O PIETRO BALPREDA και το μακελειό της Πιάτσα Φοντάνα
Στις 6 Αυγούστου 2002, ο 69χρονος Πιέτρο Βαλπρέντα πεθαίνει στην κατοικία του χτυπημένος από τον καρκίνο. Το όνομα του συνδέθηκε με μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές προβοκάτσιες του ιταλικού κράτους. Συλλαμβάνεται στις 16 Δεκεμβρίου του 1969 από τους Καραμπινιέρι, μαζί με τον αναρχικό σύντροφό του Τζουσέπε Πινέλλι, κατηγορούμενοι και οι δύο για το μακελειό της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο.Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην ιταλική Αγροτική Τράπεζα (Banca dell’ Agricoltura) εξερράγη ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός, που σκότωσε δεκαέξι και τραυμάτισε άλλους ογδόντα τέσσερις ανθρώπους, όλοι τους βρίσκονταν μέσα στην τράπεζα, μιας και ήταν ώρα αιχμής.
Το Ιταλικό κράτος κατηγόρησε από την πρώτη στιγμή τους αναρχικούς, εγκαινιάζοντας την έναρξη της Strategia di Tensione (Στρατηγικής της Έντασης), δηλαδή την δημιουργία ενός κλίματος βίας –χρησιμοποιώντας σαν όπλο τις φασιστικές ομάδες– και την εμφάνισή του παράλληλα σαν τον προστάτη της κοινωνίας και τιμωρού του «κομμουνιστικού εχθρού», κατηγορώντας όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους ως τρομοκράτες.
Πράγματι με μοναδική μαρτυρία την κατάθεση ενός ταξιτζή –συνεργάτη των μπάτσων– ότι είδε τους δύο κατηγορούμενους να εισέρχονται στην Τράπεζα κρατώντας μία τσάντα και λίγο μετά να αποχωρούν χωρίς αυτή, τους συλλαμβάνουν και τους οδηγούν στην ασφάλεια.
Στις 20 Δεκεμβρίου, τέσσερις ημέρες μετά την σύλληψή τους η ασφάλεια ανακοινώνει την «αυτοκτονία» του εργάτη σιδηροδρόμων Πινέλλι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης(!), και την προληπτική προφυλάκιση (Carcerazione Preventiva) του Βαλπρέντα, ο οποίος παρά τα βασανιστήρια δεν υπέκυψε στις ορέξεις τους, αρνούμενος την συμμετοχή του. Για να τον κάνουν να λυγίσει τον έβαλαν, για τρεις μήνες, στην απομόνωση, χωρίς να έχει το δικαίωμα να μιλάει στους συγγενείς του και στον δικηγόρο του. Τον ξυπνάγανε στην διάρκεια της νύχτας και ξεσπούσαν πάνω του ουρλιάζοντας: «confessa, assassino» (ομολόγησε, φονιά)!
Ο Βαλπρέντα και ο Πινέλλι, ήταν οι πρώτοι που βίωσαν στο πετσί τους την βία της Ιταλικής εξουσίας και το ψέμα ενός ολόκληρου συστήματος, το οποίο εναντιώθηκε στους αναρχικούς. Ο Πινέλλι ήταν ο πρώτος νεκρός του ανελέητου κυνηγητού φαντασμάτων αυτής της περιόδου. Η έναρξη της Στρατηγικής της Έντασης, ήταν η πρώτη φάση των σχεδιασμών της κυριαρχίας που είχαν στόχο την επιβολή μιας διεθνούς καταπίεσης, για όλα τα αντιστεκόμενα και αγωνιζόμενα κομμάτια των κοινωνιών.
Οι κυρίαρχοι γνωρίζοντας ότι χρειαζόταν αίμα για την πραγματοποίησή τους, δεν δίστασαν να μακελέψουν ανύποπτους ανθρώπους και αμέσως να κατηγορήσουν σκόπιμα τους αναρχικούς για την βόμβα του Μιλάνου, χτυπώντας την αναρχική ομάδα 22 Μάρτη, κι αυτό γιατί γνώριζαν εκ των προτέρων ότι κανείς δεν θα τους υπεράσπιζε.
«Είναι η πρώτη φορά στην Ιταλία που μια νεανική ομάδα εγκαταλείπεται ανυπεράσπιστη απ’ όλους πολιτικούς σχηματισμούς και δίνεται τροφή στις ύαινες, εκτεθειμένη στο λιντσάρισμα της κοινής γνώμης. Για να δώσουμε μιαν ιδέα του κλίματος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες εναντίον μας αρκεί να πούμε ότι ακόμα και η Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία (F.A.I.) αρνήθηκε, φοβισμένη, κάθε σχέση μαζί μας – και πραγματικά, αρνούμαστε να θεωρήσουμε τον εαυτό μας σαν πολιτικούς συγγενείς εκείνων που δεν τολμάνε να υπερασπίσουνε ανθρώπους που κατηγορούνται άδικα». (Απόσπασμα από κείμενο της παράνομης επιτροπής του αναρχικού κινήματος «22 Μάρτη» με ημερομηνία Γενάρης 1970, που υπάρχει σαν παράρτημα στο βιβλίο: ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ, έκδοση Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1972).
Κανένας μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε βγει να καταγγείλει ανοικτά τα καταπιεστικά όργανα του κράτους, τα οποία δρώντας ανεξέλεγκτα φυλάκισαν, σκότωσαν και κυνήγησαν τους αναρχικούς της 22 Μάρτη, οι οποίοι αναγκάστηκαν να ζουν στην παρανομία.
