Wayne Price: Ο Εξεγερσιακός Αναρχισμός ενάντια στον Αναρχισμό της Ταξικής Πάλης

Image may be NSFW.
Clik here to view.
halastor

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια κριτική του ιδιότυπου εξεγερσιακού κομμουνισμού της Αόρατης Επιτροπής και του βιβλίου της “Η εξέγερση που έρχεται”. Αν και διαφωνούμε σε αρκετά σημεία με το κείμενο, θεωρούμε πως συμβάλει θετικά σε έναν εσωτερικό κινηματικό διάλογο. Θεωρούμε, όμως, τελείως λανθασμένο το συμπέρασμα πως σημείο τομής ανάμεσα στον εξεγερσιακό αναρχισμό και τον αναρχισμό της ταξικής πάλης είναι η”προπαγάνδα μέσω της ένοπλης δράσης”, μιας και είναι η ίδια η ταξική πάλη που στο ξεδίπλωμά της βάζει  το ζήτημα της βίαης (άρα και ένοπλης) ρήξης με την άρχουσα τάξη, είτε αυτή εκφράζεται με τη μαζική βία του προλεταριάτου, είτε με την παραδειγματική βία μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων, που δρούνε μέσα στα πλαίσια της όξυνσης του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Άλλωστε διαχρονικά και ιστορικά η “έμπρακτη προπαγάνδα” περισσότερο έχει χρησιμοποιηθεί από τους “αναρχικούς της ταξικής πάλης” ή από μαρξιστές-λενινιστές, παρά από αναρχικούς που απορρίπτουν τον ταξικό πόλεμο, οι οποίοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία στους κόλπους του κινηματος. Ακόμα και ιλλεγκαλιστές αναρχικοί, όπως ο Sante Caserio, ο Κλεμάν Ντυβάλ και ο Μάριους Ζακόμπ, όριζαν την παράνομη δραστηριότητά τους ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης. Και πολύ καλά έκαναν…

Ο Εξεγερσιακός Αναρχισμός ενάντια στον Αναρχισμό τηςΤαξικής Πάλης

Wayne Price

Τον τελευταίο καιρό υπήρξε ένα απότομο και έντονο ενδιαφέρον γύρωαπό ένα μικρό ριζοσπαστικό βιβλίο με τίτλο “Η Επερχόμενη Εξέγερση” (TCI), το οποίο γράφτηκε από την  “Αόρατη Επιτροπή” (IC) καιδημοσιεύθηκε αρχικά στη Γαλλία το 2007. H γαλλική αστυνομία τοπαρέθεσε ως αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη των “Tarnaq 9”, όπουαγωνιστές κατηγορούνται για σχεδιασμό σαμποτάζ. Ο υπουργόςΕσωτερικών της Γαλλίας ονόμασε το εν λόγω βιβλίο ως “εγχειρίδιο γιατην τρομοκρατία” (όπως αναφέρεται στη σελ. 5). Στις ΗΠΑ το βιβλίοέγινε γνωστό από την ακροδεξιά τηλεοπτική εκπομπή του κατάπτυστουκαραγκιόζη Glen Beck, o οποίος  επανειλημμένα αποκαλούσε το βιβλίοως ένα εγχειρίδιο για την κατάληψη των ΗΠΑ από την αριστερά, όπου μετον όρο αυτό αναφερόταν σε όλο το πολιτικό φάσμα που κυμαίνεταιαπό  τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες και πέρα προς τα αριστερά. “Αυτό[είναι] ένα επικίνδυνο αριστερό βιβλίο …. Το οποίο πρέπει να διαβάσετεγια να ξέρετε τι έρχεται και να είστε έτοιμοι για όταν συμβεί” (Beck, 2009). Οι παραπάνω δηλώσεις κέντρισαν το ενδιαφέρον μεγάλου μέρουςολόκληρου του φάσματος της αριστεράς, για παράδειγμα ο Μάικλ Μουρφέρεται να έχει διαβάσει το εν λόγω βιβλίο.

Από τη σκοπιά του επαναστατικού-ελευθεριακού σοσιαλισμού (τουαναρχισμού που επικεντρώνεται στην ταξική πάλη), πιστεύω ότιυπάρχουν αρκετά πράγματα που είναι λάθος σε αυτό το βιβλίο, όμωςπαράλληλα το εν λόγω βιβλίο έχει δίκιο σε μια σειρά από αρκετάσημαντικά ζητήματα. Πράγμα που αποτελεί έναν από τους βασικούςλόγους που ελκύει πολύ κόσμο, παρά το ασαφές ύφος του (οισυγγραφείς έχουν μελετήσει γαλλική ριζοσπαστική φιλοσοφία και αυτόμπορεί να φανεί μέσα από το κείμενο). Τα μέλη της IC αναφέρουν ότι,σε παγκόσμια κλίμακα, η κοινωνία μας είναι ηθικά σάπια και σε δομικόεπίπεδο βρίσκεται στην  βαθύτερη κρίση. Καταγγέλλουν αυτή τηνκοινωνία με κάθε τρόπο και αντιτάσσονται σε όλα τα ρεφορμιστικάπρογράμματα. Αναφέροντας ότι μια συνολική αλλαγή είναι αναγκαία καιότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω κάποιου είδους επανάστασης.Οι στόχοι τους είναι οι σωστοί, αναφερόμενοι σε μια αταξική, οικολογικάισορροπημένη, αποκεντρωμένη και αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία. Οιαπόψεις τους σίγουρα βρίσκονται έξω από το συνηθισμένο φάσμα τωναποδεκτών πολιτικών συζητήσεων. Δυστυχώς, πιστεύω ότι η τακτική καιη στρατηγική που προτείνουν είναι λανθασμένη, με αποτέλεσμα νακαθίσταται απίθανη η επίτευξη των αδιαμφισβήτητα θεμιτών στόχωντους.

