Πρώτα ήταν το 1ο μνημόνιο. Μετά οι απεργίες, το 2ό μνημόνιο, οι αγανακτισμένοι και η μάχη του Συντάγματος. Οι παρελάσεις, οι συγκρούσεις, ο Δημήτρης Χρίστουλας και οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι εκλογές, το 3ο μνημόνιο. Η ημερήσια διάταξη αλλάζει. Όλα αλλάζουν, και όμως, όλα τα ίδια μένουν. Είμαστε στον τρίτο χρόνο επίσημης  κρίσης και ακόμα, όλα είναι σχεδόν ίδια. Ίδιες ατάκες στο fb, ίδιες απειλές για κρεμάλες, ίδιες επικλήσεις στο Σύνταγμα και το τελευταίο άρθρο, ίδια νομικίστικα τεχνάσματα για να αποδείξουμε την παρανομία των μέτρων. Ίδια νέα με άλλα ονόματα. Ρεκόρ ανεργίας να καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο. Δείκτες αυτοκτονιών να αυξάνονται συνεχώς. Ίδια απογοήτευση, ίδια απελπισία να γεμίζει ασφυκτικά τον αέρα γύρω μας. Τα νέα τρέχουν, αλλά δεν άλλαξαν και πολλά. Επισήμως λοιπόν, δηλώνω οτι βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να κάθομαι να διαβάζω τα νέα για το χ συνέδριο του ΚΚΕ η της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βαρέθηκα την συνεχή κατανάλωση φαιάς ουσίας για να ανακαλύψω την αριστερή ή την δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, πίσω απο τις δηλώσεις του Τσίπρα η του οποιουδήποτε άλλου μεγαλοστελέχους. Να προσπαθώ να διακρίνω ακτίδες ελπίδας ανάμεσα στα μεγάλα λόγια και τις μηδενικές πράξεις.  Να συζητώ με άλλους τα νούμερα των διαδηλωτών στις όλο και πιο αραιές γενικές απεργίες, να ψάχνω για δικαιολογίες για τις μειωτικές τους τάσεις, αν έβρεχε ή αν το μετρό ήταν κλειστό, αν οι μπάτσοι έδειραν πολλούς ή λίγους.

Βαρέθηκα να ζηλεύω τους Ισπανούς ή τους Λατινοαμερικάνους, να ψάχνω αναλύσεις, να πετάω στα σύννεφα με τις εξεγέρσεις έξω και να περιμένω εναγωνίως τα δικά μας που κάποτε θα έρθουν αλλά όχι τώρα, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο. Να βλέπω κόσμο να ελπίζει με την παραμικρή ατάκα του κάθε μαλάκα αντιμνημονιακού (ή “αντιμνημονιακού”) πολιτικάντη. Βαρέθηκα την νομοτέλεια της ανατροπής και την ανάθεση σε κάτι μακρινό, μια δικαιολογία απραξίας η “πολιτικών ελιγμών” μέχρι τότε.

Κουράστικα με την αριστερή μελαγχολία. Μπούχτισα απο τον παραγοντισμό, αηδίασα απο τις “ηγεσίες” της αριστεράς. Απο αυτές που όσο λιγότερο κόσμο ελέγχουν τόσο πιο απέλπιδες είναι οι προσπάθειες τους να τον κρατήσουν. Απο τις βαθυστόχαστες αναλύσεις με μόνο τελικά σκόπο να εντοπιστεί ο απειροελάχιστος διαχωρισμός της χ φράξιας απο την ψ γκρούπα. Δέν αντέχω άλλο τις copy-paste προκυρήξεις, ίδιες στα πάντα, με την ίδια γλώσσα, φράσεις και διατυπώσεις, με κατεβατά περιγραφών για την ανεργία λές και δεν την βιώνουμε, την καταστολή λές και δεν την νοιώθουμε στο πετσί μας, την φτώχεια η την μετανάστευση. Ίδιες σε όλα, με την γενικόλογη τελευταία παράγραφο γεμάτη αερολογίες και μόνη διαφορά στην υπογραφή.

Όλα αυτά ίσως και να είναι μια “αισθητικού” τύπου αντίδραση.Ίσως να θέλει υπομονή, ίσως να πρέπει να περιμένουμε τις “διεργασίες” στην αριστερά. Μπορεί το ΚΚΕ να βρεί τον δρόμο του ή ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει τι θέλει ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνει και κάτι άλλο πέραν της μόνιμης εσωτερικής πάλης. Ίσως το “κίνημα” που όλο φουντώνει και κορώνει, να σταματήσει κάποια στιγμή να περιστρέφεται γύρω απο τον δογματισμό των αριστερών φωτισμένων ηγεσιών του και να κάνει και ένα βήμα μπρός. Ίσως όλα αυτά να είναι γκρίνια. Αλλά δεν είναι.

