ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ!
Μαθήματα αξιοπρέπειας για ραγιάδες, νοικοκυραίους και άλλα αγελαία ζώα, από έναν 21χρονο (αναρχικό)
Crosby, Stills, Nash & Young - The Cost Of Freedom (1970)
http://hypnovatis.blogspot.ca/2014/12/blog-post.html#more
Στο βιβλίο The Strawberry Statement του Τζαίημς Κούνεν (ελληνικός τίτλος:Φράουλες και Αίμα) εξιστορούνται τα αληθινά γεγονότα της αιματηρής εξέγερσης των φοιτητών τού πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης το 1968, όταν αντιλήφθηκαν ότι το εν λόγω πανεπιστήμιο αποτελούσε μυστικό τμήμα του στρατιωτικοβιομηχανικού πλέγματος του αμερικανικού καπιταλισμού. Στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου (1970), οι φοιτητές, στην προσπάθειά τους να γενικεύσουν την εξέγερση, απευθύνουν στους εφησυχασμένους αμερικανούς νοικοκυραίους ένα από τα γνωστότερα "ψυχεδελικά"συνθήματα της δεκαετίας του 1960: "Αποδείξτε ότι είστε ζωντανοί!"
Στην πραγματικότητα αυτή είναι η "μάνα"των συνθημάτων όλων των κοινωνικών εξεγέρσεων και εξεγερμένων, όλων των εποχών. Γιατί το βαθύτερο ζήτημα που έθετε ανέκαθεν κάθε εξέγερση και κάθε εξεγερμένος, είναι το αν θα ζήσεις σαν ζωντανός, ή σαν ζωντανός νεκρός. Είναι ένα σύνθημα/ζήτημα που δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, γιατί απλούστατα το νιώθουν όλοι, από τον πιο μορφωμένο μέχρι τον πιο αγράμματο. Είναι ένα δίλημμα, που όταν τεθεί πέφτουν ξεχειλωμένες όλες οι κυλότες της υποκρισίας και της αυταπάτης, τόσο των ιδιοκτητών της κοινωνίας, όσο και των πειθήνιων σκλάβων τους.
Είναι όμως κι ένα δίλημμα που περιέχει την απάντηση του. Όπως το έθεσε κι ο Αλμπέρ Καμύ στον Επαναστατημένο Άνθρωπο (1951) "το ζώο σύμφωνα με τον Χέγκελ έχει άμεση συνείδηση του εξωτερικού κόσμου, ένα αίσθημα του εαυτού του, αλλά όχι την αυτοσυνείδηση που διακρίνει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται πραγματικά τη στιγμή που αρχίζει να αποκτά συνείδηση του εαυτού του σαν λογικό ον. Πρόκειται ουσιαστικά για αυτοσυνείδηση. Για να εδραιωθεί η αυτοσυνείδηση πρέπει να διαχωριστεί από κάθε τί που δεν ταυτίζεται μ'αυτή. Ο άνθρωπος είναι το πλάσμα που για να επικυρώσει την ύπαρξή του και τη διαφοροποίησή του, αρνιέται. [...] Δράση σημαίνει καταστροφή για να γεννηθεί η πνευματική πραγματικότητα της συνείδησης.[...] Με πιο απλά λόγια ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος κι ούτε μπορεί να φτάσει στο επίπεδο του ανθρώπου όσο κάνει τη ζωή του κοπαδιού. [...] Αφού η ανώτερη αξία για το ζώο είναι η αυτοσυντήρηση, η συνείδηση πρέπει να υψωθεί πάνω από αυτό το ένστικτο για να αποκτήσει αξία. Πρέπει να είναι ικανή να διακινδυνέψει τη ζωή της. Για να αναγνωριστεί από μια άλλη συνείδηση, ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος να ριψοκινδυνέψει τη ζωή του και να δεχτεί την περίπτωση του θανάτου. Οι θεμελιώδεις ανθρώπινες σχέσεις είναι λοιπόν σχέσεις καθαρά κύρους, ένας ατέρμονας αγώνας για την αναγνώριση του ενός από τον άλλον, που πληρώνεται με θάνατο".
Για να το πούμε πιο απλά: αν θέλεις να ζήσεις σαν άνθρωπος (=να σε αναγνωρίζουν και να σου φέρονται σαν να είσαι άνθρωπος), πρέπει να είσαι και έτοιμος να το διεκδικήσεις σαν άνθρωπος, να πληρώσεις το κόστος σαν άνθρωπος και, αν χρειαστεί, να πεθάνεις σαν άνθρωπος.
![]()
Γυναίκες με αρχίδια, μπάτσοι ευνούχοι και (στα μετόπισθεν) δικαστικοί "λειτουργοί"με επιλεκτική όραση και εξίσου επιλεκτικές (αυτο)αυξήσεις μισθών και άλλων προνομίων. Από την προχθεσινή κινητοποίηση συμπαράστασης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, στη Θεσσαλονίκη.
Το ότι τα παραπάνω αποτελούν απλούστατες και ενστικτώδεις αλήθειες, προσιτές στον οποιονδήποτε ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου ή εμπειρίας ζωής, αποδεικνύεται στην περίπτωση του φυλακισμένου 21χρονου απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Ο Ρωμανός διεκδικώντας το δικαίωμά του να σπουδάσει διέσυρε όλη την "παράγκα"τού, θεσμισμένου ή άτυπου, αλλά σε κάθε περίπτωση κοινωνικώς αποδεκτού, ραγιαδισμού: μετά από τριάντα μία ημέρες αδιάλλακτης απεργίας πείνας και υπό την "απειλή"έναρξης απεργίας δίψας του Ρωμανού, ο κακομαθημένος λιμοκοντόρος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτού του προτεκτοράτου (ο οποίος έστειλε στην ανεργία την καθηγήτρια που έπιασε το κωλοπαίδι του να αντιγράφει στις εξετάσεις), η (συγ)κυβέρνηση των εμετικών διαχειριστών του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους (που μέχρι στιγμής το έχουν, δυστυχώς, διασώσει από τη χρεωκοπία), η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη"τους (που κάθε τρεις μέρες επικυρώνει μαφιόζικα μια βουλευτική τροπολογία για διαγραφή χρεών των διαφόρων κρατικοδίαιτων λαμογιών), αλλά και ο κοινωνικός ραγιαδοκοπροπολτός που εκπροσωπούν, αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν στον Ρωμανό το δικαίωμα ... να σπουδάσει.
Είναι όμως κι ένα δίλημμα που περιέχει την απάντηση του. Όπως το έθεσε κι ο Αλμπέρ Καμύ στον Επαναστατημένο Άνθρωπο (1951) "το ζώο σύμφωνα με τον Χέγκελ έχει άμεση συνείδηση του εξωτερικού κόσμου, ένα αίσθημα του εαυτού του, αλλά όχι την αυτοσυνείδηση που διακρίνει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται πραγματικά τη στιγμή που αρχίζει να αποκτά συνείδηση του εαυτού του σαν λογικό ον. Πρόκειται ουσιαστικά για αυτοσυνείδηση. Για να εδραιωθεί η αυτοσυνείδηση πρέπει να διαχωριστεί από κάθε τί που δεν ταυτίζεται μ'αυτή. Ο άνθρωπος είναι το πλάσμα που για να επικυρώσει την ύπαρξή του και τη διαφοροποίησή του, αρνιέται. [...] Δράση σημαίνει καταστροφή για να γεννηθεί η πνευματική πραγματικότητα της συνείδησης.[...] Με πιο απλά λόγια ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος κι ούτε μπορεί να φτάσει στο επίπεδο του ανθρώπου όσο κάνει τη ζωή του κοπαδιού. [...] Αφού η ανώτερη αξία για το ζώο είναι η αυτοσυντήρηση, η συνείδηση πρέπει να υψωθεί πάνω από αυτό το ένστικτο για να αποκτήσει αξία. Πρέπει να είναι ικανή να διακινδυνέψει τη ζωή της. Για να αναγνωριστεί από μια άλλη συνείδηση, ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος να ριψοκινδυνέψει τη ζωή του και να δεχτεί την περίπτωση του θανάτου. Οι θεμελιώδεις ανθρώπινες σχέσεις είναι λοιπόν σχέσεις καθαρά κύρους, ένας ατέρμονας αγώνας για την αναγνώριση του ενός από τον άλλον, που πληρώνεται με θάνατο".
Για να το πούμε πιο απλά: αν θέλεις να ζήσεις σαν άνθρωπος (=να σε αναγνωρίζουν και να σου φέρονται σαν να είσαι άνθρωπος), πρέπει να είσαι και έτοιμος να το διεκδικήσεις σαν άνθρωπος, να πληρώσεις το κόστος σαν άνθρωπος και, αν χρειαστεί, να πεθάνεις σαν άνθρωπος.
Γυναίκες με αρχίδια, μπάτσοι ευνούχοι και (στα μετόπισθεν) δικαστικοί "λειτουργοί"με επιλεκτική όραση και εξίσου επιλεκτικές (αυτο)αυξήσεις μισθών και άλλων προνομίων. Από την προχθεσινή κινητοποίηση συμπαράστασης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, στη Θεσσαλονίκη.
Το ότι τα παραπάνω αποτελούν απλούστατες και ενστικτώδεις αλήθειες, προσιτές στον οποιονδήποτε ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου ή εμπειρίας ζωής, αποδεικνύεται στην περίπτωση του φυλακισμένου 21χρονου απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Ο Ρωμανός διεκδικώντας το δικαίωμά του να σπουδάσει διέσυρε όλη την "παράγκα"τού, θεσμισμένου ή άτυπου, αλλά σε κάθε περίπτωση κοινωνικώς αποδεκτού, ραγιαδισμού: μετά από τριάντα μία ημέρες αδιάλλακτης απεργίας πείνας και υπό την "απειλή"έναρξης απεργίας δίψας του Ρωμανού, ο κακομαθημένος λιμοκοντόρος που παριστάνει τον πρωθυπουργό αυτού του προτεκτοράτου (ο οποίος έστειλε στην ανεργία την καθηγήτρια που έπιασε το κωλοπαίδι του να αντιγράφει στις εξετάσεις), η (συγ)κυβέρνηση των εμετικών διαχειριστών του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους (που μέχρι στιγμής το έχουν, δυστυχώς, διασώσει από τη χρεωκοπία), η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη"τους (που κάθε τρεις μέρες επικυρώνει μαφιόζικα μια βουλευτική τροπολογία για διαγραφή χρεών των διαφόρων κρατικοδίαιτων λαμογιών), αλλά και ο κοινωνικός ραγιαδοκοπροπολτός που εκπροσωπούν, αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν στον Ρωμανό το δικαίωμα ... να σπουδάσει.
Η περιφρόνηση που έδειξε ο Ρωμανός προς όλα αυτά τα παρά φύσιν ανθρωποειδή δεν είναι καθόλου άσχετη με την περιφρόνηση που έδειξε για τη ζωή του. Στην πραγματικότητα τους αφαίρεσε το κυριότερο "επιχείρημα"της εξουσίας τους: "αν θέλεις να ζήσεις, πρέπει να κάνεις ό,τι σου λέμε". Πρόκειται για ένα "επιχείρημα"παραλλαγή κάποιου άλλου, με το οποίο διαπαιδαγωγηθήκαμε οι περισσότεροι: "αν θέλεις να σου πάρουμε καραμέλες, παιγνίδι κλπ., θα είσαι καλό παιδί". Αυτό που λένε πιο ευγενικά (αλλά όχι λιγότερο απειλητικά) όλοι αυτοί οι ανώμαλοι (άρχουσα ελίτ) που ελέγχουν το (εξίσου παρά φύσιν) ανθρωποποίμνιο είναι: "καθήστε φρόνιμα κι εμείς θα αφήσουμε να πέσουν λίγα ψίχουλα από το τραπέζι μας, να έχετε αυτοκίνητο, μια υποαμειβόμενη δουλίτσα, ένα στεγαστικό και να συνεχίσετε να είστε τα ικανοποιημένα κατοικίδιά μας νοικοκυραίοι. Στην χειρότερη περίπτωση δεν θα πειράξουμε αυτά τα ελάχιστα με τα οποία σας επιτρέπουμε να φυτοζωείτε. Δεν θα πειράξουμε το έχει ο Θεός και το πάλι καλά που δεν μας βρήκε τίποτα χειρότερο".
Η περίπτωση του Ρωμανού αποδεικνύει ότι η "δύναμή"τους δεν είναι απλά σαθρή: είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, μια εμβόλιμη φαντασίωση των "από κάτω"με την οποία έχουν διαπαιδαγωγηθεί ακριβώς για να είναι οι "από κάτω".
Η περίπτωση του Ρωμανού αποδεικνύει ότι η "δύναμή"τους δεν είναι απλά σαθρή: είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, μια εμβόλιμη φαντασίωση των "από κάτω"με την οποία έχουν διαπαιδαγωγηθεί ακριβώς για να είναι οι "από κάτω".
Αν ο Ρωμανός περιφρόνησε το θεωρούμενο ως ύψιστο αγαθό (όπως το αποκαλούν υποκριτικά οι χεσμένοι από τρόμο καρμίρηδες της ελεεινής επιβίωσης), τότε μπορεί ο οποιοσδήποτε να περιφρονήσει τα (πολύ λιγότερο "ύψιστα") ψίχουλα που του πετούν ως ελεημοσύνες, να μην σκεφτεί ούτε τα "εξαρτώμενα μέλη"του (που στην πραγματικότητα χρησιμεύουν ως "διαπραγματευτικά όπλα"των εκμεταλλευτών του), ούτε την συνεχώς απειλούμενη και συζητήσιμη "ασφάλειά"του, ούτε καν το "μέλλον". Ειδικά το "μέλλον"είναι "το μόνο είδος ιδιοκτησίας που οι αφέντες παραχωρούν με καλή θέληση στους δούλους" (Αλμπέρ Καμύ, όπως προηγουμένως).
![]()
Aπό τις πρόσφατες κινητοποιήσεις συμπαράστασης στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού
Aπό τις πρόσφατες κινητοποιήσεις συμπαράστασης στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού
Ο Ρωμανός εξευτέλισε όλους αυτούς τους νάνους που παριστάνουν τους γίγαντες. Αλλά αυτό που κέρδισε ο Ρωμανός αφορά σε όλη την κοινωνία (και δυστυχώς και σ'αυτούς που δεν το αξίζουν). Πρέπει να γίνει κατανοητό (από το κοπάδι) ότι η νίκη του δημιουργεί ένα ιστορικό προηγούμενο, επωφελές για κάποιους, ζημιογόνο για κάποιους άλλους. Αυτό είναι πλέον κατανοητό στους βοσκούς του κοπαδιού, που αρχικά πίστεψαν ότι ότι είχαν να κάνουν με άλλο ένα ζώο από αυτά που παίρνουν στα σοβαρά τους εκβιασμούς τους. Στην πορεία αντιλήφθηκαν ότι η ταπεινωτική ήττα τους ήταν προδιαγεγραμμένη, είτε δολοφονούσαν τον Ρωμανό, είτε όχι. Και στο τέλος προτίμησαν την εκδοχή που θα τους διέσυρε λιγότερο (δηλαδή να μην τον δολοφονήσουν). Επομένως πρέπει η αδιαλλαξία του Ρωμανού να γίνει παράδειγμα και να βρει συνεχιστές σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας του κοπαδιού. "Η αρρώστια ενός μόνο ανθρώπου γίνεται συλλογική επιδημία. Στην καθημερινή μας δοκιμασία η εξέγερση παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει το cogito στον τομέα της σκέψης: είναι η πρώτη ένδειξη. Αυτή όμως η ένδειξη βγάζει το άτομο από τη μοναξιά του. Είναι ένας κοινός τόπος που θεμελιώνει την πρώτη αξία σ'όλους τους ανθρώπους: επαναστατώ, άρα υπάρχουμε" (Αλμπέρ Καμύ, όπως προηγουμένως).
