αναδημοσίευση από: Eagainst

Έχουν περάσει δύο εικοσιτετράωρα από τη στιγμή που ένας εργοδότης, επ’ ονόματι Νίκος Βαγγελάτος, φαίνεται να όπλισε τα χέρια των υφισταμένων του, ώστε να προβούν σε δολοφονική επίθεση εναντίον εργατών μεταναστών. Η αφορμή είναι γνωστή σε όλους μας: οι εργάτες τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα έξι μηνών στις αγροτικές καλλιέργειες του τσιφλικά. Ένα κύμα καταδίκης της εγκληματικής, αντιεργατικής και ρατσιστικής αυτής ενέργειας εκφράστηκε από κάθε καρυδιάς καρύδι, από τον μίστερ «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» (Ά.Γεωργιάδη) έως τον συμμορίτη «αν χρειαστεί, λερώνουμε τα χέρια μας με αίμα» (Ν.Μιχαλολιάκο),κι απ’ το φωτεινό άμβωνα της Όλγας Τρέμη έως τη φυλλάδα του εκπροσώπου τύπου των νεοναζί, Θ.Αναστασιάδη.

Κι αναρωτιόμαστε… Μα ο Άδωνις δεν είναι αυτή η γραφική τηλεπερσόνα που πουλούσε με το κιλό τα βιβλία του ναζιστή Πλεύρη; Ο Μιχαλολιάκος δεν είναι ο σαλτιμπάγκος νοσταλγός του ρατσιστικού Κράτους που φιλοδοξεί να τοποθετήσει νάρκες στα πόδια των μεταναστών; Η Τρέμη δεν είναι αυτή που μέσα από τα ρεπορτάζ-θρίλερ μας παρουσίασε τους μετανάστες σαν εξαθλιωμένα αρπακτικά που ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές; Ο Θέμος δεν είναι αυτός που πατώντας πάνω στην κυβερνητική θεωρία των άκρων, λειτουργεί ως προπαγανδιστής και τροφοδότης του φασιστικού φαινομένου;

Ναι, αυτοί είναι. Κι ο καθένας, για τους δικούς του λόγους, έχει συμφέρον να συμπαραταχθεί σ’αυτή την περίπτωση με την αντίδραση της κοινής γνώμης, επιδιώκοντας την προσαρμοργή του γεγονότος στα δικά του ιδεολογικά πλαίσια. ‘Ετσι, είναι μεν καταδικαστέος ο τσιφλικάς, είναι όμως καταδικαστέοι κι οι μετανάστες, οι οποίοι δεν είχαν χαρτιά. Στα πλαίσια της ρητορικής τους δεν χωρά φυσικά το γιατί δεν είχαν οι άνθρωποι χαρτιά, τη στιγμή που οι παραγώμενες από τους ίδιους φράουλες εξάγονται νομιμότατα και με όλες τις ανέσεις στις χώρες της Ευρώπης. Δεν χωρά καμία αμφισβήτηση για το ποιός θα έπρεπε να καρπωθεί τα οφέλη του παραγώμενου προϊόντος και ποιός θα πρέπει είτε να περιμένει το μισθό της δεκάρας, είτε να φύγει απλήρωτος γι’ άλλα μέρη, όπου τ΄αφεντικά δεν θα ‘ναι τόσο αφεντικά. Δεν υπάρχει περιθώριο για «επικίνδυνες» συγκρίσεις του βιοτικού επιπέδου των «παράνομων» εργατών της γης, και του «νόμιμου» ιδιοκτήτη της. Άλλωστε, οι ίδιοι δεν συγκινήθηκαν όταν, μόλις τον Αύγουστο, ο ίδιος επιχειρηματίας έσερνε μετανάστες με αυτοκίνητα, ή όταν οι εργάτες εξαφανίζονταν ως δια μαγείας από προσώπου γης. Δεν ιδρώνουν όταν ακούν πως στους τόπους απ’ όπου ήρθαν οι μετανάστες, οι διατροφικές κρίσεις είναι αποτέλεσμα χρηματιστικού τζόγου των επενδυτών (και «ευεργετών») που με τόση θέρμη εκθειάζουν. Και φυσικά, για τους ίδιους, το γεγονός αποτέλεσε μια «συμπλοκή» και όχι απόπειρα μαζικής δολοφονίας. Κατά τ’ άλλα, βέβαια, ο εμπρησμός της εταιρείας χρυσού στην Χαλκιδική ήταν «τρομοκρατική ενέργεια που στράφηκε ενάντια στους εργαζομένους»…