Έτοιμες, άνευρες απαντήσεις, βγαλμένες λές απο κάποιο manual η μια βίβλο, χωρίς επαφή με το παρόν, χωρίς να φλογίζουν, αεροβατούν τα σύννεφα της πραγματικότητας όπως θα την θέλαμε και όχι όπως είναι. Έτοιμες απαντήσεις σε δικά μας ερωτήματα που θεωρούμε οτι είναι κοινά σε όλους, που τα απαντάμε μάλλον για να καθυσηχάσουμε την συνείδηση μας, ότι την “έχουμε τη γραμμή”, ότι ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, ότι το πρόβλημα είναι κάπου αλλου: για άλλους στις μάζες, για άλλους στην καταστολή, για άλλους στην επικοινωνία αυτής της γραμμής. Μαλακίες.

Μαλακίες, τυπικές, που βγαίνουν άνευρα απο τις φωνητικές χορδές χωρίς να φιλτράρονται απο το μυαλό και να φλογίζονται απο την καρδιά. Μαλακίες που τυπικά, χωρίς όρεξη αραδιάζονται στον κολλήτο που ετοιμάζεται να μπεί στο πρώτο αεροπλάνο και παίζει να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ. Τσιτάτα και ατάκες για να αναπτερώσουν το ηθικό των γύρω μου που χάνουν τα πάντα απο μέρα σε μέρα. Τι απο όλες αυτές τις αναλύσεις και τα λόγια, λόγια κομπολόγια που έλεγε και ο Άσιμος, θα δώσει ελπίδα; Τί απο αυτά θα πατήσει σε καρδιές; Όλοι αυτοί οι τόνοι χαρτιού και μελάνης, τι φώς δημιουργούν απέναντι στο βαθύ σκοτάδι; Τι ελπίδα δημιουργούν, ικανή να πολεμήσει την απελπισία;

Μέσα σε όλα αυτά, χιλιάδες απελπισμένοι. Χιλιάδες να τρέχουν στις πορείες, να αγωνιούν μέρα μέ τη μέρα, να ψάχνονται να βρούν κάπου να πιαστούν για να πολεμήσουν και να μην μπορούν. Χιλιάδες να περιμένουν την μέρα της λυτρωτικής εξέγερσης, που θα πέσει απο τον ουρανό και θα μας σώσει όλους, η μέρα που τα οράματα του καθενός θα πραγματοποιηθούν, είτε είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, η κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η αναρχία, η αυτονομία, η σοσιαλδημοκρατία. Εν τω μεταξύ, ο δρόμος αυτής της εξέγερσης έχει χαθεί. Οι καθημερινές μικρές εξεγέρσεις, η καθημερινή πάλη για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας έχουν εξαφανιστεί κάτω απο ιδεοληψίες και προβολές του 1917 η του 1936 στο 2013. Όλα αυτά τα μικρά πράγματα, το άθροισμα των οποίων καταλήγει στην πολυπόθητη ανατροπή, υποτιμούνται ή αντιμετωπίζονται σαν κάτι δευτερεύον, κάτι μικρό μπροστά στο μεγαλειώδες όραμα του “λαού με τα όπλα”. Ενός λαού που αντί να αντιστέκεται, αντί να βρίσκει ελπίδα, βουλιάζει στην απελπισία και παραδίδεται στον φασισμό.

Η επανάσταση θέλει ελπίδα, ελπίδα που θα βασίζεται στο σήμερα, σε μικρές νίκες, σε μικρές κατακτήσεις. Ελπίδα που δημιουργείται απο ενα γέλιο, ένα τραγούδι, μια συλλογική κουζίνα, ένα σπίτι που ξανασυνδέει το κομμένο ρεύμα, μια γειτονιά που αλληλοστηρίζεται. Ελπίδα που βρίσκεται μέσα στην αλληλεγγύη και την συλλογικότητα, όχι σαν λέξεις διάσπαρτες σε ένα υπογεγραμμένο χαρτί, αλλά σαν πράξεις μέσα στην ημέρα μας. Ελπίδα που δεν δημιουργείται απο τα λόγια του Λένιν ή του Μπακούνιν, που δεν βγαίνει μέσα απο παλιά κείμενα και εκφυλισμένες φοιτητικές συνελεύσεις. Ελπίδα που δημιουργεί χαμόγελο. Χαμόγελο που αψηφά και γκλόπ και απαγορεύσεις και φτώχεια και ανεργία και μπάτσους και δημοσιογράφους και εξουσίες και γραβάτες και στεγνά νούμερα. Χαμόγελο που βγαίνει στην επίθεση, όνειρα που δεν υποχωρούν μπροστά σε δυσκολίες. Όλα αυτά, μπορούμε να τα βρούμε. Σήμερα. Τώρα. Είναι εκεί έξω στους δρόμους και περιμένει.