Από τον Νώντα Κούκα

Ο αστικός μύθος θέλει να λέει ότι κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει. Εμείς, από την πλευρά μας ως αναρχικοί, ναι μεν προσυπογράφουμε και επαυξάνουμε τον εν λόγω ευφημισμό, από την άλλη όμως υποστηρίζουμε σθεναρά ότι: αφενός κάποιες φορές οι λαοί έχουν τους αναρχικούς που δεν τους αξίζουν, ενώ άλλοτε οι αναρχικοί έχουν τους λαούς που δεν τους αξίζει. Και εξηγούμαστε.

Η Αναρχία είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση, διότι κατά την ταπεινή μας άποψη δεν είναι ιδεολογία αλλά ζωντανή και καθημερινή θεωρημένη πρακτική. Παράλληλα η αναρχία δεν μπορεί να οριστεί, ακόμη και να περιγραφεί, όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρή υπόθεση. Το μόνο που τουλάχιστον εμείς μονάχα μπορούμε να πούμε είναι ότι πρόκειται για ένα εκπληκτικό γεγονός. Και προσέξτε λίγο, τονίζουμε ότι είναι γεγονός και όχι συμβάν – υπάρχει μεγάλη διαφορά: η αριστερά/ο αριστερισμός για παράδειγμα, όπως και κάθε εναλλακτική εκδοχή του λεγόμενου «ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου» αποτελούνσυμβάντα/συμβάματα. Δηλαδή γίνονται/συμβαίνουν κατά τύχη• είναιατυχήματα. Απεναντίας, η αναρχία αποτελεί η ίδια Προθεσιακότητα• συνιστά δηλαδή πληροφορία που εκδηλώνει τη ζωντανή ζωή και όχι την απλή επιβίωση, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στη Ζωή και το φαινόμενο του θανάτου.

Έτσι λοιπόν ούτε ο αριστερός/αριστεριστής ούτε ο «εναλλακτικός» είναι υποχρεωμένοι να διέπονται από υπέρτερη προθετικότητα (προθεσιακότητα) που, σημειωτέον, δεν είναι οι απλές προθέσεις («καλές» ή «κακές») που ρυθμίζουν τις επιλογές του «λαού». Με λίγα λόγια, οι αριστεροί μπορεί να διακρίνονται για τις «καλές» τους προθέσεις – όμως τις περισσότερες φορές ξέρουμε καλά πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες από αυτές.

Στην αντίπερα όχθη η προθεσιακότητα του αναρχικού είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί της κοινωνικής επανάστασης που κρίνει και δοκιμάζει τόσο την καθημερινή του στάση και συμπεριφορά όσο και τις ιδιαίτερες προσωπικές του επιλογές. Είναι η θετική κατάφαση του αρνητικού καθολικού απόλυτου που, ως τέτοια, μετουσιώνεται σε τραγική εμπειρία (με την έννοια της κάθαρσης), καθώς αποκλείει κάθε μεσοβέζικη ή διαμεσολαβημένη λύση.

Το αναρχικό απόλυτο – όπως γράψαμε – δεν προκύπτει από κανένα ιδεολογικό ίζημα. Συνεπώς, δεν μπορεί να είναι ούτε άκαμπτο ούτε δογματικό ούτε, πολύ περισσότερο, μηχανιστικό ιδεολόγημα. Τα αναρχικό απόλυτο κάνει ένα μόνο πράγμα: καταργεί την ψευδή συνείδηση σαν ατύχημα και την επαναφέρει στο ιστορικό προσκήνιο τελείως εξυψωμένη, ως εκπληκτικό γεγονός της γνήσιας συνείδησης.

Και τώρα στο δια ταύτα. Όσοι από εμάς κάποτε γνωρίσαμε τον Βασίλη Καραπλή θα τον θυμόμαστε έτσι ακριβώς όπως ήταν: αφοσιωμένος στο αναρχικό απόλυτό του, παρ’ όλα τα προσωπικά αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετώπιζε• ολοκληρωτικά δοσμένος στο έντυπό του, τον Αναρχικό, που έγραψε ιστορία στην αναρχική αντιπληροφόρηση. Άλλος ένας καλός μας φίλος…

2/1/2015