Στη “Μαύρη Φλόγα”, ο Michael Schmidt και ο Lucien van der Waltπαραθέτουν την ιστορία της κύριας τάσης του αναρχικού κινήματος,αυτού που συχνά αναφέρεται ως αναρχικός κομμουνισμός. Περιγράφουνδύο κύριες στρατηγικές μέσα από την ευρύτερη αναρχική παράδοση. “Ηπρώτη στρατηγική, πρόκειται για τον εξεγερσιακό αναρχισμό, σύμφωναμε τον οποίο η οποιαδήποτε προσπάθεια αγώνα για μεταρρυθμίσεις είναιανούσια και τα οργανωμένα μαζικά κινήματα είναι ασύμβατα με τοναναρχισμό, όπου αντίθετα υποστηρίζεται η προπαγάνδα μέσω τηςένοπλης δράσης ενάντια στην άρχουσα τάξη και τους θεσμούς της ως τοκύριο μέσο που θα προκαλέσει μια αυθόρμητη επαναστατική έκρηξη” (σελ. 123). Ιστορικά πρόκειται για την μη κύρια τάση του αναρχισμού,άλλα από την άλλη πρόκειται μάλλον για αυτό το οποίο οι περισσότεροιάνθρωποι έχουν στο μυαλό τους ως “αναρχισμό”.

“Η δεύτερη στρατηγική στην οποία αναφερόμαστε, εν ελλείψεικαλύτερου όρου, πρόκειται για τον μαζικό αναρχισμό … ο οποίοςυπογραμμίζει την άποψη ότι μόνο μέσω ενός μαζικού κινήματος μπορείνα δημιουργηθεί ένας επαναστατικός μετασχηματισμός στην κοινωνία καιπως τέτοια κινήματα  συνήθως χτίζονται μέσα από αγώνες γύρω απόάμεσα ζητήματα, διεκδικήσεις και μεταρρυθμίσεις (…) και ότι οιαναρχικοί πρέπει να συμμετέχουν σε τέτοια κινήματα, έτσι ώστε να ταριζοσπαστικοποιήσουν και να τα μετατρέψουν στους μοχλούς τηςεπαναστατικής αλλαγής » (σελ. 134). Προσωπικά προτιμώ να ονομάζωαυτή τη δεύτερη στρατηγική με έναν πιο ευρέως διαδεδομένο όρο, αυτότου “του αναρχισμού της ταξικής πάλης”. (Αυτή πρόκειται για μιασυζήτηση γενικότερων πολιτικών τάσεων. Επίσης οι ατομικιστέςαναρχικοί δεν διαχωρίζονται ακριβώς ανάμεσα σε αναρχικούς“εξεγερσιακούς” ή αναρχικούς της “ταξικής πάλης” τύπους. Ανεξαρτήτωςτης κατηγορίας, οι δραστηριότητές τους είναι πιθανό να λαμβάνουνπρακτικές και των δυο τάσεων και στρατηγικών).

Οι παραπάνω όροι μπορεί να προκαλέσουν κάποια σύγχυση. Με τον όρο“εξέγερση”, οι περισσότεροι άνθρωποι αναφέρονται σε μια επαναστατικήεξέγερση από τη μάζα των ανθρώπων με σκοπό να ανατρέψουν τηνάρχουσα τάξη και την κυριαρχία της. Με βάση αυτόν τον ορισμό τότεείναι οι αναρχικοί της ταξικής πάλης που αγωνίζονται για μια εξέγερση.Από την άλλη πλευρά, οι λεγόμενοι εξεγερσιακοί δεν ενδιαφέρονταιακριβώς για κάποια εξέγερση – μια λαϊκή εξέγερση – αλλά ενδιαφέρονταικυρίως για επαναστατικές δραστηριότητες που υλοποιούνται από τουςίδιους, μια επαναστατική μειοψηφία. Όπως θα δούμε, το TCI είναιιδιαίτερα ασαφές στο κατά πόσο επιθυμεί μια λαϊκή εξέγερση. Ωστόσο,εγώ θα συνεχίσω χρησιμοποιώντας τους συνήθεις πολιτικούς ορισμούς.

Στην πραγματικότητα οι ανώνυμοι συγγραφείς αυτού του βιβλίου δενταυτίζονται ξεκάθαρα με τον “αναρχισμό”, στον οποίο αναφέρονταιαρνητικά, προτιμώντας να χρησιμοποιήσουν τον όρο του“κομμουνισμού”. Πολύ πιθανό να έχουν επηρεαστεί από τις αυτόνομεςτάσεις που προέρχονται από το μαρξισμό, αν και οι ίδιοι δεν ταυτίζονταιούτε με τον “μαρξισμό”. Νομίζω ότι μπορούμε να τους εντάξουμε στηνπαράδοση του “εξεγερσιακού αναρχισμού”, μιας και η υπεράσπιση τηςαποκέντρωσης (έναντι στον συγκεντρωτισμό) είναι συνήθως αναρχικήπεποίθηση και όχι μαρξιστική. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι τώρα έχειυπάρξει μια αρκετά μεγάλη αλληλεπίδραση και πρόσμειξη ανάμεσα στοναναρχισμό και στις ελευθεριακές τάσεις του μαρξισμού, που είναισχεδόν  αδύνατον (ή έστω σχετικό) να βάλουμε μια ξεκάθαρηδιαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους.

Ενάντια στις Οργανώσεις της Εργατικής Τάξης

Σύμφωνα με το ΤCI τα συνδικάτα αποτελούν άμεσο εχθρό. “Το πρώτοεμπόδιο που αντιμετωπίζει κάθε κοινωνικό κίνημα, πολύ πριν από τηναστυνομία, είναι τα συνδικάτα …” (σελ. 121). Αυτή η άποψη έχει μιασειρά από ασαφείς διακρίσεις μεταξύ (1) των εργατών, οι οποίοιαποπροσανατολίζονται από τα συνδικάτα, αλλά αποκομίζουν σαφή οφέληαπό αυτά, (2) τις ίδιες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ως οργανώσειςπου δημιουργούνται από τους εργάτες και (3) τους γραφειοκράτες τωνσυνδικάτων, οι οποίοι αποτελούν έναν αντιπρόσωπο της καπιταλιστικήςτάξης μέσα στις οργανώσεις των εργατών. Με άλλα λόγια στηνπροκειμένη περίπτωση, οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και οιγραφειοκράτες θεωρούνται ως ένα κοινό σώμα/μπλοκ, το οποίο είναιακριβώς ο τρόπος με τον οποίο το βλέπουν και οι γραφειοκράτες (και οιρεφορμιστές υποστηρικτές τους).

Η ένταξη και συμμετοχή των εργατών στα συνδικάτα συνήθως έχει ωςαποτέλεσμα την διεκδίκηση και απόκτηση καλύτερων μισθών καθώς καισυνθηκών εργασίας. Αυτό είναι κάτι το οποίο η IC αγνοεί και κάτι για τοοποίο δεν θα νοιαζόταν ούτως ή άλλως. Θα μπορούσαμε να περιμένουμεότι η IC τουλάχιστον θα ενδιαφέρεται για τους απεργούς οι οποίοιμπορούν να καταλύσουν την κοινωνία όπως κανένα άλλο τμήμα της,αλλά ούτε αυτό τους ενδιαφέρει. “… Οι απεργίες συνήθως απορρίπτουνκαι ανταλλάσουν την προοπτική της επανάσταση με την επιστροφή στηνομαλότητα και την κανονικότητα ” (σελ. 107). “Συνήθως” ναι, εκτός απότις ασυνήθιστες περιπτώσεις όπου οι απεργίες υπήρξαν μέρος τωνεπαναστάσεων. Αντί για την οργάνωση των εργατών, η IC συμβουλεύειτους αναγνώστες της μπροσούρας να βρουν τρόπους εξαπάτησης τουσυστήματος, μένοντας έξω από τα πλαίσια της μισθωτής εργασίας. “Αυτόπου είναι σημαντικό, είναι να καλλιεργήσουμε και να διαδώσουμε αυτήτην απαραίτητη τάση προς την εξαπάτηση …” (σελ. 104).

Κάποτε είχε υπάρξει σύνηθες για την ακροαριστερά να χαρακτηρίζει τασυνδικάτα ως μέσα που χρησιμεύουν αποκλειστικά στους καπιταλιστές.Υποτίθεται ότι η μόνη λειτουργία των συνδικάτων ήταν να ελέγχουν τουςεργαζόμενους εξασφαλίζοντας συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης.Αυτή η άποψη έχει διαψευσθεί από την ιστορία. Τα αφεντικάχρησιμοποιούν τα συνδικάτα, όταν οι καιροί είναι πιο σκληροί – όπως καιέκαναν από το τέλος της μεταπολεμικού boom (γύρω στο 1970). Οικαπιταλιστές αντιτίθενται πλέον στη δύναμη των συνδικάτων, καιπαίρνοντας μια σειρά από περικοπές στα εργασιακά δικαιώματα και στιςσυμβάσεις, και πολεμώντας με νύχια και με δόντια τη δημιουργία νέωνσυνδικάτων. Τα συνδικάτα στις ΗΠΑ έχουν πέσει από το 33% τουεργατικού δυναμικού στον ιδιωτικό τομέα σε περίπου 6%. Σαφώς, ηκαπιταλιστική τάξη πιστεύει ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα γιααυτούς χωρίς τα συνδικάτα. Σίγουρα οι καπιταλιστές θεωρούν πως ησυνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι κάτι χρήσιμο σε αυτούς, αλλά έχουνεπίσης καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα συνδικάτα φέρνουνπερισσότερα οφέλη στους εργάτες από την αστική τάξη. Και έχουν δίκιο.

