από τους περιορισμούς ενός ολοκληρωτικού και καταναλωτικού καθεστώτος.
Η φτώχεια, ο πόλεμος, η βία και η καταπίεση είναι πολύ κοινές συνθήκες για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, σε μεγάλο βαθμό χάρη στους νεοφιλελεύθερους οικονομικούς πολέμους και τους νεοαποικιακούς στρατιωτικούς πολέμους των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Παρόλο που η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν ανάμεσα στους τυχερούς μετανάστες που κατάφεραν να επιβιώσουν, μπορώ να συνδεθώ με τις απελπιστικές συνθήκες που οδηγούν σε μετανάστευση τους ανθρώπους, που έχουν λίγες απομείναντες επιλογές, για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Αν η απάντησή μας στην ανθρώπινη λαχτάρα για απόδραση είναι να προσθέσουμε καταστολή και βία, τότε είμαστε ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος.
( πηγή :http://www.truthdig.com/report/item/migration_is_an_act_of_desperation_not_a_crime_20150514)
https://omniatv.com/blog?view=entry&id=5366