ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ
Κ.Μαραγκός για το Avantgarde
Στις 11 Φλεβάρη συνεδριάζει εκτάκτως το Eurogroup με μοναδικό θέμα την τύχη της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου στην Ελλάδα. Δεν θα παρθούν εκεί οι τελικές αποφάσεις, αλλά στην προγραμματισμένη συνεδρίαση του Eurogroup στις 16 του μήνα. Οι δανειστές απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο να τηρήσει τις δεσμεύσεις των Σαμαροβενιζέλων προκειμένου να καταβληθούν οι επόμενες δόσεις της δανειακής σύμβασης. Προφανώς σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και το περιβόητο email Χαρδούβελη (περικοπή εκ νέου επικουρικών συντάξεων, κατάργηση ΕΚΑΣ, 15000 νέες απολύσεις καθώς και νέο μισθολόγιο με οριζόντιες περικοπές στους μισθούς του δημοσίου κατά 20% περίπου). Με τα μέτρα αυτά θα γινόταν εφικτός ο στόχος για «πρωτογενές πλεόνασμα» 3% του ΑΕΠ φέτος και 4,5% το 2016 από 1,5% που ήταν το 2014. Σε αριθμούς αυτό σημαίνει περικοπές 3 δις εφέτος και 6 δις για το 2016. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης 6 επιπλέον δις πλεόνασμα αντιστοιχούν σε 4 μήνες δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου. Οι δανειστές (χώρες ευρωζώνης, Κομισιόν, ΕΚΤ) θεωρούν ότι ακόμα και αυτές οι κουτσουρεμένες προγραμματικές δηλώσεις για τη 13η σύνταξη, την επαναπρόσληψη διαθέσιμων και απολυμένων, την αποκατάσταση έστω και με βήματα χελώνας του βασικού μισθού, το φρενάρισμα των περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων έστω κι αν αυτές που έχουν γίνει θα μείνουν όπως έχουν, αποτελούν αθέτηση των προηγούμενων συμφωνιών (μνημόνια) που είναι και προαπαιτούμενο της εκταμίευσης της δανειακής σύμβασης. Για να κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρη της στάση τους η ΕΚΤ σε μια μονομερή ενέργεια από τις 11 Φλεβάρη τη μέρα δηλαδή που θα συνεδριάζει το Eurogroup παύει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο για να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες. Η κίνηση αυτή είναι μια προειδοποιητική απειλή για τις τράπεζες που κινδυνεύουν αν διακοπεί και η παροχή ρευστότητας από τον ΕLΑ να στεγνώσουν εντελώς με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην μπορούν να αγοράσουν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου αλλά να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν σε οποιαδήποτε περίπτωση πανικού και μαζική φυγής καταθέσεων.
Ο Σόιμπλε λίγες ώρες πριν τη συνάντηση δηλώνει ορθά κοφτά ότι στη συνεδρίαση του Eurogroup δεν θα γίνει διαπραγμάτευση με την Ελλάδα καθώς όπως είπε “έχουμε ήδη ένα σχέδιο για την Ελλάδα” συμπληρώνοντας ότι “θέλουμε να ακούσουμε κάτι δεσμευτικό από την Ελλάδα την Τετάρτη. Εάν η Ελλάδα δεν θέλει νέο πρόγραμμα, τότε …αυτό ήταν”. Για να το πούμε με άλλα λόγια κατεβαίνουν οι διακόπτες.