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η τελευταία φορά που νεοελληνικό κράτος υπέστη παρόμοιο διασυρμό ήταν στην κατάληψη του Χημικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθήνας τον Μάιο του 1985, όταν οι εκατοντάδες (και πολιορκούμενοι από χιλιάδες μπάτσους) αναρχικοί που το κατέλαβαν, απείλησαν με ανατίναξή του (που φυσικά σήμαινε ότι θα ανατινάζονταν και οι ίδιοι).
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η τελευταία φορά που νεοελληνικό κράτος υπέστη παρόμοιο διασυρμό ήταν στην κατάληψη του Χημικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθήνας τον Μάιο του 1985, όταν οι εκατοντάδες (και πολιορκούμενοι από χιλιάδες μπάτσους) αναρχικοί που το κατέλαβαν, απείλησαν με ανατίναξή του (που φυσικά σήμαινε ότι θα ανατινάζονταν και οι ίδιοι).
Από τη στιγμή που ένας 21χρονος είχε τα "άντερα"να περιφρονήσει τους ανώμαλους που νόμισαν ότι θα τον εκβιάσουν (και αυτόν) με ψευτοδιλήμματα και καραμέλες, δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία για κανέναν κλαψομούνη ραγιά να συνεχίσει να κλαίει τη "μοίρα"του, να μην αδειάσει ένα ποτήρι νερό στη μούρη τού εργοδότη που τον εκβιάζει (ή να μην του τη "στήσει"νύχτα έξω από το σπίτι του), να μην φορέσει "κολλάρο"στον γλείφτη και νταή προϊσταμενίσκο του το γραφείο πίσω απ'το οποίο ο τελευταίος κρύβει την ασημαντότητά του, να μην σηκώσει χέρι (ή πέτρα, ή μολότωφ) σε αυτούς που του γαμούν την αξιοπρέπεια, τη ζωή και το μέλλον (το δικό του, ή των "εξαρτώμενων μελών"αν έχει) και, γενικώς, να μην αφαιρέσει όλα τα "διαπραγματευτικά όπλα"της "κοινωνικής ειρήνης"των αφεντικών (και των προνομιούχων λακέδων τους). Αν κάνει κάτι από τα παραπάνω, ίσως διαπιστώσει ότι τα αποτελέσματα θα εκπλήξουν ευχάριστα αυτόν και δυσάρεστα τον εχθρό. Αν όμως δεν κάνει τίποτα (δικαίωμά του), ας λουφάξει στην σιχαμερή τρύπα του για να ψοφάει κάθε μέρα ζωντανός. Κι όπως το βουλώνει μπροστά στ'αφεντικά του, έτσι να μην ξαναβγάλει άχνα για σπασμένα αυτοκίνητα, καμμένες τράπεζες και κατεβασμένες βιτρίνες. Και κυρίως να μην διανοηθεί να κρίνει αυτούς που εξεγείρονται, με τους οποίους δεν μπορεί να να συγκριθεί ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι.
Θ. Λ.
ΠΗΓΉ: