ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

Τριανταπέντε χρόνια μετά το δολοφονικό όργιο των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών ενάντια στους σταλινικούς πρώην συμμάχους τους και τις άοπλες μάζες της Αθήνας, σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ, απαιτεί απ’ την αστική τάξη την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης. Καταλαβαίνουμε απόλυτα τη φλογερή επιθυμία του ΚΚΕ. Γιατί ποτέ δεν υπήρξε κόμμα της προλεταριακής επανάστασης, αλλά ένα μικροαστικό κόμμα, που προσπαθούσε να κερδίσει μια «καλύτερη θέση στον ήλιο» της αστικής δημοκρατίας. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι ακριβώς ν’ αποδείξει ότι ο ματωμένος Δεκέμβρης του ’44 ήταν το φυσικό επακόλουθο της οπορτουνιστής πολιτικής που ακολούθησε απ’ την ίδρυσή του το 1918. Κι ότι αυτό δεν οφειλόταν όπως θέλουν οι σημερινοί Σταλινικοί-Μαοϊκοί, απλώς και μόνο στην αμαρτωλή δυάδα της τότε ηγεσίας Σιάντο-Ιωαννίδη, αλλά στην ολοκληρωτική ευθυγράμμισή του στις ντιρεχτίβες του Σταλινικού Κρεμλίνου, που προωθώντας θεωρητικά και πραχτικά την αντεπαναστατική ταχτική των Λαϊκών Μετώπων και του αντιφασιστικού αγώνα, έδεσε τα χέρια των προλετάριων, ρίχνοντάς τους ν’ αλληλοσφαγούν μέσα στη φρίκη του 2ου ιμπεριαλιστικού πολέμου για την υπεράσπιση της αστικής πατρίδας.

Στο άρθρο αυτό δεν τηρείται αυστηρά η χρονολογική σειρά των διαφόρων γεγονότων, γιατί το κύριο βάρος δίνεται στην αντιπαράθεση των θέσεων του ΚΚΕ με τις μαρξιστικές επαναστατικές θέσεις.

ΑΠ’ ΤΟ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΥΠΕΡΤΑΞΙΚΑ ΛΑΪΚΑ ΜΕΤΩΠΑ

Το Νοέμβρη του 1918 συνήλθε το συνέδριο διαφόρων σοσιαλιστικών οργανώσεων κι εφημερίδων με σκοπό την ίδρυση ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Οι προσπάθειες για την ενοποίηση των σοσιαλιστών είχαν αρχίσει απ’ τον Απρίλη 1915 (1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστών). Οι περισσότερες από τις οργανώσεις αυτές είχαν πάρει θέσεις σοσιαλπατριωτικές στον 1ο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στις θέσεις του Ιούλη 1917 «εύχονται ολοψύχως υπέρ της πλήρους ήττας του πρωσικού μιλιταρισμού». Η Φεντερασιόν η πλειοψηφούσα οργάνωση του συνεδρίου είχε ταχθεί υπέρ της ουδετερότητας στον πόλεμο και είχε έρθει σε εκλογική σύμπραξη το 1915 με το κόμμα των βασιλοφρόνων επειδή αυτό σαν Γερμανόφιλο κόμμα είχε ρίξει το σύνθημα της ουδετερότητας. Στις εκλογές αυτές έβγαλε δύο βουλευτές, και το Φλεβάρη 1918 δέχτηκε, μετά από πρόταση της αστικής κυβέρνησης Βενιζέλου, να τους στείλει σαν αντιπροσώπους, στη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου που είχε συγκληθεί απ’ την Αντάντ για να προωθήσει τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις των Αγγλογάλλων. Η Φεντερασιόν ήταν επίσημο τμήμα της Β’ Διεθνούς που είχε κυλήσει στο βούρκο του σοσιαλιπατριωτισμού και είχε καταγγελθεί από τους κομμουνιστές ότι πρόδωσε τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και το πρόγραμμα χειραφέτησης του προλεταριάτου. Με τέτοιους συνέδρους (που συμμετείχαν και οι δύο «φιλομοναρχικοί» βουλευτές της Φεντερασιόν), το ιδρυτικό συνέδριο ήταν επόμενο να ψηφίσει ένα πρόγραμμα αστικών μεταρρυθμίσεων και σοσιαλπροδοτικών θέσεων όπως «την εγκαθίδρυσιν της λαϊκής δημοκρατίας (…). Αναγνώρισις της εθνικής αμύνης κατόπιν αποφάσεων της διαιτητικής επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών». Ποια ήταν όμως η θέση των κομμουνιστών για τη Β’ Διεθνή, την εθνική άμυνα και την Κοινωνία των Εθνών όπως επικυρώθηκε στο ιδρυτικό συνέδριο της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς; «Από την πρώτη κανονιά που έπεσε στα πεδία του ιμπεριαλιστικού σφαγείου, τα κύρια κόμματα της 2ης Διεθνούς πρόδωσαν την εργατική τάξη και πέρασαν, κάτω απ’ το κάλυμμα της «εθνικής άμυνας», καθένα με το μέρος της μπουρζουαζίας “του” (…) αυτήν ακριβώς την στιγμή χρεωκόπησε οριστικά η 2η Διεθνής (…) Η κοινωνία των εθνών … μόνο ρόλο ιερής συμμαχίας των καπιταλιστών για την κατάπνιξη της εργατικής επανά-στασης θα παίξει». Όσο για τη λαϊκή δημοκρατία «ως μεταβατικής πε-ριόδου δια την πραγματοποίησιν της σοσιαλιστικής πολιτείας (οι όροι διχτατορία του προλεταριάτου και κομμουνισμός δεν είχαν ανακαλυφθεί απ’ τους συνέδρους)», η 3η Διεθνής συνοψίζοντας τα διδάγματα του Μαρξ τόνιζε πώς δεν υπάρχει μέσος όρος ανάμεσα στη διχτατορία της μπουρζουαζίας και τη διχτατορία του προλεταριάτου. Κάθε όνειρο για μια ενδιάμεση λύση, όπως η λαϊκή δημοκρατία, είναι μια αντιδραστική κλάψα των μικροαστών» (1ο συνέδριο 1919).

Έτσι ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ), πάνω σε βάσεις αστικές που το σημάδεψαν σ’ όλη την κατοπινή πορεία του. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα οι εσωκομματικές διαμάχες, που στο μεγαλύτερο μέρος τους και κύρια μετά το καταστάλαγμά του σαν σταλινικό κόμμα, ήταν συγκρούσεις χωρίς θεωρητικό υπόβαθρο και αρχές, για την αρχηγία του κόμματος. Το ΣΕΚΕ μετά από μία σειρά ταλαντεύσεων μεταξύ της Β’ και της Γ’ Διεθνούς και κάτω απ’ την αίγλη της Οχτωβριανής επανάστασης προχωρεί στη Γ’ Διεθνή (Απρίλης 1920). Σε ΚΚΕ μετονομάζεται το 1924, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά την προσχώρησή του, παραβαίνοντας τον όρο για άμεση αλλαγή του ονόματος κάθε κόμματος μέλους της Διεθνούς.

