Ο πολιτικός πόλεμος κατά της Ελλάδας
του Μενέλαου Γκίβαλου
Η δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον, ένα «ωφελιμιστικό στρατήγημα» που συντελεί στη διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου: της (οικονομικής) ελευθερίας
(F.A. Hayek, «The Road toSelfdom», 1976)
Έναν απηνή οικονομικό και –κατεξοχήν– πολιτικό πόλεμο δέχονται η χώρα και η ελληνική κυβέρνηση, από την επόμενη ημέρα της 25ης Ιανουαρίου. Ο στόχος προφανής: Το απείθαρχο «αντι-παράδειγμα» πρέπει να συντριβεί, πριν επεκταθεί και «μολύνει» κι άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, πριν αμφισβητηθεί η γερμανική κυριαρχία και η νεοφιλελεύθερη λιτότητα που την αναπαράγει και την ενισχύει.
Όμως η έκφραση «πολιτικός πόλεμος» είναι «απαγορευμένη» και θα πρέπει να «ουδετεροποιηθεί», να προσλάβει τεχνοκρατική νοηματοδότηση. Γι’ αυτό και ο «πολιτικός πόλεμος» μετουσιώνεται σε «διαπραγμάτευση», οι αντίπαλοι σε «εταίρους», οι συνασπισμοί συμφερόντων αποκαλούνται «θεσμοί», τα πεδία αντιπαράθεσης μετασχηματίζονται σε «συλλογικά όργανα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης», ώστε να συσκοτιστεί η μετατροπή τους σε εργαλεία άσκησης της ολιγαρχικής εξουσίας της γερμανικής ελίτ…
Κάθε συγκεντρωτική-αυταρχική εξουσιαστική δομή χρειάζεται θεσμικά «άλλοθι», τυπικές-προσχηματικές διαδικασίες νομιμοποίησης. Η φορμαλιστική – εργαλειακή δημοκρατία και η διατυμπανιζόμενη «αυτονομία» των θεσμών και των οργάνων αποτελούν σήμερα τον μπερντέ, πίσω από τον οποίο ο γερμανικός ολοκληρωτισμός απλώνει τη βαριά σκιά του πάνω από την Ευρώπη.
Αυτό είναι το πραγματικό πλαίσιο στο οποίο διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ελλάδας και των «θεσμών», που διαφημίζουν την απόλυτη αυτονομία τους, χειραγωγούνται στην πράξη από τη χρηματοπιστωτική δομή και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, και εκφράζονται σε πολιτικό επίπεδο από τη γερμανική ελίτ. Επικεφαλής των «αυτόνομων» αυτών θεσμικών «συλλογικοτήτων» τοποθετούνται πρόσωπα-μαριονέτες, εντολοδόχοι της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που δήθεν παίρνουν αποφάσεις, εκφράζοντας συλλογικά συμφέροντα και κοινές αποφάσεις.
Με θρησκευτική ευλάβεια ομνύουν οι ύπατοι θεσμικοί εκπρόσωποι της ευρωζώνης και της Ε.Ε. στην «αυτονομία» της ΕΚΤ, επικεφαλής της οποίας έχει τοποθετηθεί ο διαθέτων τα πιστοποιητικά «νεοφιλελεύθερης νομιμοφροσύνης» Μ. Ντράγκι, παλιότερα αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs International (2002-2005) και εκτελεστικός διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας (1984-1990).
Ποιοι βρίσκονται πίσω από τον Μ. Ντράγκι και σε κλειστό κύκλο λαμβάνουν τις μείζονος σημασίας αποφάσεις; Παγκόσμιας ισχύος χρηματοπιστωτικοί όμιλοι και επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων η Black Rock (που διαχειρίζεται 4,6 τρισ. δολάρια σε ρευστό), η Capital Group, η Vangard κ.λπ.
Η χρηματοπιστωτική δικτατορία και οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ως πολιτικό εκφραστή τους τη γερμανική οικονομικο-πολιτική ολιγαρχική δομή. Υπάρχει μια «αρμονική ζεύξη» μεταξύ του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του νεοφιλελεύθερου γερμανικού προτύπου που εκφράζεται μέσω της λιτότητας και των αυστηρών δημοσιονομικών περιορισμών.
Το ιστορικό «γερμανικό πνεύμα». Μέσα από αυτή την αρμονική «συνύπαρξη» διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια η αντίληψη για μια «γερμανική Ευρώπη» και την επικράτηση του «πνεύματος του γερμανικού λαού» που επανέρχεται σήμερα ως πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκή Ιστορία, απαιτώντας να πάρει ρεβάνς για τη συντριβή του στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Αυτό λοιπόν το «γερμανικό πνεύμα» αξιώνει να νομιμοποιηθεί ως ένα μετανεωτερικό Zeit Gaist, ως το «Πνεύμα των Καιρών», απρόσβλητο από κάθε κριτική, γιατί αποτελεί την τελική κατάληξη της σύγχρονης Ιστορίας…
Αυτό όμως το «πνεύμα του γερμανικού λαού» αποτελεί μια μη ορθολογικώς ανακατασκευάσιμη «ιστορική οντότητα». Γι’ αυτό και οι κλασικές έννοιες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, τα περιεχόμενα των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σχετικοποιούνται, δεν έχουν αυτόνομη αξία και υπόσταση. Η ανθρώπινη ατομικότητα συντρίβεται, η ατομική θυσία και οδύνη αποτελούν αναπότρεπτο γεγονός, προκειμένου να κυριαρχήσει το «Πνεύμα των καιρών», η «ιστορική βούληση του γερμανικού λαού»… Το ίδιο τρομακτικό «κοσμοείδωλο» εμφανίσθηκε δυο φορές στον 20ό αιώνα, ενώ σήμερα επανακάμπτει με «όχημα» τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και τη χειραγώγηση της δημοκρατίας και των θεσμών της. Η «γερμανική Ευρώπη» απεικονίζει με ενάργεια την «ιστορική επάνοδο» ενός, σύγχρονης μορφής, ολοκληρωτισμού.