Η «παράνομη», πλέον, 22 Μάρτη δεν κάθισε με δεμένα τα χέρια. Από την πρώτη στιγμή πάλεψε ενάντια στην κρατική συκοφαντία, κερδίζοντας την συμπάθεια του κόσμου, αφού δεκάδες εργαζόμενοι και φοιτητές πέρασαν στην παρανομία, πρόθυμοι να αγωνιστούν για την απελευθέρωση των συντρόφων τους και για την αποκατάσταση της αλήθειας. Καταγγέλθηκαν ανοιχτά οι παράνομες συλλήψεις των Βαλπρέντα και Πινέλλι. Ο πρώτος απήχθηκε στην κυριολεξία έξω από το γραφείο του ανακριτή Αμάτι, των δικαστηρίων του Μιλάνου, όπου είχε παρουσιαστεί να καταθέσει σαν μάρτυρας για την υπόθεση των βομβιστικών επιθέσεων της 25 Απριλίου 1969 στο Μιλάνο, για την οποία άλλοι αθώοι αναρχικοί βρίσκονταν στην φυλακή. Οι μπάτσοι παραβίασαν το άρθρο 25 του Ιταλικού Συντάγματος το οποίο λέει: «Κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί από την δικαιοδοσία του φυσικού δικαστή που προβλέπει ο νόμος», αφού τον έσπρωξαν σε ένα αυτοκίνητο και τον έστειλαν ολοταχώς στην Ρώμη (παρ’ όλο που ήταν «ύποπτος» για την σφαγή του Μιλάνο), όπου ήρθε σε αντιπαράσταση με τον «υπερμάρτυρα» ταξιτζή.
Ο Πινέλλι, παρ’ όλο που υπήρχαν έξι μάρτυρες (οι δύο ήταν μπάτσοι) που παραδέχτηκαν ότι την ώρα της έκρηξης έπαιζε χαρτιά στο καφενείο Caffe-Italiano, κρίθηκε από το Γενικό Διευθυντή της Αστυνομίας του Μιλάνου Μ. Γκουίντα και τον αστυνόμο Καλαμπρέζι ως «εξαιρετικά ύποπτος!!» και για αυτόν τον λόγο τον βασανίσανε για να του αποσπάσουν ομολογία, πράγμα που δεν κατάφεραν και τον εκτελέσανε με τρόπο εκδικητικό, δικαιολογώντας το σαν αυτοκτονία-καθρέπτη της ενοχής του.
Το Ιταλικό κράτος και οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί είχαν προμελετήσει την σύλληψη του αναρχικού Βαλπρέντα, όπως και των συντρόφων του που φυλακίστηκαν για τις βόμβες της 25 Απριλίου στο Μιλάνο και βρίσκονταν ήδη οχτώ μήνες στην φυλακή. (Ρομπέρτο Μάντερ 17ετών, Εμίλιο Μποργκέζε 18 ετών, Ρομπέρτο Γκαργκαμέλλι 19 ετών, Εμίλιο Μπανιόλι 24 ετών και Μάριο Μερλίνα 25 ετών. Όλοι τους αναρχικοί, με λευκό ποινικό μητρώο των οποίων τα προσωπικά πολιτικά αρχεία χρησιμοποιήθηκαν ως τεκμήρια αδικήματος!).
Ο Βαλπρέντα θα παραμείνει στην φυλακή, χωρίς να δικαστεί, μέχρι το 1972, όπου ένας νέος Ιταλικός νόμος, που μείωνε τους όρους της προληπτικής προφυλάκισης, υπήρξε η αιτία να περπατήσει ξανά ελεύθερος. Στις 23 Φεβρουαρίου 1972 ξεκινά η δίκη στην Ρώμη όπου ο Βαλπρέντα βρίσκεται συγκατηγορούμενος με τρεις άγνωστους: τους φασίστες Franco Freda και Giovanni Ventura και τον πράκτορα Guido Giannettini, μετά από τέσσερις ημέρες το δικαστήριο κρίθηκε ακατάλληλο, πράγμα που σήμαινε την οριστική προφυλάκιση των κατηγορουμένων μέχρι την έναρξη της νέας δίκης.
Προφυλάκιση αορίστου χρόνου, αφού διήρκησε μέχρι της 23 Φεβρουαρίου 1979!! (εφτά χρόνια), όπου και έγινε επιτέλους η δίκη σε πρώτο βαθμό. Οι τρεις παρακρατικοί καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη μιας και υπήρχαν ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον τους, ενώ ο Βαλπρέντα καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια για συμμετοχή σε ανατρεπτική ομάδα!
Ο Βαλπρέντα μέχρι το τέλος της ζωής του δεν σταμάτησε να πολεμά την δικαιοσύνη της ιταλικής κυριαρχίας για την εκδικητικότητα που έδειξε εις βάρος του. Εκατοντάδες άνθρωποι παραβρέθηκαν στην κηδεία του φωνάζοντας με υψωμένες γροθιές: VIVA PIETRO, VIVA L’ ANARCHIA!
Αναρχική Ομάδα Άρνηση
Από την αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.7, Οκτώβριος 2002
πηγή:
https://anarchypress.wordpress.com/2015/04/09/o-pietro-balpreda-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1/