Αλλά η προσχώρηση στη Γ’ Διεθνή δεν άλλαξε την οπορτουνιστική γραμμή του, όπου δύο χρόνια μετά ξεπουλά την επαναστατική κατάσταση που δημιουργήθηκε στα 1922 με τον καταχτητικό πόλεμο ενάντια στην Τουρκία και τη Μικρασιατική καταστροφή, διακηρύσσοντας ότι το κόμμα «έχει ανάγκη μακράς νομίμου υπάρξεως» και ότι «η πολιτική του κατά του πολέμου πρέπει να αποδεικνύεται πάντοτε δια της εκθέσεως των συμφορών και της καταστροφής η οποία προσγίνεται εις τα συμφέροντα της χώρας και του λαού…». (Συνδιάσκεψη Φλεβάρη ’22, Κείμενα τ.Ι, σ. 211-225). «Δια της εκθέσεως των συμφορών» και ξεμπλέξαμε λοιπόν! Οι κομμουνιστές όμως πάνε … λίγο παραπέρα, όχι απλώς και μόνο το ξεσκέπασμα αστικών πολέμων επιβάλλεται, αλλά η προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης, με τη συναδέλφωση των προλετάριων των αντίπαλων στρατοπέδων και την ανατροπή της “δικής” τους αστικής τάξης.

Αναπόφευκτα λοιπόν γίνεται εύκολη λεία της Σταλινικής αντεπανάστασης και ακολουθεί βήμα προς βήμα τον εκφυλισμό της 3ης Διεθνούς μετά το θάνατο του Λένιν και την αποτυχία μετάδοσης της επαναστατικής φωτιάς στην Ευρώπη.

Απ’ το 1924 με το ανέβασμα των πρώτων σταλινικών στην ηγεσία και το πέταγμα έξω σπ’ τις γραμμές του κάθε αντιπολιτευομένου (Τροτσκιστών, Αρχειομαρξιστών κ.ά.), εφευρίσκει διάφορα ενδιάμεσα αστικά στάδια της προλεταριακής επανάστασης, όπως την «αριστερή ή πραγματική δημοκρατία» το 1926 σαν ενδιάμεσο στάδιο για την «εργατοαγροτική κυβέρνηση». Παράλληλα στην περίοδο, όπου μετά την Μικρασιατική καταστροφή εκδηλώνονται διάφορα στρατιωτικά κινήματα αντιμαχόμενων μερίδων της αστικής τάξης, έρχεται σε μικροσυμμαχίες με οποιονδήποτε αστό στρατιωτικό φορά τη μάσκα του “λαοκράτη”. Όπως τον Οχτώβρη του 1923 όταν εκδηλώθηκε το φιλομοναρχικό κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη-Μεταξά κατά του Πλαστήρα και «το ΚΚΕ θα καλούσε τα μέλη του παλιούς κομμουνιστές να καταχτούν στον κυβερνητικό στρατό (!!!) και να χτυπήσουν αλύπητα τους μοναρχικούς» (Γ.Κορδάτου, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, τ. VII, σ. 627-8). Τι ειδυλλιακή συμμαχία στρατοκρατών «κομμουνιστών».

Με την χωρίς μάχη κατάρρευση του ΚΚ Γερμανίας στα 1933 και το πέρασμα στα Λαϊκά Μέτωπα στα 34-35 τα Κ.Κ. εργάζονται πια για τη σωτηρία του παγκόσμιου καπιταλισμού και την υποταγή του παγκόσμιου προλεταριάτου, σ’ αυτόν. Την ίδια εποχή με την 6η ολομέλεια του 1934, το ΚΚΕ κατασταλάζει σαν μικροαστικό αντεπαναστατικό κόμμα κι ανοίγει το δρόμο για τα υπερταξικά Λαϊκά Μέτωπα, την υποταγή στην κοινοβουλευτική αστική νομιμότητα και τη συνεργασία με την αστική τάξη. Έτσι η Ελλάδα χαρακτηρίζεται “αστικοτσιφλικάδικη” που πρέπει να περάσει απ’ το στάδιο της “αστικοδημοκρατικής επανάστασης” πραγματοποιώντας “την επαναστατική δημοκρατική διχτατορία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς”. Όμως η αστική επανάσταση είχε επικρατήσει στην Ελλάδα απ’ το 1909 (κίνημα στο Γουδί). Είναι χαρακτηριστικό ότι απ’ το 1929 κιόλας η εγχώρια βιομηχανία κάλυπτε το 75% των βιομηχανικών αναγκών, ενώ μεταξύ 20-26 η αγροτική παραγωγή μεγάλωσε μόνο κατά 10%, ενώ η βιομηχανική κατά 125% (στοιχεία απ’ τον Π.Πουλιόπουλο, «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;»). Η ύπαρξη λίγων τσιφλικιών που δεν είχαν απαλλοτριωθεί δεν αποτελούν βάση για το χαραχτηρισμό της Ελλάδας σαν “αστικοτσιφλικάδικης”, αφού σημαντικά υπολείμματα τέτοιου είδους υπήρχαν την ίδια εποχή και σε χώρες που βρίσκονταν στην ιμπεριαλιστική φάση όπως η Γερμανία κι η Αγγλία. Το βασικό είναι ότι η αστική τάξη κρατούσε την οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της μ’ όλη τη σχετική της καθυστέρηση. Όμως μ’ αυτή την παραποίηση ανοίγει η προοπτική της ταξικής συνεργασίας αφού θε-ωρούν ότι «κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης είναι η εργατική τάξη και οι φτωχομεσαίες μάζες της αγροτιάς» (κείμενα, τ. IV, σ. 18-26). Ο Λένιν είχε χαραχτηρίσει τους μεσαίους αγρότες (που συχνά παίρνουν κι εργάτες στη δούλεψή τους), σαν το άλφα-βήτα του καπιταλισμού (8ο συνέδριο του Ρωσικού Κόμματος) και στο 2ο Συνέδριο της Διεθνούς είχε καθοριστεί η θέση: «Για το πολύ προσεχές μέλλον του και όλη την πρώτη διάρκεια της διχτατορίας του το επαναστατικό προλεταριάτο δεν μπορεί ν’ αναλάβει σαν έργο του την πολιτική κατάχτηση αυτής της τάξης των αγροτών». (Η υπογράμμιση δική μας). Στη συνέχεια το κατρακύλισμα έρχεται διαλεχτικά! Με τα πρώτα σύννεφα του φασισμού που εμφανίζονται και στην Ελλάδα το ΚΚΕ ζητάει «την κινητοποίησιν … του θεσμού της Κοινωνίας των Εθνών κατά της φασιστικής επιβουλής» (κείμενα, τ. ΙV, σ. 101-3). Είναι η εποχή που ο Στάλιν είχε μπει στην ιμπεριαλιστική ΚΤΕ. Το ’36 υπογράφει συμφωνητικό με το αστικό κόμμα των Φιλελευθέρων, όπου δέχεται «να παράσχει ψήφον ανοχής» στη βουλή, με τη δέσμευση των αστών να κάνουν μερικές μεταρρυθμίσεις. Το ΚΚΕ έχει μπει στο δρόμο της κοινοβουλευτικής σύμπραξης με τους αστούς και των κοινοβουλευτικών αγώνων για αστικές μεταρρυθμίσεις. Όμως «Σήμερα, το κοινοβούλιο για τους κομμουνιστές σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι θέατρο ενός αγώνα για τις μεταρρυθμίσεις (…) Ο κομμουνισμός λοιπόν αρνιέται κάθε μέλλον στον κοινοβουλευτισμό (…) έχει σαν σκοπό την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού». (2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς). Το ΚΚΕ όμως δεν παύει να δηλώνει ότι «δεν είναι οι κομμουνιστές υπέρ της αναρχίας και του αλληλοσπαραγμού» (Ριζοσπάστης, 3 Ιούνη ’36), μένοντας πιστό στην αστική νομιμότητα.

Ο Σταλινισμός με τα Λαϊκά Μέτωπα, κάτω από το πρόσχημα του «αγώνα ενάντια στο φασισμό», όπου έσβηνε τις φλόγες της ταξικής πάλης που ξαναγεννιόταν στη Γαλλία και ιδίως στην Ισπανία, στ’ όνομα της υπεράσπισης της δημοκρατίας και με το μέσο της κυβερνητικής σύμπραξης με τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ήταν υπεύθυνος για τον πολιτικό και οργανωτικό αφοπλισμό του προλεταριάτου απέναντι στη ναζιστική και φασιστική επίθεση. Στην Ελλάδα το Λαϊκό Μέτωπο δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη, αλλά η έκφραση και οι σκοποί του υπάρχουν στο συμφωνητικό του ΚΚΕ με το “Ενιαίο Αγροτικό Κόμμα” το 1936: «Το Λαϊκόν Μέτωπον θα επιδιώξη να έλθη εις την εξουσίαν δια της διαφωτίσεως και του προσεταιρισμού της πλειοψηφίας του λαού προς τας αρχάς και το πρόγραμμά του». Μέσα στις επιδιώξεις του περιλαμβάνεται η «καθιέρωσις της αναλογικής ως μονίμου εκλογικού συστήματος» και «καλεί όλα τα αντιφασιστικά δημοκρατικά κόμματα και δυνάμεις εις τον κοινόν αγώνα δια την προάσπισιν των λαϊκών ελευθεριών και την επικράτησιν της λαϊκής δημοκρατίας» (Ριζοσπάστης, 26 Ιούλη ’36). Αυτή είναι η προοπτική των λαϊκών μετώπων. Υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, εξουσία μέσα σπ’ το κοινοβούλιο, λαϊκή δημοκρατία σε συνεργασία με κάθε δημοκράτη αστό.

Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

Η θεωρία του σταλινισμού ότι τα Λαϊκά Μέτωπα θα αποτρέψουν τον φασισμό και τον πόλεμο κατέρρευσε στην πράξη. Η ανεξάρτητη πάλη του προλεταριάτου εξαφανίστηκε μέσα απ’ την συνύπαρξη με τους δη-μοκράτες. Στην Ελλάδα ο φασισμός επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου 36. Αλλά οι αδιάρρηχτοι δεσμοί της ντόπιας αστικής τάξης με τον Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό έφεραν την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλοαμερικάνων. Στη διάρκεια του φασισμού η πολιτική του ΚΚΕ υπαγορεύτηκε απ’ τα παρακάτω:

1. Για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Υπάρχει μια ταχτική υπεράσπισης πότε για το ένα και πότε για το άλλο ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Τον Αύγουστο 1937 η 4η Ολομέλεια της Κ.Ε. διακηρύσσει ότι: «η θέση της Ελλάδας μέσα στις αυξανόμενες διεθνείς σχέσεις πρέπει να είναι στο πλευρό των δημοκρατικών χωρών». Έτσι σκόπιμα “αγνοείται” ο ρόλος των Εγγλέζων που μέσω του Βασιλιά στηρίζουν αποφασιστικά το φασισμό. Στις 10 Απρίλη 1940, με την ευκαιρία της γερμανικής επίθεσης στο δυτικό μέτωπο, θεωρεί σαν υπεύθυνους του πολέμου «τους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές» τονίζοντας ότι «η διχτατορία μας σπρώχνει συνειδητά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» (Ριζοσπάστης, 2-5-40). Οκτώ μήνες πριν είχε υπογραφεί το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ. Αυτή η θέση δόθηκε απ’ την «Παλαιά Κεντρική Επιτροπή» που δεν ήταν εκλεγμένη από συνέδριο και την συγκροτούσαν μεσαία στελέχη, επειδή μέχρι το τέλος του 39, είχαν συλληφθεί όλα τα ανώτερα στελέχη και σχεδόν το σύνολο του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ είχε εξαρθρωθεί. Το πέρασμα αργότερα του ΚΚΕ στο πλευρό των Αγγλοαμερικάνων, υπαγορεύτηκε από τη συμμαχία του Σταλινισμού μ’ αυτούς. Ως τότε όμως σαν πιστός υπήκοος στα διπλωματικά παιχνίδια της Μόσχας, χαμογελούσε πότε στον ένα και πότε στον άλλο ιμπεριαλιστή.

2. Για τη στάση απέναντι στο φασισμό.
Από κομματικό κείμενο: «Οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων πρέπει να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών των οπαδών τους (…). Γι’ αυτό πρέπει να ιδρυθεί το μέτωπο όλων των λαϊκών δυνάμεων για τη λαϊκή σωτηρία (…). Να διωχθεί η κυβέρνηση των δικτατόρων σφετεριστών της εξουσίας (…). Να προκηρυχθούν εκλογές για συνταχτική εθνοσυνέλευση με αναλογική» (κείμενα, τ.IV, σ. 406-407). Κι απ’ την απόφαση της 3ης Ολομέλειας: «Για να διατηρήσει την τυραννία της η φασιστική διχτατορία κατάστρεψε τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, κατάργησε τον κοινοβουλευτισμό και το καθολικό εκλογικό δικαίωμα». (κείμενα, τ.IV, σ. 415-17). Πρώτη παρατήρηση είναι ότι η αναφορά στο προλεταριάτο δεν υπάρχει πουθενά, ενώ προβλέπεται η ενότητα με τους αστούς δημοκράτες. Η προοπτική παραπέρα είναι ξεκάθαρη, κατηγορείται ο φασισμός επειδή κατάργησε τον κοινοβουλευτισμό. Για τους κομμουνιστές όμως «η αληθινή μοίρα του αστικού κοινοβουλευτισμού όχι μόνο στις κοινοβουλευτικές-συνταγματικές μοναρχίες, αλλά και στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες», είναι «ν’ αποφασίζεις μια φορά σε κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα καταπιέζει, θα καταπνίγει το λαό, στη Βουλή». (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»). Όσο για το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, «ο Ένγκελς με τη μεγαλύτερη κατηγορηματικότητα ονομάζει το καθολικό εκλογικό δικαίωμα όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης» (Στο ίδιο).

Έτσι ο Σταλινισμός προσκύνησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία ενάντια στο φασισμό. Ο φασισμός όμως δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το αληθινό πρόσωπο της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, όπου ο κοινοβουλευτισμός δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Τα φασιστικά καθεστώτα όπως απέδειξε η ιστορία στηρίχτηκαν απ΄την ίδια μπουρζουαζία που πριν στήριζε την αστική δημοκρατία. «Η διχτατορία του κεφάλαιου» όπως ονόμαζε ο Μαρξ την κοινοβουλευτική δημοκρατία, απλώς δείχνει το αληθινό της πρόσωπο με το φασισμό. Το παράδειγμα των Δεκεμβριανών όπου η φιλελεύθερη Αγγλία συναγωνίστηκε την ναζιστική Γερμανία στο όργιο των σφαγών, επιβεβαιώνει τραγικά τη θέση μας ότι δεν υπάρχει δημοκρατικός αντιφασιστικός αγώνας για τους κομμουνιστές, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι αποκλειστικά και μόνο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στο κεφάλαιο.

ΤΟ ΚΚΕ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ

Στις 28 Οχτώβρη 1940 η φασιστική Ιταλία επιτίθεται στη φασιστική Ελλάδα. Η θέση του ΚΚΕ εκφράζεται απ’ το «ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ. Προς το λαό της Ελλάδας» του γενικού γραμματέα Ν. Ζαχαριάδη στις 31 Οχτώβρη 40. «…Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα ένα πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράχτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις χωρίς επιφύλαξη». Γράφτηκε στην εξορία και δημοσιεύτηκε με την άδεια της κυβέρνησης! Η θέση αυτή υπαγορεύ-τηκε μετά από εντολή της Σταλινικής Διεθνούς το 1939: «Το πρώτο καθήκον του ΚΚΕ είναι η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας σας. Εφόσον η κυβέρνηση Μεταξά παλεύει κι αυτή κατά του ίδιου κινδύνου δεν υπάρχει λόγος να επιδιώκετε πρώτα απ’ όλα την ανατροπή της». (Πρωτοδημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ, τ.10, 1943).

Κάθε πράχτορας της φασιστικής Ιταλίας λοιπόν πρέπει να εξοντωθεί. Η «κυβέρνηση Μεταξά» όμως; Πώς το ξέχασαν πως ήταν κι αυτή φασιστική; Αλλά πώς να το θυμηθούν αφού δηλώνουν την ανεπιφύλακτη υποστήριξή τους σ’ αυτήν; Να όμως η θέση του Λένιν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: «ο Γάλλος, ο Γερμανός ή ο Ιταλός που λέει: ο σοσιαλισμός είναι ενάντια στη χρήση βίας πάνω στα έθνη, γι’ αυτό υπερασπίζω τον εαυτό μου όταν ο εχθρός εισβάλλει στη χώρα, προδίνει το σοσιαλισμό και το διεθνισμό γιατί ο άνθρωπος αυτός βλέπει μονάχα τη “χώρα” του, βάζει πάνω απ’ όλα τη “δική του”… “αστική τάξη”, χωρίς να σκέφτεται τους διεθνείς δεσμούς που κάνουν τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό, που κάνουν τη δική του αστική τάξη κρίκο στην αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής ληστείας (…). Ο σοσιαλιστής, ο επαναστάτης προλετάριος, ο διεθνιστής σκέφτεται διαφορετικά: ο χαρακτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιος έχει επιτεθεί και σε ποια χώρα βρίσκεται ο “εχθρός”, μα από το ποια τάξη κάνει τον πόλεμο, ποια πολιτική συνεχίζει αυτός ο πόλεμος, αν ο πόλεμος αυτός είναι αντιδραστικός – ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δηλαδή αν γίνεται ανάμεσα σε δύο παγκόσμι-ες ομάδες της ιμπεριαλιστικής, καταπιεστικής, ληστρικής, αντιδραστικής αστικής τάξης, τότε κάθε αστική τάξη (ακόμα και μιας μικρής χώρας) (παράδειγμα η Ελλάδα) μετατρέπεται σε συμμέτοχο της ληστείας και το καθήκον μου, το καθήκον του εκπροσώπου του επαναστατικού προλεταριάτου είναι να προετοιμάσω την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, μοναδική σωτηρία από τις φρίκες του παγκόσμιου πολέμου». (Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ). Είκοσι χρόνια πριν το 2ο ιμπεριαλιστικό μακελειό τα λόγια αυτά ήταν στο στόμα κάθε επαναστάτη κομμουνιστή. Είκοσι χρόνια μετά θάφτηκαν στ’ όνομα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο ιταλο-ελληνικός πόλεμος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια προέκταση του 2ου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το καθήκον των κομμουνιστών, ήταν να ξεσκεπάσουν τον ιμπεριαλιστικό χαραχτήρα του πολέμου, ν’ αγωνιστούν για τη συναδέλφωση των Ελλήνων και των Ιταλών φαντάρων, και όταν η επαναστατική άνοδος των μαζών θα έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο της και θα το επιτρέψουν οι διεθνείς συνθήκες, να επαναστατήσουν κάτω απ’ την καθοδήγηση του Κ.Κ., για την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΝΕΡΟΚΟΥΒΑΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Μέσα στο πλαίσιο του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιφασιστικού αγώνα παίχτηκε το δράμα του 2ου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η παραβίαση του συμφώνου Ρωσίας-Γερμανίας, ανάγκασε το Σταλινισμό για να υπερασπίσει τα στενά κρατικά του συμφέροντα, να ρίξει το παγκόσμιο προλεταριάτο στην αλληλοσφαγή στο πλευρό των νέων συμμάχων του Άγγλων-Γάλλων-Αμερικάνων. Τα σταλινικά Κ.Κ. των κατεχόμενων χωρών, πνίγοντας τις διακηρύξεις των κομμουνιστών στον 1ο πόλεμο-όπου σε καμμιά κατεχόμενη χώρα δεν είχαν βάλει θέμα εθνικής αντίστασης-έδωσαν αδελφικά το χέρι στους Δυτικούς. Οι διακηρύξεις της 3ης Διεθνούς για ξεσκέπασμα του ληστρικού χαρακτήρα του πολέμου, προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης και συναδέλφωση των προλετάριων των αντίπαλων στρατοπέδων, πήγαν περίπατο. Το ΚΚΕ οργάνωσε με το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και τον ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) τον ένοπλο αγώνα, σε συνεργασία με τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, τους ντόπιους αστούς, τον βασιλιά, το συνονθύλευμα από δημοκράτες και φασίστες της κυβέρνησης Καΐρου και γενικά οποιονδήποτε δεχόταν τη σοβινιστική, πατριωτική γραμμή του.

Με την είσοδο των Γερμανών στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, έσπασε το μέτωπο και η κατάληψη της Ελλάδας ολοκληρώνεται στα μέσα του 1941. Ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ καταφεύγει στο Κάιρο και με την προστασία των άγγλων ιδρύει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον φιλελεύθερο Τσουδερό και βασικά στελέχη τους φασίστες της «4ης Αυγούστου» όπως τον Κ. Μανιαδάκη υφυπουργό Ασφαλείας, τον Θ. Νικολούδη υφυπουργό Τύπου και πληροφοριών, τον Σακελλαρίου κ.ά.

Με την κατάρρευση του μετώπου δραπετεύουν απ’ τις φυλακές και τους τόπους εξορίας πολλά στελέχη του ΚΚΕ και την 1η Ιούλη 41 καταφέρνουν να καλέσουν την 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. Από δω και πέρα αρχίζει το κάλεσμα για την εθνική ενότητα: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας καλεί τον ελληνικό λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις του, σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης», που μέσα στις επιδιώξεις του είναι «…το διώξιμο της γερμανοϊταλικής κατοχής από την Ελλάδα». Και έτοιμο για την “μεταπελευθερωτική” αναστήλωση της αστικής δημοκρατίας δίνει σαν τελική επιδίωξη: «…το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης από όλα τα κόμματα, που θα αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση και θα υπερασπίσει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη». Όσο για τον πόλεμο χαρακτηρίζεται ακόμα “ιμπεριαλιστικός” (κείμενα, τ.V, σ. 60-64).

Με την παραβίαση όμως του σοβιετογερμανικού συμφώνου, αλλάζει και για τους σταλινικούς ο χαρακτήρας του πολέμου: «Η αιφνιδιαστική παρ’ όλο το σύμφωνο μη επίθεσης χιτλερική επιδρομή κατά της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε το χαρακτήρα του πολέμου κι έκανε φανερό ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι στη συγκεκριμένη στιγμή ο κυριώτερος εχθρός της ανθρωπότητας, πράγμα που πρέπει να ξεσηκώσει όλους τους λαούς εναντίον του» (8η ολομέλεια, Γενάρης 42, κείμενα, τ.V, σ. 92-99). Όταν λοιπόν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, έσφαζε αδιάκριτα σ’ όλη την Ευρώπη δεν ήταν ο κυριώτερος εχθρός της ανθρωπότητας, παρά μόνο όταν επιτέθηκε στη Ρωσία! Από δω και πέρα το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος και το ΚΚΕ θα χωθεί ολόκληρο στο βούρκο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Να ένα μικρό δείγμα από αλλεπάλληλα “ζήτω” που μόνο τον εμετό μπορούν να προκαλέσουν «Ζήτω η Σοβιετική Ένωση και ο υπέροχος Κόκκινος Στρατός, ελπίδα και σωτηρία της ανθρωπότητας! Ζήτω ο μεγάλος αρχηγός τους ο αρχηγός των εργαζομένων όλου του κόσμου σ. Στάλιν! Ζήτω η αγγλοσοβιετοαμερικανική συμμαχία» (ΙΙ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, Δεκέμβρης 42, κείμενα, τ.V, σ. 132-133). Άλλοτε πάλι τους ονομάζει “μεγάλους συμμάχους”. Μετά απ’ αυτά δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί: «το ΚΚΕ καλεί τα κόμματα και τις αυτοελεγχόμενες εθνικές οργανώσεις (…) καλεί ιδιαίτερα τους αξιωματικούς και κυρίως τους αξιωματικούς και οπλίτες της αστυνομίας και χωροφυλακής και των άλλων ενόπλων σωμάτων (…) να χωρίσουν τις ευθύνες τους από τους σφαγείς του λαού (…) Ζήτω η εθνική ενότητα στον αγώνα για ζωή και λεφτεριά» (21 Δεκέμβρη 43, κείμενα τ. 5, σ. 174-8). (Οι υπογραμμίσεις δικές μας). Μέσα απ΄το κατρακύλισμα της συνεργασίας με κάθε όργανο της αστικής εξουσίας, φθάνει στο σημείο ν’ αποδέχεται σαν συμμάχους το βασιλιά και τους 4Αυγουστιανούς: «Το κόμμα μας και ο ελληνικός λαός δεν ξεχνούν την αντιλαϊκή δικτατορική δράση και τη βαριά ευθύνη του Γλύξμπουργκ και της 4ης Αυγούστου (…) Όμως το γεγονός αυτό στη συγκεκριμένη στιγμή δεν πρέπει ν’ αποτελέσει εμπόδιο στην συγκέντρωση όλων των εθνικών δυνάμεων στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξενικό ζυγό». (Γενάρης 42, κείμενα τ. V, σ. 92-99).

Οι σκοποί του ΚΚΕ μέσα στον ένοπλο αγώνα, φαίνονται στην πράξη και μέσα απ’ τη δράση και τις διακηρύξεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ:

1. Στο ιδρυτικό του ΕΑΜ αναφέρεται σαν σκοπός του «ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών (…). Η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν…» (28-9-41, κείμενα τ. V, σ. 83-85).

2. Τα ιδρυτικά κόμματα του ΕΑΜ εκτός από το ΚΚΕ ήταν τα μικροαστικά κι αδύναμα από κάθε άποψη, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας. Τα μεγάλα αστικά κόμματα δεν δέχτηκαν ποτέ να συμμετάσχουν παρ’ ότι τους προτάθηκε από το ΚΚΕ. Αυτό πάντως που δεν αμφισβητήθηκε από κανένα είναι η απόλυτη κυριαρχία του ΚΚΕ μέσα στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Παρ’ όλα αυτά ο στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, Σ. Σαράφης, ήταν αστός δημοκράτης στρατιωτικός. Έτσι παρεχόταν η απόδειξη της αστικής πολιτικής του ΚΚΕ.

3. Η βάση του ΕΛΑΣ ήταν στην τεράστια πλειοψηφία της αγροτική. Το προλεταριάτο βρισκόταν στην εφεδρεία, αφού ο ΕΛΑΣ ήταν εφεδρικός. Η δύναμη του ΕΛΑΣ τον Οχτώβρη 44 ήταν 77.535. Δύναμη φοβερή για την εποχή εκείνη. (Στοιχεία απ’ το βιβλίο «Στ’ άρματα, στ’ άρματα»).

4. Στις 5 Ιούλη 43 ο ΕΛΑΣ υπάγεται στη Βρεταννική Στρατιωτική Αποστολή, κι ενώ βρισκόταν στο ζενίθ της δύναμής του, έχοντας τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού με το μέρος του. Αργότερα (20 Μάη 44) υπογράφεται η συμφωνία του Λιβάνου όπου ορίζει «ότι πρέπει να βαδίσωμεν το ταχύτερον προς την δημιουργίαν του Εθνικού μας Στρατού (κείμενα, τ. V, σ. 207-211), δηλαδή η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στον μελλοντικό αστικό στρατό. Στη διάσκεψη μετείχαν και μέλη της φασιστικής οργάνωσης Χ (οι γνωστοί Χίτες) που εξοπλίζονταν απ’ τους Γερμανούς. Τέλος στις 26 Σεπτέμβρη 44 υπογράφεται η συμφωνία της Καζέρτας όπου: «1) Όλαι αι ανταρτικαί ομάδες δρώσαι εν Ελλάδι τίθενται υπό τας διαταγάς της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος. 2) Η ελληνική κυβέρνησις θέτει τας δυνάμεις ταύτας υπό τας διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, …». (ΕΑΜ, Λευκή Βίβλος, σ. 10).

5. Στις 10 Μάρτη 44 ιδρύεται η ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθερώσεως). Στην ανακοίνωση του σχηματισμού της «η επιτροπή αποβλέπει πρωτίστως εις τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως Γενικής Εθνικής Ενότητος» (κείμενα, τ. V, σ. 561). Οι αντιπρόσωποί της εκλέχτηκαν με μυστική ψηφοφορία στις περιοχές που είχαν διωχθεί οι Γερμανοί και σε όσες κατεχόμενες έγινε δυνατό. Έτσι το ΚΚΕ έδωσε ένα πρώτο δείγμα προώθησης της αστικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Όσο για τη σύνθεση της κυβέρνησης που δημιούργησε, το κόμμα “του προλεταριάτου”, θαυμάστε: 2 μητροπολίτες, 2 παπάδες, 5 καθηγητές Πανεπιστημίου, 8 στρατηγοί του ταχτικού στρατού, 15 γιατροί, 25 δικηγόροι, 20 δημόσιοι υπάλληλοι, 9 παιδαγωγοί, 10 επιστήμονες, 10 δικαστές, 23 αγρότες, 22 εργάτες, 5 εργοστασιάρχες.

Έτσι αναπτύχθηκε ο σοσιαλσωβινισμός του ΚΚΕ που τελικά το μόνο επαναστατικό που του έμεινε ήταν τ’ όνομά του. Ενώ διακηρύσσει ξεδιάντροπα ότι «είμαστε Έλληνες και εφαρμόζουμε καθαρά ελληνική εθνική πολιτική» (10η ολομέλεια) κάνοντας τα αθάνατα λόγια του «Μανιφέστου», «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» να γίνουν ένας μακρινός απόηχος, παράλληλα ανάβει το πράσινο φως της ολοκλήρωσής του σε κόμμα της μικροαστικής δημοκρατίας: «Παραμένοντας ως προς τον τελικό του σκοπό –το σοσιαλισμό- το κόμμα του προλεταριάτου, το ΚΚΕ παλεύοντας σήμερα για την εθνική απελευθέρωση και μεταπολεμικά για τη λαϊκή δημοκρατία, οφείλει να μετατραπεί σε πλατύ μαζικό κόμμα του εργαζόμενου λαού, κόμμα μυριάδων μελών, το Κόμμα της ελληνικής λαοκρατίας. α) Συνεχίζοντας στην πρώτη γραμμή τη στρατολογία εργατών, οφείλει πιο θαρρετά ν’ ανοίξει τις πόρτες του σε ό,τι καλύτερο διαθέτουν η αγροτιά, τα λαϊκά στρώματα της πόλης –βιοτέχνες, επαγγελματίες, υ-πάλληλοι, ιδιωτικοί και δημόσιοι, διανοούμενοι, στρατιωτικοί κ.ά. β) να ενεργήσει, χωρίς χρονοτριβή για την πολιτική συνένωση των εργατικών κομμάτων σ’ ένα ενιαίο κόμμα (2 Ιούλη 43, κείμενα, τ. V, σ.144-150). Και να η θέση του 2ου συνεδρίου της Διεθνούς πάνω στο θεμελιακό αυτό θέμα: «Μέχρι που να καταλάβει την εξουσία και στην διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, το Κομμουνιστικό Κόμμα, χάρη σε ευνοϊκές περιστάσεις, μπορεί να ασκεί μια αναντίρρητη ιδεολογική και πολιτική επιρροή πάνω σ’ όλα τα προλεταριακά και μισοπρολεταριακά στρώματα του πληθυσμού, αλλά δεν μπορεί να τα συγκεντρώσει και να τα οργανώσει στις γραμμές του». Εννοείται πως ούτε καν αναφέρεται σε μπάσιμο στις γραμμές του των μεσαίων στρωμάτων. Στο βωμό της αποπρολεταριοποίησης του ΚΚΕ θυσιάζεται και η νεολαία του κόμματος η ΟΚΝΕ, για να ιδρυθεί η Ενιαία Πανελλήνια Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) το 43, μια οργάνωση όχι βαθιά επαναστατική, αλλά «εθνικοαπελευθερωτική, αντιφασιστική, προοδευτική, αντιπολεμική, φιλειρηνική!!!» (Απ’ το καταστατικό της). Ο σταλινικός Γ. Κατσούλης αναφέρει (Ιστορία του ΚΚΕ) πως στο τέλος της κατοχής το κόμμα είχε 400.000 μέλη, στρατολογημένα βέβαια, “με τις καμπάνες”. Σ’ ένα πληθυσμό 7.345 εκατομμυρίων (στοιχεία του 1940, Π. Γουλιέλμου, «Νεοελληνική Πραγματικότητα») με αστικό πληθυσμό 32%, ο αριθμός αυτός είναι τεράστιος. Ένα μεγάλο κόμμα, όπως έλεγε ο Λένιν, δεν είναι επαναστατικό αλλά σοσιαλδημοκρατικό…

Μέσα στο κατρακύλισμά του στο σοσιαλσωβινισμό το ΚΚΕ, καταγγέλλει αλύπητα οποιαδήποτε ενέργεια στρέφεται ενάντια στους Άγγλους, έστω κι αν αυτή γίνεται για την υπεράσπισή του. Έτσι έγινε στη Μέση Ανατολή. Με την αναγγελία της ίδρυσης της ΠΕΕΑ αξιωματικοί της ξηράς και του ναυτικού, φαντάροι και ναύτες τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό της. Η επιτροπή Ενότητας Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό Τσουδερό στις 31 Μάρτη 44 και ζήτησε αποδοχή των προτάσεων της ΠΕΕΑ για τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Το ίδιο γίνεται και στο ναυτικό. Έτσι οι Άγγλοι παρά τις προηγούμενες εκκαθαρίσεις, είδαν ότι δε μπορούν να ελπίζουν σ’ αυτούς σαν πραιτωριανούς μετά τον πόλεμο. Δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για τα συνθήματα που επικράτησαν στην εξέγερση. Τα γεγονότα έχουν πνιγεί στην ταφόπλακα του Σταλινισμού. Διαφωνούντες Σταλινικοί και Τροτσκιστές αναφέρουν ότι έγιναν καταλήψεις πλοίων, του ελληνικού φρουραρχίου και άλλων στρατιωτικών γραφείων. Ο τροτσκιστής Καστρίτης αναφέρει ότι ρίχτηκε το σύνθημα «κάτω ο πόλεμος». Πάντως η αθλιότητα του πολέμου, οι απαίσιες συνθήκες ζωής κτλ. Σίγουρα ήταν συνθήκες κατάλληλες για εξέγερση. Κι οι Άγγλοι χτύπησαν άγρια. Μετά από 16 μέρες πολιορκίας της 1ης ταξιαρχίας, όπου τους είχαν κόψει τον εφοδιασμό, καταστέλλουν την εξέγερση. Το ίδιο γίνεται και στα καράβια, 15 χιλιάδες μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που δεν διέφεραν από τα χιτλερικά. Κι η κάλυψη του ΚΚΕ στους εξεγερ-μένους; «Όλοι εμείναμε σύμφωνοι ότι η στάσις της Μέσης Ανατολής αποτέλεσε έγκλημα εναντίον της Πατρίδος». (Απ’ τη συμφωνία του Λιβάνου). Ο σοσιαλσωβινισμός σημαίνει αντεπανάσταση. Τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής τ’ απέδειξαν.

Όσο για τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό, τον ιμπεριαλισμό της αστικής δη-μοκρατίας, η άγρια καταστολή και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα φασιστικά, επιβεβαιώνουν τραγικά τη θέση μας, ότι η διχτατορία της αστικής τάξης, είτε κοινοβουλευτική είτε φασιστική, είναι ίδια. Και η μόνη εναλλαχτική λύση είναι η διχτατορία του προλεταριάτου. Η «πρόβα τζενεράλε» της Μ.Ανατολής με την υπογραφή και της Σταλινικής αντεπανάστασης, θα φέρει καλπάζοντας τα Δεκεμβριανά. Μόνο που αυτή τη φορά το θύμα θα είναι και το ίδιο το ΚΚΕ. Που στο μεταξύ είχε μπει στην αστική κυβέρνηση (3 Σεπτέμβρη 44), του Γ. Παπανδρέου, λακέ του Τσώρτσιλ, με δύο στελέχη του (Ζέβγος, Πορφυρογένης). «Είναι ολοφάνερο ότι πρόδωσαν τον σοσιαλισμό εκείνοι, που ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, που μπήκαν στις κυβερνήσεις και υπεράσπισαν την ιδέα της άμυνας της πατρίδας στα 1914-1915» (Λένιν, ο οπορτουνισμός και η χρεωκοπία της ΙΙ Διεθνούς). Κι η ιστορία επαναλήφθηκε στο 2ο πόλεμο με τις ευλογίες του «μεγάλου αρχηγού».

Οι Έλληνες προλετάριοι δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν στον αντεπαναστατικό μπλοκ ΕΑΜ-Άγγλων. Μόνο η συναδέλφωση με τους φαντάρους του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, για την ήττα των ιμπεριαλιστών και των δύο στρατοπέδων, και την προώθηση της παγκόσμιας επανάστασης, θα ήταν η μόνη σωτηρία απ’ τη φρίκη του πολέμου.

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΗΤΑΝ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΟΝΟ ΑΠ’ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Παραθέτουμε ένα σύντομο χρονικό των εξελίξεων μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Στις 12 Οχτώβρη 44 οι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα και μέχρι τις 3 Νοέμβρη έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα. Είχε προηγηθεί συμφωνία μεταξύ Άγγλων-Γερμανών και Ελλήνων αντιδραστικών για την αναίμακτη αποχώρησή τους. Η συμφωνία τηρήθηκε απόλυτα. Ακόμα μια φορά δημοκρατία και φασισμός δώσανε αδελφικά τα χέρια. Μόνο ο ΕΛΑΣ χτύπησε τους Γερμανούς. Αλλά παρ’ ότι κυρίαρχος της χώρας κράτησε τις δυνάμεις του έξω απ’ την Αθήνα.
Στις 18 Οχτώβρη έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση Παπανδρέου με τους Εγγλέζους καθοδηγητές του. Ο λαός της Αθήνας, με πρωτοστάτη το ΚΚΕ-ΕΑΜ τον ζητοκραυγάζει.
Στις 8 Νοέμβρη το ΚΚΕ με το στόμα του Σιάντου, γραμματέα της Κ.Ε. δίνει την “μεταπελευθερωτική” πολιτική του: «Άμεσες επιδιώξεις του ΚΚΕ είναι η ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής και η λαοκρατική ανα-γέννηση της χώρας (…) Αποβλέπουμε ιδιαίτερα στη φιλία των τριών μεγάλων συμμάχων, Αγγλίας, Σοβιετικής Ένωσης και Αμερικής, στη βοήθεια των οποίων υπολογίζουμε πολύ για την ανασυγκρότηση της καταστρεμμένης χώρας». (Ριζοσπάστης, 8-11-44).
Από 27-29 Νοέμβρη γίνονται μια σειρά παζαρέματα μεταξύ ΕΛΑΣ-Παπανδρέου για τη δημιουργία εθνικού στρατού και την αναλογία της συμμετοχής του ΕΛΑΣ σ’ αυτόν.
Στις 1 Δεκέμβρη ο Σκόμπυ διατάζει την άμεση διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής πολιτοφυλακής.
Στις 2 Δεκέμβρη παραιτούνται οι υπουργοί του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Στις 3 Δεκέμβρη οργανώνεται συλλαλητήριο εντελώς φιλειρηνικό. Η αστυνομία χτυπάει στο ψαχνό. Οι Άγγλοι παραμένουν ακόμα αμέτοχοι. Η μέρα αυτή έμεινε γνωστή σαν «ματωμένη Κυριακή».
Στις 4 Δεκέμβρη κηρύσσεται γενική απεργία. Στην κηδεία των θυμάτων η αστυνομία ξαναχτυπά. Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Το πλήθος εξαγριωμένο φωνάζει «εκδίκηση». Ο Παπανδρέου τρομοκρατημένος παραιτείται. Το ΚΚΕ μετά τις επιθέσεις … αρχίζει συζητήσεις για την ανάληψη πρωθυπουργίας από τον Σοφούλη. Ο Τσώρτσιλ όμως πείθει τον Παπανδρέου να παραμείνει.
Στις 5 Δεκέμβρη ο Τσώρτσιλ διατάζει το Σκόμπυ να επέμβει δυναμικά.
Στις 6 Δεκέμβρη ο Σκόμπυ χτυπά τον ΕΛΑΣ. Ο λαός της Αθήνας γεμάτος απ’ τις αυταπάτες που τον είχαν ποτίσει οι σοσιαλσωβινιστές βλέπει έκπληκτος τις βόμβες των “Συμμάχων” να σκορπίζουν το θάνατο.
Στις 8 Δεκέμβρη το ΚΚΕ κάνει συμβιβαστικές προτάσεις που απορρί-πτονται.
Στις 9 Δεκέμβρη ο ΕΛΑΣ αποφασίζει πια να χτυπήσει τους Άγγλους, αλλά όχι κατά μέτωπο, κάνοντας απλώς επίδειξη δυνάμεως.
Στις 11 Δεκέμβρη σε σύσκεψη καπεταναίων του ΕΛΑΣ στη Λαμία, εκ-φράζεται η ανησυχία τους για την τροπή που παίρνουν τα πράγματα. Η ηγεσία αποδοκιμάζει και στέλνει τον Άρη … στην Ήπειρο να χτυπήσει τον ΕΔΕΣ (δύναμη 12.000) όπου πετυχαίνει να τον διαλύσει.
Στα μέσα Δεκέμβρη το “Κράτος” των Βρεταννών είναι μόνο 3 τετρ.χιλιόμετρα γύρω απ’ το ξενοδοχείο Μεγ. Βρεταννία. Ο Τσώρτσιλ αγωνιά: «Διατρέχουμε τον κίνδυνο να παρασταθούμε σε μια μαζική παράδοση των βρεταννικών στρατευμάτων που είναι κλειδαμπαρωμένα στην πόλη της Αθήνας…».
Απ’ τις 17-20 Δεκέμβρη οι βρεταννικές δυνάμεις ενισχύονται με 2 πλήρεις μεραρχίες πεζικού και 60 τεθωρακισμένα. Την ίδια εποχή 2 επίλεχτες μεραρχίες του ΕΛΑΣ, περιμένουν στα περίχωρα διαταγή εκκίνησης … που δεν έφτασε ποτέ.
Στις 27 Δεκέμβρη ο Σκόμπυ περνά σε γενική επίθεση και στις 5 Γενάρη 45 ο ΕΛΑΣ εκκενώνει την Αθήνα. Ο Άρης διαπίστωνε αργότερα για τη μάχη ότι «και ο τελευταίος υποδεκανέας του ελληνικού στρατού θα την διεξείγε καλύτερα».
Σ’ όλο το διάστημα των γεγονότων, η Μόσχα, δεν αντέδρασε. Η μόνη αμφισβητήσιμη γραμμή απ’ το εξωτερικό είναι το τηλεγράφημα των Κοστώφ (Σπυριδόνωφ) και Δημητρώφ, μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της 3ης Διεθνούς μέχρι τη διάλυσή της το 43 και απ’ τους πιο έμπιστους οπαδούς του Στάλιν. Στο τηλεγράφημα συνιστά ότι οι ηγέτες του ΚΚΕ «δεν πρέπει να τραβήξουν σχοινί».

Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ένα μήνα αργότερα το ΚΚΕ με τη συμφωνία της Βάρκιζας (12-2-45) υπογράφει τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Ακολουθεί ένα όργιο τρομοκρατίας, εκτελέσεων, βασανισμών κτλ., που «τραβάνε απ’ το λαιμό το ΚΚΕ» να βγει στον εμφύλιο πόλεμο 46-49, καταδικασμένο απ’ την αρχή του και στρατιωτικά, αλλά και πολιτικά, αφού ο Στάλιν ουδέποτε τον αναγνώρισε.

Χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού σ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του ήταν η χαφιεδολογία… Ο Σιάντος, ο Άρης, ο Μάρκος Βαφειάδης, ο Ζαχαριάδης κ.ά. μετά από κάθε ήττα χαρακτηρίζονται απ’ τους πρώην συντρόφους τους χαφιέδες, πράχτορες, “τροτσκιστές”, τυχοδιώκτες κτλ. Κατά το γνωστό σταλινικό πρότυπο.

Οι σημερινοί Σταλινικοί-Μαοϊκοί εντοπίζουν τις κατηγορίες τους στους “κακούς” ηγέτες του ΚΚΕ και επικρίνουν μονάχα τις προδοτικές συμφωνίες του Λίβανου, Καζέρτας και Βάρκιζα. Μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν. Απ’ την άλλη πολλοί σημερινοί τροτσκιστές πιστεύουν ότι «το ΕΑΜ κι ο Λαϊκός στρατός που δημιούργησε αργότερα αντιπροσώπευε την ελληνική επανάσταση». (ΕΔΕ, Σοσιαλιστική Αλλαγή, φ. 157). Το πόσο γελοίες είναι αυτές οι διακηρύξεις, φαίνεται καθαρά μέσα απ’ αυτό το άρθρο όπου αποδείχτηκε ότι: Η πορεία του ΚΚΕ ήταν αδιάσπαστα δεμένη με τη πορεία της Σταλινικής αντεπανάστασης, σαν συνέχεια των μι-κροαστικών πρώην βημάτων του, πολύ πριν το Δεκέμβρη του ’44. Ήταν η πορεία των αντεπαναστατικών Λαϊκών Μετώπων, της μικροαστικής Λαϊκής Δημοκρατίας, του Δημοκρατικού Αντιφασιστικού Αγώνα, της Εθνικής Άμυνας στον πόλεμο και των αντεπαναστατικών μπλοκ Εθνικής Αντίστασης. Η πορεία που καταπόντισε το προλεταριάτο μέσα στη συνεργασία με το “λαό”, δηλαδή κάθε αντιδραστικό μικροαστό δημοκράτη και κάθε προοδευτικό αστό, μέχρι το βασιλιά, και τους ιμπεριαλιστές, την ίδια στιγμή που οι τροτσκιστές κι οποιοσδήποτε αντιπολιτευόμενος της εποχής εκείνης σφάζονταν εν ψυχρώ απ’ τη σταλινική ΟΠΛΑ. Η πο-ρεία της σαλατοποίησης των μελών του κόμματος του προλεταριάτου «της μοναδικής επαναστατικής τάξης» (Μαρξ) σ’ ένα συρφετό όπου είχε θέση κάθε αντιδραστικός μικροαστός βιοτέχνης, διανοούμενος, έμπορος, κτλ. Πώς λοιπόν μπορούσε να είναι επαναστατικό ένα τέτοιο κόμμα; «Επειδή καθοδήγησε ένα μαζικό κίνημα» λένε πολλοί. Όμως: «το καθήκον το προλεταριακού κόμματος ήταν να αντιδράσει εναντίον της γενικής εργατικής διανοητικότητας (πόσο μάλλον εναντίον της μικροαστικής που αποτελούσε την πλειοψηφία του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ) και να υπερασπίσει ενάντια σε όλους τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου (2ο Συνέδριο της Κ.Δ. 1920).

Η μόνη επαναστατική προοπτική, για την οποία το κόμμα μας αγωνίζεται εδώ και 60 χρόνια, είναι η απόρριψη όλων των αστικών επινοήσεων της Σταλινικής αντεπανάστασης και ο αγώνας ενάντιά του, για την ανεξάρτητη πάλη του παγκόσμιου προλεταριάτου που θα εγκαθιδρύσει, καθοδηγούμενο από το επαναστατικό Κ.Κ., την ταξική του διχτατορία, για την κοινωνία χωρίς τάξεις τον Κομμουνισμό!

Η αναγκαιότητα της ύπαρξης του πραγματικού Κ.Κ. φαίνεται ακόμα πιο πολύ σήμερα που: Παρά τις θυσίες χιλιάδων ηρωικών μελών ακόμα και στελεχών των σταλινικών κομμάτων – παρά τις εκτελέσεις απ’ τη σταλινική Γκε-Πε-Ού χιλιάδων τροτσκιστών, παραμένουν κι οι δύο γεμάτοι με αυταπάτες για τον ρόλο της ολοφάνερα καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, καθώς και της αντεπαναστατικής φύσης του ρόλου των “επίσημων” Κ.Κ.

Το φάντασμα του κομμουνισμού που πλανιόταν απ’ την εποχή του «Μανιφέστου» δυστυχώς εξαφανίστηκε. Το φάντασμα της αντεπανάστασης παρουσιάζεται παντοδύναμο. Εμείς «μικρή, αλλά συμπαγής ομάδα», παλεύουμε αμείωτα ώστε το φάντασμα του «Μανιφέστου» ν’ αναβιώσει!!

Περιοδικό Κομμουνιστικό Πρόγραμμα, Νο 3, Μάρτιος 1980