«Γέφυρα»: μια απέλπιδα προσπάθεια συμβιβασμού
Η ελληνική πλευρά πάει στο Eurogroup με μια πρόταση «γέφυρα», ένα είδος παράτασης μέχρι το καλοκαίρι προκειμένου να βρεθεί χρόνος για τη διαπραγμάτευση ενός νέου σχεδίου για το χρέος και τη διαχείρισή του. Το ποιο θα είναι αυτό το σχέδιο (διηνεκή ομόλογα, αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης ή οτιδήποτε άλλο) δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή. Ο καθένας μπορεί να έχει οποιαδήποτε θέση για το χρέος, για το να πρέπει να διαγραφεί μονομερώς, για την Ε.Ε., για το ΝΑΤΟ κοκ αλλά δεν μπορεί να κατηγορεί την κυβέρνηση που δεν εφαρμόζει το δικό του πρόγραμμα. Ο Συριζα δεν υποσχέθηκε αποχώρηση από την ΕΕ ούτε καν από την ευρωζώνη. Αυτό που υποσχέθηκε είναι μια διαπραγμάτευση για το χρέος, προκειμένου να κουρευτεί ένα μεγάλο μέρος, να αποπληρώνεται με ρήτρα ανάπτυξης και να μπορέσει έτσι να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (μέτρα ανακούφισης και ανόρθωσης της οικονομίας όπως τα ονόμασε). Δεν πρόκειται για καμία επαναστατική ρήξη. Πρόκειται για μια ύστατη προσπάθεια «ανακούφισης» όπως την ονομάζει η ίδια η κυβέρνηση, μια ανάσα εντός καπιταλιστικών ορίων για μια νέα συζήτηση που να κάνει το χρέος διαχειρίσιμο από τον ελληνικό καπιταλισμό χωρίς να εξοντώνει τις υποτελείς τάξεις και στο τέλος την ίδια την οικονομία. Το σχέδιο αυτό σε τελευταία ανάλυση εκφράζει τις ρεφορμιστικές αυταπάτες του Συριζα για μια κεϋνσιανή αντιμετώπιση της κρίσης, έξω από την σκληρή μονεταριστική γραμμή των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η απάλειψη από τη συζήτηση του όρου διαγραφή δεν αλλάζει κάτι γιατί και η πληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης ή τα διηνεκή ομόλογα είναι μια μερική διαγραφή με άλλα λόγια. Όμως οι «θεσμικοί» συνομιλητές της κυβέρνησης δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα από όλα αυτά. Χαμογελούν, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν τρόπους, αλλά αυτό στη διπλωματία δεν έχει καμία σημασία. Οι χαιρετούρες δεν φτιάχνουν το κλίμα, ούτε τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι με ή χωρίς γραβάτα. Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους όταν θέλεις να δώσεις μηνύματα αλλού, στα σαλόνια όμως οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί.
Η «γέφυρα» της κυβέρνησης και όχι μόνο του Βαρουφάκη, περιλαμβάνει 2-3 προϋποθέσεις: Να αποδοθούν 1,9 δις κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών από την κατοχή ελληνικών ομολόγων όπως προβλέπεται στο πρόγραμμα, να αυξηθούν κατά 8 δις τα περιθώρια των ελληνικών τραπεζών να αγοράζουν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου και η γέφυρα επεκταθεί μέχρι το Σεπτέμβρη να εκταμιευτεί και ένα μέρος από τη δόση των 7 δις που έπρεπε ήδη να είχε δοθεί αλλά καθυστερεί λόγω της αναβληθείσας από το Δεκέμβρη αξιολόγησης της τρόικα. Αν τα πράγματα ήταν μόνο λογιστικά, όπως θέλει να τα βλέπει ο «λογικός» Σύριζα και ο Γ.Βαρουφάκης, αυτή η πρόταση θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή και στο διάστημα αυτό να γίνει η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για μια… «αμοιβαία επωφελή λύση».
Όμως το ζήτημα δεν είναι λογιστικό αλλά καθαρά πολιτικό. Η Κομισιόν, ο Νράγκι, το Eurogroup δεν έχουν χάσει τα λογικά τους όσο τουλάχιστον και τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης. Το ελληνικό πρόβλημα δεν αφορά στην πραγματικότητα το χρέος, αλλά ένα ολόκληρο σχέδιο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Για το χρηματιστικό κεφάλαιο το ξεπέρασμα της κρίσης πρέπει να γίνει με την καταστροφή του πλεονάζοντος σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου, αλλά χωρίς να σκάσει η πραγματική φούσκα που είναι το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο. Ας καταστραφούν όλοι οι υπόλοιποι αλλά δεν θα πειραχτούν τα ιερά και τα όσια της αριστοκρατίας του χρήματος και το ευρώ είναι το ιερό δισκοπότηρο αυτής της στρατηγικής. Να πάνε όλα στον πάτο αρκεί να ζήσει το ευρώ, οι απαιτήσεις που στηρίζουν τη φούσκα των ευρωζώνης, η φερεγγυότητα της ΕΚΤ και των τραπεζών γενικότερα. Ας γίνουν όλα στάχτη αρκεί να επιβιώσει το καρτέλ των ομολόγων, των εντόκων γραμματίων, των αμοιβαίων κεφαλαίων, των παραγώγων και των σίγουρων προσόδων τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και καταρρεύσει ο χάρτινος πύργος των απαιτήσεων ενός συστήματος που ζει πλέον με τη θηλιά των χρεών και όχι από την εμπλοκή του με την πραγματική οικονομία. Ακριβώς γι’ αυτό τα ευρωπαϊκά και εγχώρια κοράκια των τοκογλύφων δεν θέλουν να σκέφτονται οποιαδήποτε χαλάρωση του ελληνικού προγράμματος και φυσικά καμιά διακοπή ή αναστολή των διαρθρωτικών μέτρων δηλαδή της πλήρους κατεδάφισης του δημόσιου τομέα και του κράτους πρόνοιας. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να διαφυλαχτούν οι αποδόσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου και μαζί με αυτό η αναπαραγωγή του συστήματος. Τίποτα άλλο δεν τους απασχολεί.
Ποιο είναι το ζήτημα τώρα
Στην κυβέρνηση γίνεται μια κριτική εξ αριστερών ότι τα μάζεψε πάνω στην μερική διαγραφή του χρέους και υποχωρεί ταυτόχρονα στις αρχικές της διακηρύξεις για τα 751, τις ιδιωτικοποιήσεις κοκ. και ότι αν πήγαινε με την απειλή της διαγραφής και των μονομερών ενεργειών στο Eurogroup θα μπορούσε να διαπραγματευτεί από θέση ισχύος τις θέσεις της. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι ποιος θα παίξει την καλύτερη μπλόφα σε ένα τραπέζι με τον Ντράγκι, τον Νταισελμπλουμ, την Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Γιούνκερ. Αυτοί ξέρουν καλύτερα από μπλόφες ακόμα και αν ο Βαρουφάκης είναι ένας γερός παίκτης. Αυτό που μετράει δεν είναι πως θα πειστούν αυτοί αλλά το μήνυμα στον κόσμο που περιμένει απ’ έξω. Και εκεί είναι που δεν πρέπει να γίνονται εκπτώσεις. Αν υπάρχει ένας τρόπος να υποχωρήσει έστω και προσωρινά ο Γιούνκερ ή η Μέρκελ είναι να δουν στο Σύνταγμα 200000 κόσμο να φωνάζει καμία υποχώρηση, καμία υπογραφή σε ένα νέο μνημόνιο. Φοβούνται ότι αυτό δεν αφήνει περιθώρια υποχώρησης της ελληνικής κυβέρνησης και ότι ο ιός θα μεταδοθεί γρήγορα στους επόμενους αδύναμος κρίκους της ευρωζώνης (Ισπανία, Ιρλανδία κοκ) Και το θέμα είναι πλέον ότι απέναντί τους δεν έχουν τον Χαρδούβελη, τον Βενιζέλο, το Σαμαρά ή τον Στουρνάρα. Αυτή τη φορά είναι οι εκπρόσωποι μιας κυβέρνησης που μπορεί να μην έχει υποσχεθεί ότι δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες αλλά έχει υποσχεθεί ότι δεν θα κατεβάσει τα σώβρακα στους εκβιασμούς του Νταραγκι, της Μέρκελ και των εγχώριων προθύμων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έχουν κάθε συμφέρον να συνεχιστεί η σύνθλιψη της εργατικής τάξης και η ολοκληρωτική εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας.
Όλος αυτός ο συρφετός απειλεί ότι αν δεν υπάρχει μια συμφωνία τότε θα κόψει το σωληνάκι και η χώρα θα χρεοκοπήσει σε λίγες ώρες. Στην πραγματικότητα δοκιμάζουν το ήδη παιγμένο καταστροφικό τρομοσενάριο που ζήσαμε κάθε φορά προκειμένου να πέσουν στα σίγουρα οι υπογραφές σε ένα νέο μνημόνιο. Ή ψηφίζετε και υπογράφετε τώρα ή πάτε για χρεοκοπία. Και τι σημαίνει χρεοκοπία; Ότι θα ξεμείνουν τα ΑΤΜ από ευρώ; Ότι θα αδειάσουν τα σουπερμάρκετ; Ότι δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Ότι θα ξεμείνουμε από φάρμακα και καύσιμα; Ότι «δεν θα έχουμε να φάμε γιατί όλα είναι εισαγόμενα»; Από όλα αυτά το μοναδικό που μπορεί να συμβεί είναι να μείνουν τα ΑΤΜ από ευρώ. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς.
Και για να μην χάνουμε χρόνο. Αν στο Eurogroup οι δανειστές επιμείνουν ότι δεν συζητάνε τίποτα άλλο πέρα από την πιστή εφαρμογή του προγράμματος η απάντηση της κυβέρνησης πρέπει να είναι ξεκάθαρη: Όχι, και άμεση αποχώρηση από τη συνάντηση. Αν οι δανειστές διακόψουν την παροχή ρευστότητας μέσω του ΕLΑ η απάντηση πρέπει να είναι στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων. Φέτος πρέπει να πληρωθούν 14 δις σε χρεολύσια και άλλα 6 δις σε τόκους. 9 δις είναι σε δάνεια του Μηχανισμού στήριξης, 7 δις ομόλογα και 4 δις έντοκα γραμμάτια. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία αυτή τη στιγμή. Η στάση δεν χρειάζεται να προαναγγελθεί, απλά γίνεται όταν λήγει το γραμμάτιο και πρώτος το μαθαίνει αυτός που περιμένει την πληρωμή του. Οι ανελαστικές ανάγκες σε μισθούς και συντάξεις είναι 1,5 δις το μήνα και άλλα τόσα για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη. Χωρίς τις υποχρεώσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους οι δαπάνες αυτές καλύπτονται από τα έσοδα που έχει το κράτος από την άμεση και έμμεση φορολογία που σύμφωνα με τον προϋπολογισμό ξεπερνούν κατά πολύ τα 3 δις ανά μήνα. Σε κάθε περίπτωση η ασφυξία που θα προκαλέσει το κλείσιμο της παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ ή τον ELA μπορεί να καλυφθεί από την παράλληλη έκδοση τοπικού νομίσματος υποχρεωτικής κυκλοφορίας στην αγορά. Άλλωστε διπλή κυκλοφορία υπήρξε και κατά τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν αγαθά, αλλά το απαραίτητο ενδιάμεσο για την κυκλοφορία τους. Δεν θεωρούμε ότι η λύση είναι μια επιστροφή γενικώς στη δραχμή. Το νόμισμα έχει την αξία του για το σκοπό που κυκλοφορεί και ποιανού συμφέροντα εξυπηρετεί. Άσχετα αν είναι ένα διακρατικό νόμισμα όπως το ευρω ή ένα εθνικό όπως η δραχμή, το φράγκο ή το ρούβλι. Μια δραχμή που θα την χειρίζεται ο Στουρνάρας δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Ένα νόμισμα που θα χρησιμοποιηθεί παράλληλα ή και αποκλειστικά για το συμφέρον των εργαζομένων, της νεολαίας, των υποτελών τάξεων γενικά και όχι για το συμφέρον των καπιταλιστών και των εισοδηματιών του χρήματος μπορεί σε μια κρίσιμη στιγμή να παίξει το ρόλο του. Και ειδικά αν οι Βρυξέλλες αποφασίσουν να κλείσουν τους διακόπτες για να επιβάλλουν ασφυξία και μαζί με αυτό τη θέλησή τους.
Ώρα για δράση όχι για προπαγάνδα
Είναι προφανές σε όσους αντιλαμβάνονται την μεταβλητότητα της κατάστασης, ότι δεν είμαστε σε ένα αμφιθέατρο που ο καθένας μαξιμαλίζει ανέξοδα τις θέσεις του για το χρέος. Άλλο η ζύμωση και η προπαγάνδα και άλλο η αγκιτάτσια. Η αριστερά που προδιαγράφει τι θα συμβεί, προαναγγέλλοντας την «αναπόφευκτη» υποχώρηση της κυβέρνησης συνεχίζει απλά να απέχει από τη μάχη. Στις 11 και μάλλον στις 15 Φλεβάρη δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες θα διαδηλώνουν σε όλη την Ελλάδα ζητώντας από την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει στις απαιτήσεις της ιεράς συμμαχίας, να δοθεί μια ανάσα, να γίνει ξανά συζήτηση για το χρέος. Εμείς λέμε ότι θα είμαστε εκεί ακόμα και αν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καμία λύση όχι εντός ευρώ και ΕΕ αλλά και εντός καπιταλισμού. Το ερώτημα τώρα είναι από που περνάει ο δρόμος για την κλιμάκωση της σύγκρουσης και για το ξεδίπλωμα των εσωτερικών ταξικών εκκρεμοτήτων. Από την προπαγάνδα για το χρέος; Από το άνοιγμα του μετώπου των 751 ευρώ; Από την αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις όπου έχουν γίνει ή όπου είναι να γίνουν; Όχι αυτός είναι ένας δρόμος που δεν συγκινεί παρά μόνο τους άμεσα -και δικαίως- ενδιαφερόμενους. Αυτό