Η απόδραση του πειραματόζωου Ελλάδα
του Χρήστου Γιαννίμπα
Η νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη επέλεξε την Ελλάδα ως πειραματόζωο γιατί πληρούσε την αναγκαία (= προϋπάρχουσα οικονομική κρίση) και ικανή (= διεφθαρμένο δικομματισμό ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) συνθήκη για το ρόλο αυτό. Το μόνο που δεν υπολόγισε σωστά ήταν η ιδιαιτερότητα του ελληνικού λαού. Κι αυτή είναι τα «ανυπότακτα γονίδια» που ύστερα από 2500 χρόνια έχουν περάσει στο υποσυνείδητο αυτού του λαού. Τηρουμένων των αναλογιών, έκανε το ίδιο λάθος που έκανε η φασιστική Γερμανία. Τότε που ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη και πάλι την Αριστερά, έστελνε το πρώτο μήνυμα στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, πως ο φασισμός δεν είναι ανίκητος. Τότε που χρειάστηκε να έχει οκτώ γερμανικές μεραρχίες στην Ελλάδα, όταν σ’ ολόκληρη τη Γαλλία είχε τρείς. Τότε που οι ναζί έχασαν πολύτιμο γι’ αυτούς χρόνο και μέσα, απαραίτητα για τα κύρια μέτωπα που τους ενδιέφεραν σε Ρωσία και Αφρική.
Δεν υπολόγισε πως αυτός ο λαός έχει μια Αριστερά με ρίζες 100 χρόνων. Ούτε και φαντάστηκε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να δώσει στην «παρακατιανή» Αριστερά την κυβερνητική εξουσία. Σε ένα περιβάλλον μάλιστα που η συκοφαντία, η παραπληροφόρηση, οι εκβιασμοί και οι απειλές, πήραν πρωτόγνωρες διαστάσεις. Η «μεταβλητή λαός» τους χάλασε τη σούπα. Βεβαίως και έπαιξε ρόλο το γεγονός πως η εξαθλίωση στη χώρα μας πήρε διαστάσεις πολέμου σε καιρό ειρήνης. Και λόγω των ραγιάδικων (ου μην και διεφθαρμένων) ηγεσιών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λόγω της απίστευτα διεφθαρμένης οικονομικής ελίτ που εκπροσωπούσαν αυτές οι ηγεσίες. Μην παραβλέπουμε όμως πως και σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία ακόμα και σε Γαλλία επιβλήθηκε λιτότητα που επίσης οδήγησε την πλειονότητα των λαών σε μεγάλες απώλειες εισοδημάτων και πολύ μεγάλη ανεργία.
Το κυρίαρχο πλέον ερώτημα είναι αν το πειραματόζωο Ελλάδα μπορεί να δραπετεύσει από τα νεοφιλελεύθερα δεσμά; Όταν την ίδια στιγμή που θα οργανώνει την απόδραση, πρέπει να χτίζει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας σε αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτό που την έφερε στη σημερινή κατάσταση (βλέπε Α’ μέρος). Δηλαδή, να σπάει δεσμά και την ίδια στιγμή να κάνει βήματα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά με ένα ναι ή όχι.
Η Ελλάδα εκτός από οικονομικό πειραματόζωο, μετά τις πρόσφατες εκλογές επιχειρείται να μετατραπεί και σε πολιτικό πειραματόζωο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Όλα τα πειράματα σε κάτι αποσκοπούν. Δεν γίνονται για να περνάει η ώρα. Φυσικά το ίδιο ισχύει και με τη νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη. Η επιχείρηση μετατροπής της Ελλάδας σε πειραματόζωο (με τις ελληνικές κυβερνήσεις των προθύμων) αποσκοπούσε ΚΑΙ στην οικοδόμηση μιας εικόνας ότι η λιτότητα επιτυγχάνει. (Οι θυσίες πιάνουν τόπο).
Σήμερα, οι εκτός κι εντός Ελλάδας, συνεχίζουν να υπερασπίζονται την επιχείρηση «η λιτότητα πέτυχε». Π.χ., την ίδια μέρα (19/3/15) που ο Πρωθυπουργός της χώρας συμμετείχε στην «επταμελή», ο Σαμαράς δήλωνε: «Εξήγησα στους άλλους ηγέτες του ΡΡΕ, ότι η χώρα βουλιάζει στην αβεβαιότητα. Ό,τι κατάφερε μέσα σε δυόμιση χρόνια, να βγούμε σε πλεονάσματα και να βγούμε στην ανάπτυξη, τώρα κινδυνεύουν να χαθούν». Άραγε πρόκειται για ανόητο, θέλει να εμφανιστεί σοϊμπλότερος του Σόιμπλε, πασχίζει για την υστεροφημία του, κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι πως βάζει βούτυρο στο ψωμί των πιο συντηρητικών κύκλων της ευρωζώνης, που επέβαλαν τις πολιτικές λιτότητας και τις υπερασπίζονται με την επιχείρηση η λιτότητα επιτυγχάνει. Στόχοι αυτής ήταν και παραμένουν οι ίδιοι.
Στόχος 1ος. Αφού η λιτότητα επιτυγχάνει, δεν χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Φτάνουν στο σημείο (Σόιμπλε κ.ά.), να παραβλέπουν ότι έγιναν εκλογές που ουσιαστικά έκριναν δημοψηφισματικά την λιτότητα. Δείτε π.χ. τον Ραχόι με πόσο πάθος υπερασπίζεται την επιχείρηση «η λιτότητα πέτυχε». Οι εκλογές το φετινό Νοέμβρη στην Ισπανία είναι απλώς το επιπλέον κίνητρό του. Το ίδιο πάθος θα έδειχνε κι αν ακόμα οι εκλογές ήταν σε 2, σε 3 ή σε 13 χρόνια. Ο Σαμαράς που δεν έχει εκλογές συναγωνίζεται το Ραχόι. Το επιπλέον κίνητρό του είναι η «κυβερνητική παρένθεση», που με την βοήθεια της νέας Ρώμης θα τον φέρει ξανά στην κυβερνητική εξουσία. Γι’ αυτό ναρκοθέτησε το έδαφος από πριν, και συνεχίζει να ναρκοθετεί τις προσπάθειες της νέας κυβέρνησης. Ουσιαστικά αποδέχεται ΚΑΙ το ρόλου του πολιτικού πειραματόζωου για τη χώρα.
Στόχος 2ος. Να συρθούν σ’ αυτές τις πολιτικές και οι άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμα και η Γαλλία. Δεν είναι τυχαίο που η Γαλλία «ακούει» την νέα κυβέρνηση (Τσίπρα), ή αν προτιμάτε είναι λιγότερο εχθρική σε σχέση με τη Γερμανία. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στη Γαλλία ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει «κράτος και εξουσία» (όπως λέει ο Ελύτης για την Άνοιξη).
Στόχος 3ος. Αυτό το βάρβαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο να γίνει εξαγώγιμο προϊόν στις άλλες χώρες, εκτός ΕΕ αλλά και εκτός Ευρώπης (π.χ. αφρικανικές). Έτσι, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή βαπτίζεται επιτυχία προκειμένου να βγει το συμπέρασμα πως ναι μεν υπάρχουν θυσίες, αλλά οσονούπω έρχεται αίσιο τέλος. Άρα το μοντέλο που εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα, μπορεί και αξίζει να εφαρμοσθεί κι αλλού.
Βεβαίως, αντιλαμβάνονται πως με την επιχείρηση «η λιτότητα επιτυγχάνει» δεν πείθουν ή έστω δεν πείθουν όσους θα ήθελαν. Ούτε καν στην Γερμανία. Το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα των περσινών ευρωεκλογών, οι πρόσφατες βουλευτικές στην Ελλάδα αλλά και η άνοδος των Podemos στην Ισπανία. Έτσι έχουν και μια ακόμα στόχευση. Δεν θέλουν να πείσουν τους λαούς να συνταχθούν μαζί τους. Θέλουν να τους πείσουν να μην πάνε εναντίον τους. Δηλαδή, να μην στρατευθούν με τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτάσσονται σ’ αυτές τις πολιτικές.
Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν τα πάντα. Τελεσίγραφα, απειλές, εκβιασμούς και βέβαια το πυρηνικό οπλοστάσιο των ΜΜΕ. Όλα τα θεμιτά αλλά και αθέμιτα μέσα όπως φάνηκε από την στάση της ΕΚΤ που ήταν πέρα και έξω από τον θεσμικό της ρόλο. Ο σκοπός στην παρούσα φάση είναι ο στραγγαλισμός της κυβέρνησης Τσίπρα. Δηλαδή, της βούλησης του ελληνικού λαού όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές δύο μόλις μήνες πριν.
Προκειμένου να πετύχουν τους προαναφερθέντες τρεις στόχους, ουσιαστικά επιχειρούν ένα σιωπηλό πραξικόπημα. Είναι προφανές πως αν η κυβέρνηση Τσίπρα επιβιώσει, η επιχείρηση «η λιτότητα επιτυγχάνει» θα τεθεί σε πολύ μεγαλύτερη αμφισβήτηση, απ’ όσο είναι σήμερα, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Βλέπουν πως τελεσίγραφα, απειλές και εκβιασμοί δεν έχουν τα αποτελέσματα που ανέμεναν. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει παραδοθεί, αντιστέκεται και το πιο σημαντικό αντιστέκεται η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που συνεχίζει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Στο επιχειρούμενο σιωπηλό πραξικόπημα χρησιμοποιούν ένα επιπλέον παλιό και δοκιμασμένο όπλο. Το «Make the economy scream» (κάντε την οικονομία να αναστενάξει). Το εφάρμοσε το 1973 ο Ρίτσαρντ Νίξον στη Χιλή του Αλλιέντε (το πρώτο πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού). Με το όπλο αυτό επιδιώκουν στραγγαλισμό και της οικονομίας και της εμπιστοσύνης. Προσπαθούν δηλαδή να δημιουργήσουν μια περιρρέουσα αρνητική ατμόσφαιρα, που θα κλονίσει το ισχυρότερο ανάχωμα και μοναδικό στήριγμα της κυβέρνησης. Την εμπιστοσύνη του λαού.
Ξέρουν καλά βέβαια πως η Ελλάδα δεν είναι η Χιλή του 1973 ούτε η ΕΕ η Λατινική Αμερική, αλλά και πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.» (Κ. Μαρξ) Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να προσπαθούν να φτιάξουν μια «ομοιοκαταληξία» κατά την ρήση του Μαρκ Τουέιν («Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά σίγουρα φτιάχνει ομοιοκαταληξίες.») Κι αυτήν επιδιώκουν με το «Make the economy scream».
Θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα αυτά δεν είναι παρά κινήσεις πανικού της γερμανικής Ευρώπης, από τις (μικρές έστω) ρωγμές που της έχει προκαλέσει μια κυβέρνηση με ζωή δύο μηνών. Πολύ περισσότερο που στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού, και των άλλων ευρωπαϊκών λαών, έχουν συντελεστεί μεγάλα ρήγματα. Το πιο σημαντικό απ’ αυτά είναι η αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας. Η αμφισβήτηση του «Roma locuta est, causa finita est». Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε πως μέχρι χθες είχαν τους υποτακτικούς τους κυβέρνηση, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε τους αφρούς που βγάζουν οι «Σόιμπλε» και τα ΜΜΕ τους.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι οι αφροί των ευρωπαίων και ελλήνων «Σόιμπλε». Από μια άποψη κάνουν και καλό. Γιατί ναι μεν κλονίζουν κάποιους, αλλά ταυτόχρονα πατάνε τον κάλο των Ελλήνων και αυτό φουντώνει την αγανάκτηση και θίγει την περηφάνια του λαού μας. Ειδικά στο εσωτερικό, όσο περισσότερο τα ΜΜΕ προβάλουν τα «επιχειρήματα» των Σαμαρά, Βενιζέλου, Γεωργιάδη κ.λπ., τόσο το καλύτερο. Προφανώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η μεγάλη πλειοψηφία όλους αυτούς τους έχει σιχαθεί. Κάτι που αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Σήμερα η νεοφιλελεύθερη γερμανική ΕΕ βρίσκεται μπροστά σε δισεπίλυτες αντιθέσεις όσον αφορά την Ελλάδα. Αναφέρω τις κυριότερες απ’ αυτές.
(1) Το Grexit θα τους απάλλασσε από το ανυπότακτο πειραματόζωο αλλά δεν θα τους έλυνε κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο, θα τους δημιουργούσε ανυπολόγιστες ζημιές σε τέσσερα επίπεδα.
(1.α) Στο οικονομικό. Κι ας προπαγανδίζουν (Σόιμπλε κ.λπ.) πως η ευρωζώνη είναι τάχα θωρακισμένη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ένα Grexit θα παρέσυρε και τις δικές τους οικονομίες με παγκόσμιο αντίκτυπο. Οι αγορές ξέρουν καλά πως τουλάχιστον Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία θα ακολουθούσαν. Ειδικά το παρασιτικό χρηματικό κεφάλαιο «ψοφάει» για τέτοιες αναμπουμπούλες. Επιπλέον, όπως λέει ο Andre Kostolany, «οι αγορές είναι 90% ψυχολογία και 10% όλα τα υπόλοιπα».
(1.β) Στο πολιτικό. Η ΕΕ ήταν και είναι ένα πολιτικό δημιούργημα. Ένα Grexit θα γκρέμιζε όσα έχτισε το νεοφιλελεύθερο πείραμα της ΕΕ από το 1992 (όταν και υπογράφεται η συνθήκη του Μάαστριχ). Η Μέρκελ το ξέρει πολύ καλά και το είπε (μιλώντας στους Γερμανούς βουλευτές την Πέμπτη 19/3), με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορούσε να το πει: «Το ευρώ είναι παραπάνω από ένα νόμισμα [...] Εάν το ευρώ αποτύχει, αποτυγχάνει η Ευρώπη». Αυτονόητο πως εννοεί τη δική της νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη και όχι την Ευρώπη των λαών.
(1.γ) Στο γεωστρατηγικό. Που ίσως είναι και το πιο σημαντικό. Από Ουκρανία μέχρι μέση ανατολή (Παλαιστίνη, Συρία) και Λιβύη, η μόνη χώρα που εξάγει σταθερότητα είναι η Ελλάδα. Μια αποσταθεροποίηση της Ελλάδας θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου σε ολόκληρη την Ευρώπη και φυσικά όχι μόνο. Κανείς τους δεν διανοείται, ούτε καν ως ενδεχόμενο, κάτι τέτοιο. Κυρίως οι ΗΠΑ και δεν είναι τυχαία η πίεση που ασκούν στη Γερμανία, ούτε βέβαια η ανάμειξή τους στην επίλυση του «ελληνικού ζητήματος». Μια ανάμειξη που δεν είναι σημερινή. Θυμίζω πως ο Ομπάμα είχε πιέσει τη Μέρκελ στις 29/4/2010 να επισπεύσει την απόφαση παροχής του δανείου των 110 δισ. € (μνημόνιο Ι).
(1.δ) Στο ενεργειακό. Και αυτό περιλαμβάνει ταυτόχρονα και τα τρία προαναφερθέντα. Τα επί του παρόντος πιθανολογούμενα, αλλά μάλλον σίγουρα, ενεργειακά κοιτάσματα (πετρελαίου, φυσικού αερίου) αλλά και οι δρόμοι διέλευσης αυτών, είναι για την ΕΕ τεράστιας σημασίας. Κι αυτό δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε και να μπει στην ίδια ζυγαριά με μια «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα.
(2) Γνωρίζουν καλά ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μια συμμορία μαύρου χρήματος με αδιαφανείς επιχειρηματικές και πολιτικές σχέσεις και αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ. Πιθανόν να σας ηχεί περίεργα, αλλά δεν θέλουν μέσα στην ΕΕ αυτόν τον «ελληνικό καπιταλισμό». Φυσικά, πολύ θα ήθελαν να έχουν λύσει αυτήν την αντίθεση με τις υποτακτικές τους πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), που όμως ακόμα και σ’ αυτό απέτυχαν ακριβώς λόγω της διαπλοκής τους.
(3) Ξέρουν πως στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει διάδοχη πολιτική λύση. Οι υποτακτικοί τους έχουν κενό στρατηγικής και αυτό καταγράφεται ΚΑΙ στις δημοσκοπήσεις. Οι προσπάθειες (πιο σωστά ανεπίτρεπτες επεμβάσεις) για πολιτική λύση με ΠΟΤΑΜΙ ή κυβέρνησης τύπου Παπαδήμα ή «εθνικής Ελλάδας», δεν γίνονται αποδεκτές από το ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο δεν «περπατάνε» στο λαό, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες που όλο και αυξάνουν από τα ΜΜΕ και τα γνωστά νεροπίστολα της δημοσιογραφίας.
(4) Διαπιστώνουν πως πρώτη φορά στην Ελλάδα, από το τέλος του εμφυλίου, έσπασαν οριστικά και αμετάκλητα τα στερεότυπα για την Αριστερά που για δεκαετίες καλλιεργήθηκαν. Από τα απίστευτα και χιλιοειπωμένα «θα σας πάρουν σπίτια, γυναίκες, κόρες, οικόσιτα» και «θα γίνουμε βόρεια Κορέα», μέχρι τα πρόσφατα για δραχμή, χρεοκοπία και ελλείψεις σε φάρμακα, βενζίνα και κωλόχαρτα. Στη μεγάλη πλειονότητα του λαού, μόνο ως γραφικοί ακούγονται αυτοί που τα αναπαράγουν. Από το Σαμαρά που μας έλεγε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ατύχημα που δεν θα αφήσω να συμβεί», μέχρι τους «Αδώνιδες». Κι από τους «Ρογκάκους» στις TV, μέχρι τους «Στούπες» στα site. Τα απολιθώματα δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να χωνέψουν την τεράστια, σε σχέση με λίγα μόλις χρόνια πριν, μεταστροφή που έχει επέλθει στις συνειδήσεις των Ελλήνων για την Αριστερά. Ο Τσίπρας είπε πολλές φορές τη ρήση του Η. Ηλιού: «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα». Το ‘πε και το ‘κανε.
(5) Καταλαβαίνουν πως ο χρόνος δουλεύει εναντίον τους (όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο), για τρεις κυρίως λόγους.
(5.α) Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και ο άλλος βηματισμός που αυτή ακολουθεί, κάθε μέρα που περνάει θα απεγκλωβίζει συνειδήσεις δίνοντας το παράδειγμα. «Καταλαβαίνουν ότι αν υπάρξει θετική έκβαση στην Ελλάδα, θα ξεθαρρέψουν και άλλοι λαοί» (Δραγασάκης 18/3/15 στον Alpha). Κι αν αυτό συμβεί, τότε πάει περίπατο το σύνδρομο TINA (There Is No Alternative) της Θάτσερ, που σε νέα βελτιωμένη και επαυξημένη έκδοση εκφράζει και εφαρμόζει η σημερινή ΕΕ.
(5.β) Γιατί η κυβέρνηση δεν μεταλαμπαδεύει μόνο μια εθνική αξιοπρέπεια στο λαό. Δίνει όνειρο, ελπίδα και προσμονές. Κι αυτό είναι το κυριότερο. Οι μεγαλύτεροι από μας που ζήσαμε τη χούντα, ξέραμε κάτι για αυτήν. Ξέραμε πως θα τη ρίξουμε και είμαστε πεισμένοι γι’ αυτό. Ακριβώς το ίδιο αίσθημα ελπίδας και προσμονής τείνει να καθιερωθεί και σήμερα. Ο λαός δείχνει να αποκτά εμπιστοσύνη ότι μπορεί να γίνει και να είναι αισιόδοξος.
(5.γ) Γιατί ό, τι και να κάνουν, η επίθεση τους δεν μπορεί να διαρκέσει πάνω από πέντε, έξη μήνες. Άντε οκτώ στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση. Θα επιτεθούν λοιπόν, όπως ήδη κάνουν, αλλά ξέρουν πως δεν έχουν ανεξάντλητα επιθετικά αποθέματα. Έχουν να χάσουν πάρα πολλά και είναι κόντρα στη λογική τους τέτοιες επιθετικές πολιτικές. Η παγκόσμια ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων είναι γεμάτη από παραδείγματα που επαληθεύουν αυτήν την διαπίστωση. (Δεν είναι του παρόντος αλλά είναι κόντρα στη φύση του καπιταλισμού).
«Ζω ένα δράμα», θα μπορούσε να πει για την Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη γερμανική ΕΕ, έχοντας τις παραπάνω δισεπίλυτες αντιθέσεις. Όμως ας μην ξεγελιόμαστε. Εξακολουθούν να έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι και φυσικά θα κάνουν τα πάντα. Έτσι, οι μεν γερμανοί εφαρμόζουν την τακτική «καρότο και μαστίγιο», η δε ΕΚΤ «το μαρτύριο της σταγόνας». Όλοι τους προσπαθούν να κρατήσουν εγκλωβισμένη την κυβέρνηση σε όσο το δυνατόν χαμηλότερες πτήσεις.
Σταχυολογώ από τις δηλώσεις του Γ. Δραγασάκη (18/3/15 στον Alpha). «Ένας τεχνικός υπάλληλος ήθελε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας» (για την παρέμβαση του Ντέκλαν Κοστέλο). «Ας μας αφήσουν να προχωρήσουμε σε νόμους και να τους αξιολογήσουν. Δεν αφήνουν την κυβέρνηση να κυβερνήσει […] Από τη μία δεν μας δίνουν τα χρήματα, από την άλλη δεν μας αφήνουν να νομοθετήσουμε για να μαζέψουμε χρήματα […] Κάποιοι δεν έμειναν ικανοποιημένοι, πέρασαν σε μια στραβή ερμηνεία της συμφωνίας και άρχισαν να ζητούν τα παλιά […] Άρχισε μια προσπάθεια χρηματοπιστωτικής ασφυξίας με την ελπίδα πως θα υπαναχωρούσαμε όπως και οι προηγούμενοι από εμάς». Η σκόπευσή τους είναι ο ελληνικός λαός. Ξέρουν πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει όσο απολαμβάνει την εμπιστοσύνη και στήριξή του. Αυτό λοιπόν που επιδιώκουν είναι να τον κουράσουν και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα (ψυχολογικά και μη).
Τι μέλει γενέσθαι; Η απάντηση είναι (το τετριμμένο) «ό, τι πει ο ελληνικός λαός». Αν οι έλληνες αντέξουν την τεράστια ψυχολογική πίεση που θα τους ασκηθεί, κυρίως αυτή γιατί κατ’ άλλα «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», θα δώσουν χρόνο στην κυβέρνηση να προχωρήσει στα ελάχιστα. Αυτά θα πρέπει να έχουν πυρήνα τη μάχη ενάντια στις ανισότητες και την αδικία. Κανείς άλλωστε δεν ζητά τον ουρανό με τ’ άστρα.
Βεβαίως μένει και στην κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτά τα ελάχιστα, κάτι που θα της δώσει τράτα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απαιτούν μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Παράλληλα η κυβέρνηση καλείται να επιδείξει ευελιξία, αποφεύγοντας τις τρικλοποδιές που η οικονομική ελίτ, τα ΜΜΕ της και οι πολιτικοί της εκφραστές θα της βάζουν σε κάθε της βήμα, και που ήδη άρχισαν να κάνουν τα δουλικά της Διαπλοκής και της Υποτέλειας. Αλλά και από την ικανότητά της να αξιοποιήσει με επιτυχία, προς όφελος της χώρας, τις προαναφερθείσες αντιθέσεις που αποτελούν και τα εν δυνάμει όπλα της.
Το ταξίδι είναι terra incognita αλλά στον ελληνικό λαό έλαχε ο ιστορικός κλήρος να είναι μπροστάρης και που αν επιμείνει θα δρέψει και τους καρπούς του πρωτοπόρου. Η μέχρι τώρα αποτίμηση της κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Αυτό εκτιμά και η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Αναγνωρίζει την πολιτική ωριμότητα της κυβέρνησης που τολμώ να πω ξεπέρασε τις προσδοκίες. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο λαός είναι που πρέπει να στηρίξει με νύχια και με δόντια την κυβέρνησή του. Αυτός καθαυτός ο λαός και η παλλαϊκή κινητοποίηση του είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο όπλο της χώρας. Η κυβέρνηση είναι απλώς το «εργαλείο» για ένα καλύτερο αύριο σε μια Ελλάδα που αλλάζει εντός μιας ΕΕ που θα αναγκαστεί ν’ αλλάξει.
Πηγή: