Από τον Νώντα Κούκα

Η σοβαρότερη ίσως παράλειψη που θα έπρεπε να χρεωθεί ο «επαναστατικός» ταρτουφισμός της ελληνικής αριστεράς είναι η κριτική της προς της λεγόμενες «μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης», που όμως λάμπει δια της απουσίας της! Πράγματι, η εγχώρια αριστερά, παρά τις έστω χλιαρές αντιδράσεις προς τις μιλιταριστικές μαθητικές παρελάσεις, τηρεί σιγή ιχθύος στην ιδεολογική χειραγώγηση που ασκούν στο χριστεπώνυμο ποίμνιο οι θρησκευτικές γιορτές, και ιδιαίτερα το πάσχα και τα χριστούγεννα.

Τούτη η εκκωφαντική σιωπή, κατά πάσα πιθανότητα, φαίνεται να οφείλεται σε δύο λόγους: αφενός, στην παντελή θεωρητική ένδεια της ποικιλώνυμης αριστεράς και, αφετέρου, στο απόλυτο ταμπού που αποτελεί γι’ αυτήν η παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα της λαϊκής παράδοσης των ψηφοφόρων της. Οι δύο αυτοί λόγοι από κοινού καταδεικνύουν, αν μη τι άλλο, τον εθνολαϊκισμό που διέπει το είναι της εθνοκεντρικής υποκριτικής αριστεράς. Ένας μπρούταλ εθνολαϊκισμός που της επιτρέπει να κινείται με άνεση και δίχως ντροπή, τόσο προς τα αριστερά όσο και προς τα δεξιά στον πολιτικό χάρτη των πραγμάτων. Και ακριβώς είναι αυτή η αμφιδεξιότητα (η δεξιότητα να κινείται εξίσου καλά δεξιά και αριστερά) που την εξωθεί σε επαίσχυντες αριστεροδεξιές συμμαχίες και «αντιμνημονιακές» ή «αντικατοχικές» τερατογενέσεις. Εξού και το ουσιαστικοποιημένο επίθετο που της έχουμε προσάψει: αριστεροδεξιά.

Μια αριστερά που θα άρχιζε να σέβεται τουλάχιστον τον εαυτό της, θα έπαυε να είναι αριστεροδεξιά. Θα άφηνε κατά μέρος την απολίτικη σπέκουλα του χύμα λαού και θα καταπιανόταν κατεπειγόντως με την αποδόμηση της ελληνικής ιδεολογίας – της κυρίαρχης ελληνικής ιδεολογίας που πάντα προϋπήρχε – τον εθνολαϊκισμό, ο οποίος, δυστυχώς τώρα πια, έχει ξεσαλώσει και έχει διαχυθεί οριζοντίως και καθέτως σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μονάχα έτσι θα συνειδητοποιούσε πως τα χριστούγεννα (όπως και το πάσχα) συνοψίζουν και κωδικοποιούν στο ακέραιο το τρίπτυχο πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, που είναι η εθνική ιδεολογική προμετωπίδα του ελληνικού καπιταλισμού. Άλλωστε και ευρύτερα, από την ιστορική τους σκοπιά αν το δούμε, η πατρίδα με τις εθνικές της επετείους, η θρησκεία με τις θρησκευτικές της γιορτές και η οικογένεια με την πρωταρχική ιδεολογική σφηκοφωλιά της συνιστούν το ιερό δισκοπότηρο της γενικευμένης αστικής οικονομίας.

Για αυτό, η κατασταλτική δύναμη που απορρέει από την ψυχαναγκαστική επιτέλεση του επαναληπτικού τελετουργικού των χριστουγέννων – σε μία μόνο ημέρα – είναι τέτοιας ολκής, ώστε εκτονώνει (αν όχι ακυρώνει) άμεσα όλες τις απελευθερωτικές κοινωνικές δράσεις που μπορεί να έχουν επιτελεστεί τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Αυτή είναι η δύναμη της Ιδεολογίας. Η παράδοση είναι συντήρηση και η συντήρηση είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη: ο δεσμοφύλακας που βρίσκεται μαζί σου μέσα στο κλουβί της αιχμαλωσίας σου, και όχι έξω από αυτό. Δηλαδή ο δεσμοφύλακας είναι και φίλος σου, κατά κάποιο τρόπο, και έτσι παύεις να τον βλέπεις σαν εχθρό σου. Άρα, να γιατί δυσκολεύεσαι να αποδράσεις.

Σήμερα, λίγο πριν από τα χριστούγεννα, η εν υπνώσει «ταξική συνείδηση» θα θυμηθεί και θα τιμήσει την ιερά αγορά. Σε ολόκληρο τον κόσμο οι εργαζόμενοι, και όχι μόνο, θα συγκεντρωθούν και θα ανταλλάξουν αδελφικούς ασπασμούς (για να εξευμενίσουν ίσως το άλγος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που μοιράζει αφειδώς μνημόνια εις βάρος του κόσμου της εργασίας;). Επίσης, θα ευχηθούν ηχηρά «όχι» στον φασισμό, στον ναζισμό και στον ρατσισμό, που φαίνεται να δείχνει και πάλι το απεχθές πρόσωπό του (και το οποίο βέβαια δεν συνάδει με το πνεύμα των ημερών).

Εδώ, στον ελλαδικό χώρο, όπου επικρατεί η γνωστή οικονομική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η αμφιδέξια αριστερά, πέρα από τις τετριμμένες κοινοτοπίες που συνηθίζει να λέει τέτοιες μέρες, πρέπει να σκύψει ευλαβικά και να ξαναδεί το υπέρτατο αξίωμα της ιστορικής της μήτρας: η έννοια του «λαού» παραπέμπει μόνο στο εθνικό φαντασιακό που γεννά τον εθνολαϊκισμό, αριστερό και δεξιό. Λαός δίχως ταξική-κοινωνική συνείδηση δεν είναι παρά όχλος που κινείται προς αμφιδέξιες, αριστεροδεξιές, δικτατορίες. Και όλες οι δικτατορίες, είτε δεξιάς είτε αριστερής απόχρωσης, είναι πια ιστορικά εξακριβωμένο πως στόχος τους είναι τα πλήξουν και να εξοντώσουν τη γνήσια κοινωνική επανάσταση.

Συνοψίζοντας λοιπόν την ωμή πραγματικότητα, λέμε ότι οι λαοί-όχλοι δεν μπορούν (και δεν πρέπει) να ξαναβγούν στο προσκήνιο της ιστορίας. Ο ελληνικός λαός οφείλει να αντιμετωπίσει το είδωλό του στον ίδιο τον παραμορφωτικό του καθρέφτη.

22/12/2014