Ο Μουνούτσος
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Το υγιές ανθρώπινο πνεύμα ρέπει αενάως προς τη βωμολοχία. Τα καταπιεσμένα προσωπεία απ’ την υποκρισία της θρησκείας και την ασφυξία της πολιτικής ορθότητας, θέλουν να γίνουν αυτό που είναι. Να μασκαρευτούν. Οι μασκαράδες είναι οι διαδηλωτές της χαμένης αθωότητας. Είναι τα μουνιά και οι πούτσοι που θέλουν εξουσία. Είναι ο αρχαίος λόχος των ζητιάνων που περιμένουν έξω απ’ το ναό να ψηθούν τα σφάγια της θυσίας προς τους θεούς. Είναι οι επαίτες που περιμένουν να μπουκάρουν για να κόψουν ένα κομμάτι κρέας. Έτοιμοι να πλακώσουν στις μπουνιές και τα βρισίδια τους ιεροφάντες κωλογλείφτες της εξουσίας. Να τρομάξουν με όργιο την παρθένο Μαρία των αγορών. Να ορμήσουν στα πολυκαταστήματα για μια κονσέρβα και λίγο χαβιάρι. Να χέσουν πάνω στα ταμία και να κρεμάσουν μια τεράστια γαϊδουρόπουτσα στον τρούλο του ναού. Εκεί που το αυστηρό μάτι του παντοκράτορα επιτηρεί το ποίμνιο. Αυτό το ποίμνιο που έχει μια βαθύτατη ανάγκη για γαμήσι και φαί. Για παιχνίδι και τεμπελιά. Για μιαν αισχρότητα που σημαίνει άρνηση της εξουσίας. Του λοχία, του μπαμπά και της μαμάς. Για μιαν άνευ όρων και ορίων παρέλαση των ηδονών. Ενάντια στον πολιτισμό των καθωσπρέπει διαστροφών και ενάντια στον ιερό καταναγκασμό των ποικιλώνυμων εξουσιών. Ενάντια στους μικρούς λαούς που αυτοθαυμάζονται και στους μεγάλους που ισοπεδώνουν. Ενάντια στους λαούς που περιμένουν το Μεσσία. Ενάντια στους διεφθαρμένους μαλάκες που πιστεύουν σ’ αυτό το επικίνδυνο είδος ανθρώπου που λέμε: γεννημένος αρχηγός. Ενάντια σε υδροκέφαλες ιδιοφυίες που παίζουν ζάρια με δυναμίτη στην υποκριτική αγκαλιά των αγίων ισχυρών. Ενάντια στους λαούς που έχουν στα σπλάχνα τους τον καρκίνο. Την ιεραρχία. Ενάντια στους μικρούς λοχαγούς και τους αδίστακτους πατερούληδες που είναι προσηλωμένοι σε κάποιον ιερό σκοπό. Και ενάντια σ’ αυτούς τους μικρότατους καθημερινούς δικτατορίσκους με τις σπουδαίες απόψεις τους και τις βάρβαρες σοφίες τους, όπου ακόμα κι ο Χίτλερ μπροστά τους δεν είναι παρά μινιατούρα κι ο Μουσολίνι θλιβερός ξεπερασμένος θεατρίνος. Ενάντια σε κάθε μικρό αδίστακτο αρχίδι που παρεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων. Που ψαλιδίζει κλειτορίδες που κουνάει το δάχτυλο που πουλάει ελπίδα. Εναντίον των διαχειριστών της οργής. Εναντίον του κέντρου και της μοναδικής αλήθειας. Θυμάμαι κάποιες απόκριες αρχές του ενενήντα στο καυλωμένο χωριό της Αγίας Άννας. Ο παπάς και ο δάσκαλος πήγαν ένα βράδυ και κατέβασαν το πανό με τις βωμολοχίες που ήταν στην είσοδο του χωριού για να καλωσορίζει τους επισκέπτες. Την επόμενη μέρα το πρωί υπήρχε ένα άλλο πανό που έγραφε:
Ο Παπάς κι ο Δασκαλός μας
κατεβάσαν το πανό μας
γι αυτό κι εμείς τους γράφουμε
στ’ αρχίδια μας τα δυό μας!
κατεβάσαν το πανό μας
γι αυτό κι εμείς τους γράφουμε
στ’ αρχίδια μας τα δυό μας!
πηγή:
https://dromos.wordpress.com/2015/02/21/%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82/#like-5386