Μήδεια
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Είδα τη Μήδεια του Παζολίνι με την Κάλλας σε αφρικανικά τοπία. Η φύση δεν είναι φυσική. Η φυσικότητα είναι αδυναμία του ανθρώπου να της μοιάσει. Η φύση είναι θεϊκή μα θεός δεν υπάρχει. Η φύση δε μιμείται, είναι αυτό που λέμε: μη προσπαθείς, πράξε.
Η φύση πράττει συνεχώς. Παράγει φαινόμενα που το καλό μάτι με τη σπιρτάδα του ταξινομεί. Ο λαός παρακαλά το βασιλιά της βροχής για βροχή την εποχή των βροχών. Κι αυτό σημαίνει ακριβώς πως δεν πιστεύει στο βασιλιά της βροχής διότι αλλιώς θα παρακαλούσε για βροχή την εποχή της ξηρασίας τότε που η χώρα είναι κατάξερη άγονη έρημος.
Η ανάγκη για παιχνίδι και τελετουργία κάνει τους αρχαίους να φτιάχνουν θεούς όπως το παιδάριο φτιάχνει χαρταετό και περιμένει αέρα για να τον αμολήσει. Γιόρταζαν τον ερχομό της μέρας το πρωί όταν έσκαγε μύτη ο ήλιος κι όχι τη νύχτα που έκαιγαν τα λυχνάρια.
Όταν θυμώνω χτυπώ με το πόδι το έδαφος με μανία γνωρίζοντας πως δε φταίει το χώμα αλλά έχω ανάγκη να γειώσω το θυμό. Οι τελετουργίες είναι τέτοιες και το να χτυπάς το έδαφος είναι σκιαμαχία που δεν εξηγεί τίποτε. Η ομοιότητα της πράξης όμως με την πράξη τιμωρίας είναι διαλεκτική του ενστίκτου.
Κανένας λόγος δεν ώθησε τους πρωτόγονους να λατρέψουν τη βελανίδια παρά το ότι φυλή και βελανίδια ήταν ένα. Βρίσκονταν ενωμένα σε μια κοινότητα ζωής. Όμως δεν είναι η ένωση βελανιδιάς κι ανθρώπου που γέννησε τελετουργίες και θυσίες μα ο χωρισμός τους, διότι η αφύπνιση της διάνοιας συμβαίνει ταυτόχρονα με την αποκοπή απ’ το αρχικό έδαφος απ’ το αρχικό θεμέλιο της ζωής.
Όταν το βρέφος βυζαίνει τη μάνα γίνονται ένα. Ο απογαλακτισμός θα φέρει τη λατρεία για να υποκαταστήσει φαντασιακά την πρωταρχική εικόνα. Ο βίαιος χωρισμός θα οδηγήσει σε κάτι άλλο. Δημιουργεί αισθήματα και χρειάζεται χώρο.
Ο έρωτας μας κάνει μονάδες συχνά χωρίς σκέψεις, μας αλέθει με τις σωματικές του μυλόπετρες. Οι τρύπες του σώματος και οι απολήξεις του, που συμμετέχουν σε μιαν απόλυτη ένωση, σε μιαν άσκοπη πράξη. Όταν έρχεται ο χωρισμός, έρχεται κι η λατρεία, ο βαθύς πόνος του χωρισμού που η απροκάλυπτη παραδοξότητά του μας είναι απατηλά οικεία. Ο ερωτευμένος θα προσφύγει στο θεό του έρωτα, θα γράψει ποιήματα, θα κλαψουρίσει σαν γατί, θα κατεβάσει τους διακόπτες, θα προσφέρει το ίδιο του το σώμα όπως ο αρχαίος πρόσφερε στο βασιλιά της βροχής μιαν αγελάδα για να κάνει τα ευλογημένα νερά του ουρανού να πέσουν πάνω στα ηλιοκαμένα και μαραμένα βοσκοτόπια. Στο ξερό χώμα.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
πηγή:
https://dromos.wordpress.com/2015/02/19/%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1/