Η μνημονιακή «παρα-κυβέρνηση». Αυτός ο πόλεμος κατά της Ελλάδας και της κυβέρνησής της δεν πρόκειται να σταματήσει με την κατάληξη των «διαπραγματεύσεων» ή την (ενδεχόμενη) συμφωνία για ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, γιατί έχει στρατηγική, και όχι απλώς τακτική, σημασία για τη γερμανική πολιτικο-οικονομική ελίτ. Σημείο-κλειδί, η συμπαράσταση του ελληνικού λαού στην κυβέρνηση, η καθημερινή κοινωνική και πολιτική νομιμοποίησή της από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτό τον οργανικό-πολιτικό δεσμό θέλει να αποδυναμώσει και να διαλύσει μια ολόκληρη άτυπη «δομή εξουσίας των Μνημονίων» στο εσωτερικό της χώρας που καθοδηγείται ευθέως από τη γερμανική ελίτ και τα μεγάλα συμφέροντα. Πρόκειται για μια μορφή «μνημονιακής αποικιοποίησης», που περιλαμβάνει κρίσιμους θύλακες του κρατικού μηχανισμού και ανώτερα στελέχη του, οργανισμούς και φορείς που ιδρύθηκαν στη μνημονιακή περίοδο και αποτελούν σήμερα «νόμιμες μνημονιακές εξουσίες». Αποκορύφωμα, η χειραγώγηση του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ, με την τοποθέτηση μάλιστα έμπιστων τοποτηρητών (όπως ο Γ. Στουρνάρας), που αντλούν τη νομιμοποίησή τους από τον Μ. Ντράγκι και τη γερμανική ηγεσία…
Όλοι αυτοί, με πολιτικούς-κομματικούς εκφραστές τα κόμματα των Μνημονίων (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., Ποτάμι) συγκροτούν ένα είδος μνημονιακής παρα-κυβέρνησης και αναφέρονται ευθέως στο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε και στους θεσμικούς εντολοδόχους τους. Η παραδοσιακή δομή της διαπλοκής, όπως την γνωρίσαμε κυρίως την τελευταία εικοσαετία, έχει αναδιαμορφωθεί και περιέχει σήμερα έναν «σκληρό πυρήνα», τη μνημονιακή παρακυβέρνηση, γύρω από τον οποίο διατάσσονται και αναδιοργανώνονται τα εργολαβικά-μεταπρατικά συμφέροντα και οι κλεπτοκρατικοί μηχανισμοί, που παρέμεναν μέχρι σήμερα στο απυρόβλητο.
Μείζονα ρόλο σ’ αυτή τη δομή πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, που δρα ως «πέμπτη μνημονιακή φάλαγγα» στο εσωτερικό της χώρας, διαδραματίζουν τα ΜΜΕ της διαπλοκής. Γνωρίζουμε τον παραδοσιακό ρόλο των ΜΜΕ, ως ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους (Λ. Αλτουσέρ). Τα τελευταία πέντε χρόνια, τα εγχώρια συστημικά ΜΜΕ διαδραμάτισαν τον ρόλο των ιδεολογικών μηχανισμών των Μνημονίων, της διαπλοκής, της νεοφιλελεύθερης αντίληψης. Σήμερα έχουν μετατραπεί σε γραφεία Τύπου της γερμανικής προπαγάνδας, σε υπονομευτικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, ποντάροντας κι αυτά, όπως και ολόκληρο το σύστημα της μνημονιακής παρακυβέρνησης σε μια «αριστερή παρένθεση»…
Πόλεμος, λοιπόν, σε πολλά μέτωπα. Απαιτεί σύνεση, ψυχραιμία αλλά κυρίως αποφασιστικότητα. Οπωσδήποτε όμως η νέα ιστορική πορεία που ξεκίνησε την 25η Ιανουαρίου πρέπει, πριν απ’ όλα, να διασφαλίσει ένα συνεκτικό εσωτερικό μέτωπο. Η μνημονιακή παρακυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπισθεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά, σε θεσμικό πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Κι όσοι στήριξαν τον πλουτισμό, την καριέρα, την εξουσία, το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τους κεφάλαιο στην καταστροφή της χώρας και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού, πρέπει να καταλάβουν ότι ο μνημονιακός τους «παράδεισος» τελείωσε και ότι ο ρόλος της «πέμπτης φάλαγγας» δεν μπορεί –και δεν πρόκειται– να γίνει ανεκτός.
Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής πολιτικής επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
πηγή:
https://enthemata.wordpress.com/2015/05/17/givalos-2/