Από τον Νώντα Κούκα

Έτσι χαρακτήριζε ο Σοπενάουερ το θάρρος. Και μάλλον δεν είχε και τόσο άδικο. Αν το θάρρος δεν έχει νόημα και είναι απλά αυτοαναφορικό (δεν εξυπηρετεί δηλαδή παρά μονάχα τον εαυτό του – όπως για παράδειγμα το θάρρος του στρατιώτη), τότε αγγίζει το γελοίο και το μεγαλειώδες ταυτόχρονα. Το θάρρος, καθώς σχετίζεται με την τόλμη, έχει αξία μονάχα σε μία και μόνη περίπτωση: όταν ο θαρραλέος συνδυάζει το ταλέντο με τη γνήσια εμπειρία και μετασχηματίζει σε πραγματική πρόκληση, για τον ίδιο του τον εαυτό, τον εν λόγω συνδυασμό. Σε αυτή την περίπτωση, πράγματι, το θάρρος δεν είναι στην ουσία του φόβος, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, αλλά λαχτάρα για την περιπέτεια του αγνώστου.

Εν προκειμένω, γνήσιο θάρρος χρειάζεται αυτός που θέλει να εγκαταλείψει παλιές και παρωχημένες νοοτροπίες ή ιδέες που φαίνονται, αλλά δεν είναι, ωραίες και καλές• όποιος δηλαδή επιθυμεί να κάνει μια νέα εκκίνηση, μια νέα έφοδο στον ουρανό. Επιτέλους, μόνο τότε μπορεί να καυχηθεί πως το θάρρος του δεν είναι πλαστό, διότι δεν εξυπηρετεί μόνο στην αντίσταση αναγκαίων κακών.

Γι’ αυτό ας προσγειωθούμε καλύτερα. Οι άνθρωποι στις δυτικές δημοκρατίες δεν μπορούν εξ αντικειμένου να καμαρώνουν για το θάρρος τους. Γνωρίζουν πολύ καλά πως οι όποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουν δεν αναφέρονται παρά μόνο στη διατήρηση και την αύξηση του βιοτικού τους επιπέδου, το οποίο όμως για να είναι πράγματι υψηλό πρέπει να γέρνει οπωσδήποτε σε βάρος του εξαθλιωμένου προλεταριάτου της παραμεθόριας περιοχής του πλανήτη.

Έτσι και στη σημερινή ελλάδα• στην προσεχή εκλογική ιλαροτραγωδία οι έλληνες πιστεύουν πως διακυβεύονται σημαντικά πράγματα. Θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, κάτω όμως από τελείως διαφορετική συνειδησιακή κατάσταση. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ούτε «θάρρος» χρειάζεται βέβαια ούτε καμιά ιδιαίτερη τόλμη. Διότι όλοι σχεδόν οι έλληνες στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους είναι πεπεισμένοι πως, για παράδειγμα, η «μαμά» γερμανία, για τους δικούς της βέβαια λόγους, δεν θα τους αφήσει εκτεθειμένους ό,τι και αν ψηφίσουν.

Άρα, είτε… Αλέξη Σαμαρά είτε… Αντώνη Τσίπρα ψηφίσουν οι έλληνες, η πατέντα που είναι να γίνει θα γίνει: το ίδιο και το αυτό• επειδή σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στις δυτικές κοινωνίες σεναριογράφος και σκηνοθέτης είναι ο πολυεθνικός και συγχρόνως παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Οι λαοί της Δύσης για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξει η Δύση αυτή καθεαυτή. Και για να γίνει αυτό πρέπει οι ίδιοι να μην αισθάνονται υπεράνω και να ζητήσουν συγνώμη για τις κυβερνήσεις που εκλέγουν…

Τώρα λοιπόν αναδύεται περίτρανα το κρίσιμο ερώτημα. Τι θα απομείνει πια όταν όλοι θα έχουν ψηφίσει και έπειτα όλοι μαζί θα έχουν ξεχάσει; Ποτέ στο ιστορικό παρελθόν της ανθρωπότητας τόσο λίγοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δεν θα είχαν καταφέρει τόσο, κατ’ ευφημισμό, πολλούς να τους κάνουν να τα ξεχάσουν όλα. Άρα, ξαναρωτάμε, τι απομένει;

Ευθεία απάντηση: το νόημα της Επανάστασης, που ούτε λίγο ούτε πολύ δεν είναι παρά να μπορεί ο άνθρωπος να εφευρίσκει το όνειρό του ακόμη και εκεί όπου φαίνεται να μην υπάρχει. Εκλογές όμως και όνειρο, δηλαδή ανάθεση και επανάσταση είναι όροι ασύμβατοι μεταξύ τους.

Ας καταγραφούν λοιπόν οι «έλληνες ανθυπολοχαγοί» την επομένη των εκλογών…

16/1/2015