Roberto Bolaño, Λούπε
Δούλευε στο Γκερρέρο, λίγα στενά από το σπίτι του Χουλιάν
ήταν δεκαεφτά χρονών και είχε χάσει ένα παιδί.
Η θύμηση την έκανε να κλαίει σε εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου Τρέμπολ,
αδειανό και σκοτεινό, με μπανιέρα και μπιντέ, το ιδανικό μέρος
για να ζήσεις κάποια χρόνια. Το ιδανικό μέρος για να γράψεις
ένα βιβλίο με απόκρυφες αναμνήσεις ή μια ανθοδέσμη
από ποιήματα τρόμου. Η Λούπε
ήταν αδύνατη και είχε τα πόδια μακριά και με στίγματα
όπως οι λεοπαρδάλεις.
Την πρώτη φόρα δεν είχα καν στύση:
ούτε περίμενα να έχω μια στύση. Η Λούπε μίλησε για τη ζωή της
και για αυτό που για εκείνην ήταν η ευτυχία.
Σε μια βδομάδα ξαναειδωθήκαμε. Την βρήκα
σε μια γωνία δίπλα σε άλλες πουτανίτσες νεαρές,
ακουμπισμένη στα φτερά μιας παλιάς Κάντιλακ.
Νομίζω πως χαρήκαμε που ειδωθήκαμε. Από τότε
η Λούπε άρχισε να μου λέει πράγματα για τη ζωή της,
μερικές φορές κλαίγοντας,
μερικές φορές παίρνοντάς με, σχεδόν πάντα γυμνοί στο κρεβάτι,
κοιτώντας την οροφή πιασμένοι από το χέρι.
Το παιδί της γεννήθηκε άρρωστο και η Λούπε έκανε τάμα στην Παρθένο
να αφήσει το επάγγελμα, αν το παιδί της γιατρευόταν.
Κράτησε την υπόσχεσή της ένα μήνα ή δύο και μετά έπρεπε να επιστρέψει.
Λίγο αργότερα το παιδί της πέθανε και η Λούπε έλεγε πως το φταίξιμο
ήταν δικό της που δεν εκπλήρωσε το τάμα στην Παρθένο.
Η Παρθένος το πήρε το αγγελούδι για μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση.
Εγώ δεν ήξερα τι να της πω.
Μου άρεσαν τα παιδιά, σίγουρα,
αλλά ακόμα απέμεναν χρόνια πολλά μέχρι να γνωρίσω
το τι σήμαινει να έχεις ένα παιδί.
Έτσι που έμενα σιωπηλός και σκεπτόμουν το παράξενο
που ήταν η σιωπή σ’ εκείνο το ξενοδοχείο.
Ή είχε τους τοίχους πολύ χοντρούς ή ήμασταν οι μοναδικοί ένοικοι
ή οι υπόλοιποι δεν άνοιγαν το στόμα ούτε για να στενάξουν.
Ήταν τόσο εύκολο να κουμαντάρω τη Λούπε, και να νιώθω άντρας
και να νιώθω άτυχος. Ήταν εύκολο να την πάς με το ρυθμό σου
και ήταν εύκολο να την ακούς να αναφέρεται
στις τελευταίες ταινίες τρόμου που είχε δει
στο σινεμά Μπουκαρέλι.
Τα πόδια λεοπάρδαλης της τυλιγόντουσαν στη μέση μου
και βύθιζε το κεφάλι της στο στέρνο μου ψάχνοντας τις ρώγες μου
ή τον χτύπο της καρδιάς μου.
Αυτό είναι που θέλω να σου πιπιλίσω, μου είπε μια νύχτα.
Ποιό, Λούπε; Την καρδιά σου.
ήταν δεκαεφτά χρονών και είχε χάσει ένα παιδί.
Η θύμηση την έκανε να κλαίει σε εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου Τρέμπολ,
αδειανό και σκοτεινό, με μπανιέρα και μπιντέ, το ιδανικό μέρος
για να ζήσεις κάποια χρόνια. Το ιδανικό μέρος για να γράψεις
ένα βιβλίο με απόκρυφες αναμνήσεις ή μια ανθοδέσμη
από ποιήματα τρόμου. Η Λούπε
ήταν αδύνατη και είχε τα πόδια μακριά και με στίγματα
όπως οι λεοπαρδάλεις.
Την πρώτη φόρα δεν είχα καν στύση:
ούτε περίμενα να έχω μια στύση. Η Λούπε μίλησε για τη ζωή της
και για αυτό που για εκείνην ήταν η ευτυχία.
Σε μια βδομάδα ξαναειδωθήκαμε. Την βρήκα
σε μια γωνία δίπλα σε άλλες πουτανίτσες νεαρές,
ακουμπισμένη στα φτερά μιας παλιάς Κάντιλακ.
Νομίζω πως χαρήκαμε που ειδωθήκαμε. Από τότε
η Λούπε άρχισε να μου λέει πράγματα για τη ζωή της,
μερικές φορές κλαίγοντας,
μερικές φορές παίρνοντάς με, σχεδόν πάντα γυμνοί στο κρεβάτι,
κοιτώντας την οροφή πιασμένοι από το χέρι.
Το παιδί της γεννήθηκε άρρωστο και η Λούπε έκανε τάμα στην Παρθένο
να αφήσει το επάγγελμα, αν το παιδί της γιατρευόταν.
Κράτησε την υπόσχεσή της ένα μήνα ή δύο και μετά έπρεπε να επιστρέψει.
Λίγο αργότερα το παιδί της πέθανε και η Λούπε έλεγε πως το φταίξιμο
ήταν δικό της που δεν εκπλήρωσε το τάμα στην Παρθένο.
Η Παρθένος το πήρε το αγγελούδι για μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση.
Εγώ δεν ήξερα τι να της πω.
Μου άρεσαν τα παιδιά, σίγουρα,
αλλά ακόμα απέμεναν χρόνια πολλά μέχρι να γνωρίσω
το τι σήμαινει να έχεις ένα παιδί.
Έτσι που έμενα σιωπηλός και σκεπτόμουν το παράξενο
που ήταν η σιωπή σ’ εκείνο το ξενοδοχείο.
Ή είχε τους τοίχους πολύ χοντρούς ή ήμασταν οι μοναδικοί ένοικοι
ή οι υπόλοιποι δεν άνοιγαν το στόμα ούτε για να στενάξουν.
Ήταν τόσο εύκολο να κουμαντάρω τη Λούπε, και να νιώθω άντρας
και να νιώθω άτυχος. Ήταν εύκολο να την πάς με το ρυθμό σου
και ήταν εύκολο να την ακούς να αναφέρεται
στις τελευταίες ταινίες τρόμου που είχε δει
στο σινεμά Μπουκαρέλι.
Τα πόδια λεοπάρδαλης της τυλιγόντουσαν στη μέση μου
και βύθιζε το κεφάλι της στο στέρνο μου ψάχνοντας τις ρώγες μου
ή τον χτύπο της καρδιάς μου.
Αυτό είναι που θέλω να σου πιπιλίσω, μου είπε μια νύχτα.
Ποιό, Λούπε; Την καρδιά σου.
*Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης. Από το http://www.poiein.gr/archives/26039/index.html
πηγή:
https://tokoskino.wordpress.com/2015/02/23/roberto-bolano-λούπε