Η άρνηση της IC προς τα συνδικάτα και, στην πραγματικότητα, προς τηνεργατική τάξη, υποστηρίζεται από μια θεωρία σύμφωνα με την οποία ηίδια η εργατική τάξη σχεδόν δεν υπάρχει πια. “… Οι εργάτες έχουνκαταστεί περιττοί. Η αύξηση της παραγωγικότητας, … η μηχανοποίηση,η αυτοματοποιημένη και η ψηφιακή παραγωγή έχουν προχωρήσει σετέτοιο βαθμό, ώστε να έχει σχεδόν μηδενιστεί ο παράγοντας και ηαναγκαιότητα της ανθρώπινη εργασίας για την παρασκευή οποιουδήποτεπροϊόντος … “(σελ. 46). Αυτή η ακραία υπερβολή μας οδηγεί ναβλέπουμε την εργασία, ως κάτι που επιβάλλεται κυρίως από τουςκαπιταλιστές για τον έλεγχο του πληθυσμού και όχι τόσο για τηνεκμετάλλευση των εργατών και της συσσώρευσης υπεραξίας. Εάν βέβαιατο παραπάνω ίσχυε, τότε δεν θα ζούσαμε πια στον καπιταλισμό. “… Τοκεφάλαιο έπρεπε να θυσιαστεί ως μισθωτή σχέση, προκειμένου ναεπιβάλει τον εαυτό του ως μια κοινωνική σχέση” (σελ. 91). Κατά τηγνώμη του Μαρξ, ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα πέραν από τη σχέσηκεφαλαίου/ εργασίας. Ως εκ τούτου, κάτι τέτοιο θα ήταν το τέλος τουκαπιταλισμού, αν και θα υπήρχε ακόμα κάποιο είδος νέας καταπίεσης.Χωρίς μια καπιταλιστική τάξη, η οποία να αγοράζει την εργατική δύναμητων εργαζομένων, δεν υπάρχει η σύγχρονη εργατική τάξη (όχι“προλεταριάτο”). Και ως εκ τούτου, για το TCI δεν υπάρχει πλέον ηανάγκη να επικεντρωθεί σε αγώνες της εργατικής τάξης. (Από τη δικήμου άποψη, οι ταξικοί αγώνες αλληλεπιδρούν με τους μη ταξικούςαγώνες, όπως με τους αγώνες γύρω από ζητήματα φύλου, φυλής,εθνικότητας, ηλικίας, κλπ).

Μπορούν να κερδηθούν αγώνες για μεταρρυθμίσεις,απορρίπτοντας παράλληλα τονρεφορμισμό;

Σύμφωνα με τους συγγραφείς της “μαύρης φλόγας”, “…ο εξεγερσιακόςαναρχισμός εμπεριέχει μια ασαφή απαισιοδοξία, μιας και θεωρεί πως μεοποιοδήποτε τρόπο και αν κατακτηθεί ένα αίτημα μιας  μεταρρύθμισης,είναι εντελώς ανούσιο …” (Schmidt και van der Walt 2009, 124 σελ.).Αλλά οι αναρχικοί που υποστηρίζουν την ταξική πάλη και την μαζικήοργάνωση θεωρούν ότι το να αποκόπτεσαι και να δρας μακριά από τουπόλοιπο της εργατικής τάξης είναι κάτι το πραγματικά λάθος. Σημαίνειτην απαξίωση των αιτήματα και των επιθυμιών της εργατικής τάξης γιακαλύτερες εργασιακές συνθήκες, αξιοπρεπή εισοδήματα και στέγαση, τηνεξαφάνιση των φυλετικών ή σεξουαλικών διακρίσεων, καθώς και άλλαδημοκρατικά δικαιώματα, για τον τερματισμό των πολέμων και τηνασφάλεια από την οικολογική καταστροφή.

Η ΙC εκφράζει μια πλήρη περιφρόνηση σε τέτοιους περιορισμένουςαγώνες για μεταρρυθμίσεις. Για τους αγώνες στους χώρους εργασίας,λέει, “μας συγχωρείτε αν δεν δίνουμε δεκάρα” (σελ. 44). Ο κίνδυνος τηςοικονομικής κρίσης και της μαζικής ανεργίας “… μας συγκινεί όσο και μιαχριστιανική τελετουργία“ (σ. 63). Επίσης απορρίπτει περιφρονητικάόσους προειδοποιούν για τις επερχόμενες οικολογικές και ενεργειακέςκαταστροφές. “… Όλη αυτή η ‘καταστροφή’, για την οποία μαςενημερώνουν με τόσο μεγάλη ένταση … μπορεί να μας απασχολεί, αλλάπάραυτα δεν μας αγγίζει” (σελ. 73-74). “Αυτό που κάνει την(οικολογική) κρίση τόσο επιθυμητή είναι ότι σε αυτή την κρίση τοπεριβάλλον παύει να είναι πια το περιβάλλον” (σελ. 81). Επιθυμητή;

Αντίθετα, “…ο μαζικός αναρχισμός της ταξικής πάλης θεωρεί καιυποστηρίζει ότι είναι δυνατό και επιθυμητό να επιτευχθούνπαραχωρήσεις από τις άρχουσες τάξεις …” (Schmidt και van der Walt2009? 124 σελ.). Πιστεύουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορούν ναχρησιμοποιηθούν ως μέρος μιας επαναστατικής, μη ρεφορμιστικής,στρατηγικής. Ένας από τους λόγους που υποστηρίζω αυτή την άποψηείναι ότι αυτές οι περιορισμένες διεκδικήσεις μπορούν να κερδηθούνμέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Η οικονομία θα επιδεινώνεται –και επίσης άλλες καταστροφές θα αυξηθούν, όπως η αύξηση τωνπυρηνικών όπλων και η υπερθέρμανση του πλανήτη. Κάτι που έχει ωςαποτέλεσμα, οι μεταρρυθμίσεις αυτές να γίνεται όλο και πιο δύσκολο νακερδηθούν, να πραγματοποιηθούν, και να συνεχιστούν υπό τηναυξανόμενη αντεπίθεση της δεξιάς.

Το ζήτημα δεν είναι αν κάποια περιορισμένα αιτήματα μπορούν νακερδηθούν μεμονωμένα. Σίγουρα μπορούν, και ο αγώνας για τηνκατάκτηση τους, είναι απαραίτητος για την οικοδόμηση ενόςεπαναστατικού κινήματος (όπως γράφουν και οι Schmidt και van derWalt). Αλλά το πραγματικό ζήτημα είναι κατά πόσον είναι δυνατόν νακερδηθούν τα αιτήματα για αλλαγές που είναι απαραίτητες για νααποτρέψουν μια πιθανή ολοκληρωτική καταστροφή. Κάτι τέτοιο δεν είναιδυνατό. (Αυτό το σημαντικό σημείο δεν αναφέρεται στην “ΜαύρηΦλόγα”).