που μπορεί τώρα να ενοποιήσει το κίνημα είναι ο γενικός στόχος. Αν δεν περάσει τώρα το όχι δεν θα ανοίξουν τα υπόλοιπα μέτωπα. Ούτε θα γίνει ποτέ σοβαρά και με όρους υλοποίησης η συζήτηση για τη διαγραφή του χρέους. Ούτε θα επανακρατικοποιηθούν οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις ή να επαναλειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο οι ιδιωτικές που έχουν κλείσει από τους ιδιοκτήτες τους. Για να ανοίξει ο δρόμος για αυτά πρέπει να ολοκληρωθεί η ήττα των μνημονιακών δυνάμεων και του κράτους έκτακτης ανάγκης, της 25ης Γενάρη. Και ο πρώτος στόχος είναι να μην βρουν αντικαταστάτη έστω και κατά 70% ή και 30% στη νέα κυβέρνηση. Ήδη η κυβέρνηση αυτή κάνει την μια υποχώρηση πίσω από την άλλη. Τα εθνικονταϊλίκια του Καμένου και τα καλά λόγια διαφόρων μπαλτάκων είναι μια καταφανής απόδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ. Η ανακύκλωση των εθνικών απαιτήσεων για τις γερμανικές αποζημιώσεις, την ΑΟΖ κοκ και γενικώς σε θέματα που εκτονώνουν τη λαϊκή οργή προς τα έξω και σε λάθος στόχους. Ταυτόχρονα αναπαράγουν τα γνωστά αποπροσανατολιστικά κόλπα της άρχουσας τάξης και μιας εθνικής ομοψυχίας που δεν είναι τίποτα περισσότερο από το άλλοθι της ταξικής συνεργασίας αυτών που τα φάγανε με αυτούς που συνεχίζουν να φορτώνονται τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους.
Το σύνθημα στις 11 και στις 15 Φλεβάρη πρέπει να είναι ένα. Καμία υπογραφή σε κανένα νέο μνημόνιο. Καμία υποχώρηση από τις δεσμεύσεις για τις οποίες ψηφίστηκε η κυβέρνηση.Το θέμα δεν είναι η ανάκτηση κάποιας εθνικής αξιοπρέπειας. Το ζήτημα είναι να σταματήσει τώρα η εξόντωση της εργατικής τάξης, του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, να φύγουν για πάντα οι δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, Διας, Δελτα κλπ) που με τόνους χημικά και σπασμένα κεφάλια διέλυαν τις διαδηλώσεις στήνοντας παράλληλα μια βιομηχανία διώξεων σε χιλιάδες αγωνιστές που βρέθηκαν στο δρόμο. Τα περί εθνικής αξιοπρέπειας είναι και επικίνδυνα και αποπροσανατολιστικά. Για αυτό και τα υποστηρίζει η λαϊκίστική ακροδεξιά που καιροσκοπικά στέκεται δήθεν στο πλευρό της κυβέρνησης. Τα πρόβλημα δεν είναι να πει η κυβέρνηση όχι για να μπορεί πληρώνει τις δανειακές της υποχρεώσεις όπως επιμένει τα τελευταία 24ωρα ο Τσίπρας. Δεν ψηφίστηκε για να κάνει το χρέος βιώσιμο, αλλά για να φύγει από τα μνημόνια. Τα περί αξιόχρεου μπορεί να ενδιαφέρουν το Σόιμπλε, το Ντράγκι, το Στουρνάρα, το Σαμαρά και τελικά το χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο κόσμος που θα είναι στους δρόμους ενδιαφέρεται να απαλλαγεί από τη χρηματιστική φούσκα, από τη ληστεία των τοκογλύφων, ενδιαφέρεται να ζει χωρίς να είναι επαίτης, να σταθεί στα πόδια του, και να δει μια πολιτεία που δεν λεηλατεί τη δημόσια περιουσία αλλά να την χρησιμοποιεί σε όφελος των κοινωνικών αναγκών. Αν η κυβέρνηση σκέφτεται ότι μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους ή παίζει παιχνίδι ή έχει αυταπάτες. Σύντομα οι πάντες θα καταλάβουν αυτό που λένε ξεκάθαρα οι ξένοι και οι εγχώριοι θιασώτες του μνημονίου. Μέση λύση δεν υπάρχει. Είμαστε στις 11 και τις 15 Φλεβάρη στους δρόμους όχι για να υποστηρίξουμε γενικά την κυβέρνηση αλλά για να τελειώσουμε οριστικά με τα μνημόνια, για να εμποδίσουμε κάθε συμβιβασμό, για να ξεκινήσει το ξήλωμα της αστικής αντεπανάστασης. Αυτός είναι ένας γνήσιος αντικαπιταλιστικός αγώνας και όχι μια ναυμαχία επαναστατικής καθαρότητας σε ένα ποτήρι νερό.
sort link: http://wp.me/pryYN-1RM
https://avantgarde2009.wordpress.com/2015/02/11/oyte-vima-piso/