Το μπλοκ των εξουσιαστών, και όσων τους γλείφουν τις πατούσες, μπορεί να μην θέλει (και να μην μπορεί) να κάνει τίποτε για εμάς, ξέρει όμως πολύ καλά πώς να αυτοπροστατευθεί, παρουσιάζοντας τα γεγονότα μέσα στα επιτρεπτά και ακίνδυνα, για το σύστημα εξουσίας, πλαίσια. Έτσι, ο εκφραστής του Κράτους, του Νόμου και της Τάξης, ο εκφραστής του παρακράτους, ο διαχειριστής της ελληνικής lifestyle υποκουλτούρας κι η κατασκευάστρια της κοινωνικής πραγματικότητας συμπορεύονται, εκφράζοντας υποκριτικά την απέχθεια τους για καταστάσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι ίδιοι υποθάλπτουν (αν όχι διατάσσουν) και την καθιέρωση των οποίων οι ίδιοι υποστηρίζουν,όχι μόνο για τους μετανάστες, αλλά για το σύνολο των πολιτών. Κι αυτό δεν είναι μια αυθαίρετη υπόθεση, αλλά μια εξελισσόμενη πραγματικότητα: το 25% των εργαζομένων είναι απλήρωτο για μήνες, οι φωνές των τεχνοκρατών για δωρεάν εργασία των ανέργων πληθαίνουν, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας έχουν καθιερωθεί, τα γραφειοκρατικά συνδικαλιστικά όργανα παίζουν διακοσμητικό ρόλο, η εργοδοτική αυθαιρεσία στην ρύθμιση μισθών και ωραρίων έχει λάβει τη μορφή της εργασιακής δικτατορίας, οι άνεργοι φτάνουμε το ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους κι η κρατική καταστολή των αντιδράσεων οξύνεται διαρκώς. Στην πραγματικότητα, λίγες είναι οι διαφορές που μπορούμε να εντοπίσουμε μεταξύ του τσιφλικά της Μανωλάδας, και των μπάτσων ή των υπουργών που μοιράζουν αφειδώς «νόμιμη» φυσική βία και «νόμιμες» επιστρατεύσεις στους απεργούς. Μπορεί να μην έχουν πέσει σφαίρες (ακόμη), όμως τα δακρυγόνα, οι βασανισμοί, οι κλομπιές, οι έφοδοι σε κατοικίες, οι προσαγωγές, η δημόσια διαπόμπευση, δεν παύουν να αποτελούν ωμή επιβολή του Κράτους δια της βίας, χάριν του εκάστοτε εργοδότη.

Ας σταματήσει λοιπόν το δούλεμα. Ας τελειώσει το εμπόριο ανθρωπισμού, από τα κτήνη με την ανθρωπόμορφη μάσκα. Η άρχουσα τάξη συνασπίζεται, περιγελώντας αυτάρεσκα τις διαδοχικές ήττες των κοινωνικών αγώνων. Μέσω του τηλεοπτικού θεάματος προσπαθούν να μας πείσουν πως αν ο νόμος εφαρμοστεί, όλα θα πάνε καλά. Πως αν το Κράτος λειτουργήσει συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε τσιφλικά, τότε το πρόβλημα θα λυθεί, σαν να μην είναι το ίδιο το Κράτος ο φορέας μέσα από τον οποίο οι ελίτ ασκούν την εξουσία, επιβαλλόμενες στην κοινωνία. Σαν να μην είναι το καπιταλιστικό σύστημα, η επιδίωξη του κέρδους ή η ατομική ιδιοκτησία οι πραγματικές αιτίες της εκμετάλλευσης, της μισθωτής (ή άμισθης) δουλείας ή της ποινικοποίησης των μετακινήσεων ανά τον πλανήτη. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, προσπαθούν να πείσουν ότι κάποια “συμπτώματα” κοινωνικής σήψης είναι αποτέλεσμα δυσλειτουργιών του συστήματος, πιστεύοντας ότι θα αποκρύψουν ότι αυτές οι “δυσλειτουργίες” είναι λειτουργικότατες στα πλαίσια του πραγματικού προβλήματος που είναι ο καπιταλισμός, η αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”, τα μέσα επιβολής των πολιτικών βλέψεων της κυρίαρχης τάξης που με ωμή ή έμμεση καταστολή αρχικά πειθαναγκάζει την κοινωνία και φτάνει, πολύ συχνά, να αποσπάσει την συναίνεσή της αφού πρώτα την έχει αποχαυνώσει.

Ο στόχος τους είναι γνωστός: Η γονεοποίηση της εξουσίας και η βρεφοποίηση της κοινωνίας. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα επίσης γνωστό: η ανάγκη της κοινωνίας για κάθε λογής «πατερούληδες», πολιτικούς, ιδεολογικούς ή ακόμα και θρησκευτικούς (άλλωστε ή απόδοση μεταφυσικών χαρακτηριστικών σε κάθε μορφής σωτήρες είναι εγγενές στοιχείο σε κάθε εξουσιαστικό θεσμό αφού στηρίζεται ακριβώς στην απεμπόλιση από τους φορείς των δικαιωμάτων, της δυνατότητας αυτοπροσδιορισμού τους και χειραφέτησής τους, στην απεμπόλιση κάθε ατομικής (και, κατ’ επέκταση και συλλογικής) αυτονομίας.

Το μόνο που δεν είναι ακόμη γνωστό, είναι η δική μας αντίδραση, η οποία μπορεί να έχει μία και μοναδική κατεύθυνση: είτε θα σπάσουμε τα κάγκελα της φυλακής, είτε θα σπάσουμε το κεφάλι μας προσπαθώντας. Είτε θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε τις ρυπές της Μανελλάδας, είτε θα επιτεθούμε με όρους αντιεξουσιαστικούς, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ατομική και συλλογική αυτονομία. Η κάθε στιγμή προσφέρεται ώστε ν’ αναλάβουμε επιτέλους το βάρος των ιστορικών μας ευθυνών, πριν χάσουμε κάθε δυνατότητα να ξεπλύνουμε τις φράουλες απ’ το αίμα.

Συνδιαμόρφωση από Efor και Ian Delta