Ενάντια σε όλες τις Δημοκρατικές Οργανώσεις

Η εναντίωση της IC στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης δενπεριορίζεται στην απόρριψη μόνο των συνδικάτων. Αντίθετα αναφέρουνπως συχνά “συναντούν οργανώσεις – πολιτικές, εργασιακές,ανθρωπιστικές, τοπικές ενώσεις, κλπ …” (σελ. 99) όπου και βρίσκουνκαλούς ανθρώπους σε αυτές. “Όμως η οποιαδήποτε δυνητική συνάντησημπορεί να γίνει μόνο εκτός του οργανισμού και, αναπόφευκτα είναιαντίθετη στην ύπαρξη της ίδιας της οργάνωσης” (σελ. 100).
Ομοίως, καλούν στην “κατάργηση των γενικών συνελεύσεων” (σελ. 121). Υπάρχει μια μακρά ιστορία λαϊκών εξεγέρσεων που έχουνδημιουργήσει οι συνελεύσεις γειτονιάς, τα δημοτικά συμβούλια,εργασιακές επιτροπές, τα εργοστασιακά συμβούλια, τα σοβιέτ, καιδιάφορες άλλες μορφές άμεσης, πρόσωπο-με-πρόσωπο, κοινοτικήςδημοκρατίας. Τα μέλη της IC απορρίπτουν όχι μόνο κάθε μορφήομοσπονδίας που αποτελείται από ανακλητούς εκπρόσωπους τέτοιωνσυνελεύσεων, αλλά και τις ίδιες τις λαϊκές συνελεύσεις.

Ένας μαζικός αγώνας απαιτεί τη λήψη αποφάσεων σχετικά με μαζικέςδράσεις, αλλά η IC απορρίπτει την ιδέα της δημοκρατικής λήψηςαποφάσεων μέσω της συζήτησης και της ψηφοφορίας. Αντ ‘αυτού, έχειμια μυστικιστική φαντασία, όπου το κάθε άτομο συγκεντρώνειπληροφορίες και, στη συνέχεια, “… η απόφαση θα συμβεί σε εμάς, αντίνα σχηματιστεί από εμάς” (σελ. 124). Μια τέτοια φαντασία είναιαυταρχική, πολύ πιθανό να καταληφθεί από κλίκες και χαρισματικούςηγέτες.

Εμείς οι αναρχικοί της ταξικής πάλης συνήθως κάνουμε μια διάκρισημεταξύ δύο τύπων οργάνωσης. Από την μια υπάρχουν οι μεγάλες, λαϊκέςοργανώσεις, όπως οι συνδικαλιστικές, οι διάφορες ομάδες σε επίπεδοκοινότητας, ή (σε επαναστατικές περιόδους) οι συνελεύσεις των εργατώνή/και της γειτονιάς, οι οποίες είναι ετερογενείς, αφού αποτελούνται απόανθρώπους με διαφόρων ειδών απόψεις. Ενώ από την άλλη, υπάρχει τοστενότερο, πολιτικό-επαναστατικό είδος οργάνωσης, που συγκροτείταιγύρω από ένα συνεκτικό σύνολο ιδεών και στόχων. Αυτού του είδους οιοργανώσεις είναι που σχηματίζονται από μια μειοψηφία του πληθυσμού,οι οποίες αντιλαμβάνονται την ανάγκη για επανάσταση και στοχεύουνστην διάδοση των ιδεών τους στην ακόμα μη επαναστατημένηπλειοψηφία. Αυτού του τύπου οι οργανώσεις περιλαμβάνουν τόσοαναρχικές ομοσπονδίες και λενινιστικά κόμματα – οι αναρχικές ομάδεςδεν είναι “κόμματα”, επειδή δεν έχουν ως στόχο την κατάληψη τηςεξουσίας, ούτε μέσω εκλογών ή ούτε μέσω επανάστασης.

H  “IC” απορρίπτει και τα δυο παραπάνω είδη οργάνωσης. “Οιοργανώσεις αποτελούν εμπόδια στην οργάνωση των εαυτών μας” (σελ. 15). Δεν βλέπουν την ανάγκη για μια δυαδική-οργανωτική προσέγγιση,μιας και δεν θεωρούν προβληματικό να υπάρχει μόνο μια μειοψηφία πουμάχεται για την επανάσταση. Αντιθέτως, επιμένει, “Όλοι συμφωνούν. (Tοσύστημα) είναι στα πρόθυρα της έκρηξης”(σελ. 9). “Η αίσθηση τηςεπικείμενης κατάρρευσης είναι παντού τόσο ισχυρή αυτές τις μέρες …” (σελ. 105). Στην πραγματικότητα, δεν συμφωνούν όλοι με αυτό. Εκείνοιπου συμφωνούν είναι τουλάχιστον εξίσου πιθανό να υποστηρίζουν είτετην ακροδεξιά, είτε την άκρα αριστερά. Αυτός είναι ο λόγος που ο GlenBeck προωθεί αυτό το βιβλίο. Ωστόσο, στο TCI δεν υπάρχει καμίασυζήτηση για τους κινδύνους της ακροδεξιάς, για να μην μιλήσουμε γιαεκείνες του φασισμού. Η μόνη κάπως σχετική  αναφορά που γίνεταιείναι  πως “… περιμένουμε πως το έργο των αστυνομικών θα αναλάβει οίδιος ο πληθυσμός – τα πάντα, από αυτόν του χαφιέ μέχρι τηνπεριστασιακή συμμετοχή σε πολιτοφυλακές των πολιτών” (σελ 115).Αλλά αυτό ακολουθείται αμέσως από μια συζήτηση σχετικά με τιςαστυνομικές επιθέσεις και προκλήσεις, ενώ ο κίνδυνος επιθέσεων απόένοπλες δεξιές “πολιτοφυλακές” δεν αναφέρεται πουθενά.

Η κρίση της κοινωνίας μας θα οδηγήσει (οδηγεί) σε μείωση τουμετριοπαθούς πολιτικού κέντρου και στην περαιτέρω ανάπτυξη τωνάκρων. Στις ΗΠΑ, οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι μιλούν για τηνανάγκη χρήσης διαφορετικών μέσων εάν δεν μπορούν να πάρουν τηνεξουσία μέσω των εκλογών. Θέτοντας τους εαυτούς τους ωςκληρονόμους της αμερικάνικης επανάστασης, μιλούν για την πιθανήανάγκη να ανατρέψουν βίαια την αστική δημοκρατία, όπως οι ”ιδρυτές”ανέτρεψαν τη βρετανική μοναρχία. Για να αντιμετωπιστεί αυτό, οιελευθεριακοί-σοσιαλιστές επαναστάτες πρέπει να συμμετέχουν σεμεγάλες λαϊκές οργανώσεις, όπως οι συνδικαλιστικές και διάφορες άλλεςοργανώσεις των τοπικών κοινοτήτων. Πρέπει να οργανωθούμε, ως μέροςτης διαδικασίας της λαϊκής αυτο-οργάνωσης.

Αντί της μαζικής, δημοκρατικής, αυτο-οργάνωσης, το TCI υποστηρίζει”… έναν διάχυτο, αποτελεσματικό, αντάρτικο πόλεμο που μαςεπαναφέρει στην ακυβερνησία μας, και την αρχέγονη ανυποταξία μας….Η ίδια έλλειψη πειθαρχίας έχει μια τόσο εξέχουσα θέση μεταξύ τωναναγνωρισμένων στρατιωτικών αρετών των μαχητών τηςαντίστασης”(σελ. 110-111). Τα μέλη της IC καλά θα κάνουν ναδιαβάσουν τα κείμενα του αναρχικού αντάρτικου στρατού του Μάχνοστην Ουκρανία το 1918, και της αναρχικής φάλαγγας του Ντουρούτικατά τη διάρκεια της ισπανικής επανάστασης, ή οποιοδήποτε άλλοκείμενο ανταρτοπόλεμου ή υπόγειας αντίστασης, πριν να αρχίσουν νααναφέρουν και να επικαλούνται μια τέτοια ηλιθιότητα. Δεν υπάρχειαπολύτως καμία επαναστατική διαδικασία χωρίς δημοκρατικήαυτοπειθαρχία και αυτο-οργάνωση.

Τι θεωρεί η IC πως πρέπει να γίνει;

Όμως πέραν των όσων είναι αντίθετο το TCI, ποια είναι αυτά τα οποίαυποστηρίζει; Απορρίπτει την οργάνωση, αλλά λέει, “πρέπει ναοργανωθούμε” (σελ. 95). Αυτό υποτίθεται ότι θα πρέπει να γίνει μέσωτων “κομμούνων”. Οι “κομμούνες” είναι μια διευρυμένη εκδοχή αυτούπου έχει ονομαστεί παραδοσιακά ως “ομάδες συγγένειας” ή“συλλογικότητες”. “Οι κομμούνες δημιουργούνται όταν οι άνθρωποιβρίσκουν ο ένας τον άλλο, γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, και  αποφασίζουνσχετικά με μια κοινή πορεία …. “(σελ. 101). Οι κομμούνες θα αυξηθούνπαντού και θα αναλάβουν τα πάντα. “Σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθεδρόμο, σε κάθε χωριό, σε κάθε σχολείο … μια πολλαπλότητα κομμούνων… θα εκτοπίσει τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας: την οικογένεια, τοσχολείο, τα συνδικάτα, τους αθλητικούς συλλόγους, κ.λπ.” (σελ 101-102.). Οι κομμούνες θα βρίσκονται σε επαφή μεταξύ τους μέσωαπεσταλμένων μελών. Για το TCI, η επανάσταση είναι ουσιαστικά ηεξάπλωση και η ενσωμάτωση των κομμούνων. “Ένα εξεγερτικό κύμα δενμπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από ένα πολλαπλασιασμό τωνκομμούνων …” (σελ. 111).

Οι κομμούνες θα κάνουν μια σειρά από δράσεις, αλλά στο επίκεντρο τηςστρατηγικής τους βρίσκεται το “σαμποτάζ”. Αυτό σημαίνει “… τη μέγιστηζημιά … σπάζοντας τα μηχανήματα ή  παρεμποδίζοντας τις λειτουργίεςτους …. Οι τεχνικές υποδομές της μητρόπολης είναι ευάλωτες .. . και μπορούν να δεχθούν επίθεση …. Πώς μπορεί … ένα ηλεκτρικό δίκτυο νακαταστεί άχρηστο; Πώς μπορεί κάποιος να βρει τα αδύνατα σημεία σεδίκτυα υπολογιστών, ή περιεργαστεί ραδιοκύματα, χαλώντας τις οθόνεςυπολογιστών; … Μια συγκεκριμένη χρήση της φωτιάς …. “Διαλύστε ταπάντα” αυτό το μότο μας κάνει … » (σελ. 111-112). Οι δρόμοι θααποκλειστούν. Τρόφιμα και φάρμακα και άλλα αγαθά θα πάψουν νακυκλοφορούν. (Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η IC δεν φαίνεται ναενδιαφέρεται για την δύναμη της εργατικής τάξης να καταλύσει τηνκαπιταλιστική οικονομία μέσα από μαζικές απεργίες).

Εάν υλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό η χρήση των παραπάνω τεχνικώνκαταστροφής, που υποστηρίζεται και αναφέρεται στο TCΙ κάτι τέτοιο θαμπορούσε να προκαλέσει αρκετά προβλήματα. Αυτό δεν φαίνεται ναενοχλεί το TCI, αν μη τι άλλο, αυτό φαίνεται να είναι ο στόχος του.Αφότου οι εξεγερσιακοί καταρρίψουν την καπιταλιστική κοινωνία, μέσωτου σαμποτάζ και του χάους, θα ακολουθήσει ο “κομμουνισμός”, ή έτσινομίζουν. “Η διακοπή της ροής των εμπορευμάτων … η απελευθέρωσητων δυνατοτήτων για την αυτο-οργάνωση …” (σελ. 119). Πιο πιθανό,αυτό το  μαζικό σαμποτάζ θα μπορούσε να οδηγήσει σε ευρύ μίσος προςαυτούς τους “κομμουνιστές” που προκάλεσαν εσκεμμένα τόσοπροβλήματα, και πολύ πιθανό να υπήρχε το αίτημα  για ένα ισχυρόφασιστικό κράτος που να παρέχει την “τάξη”.

“Εξέγερση” χωρίς Επανάσταση

Ενώ η γαλλική αστυνομία έχει ονομάσει την IC ως “τρομοκράτες”, το TCIδεν υποστηρίζει τη δολοφονία δημοσίων υπαλλήλων ούτε την έκρηξηβομβών σε πολυσύχναστα μέρη. Αντ ‘αυτού, υποστηρίζει τηνκαταστροφή της ιδιοκτησίας μέσω διευρυμένου σαμποτάζ. Αλλά, αν κάτιτέτοιο πραγματοποιηθεί, αυτό θα προκαλούσε τουλάχιστον τον ίδιομέγεθος δεινών και προβλημάτων – και ενδεχομένως θανάτους – όπωςκαι κάθε άλλη “τρομοκρατία”.

Η στάση της IC προς τη βία είναι κάπως συγχυσμένη. Από την μιαδηλώνουν πως, “δεν υπάρχει καμία  ειρηνική εξέγερση. Τα όπλα είναιαπαραίτητα … “(σελ. 100), το οποίο όμως ακολουθείται αμέσως από μιαέκκληση προς τους αντάρτες να έχουν όπλα – αλλά χωρίς να ταχρησιμοποιούν! “Η εξέγερση πραγματοποιείται κατά κύριο λόγο  για ναπάρουμε τα όπλα και να διατηρούμε μια ‘ένοπλη παρουσία’, παρά ναδιεξάγουμε έναν ένοπλο αγώνα “(στο ίδιο). Σε μια επαναστατικήκατάσταση, αναμένουν να κληθεί ο στρατός. Τότε οι άνθρωποι θαμπορούσαν να ενωθούν με το στρατό και να τον φέρουν με το μέρος τηςεξέγερσης, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός! “Εναντίον τουστρατού, η μόνη νίκη θα μπορούσε να είναι πολιτική …. θα χρειασθείένα τεράστιο πλήθος να αμφισβητήσει το στρατό, εισβάλλοντας στιςτάξεις του και παίρνοντας τους στρατιώτες με το μέρος του” (σελ.128 & 130). Δεν αμφισβητώ ότι οι ένοπλες δυνάμεις -οι γιοι και οι κόρες τηςεργατικής τάξης- μπορούν και πρέπει να κερδηθούν με “πολιτικά” μέσα.Αλλά είναι πιθανό να υπάρχει ένας πυρήνας των αξιωματικών, καθώς καιμόνιμων επίσης και δεξιών, που θα πρέπει να κατασταλούν εάνχρησιμοποιήσουν βία εναντίον του λαού.

Οι επαναστάτες αναρχικοί που υποστηρίζουν την ταξική πάλη πιστεύουνότι η καπιταλιστική τάξη πρέπει να ανατραπεί και το κράτος και οιυπόλοιποι καπιταλιστικοί θεσμοί πρέπει να διαλυθούν. Θα πρέπει νααντικατασταθούν με ομόσπονδα συμβούλια. Το IC δεν πιστεύει αυτό. Ανκαι χρησιμοποιούν όλη αυτή την ρητορική περί “εξέγερσης”, τελικώς ηάποψή τους είναι πιο κοντά στην σταδιακή μεταρρυθμιστική άποψη τηςειρηνικής αντικατάστασης του καπιταλισμού και του κράτους μέσωεναλλακτικών θεσμών. “… Όπου η οικονομία είναι αποκλεισμένη … είναισημαντικό να επενδύσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο στην ανατροπή τωναρχών. Αυτές θα πρέπει να απορριφθούν με την πιο σχολαστικήαδιαφορία και χλευασμό …. Η εξουσία πλέον δεν είναι συγκεντρωμένησε ένα σημείο …. Όποιος την νικά τοπικά στέλνει ένα πλανητικό κύμασοκ μέσω των δικτύων“(σελ. 131).

Οι “Tarnaq 9″ συνελήφθησαν στη Γαλλία και κατηγορούνται για τοσχεδιασμό σαμποτάζ των  ηλεκτρικών γραμμών του εθνικούσιδηροδρόμου. Οι ίδιοι ζούσαν στη μικρή αγροτική πόλη του Tarnaq καικαλλιεργούσαν τα δικά τους τρόφιμα, είχαν έναν συνεταιρισμό και ένακατάστημα και γενικά ήταν σε επαφή και βοηθούσαν τον τοπικόπληθυσμό. Εκτός από την -υποτιθέμενη- προσπάθεια να σαμποτάρουντις αμαξοστοιχίες, από εκεί και πέρα απλά ακολουθούσαν τη μη βίαιη,ρεφορμιστική, στρατηγική της εγκατάλειψης των μεγάλων πόλεων καιτων κυρίαρχων θεσμών για να χτίσουν σταδιακά εναλλακτικούςθεσμούς. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε τέτοιες δραστηριότητες, όμως σεκαμία περίπτωση δεν πρόκειται για μια στρατηγική για την ανατροπή τουκράτους, του καπιταλισμού και των υπόλοιπων μορφών καταπίεσης. Ηεξουσία είναι πραγματικά συγκεντρωτική και πολύ ισχυρή. Και για ναανατραπεί θα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με τον οργανωμένο λαό -σεμια πραγματική εξέγερση. (Για μια περαιτέρω συζήτηση σχετικά με τηδιάκριση ανάμεσα στον επαναστατικό αναρχισμό της ταξικής πάλης, καιτις στρατηγικές σταδιακών εναλλακτικών θεσμών, βλέπε Price 2009.)

H ελληνική Εξέγερση

Τα παραπάνω είναι σημαντικά και πολύ πρακτικά ζητήματα. Το 2008ξέσπασε μια εξέγερση στην Ελλάδα ύστερα από την δολοφονία ενόςεφήβου από μπάτσο (στο πλαίσιο της αρχής της μεγάλης ύφεσης).Υπήρξε μια πραγματικά μεγάλη εθνική εξέγερση των νέων, από μαθητές,φοιτητές, νέους εργαζόμενους και ανέργους. Οι αναρχικοί και άλλοιελευθεριακοί σοσιαλιστές είχαν σημαντική ανάμειξη σε αυτή τηνεξέγερση της νεολαίας, συμπεριλαμβανομένων ιδίως εκείνων πουανήκουν στην εξεγερσιακή τάση.

H νεολαία είναι σίγουρα από τα πιο μαχητικά κομμάτια κάθεεπανάστασης. Αλλά, ενώ είναι αναμφισβήτητα ζωτικής σημασίας, απόμόνες τους δεν έχουν τη δύναμη της εργατικής τάξης. Δυστυχώς, οιέλληνες αναρχικοί δεν έχουν την ίδια επίδραση πάνω στους εργάτες,όπως είχαν στους φοιτητές. Τα μεγάλα συνδικάτα εξακολουθούν ναελέγχονται από το σοσιαλιστικό κόμμα, το κομμουνιστικό κόμμα καιακόμη και από συντηρητικούς. Η πίεση από τους εργάτες ανάγκασε τασυνδικάτα να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις και σε περιορισμένες,συμβολικές, μαζικές απεργίες, αλλά τίποτα περισσότερο. Μεγάλατμήματα της βιομηχανίας είχαν άγριες απεργίες. Ριζοσπάστες εργάτεςκατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της μεγαλύτερης συνδικαλιστικήςένωσης για να διαμαρτυρηθούν για την έλλειψη υποστήριξης προς τηνεξέγερση. Αυτό ήταν σίγουρα κάτι το καλό, αλλά δεν ήταν αρκετό.

Στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού, δεν υπάρχει κάποια εναλλακτικήλύση από την δημιουργία βαθιών συνδέσεων μεταξύ της εργατικής τάξηςκαι των συνδικάτων της και των επαναστατών ελευθεριακώνσοσιαλιστών. Πρέπει να εξαπλωθεί ένα επαναστατικό πρόγραμμα και ναοργανωθούμε ενάντια στις ρεφορμιστικές γραφειοκρατίες. Οι έλληνεςαναρχικοί που είναι υπέρμαχοι της ταξικής πάλης προσπαθούν νακινηθούν προς αυτή την κατάσταση εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα.Το αν θα το πετύχουν είναι το βασικό ζήτημα για το εάν η ελληνικήεπανάσταση θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί και να νικήσει.

Οι επαναστάτες αναρχικοί που υποστηρίζουν την ταξική πάλησυμφωνούν με τους εξεγερσιακούς (αναρχικούς) στην απόρριψη τουκαπιταλισμού και του κράτους. Πρόκειται για συντρόφους μας, πουπολεμούν τον ίδιο εχθρό, για τους ίδιους στόχους, με την διαφορά πωςεμείς δεν συμφωνούμε με την ανάλυση και τη στρατηγική τους. Ηκαλλιέργεια τροφίμων σε εναλλακτικές αγροτικές κοινότητες δεναποτελεί μια αντικατάσταση της προσέγγισης της ταξικής πάλης και τωνζητημάτων της, όπως ούτε και οι εξεγέρσεις οι οποίες περιορίζονταιστους νέους και είναι αποκομμένες από το υπόλοιπο της εργατικήςτάξης. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι απλά μια κάποια εξεγερτικότητααλλά μια (πραγματική) επανάσταση.

[Πηγή: http://theanarchistlibrary.org/library/wayne-price-insurrectional-anarchism-vs-class-struggle-anarchism]

αναδημοσίευση από εδώ:

http://halastor.blogspot.gr/2015/02/wayne-price.html