Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια μπάτσοι κλάστε μας
τ αρχ…..
Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια μπάτσοι κλάστε μας τ αρχ….. Αλιευτηκε απο αναρτησεις στο μπουκι!
ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΤΕΘΗΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ.
ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΤΩΧΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ.
“Εμείς έπρεπε τώρα να βάλουμε μια τάξη σ’ αυτό το χάος. Να συμφιλιώσουμε τους εχθρούς, να χωρίσουμε όσα στοιχεία είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους και να επιβληθούμε σ’ όλον αυτόν κόσμο με πυγμή και δικαιοσύνη. Ακόμη να λάβουμε έστω και σκληρά μέτρα προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο σκοπός μας.”.
Georg Ludwig von Maurer
Ο Βαυαρός αντιβασιλέας και νομομαθής καθηγητής Λουδοβίκος Μάουρερ (Ludwig von Maurer), υπουργός Δικαιοσύνης, Παιδείας και Εκκλησιαστικών, με την άφιξη του και με το «καλημέρα σας»,
Ποινικοποιεί, με τις διατάξεις του ΙΣτ΄ κεφαλαίου του Ποινικού Νόμου του 1834, που φέρει τον τίτλο «Φυγοπονία, επαιτεία, αγυρτεία και γοητεία», τη ζητιανιά και την «αγυρτεία» ενοχοποιώντας τες ταυτόχρονα με την μεσαιωνική αντίληψη ότι είναι οι «απολήξεις της τεμπελιάς και της οκνηρίας».
Έτσι γεννιέται εκ του μηδενός -όπως και το κράτος της Ελλάδας- το πρώτο ελληνικό οριοθετημένο κοινωνικό περιθώριο.
Ένα κυριολεκτικά πρωτοφανές κοινωνικό περιθώριο στο οποίο συνωστίζονταν άστεγοι Αθηναίοι, πρώην αγωνιστές, μέλη οικογενειών νεκρών ή αναπήρων επαναστατών, εξαθλιωμένοι αγρότες, εσωτερικοί μετανάστες, άνεργοι, ανιδίκευτοι, που κατάντησαν ζητιάνοι, ανέστιοι, κλέφτες ή στη καλύτερη περίπτωση ληστές ξανά στα βουνά, αφού το νέο ελληνικό κράτος που αναδύθηκε από τα κόκκαλά τους είχε Βαυαρό βασιλέα, Τρόϊκα Γερμανών αντιβασιλέων, Γερμανούς δημοσίους υπαλλήλους και γερμανική ως προς το μεγαλύτερο ποσοστό της εθνική φρουρά, χωροφυλακή και στρατό. Α, ναι μιλούσαν επίσης και έγραφαν εις τα Γερμανικά.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Στην ελληνική περίπτωση, μια από τις «δυσάρεστες» συνέπειες της Επανάστασης του 1821 –και κυρίως μετά τη διάλυση των ατάκτων σωμάτων των αγωνιστών το Μάρτιο του 1833- υπήρξε η δημιουργία μιας πολυάριθμης κατηγορίας ζητιάνων και απόρων την οποία συγκροτούσαν πρώην αγωνιστές και μέλη των οικογενειών των νεκρών ενόπλων της Επανάστασης, οι οποίοι την επαύριο της Ανεξαρτησίας βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς απασχόληση, γη και σπίτι, στο έλεος της νέας πολιτικής εξουσίας.
Συγχρόνως, σε μια κοινωνία ρυθμισμένη σύμφωνα με τον γενικό νόμο της εργασίας, τι άλλο από το παράδοξο και τη συμπεριφορά μιας βαθειάς ανομίας θα μπορούσε να εκφράζει η παρουσία ανθρώπων που δίχως απασχόληση και καμιά πειθαρχία, περιπλανιόνταν στους δρόμους της Αθήνας.
Οι μορφές των εξαθλιωμένων ζητιάνων θα αρχίσουν να προβάλλουν ανησυχητικά και η συμπεριφορά τους θα κρίνεται ύποπτη και επικίνδυνη.
Έτσι, προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την εν δυνάμει πηγή αναταραχής και αταξίας, η κεντρική εξουσία θα υιοθετήσει το ζεύγος καταστολή-πρόνοια.
Προς την καταστολή της επαιτείας προσανατολίζονται οι διατάξεις του ΙΣτ κεφαλαίου του Ποινικού Νόμου του 1834, που φέρει τον τίτλο «Φυγοπονία, επαιτεία, αγυρτεία και γοητεία» και αποτελεί έργο του Βαυαρού Λουδοβίκου Μάουρερ.
Μαρία Κορασίδου
«Ελευθεροτυπία» Ιστορικά, 16.12.2004
ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ
Οι άποροι και οι πένητες ωστόσο, διαμοιράστηκαν στους ελληνικούς δήμους κατά ένα ιδιόμορφο σύστημα που επέβαλλε την απόλυτη εξάρτησή τους από τον δήμο τους, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκονταν στην πραγματικότητα αποκλεισμένοι το διάστημα που εξακολουθούσαν να παραμένουν ενδεείς και ανεπάγγελτοι.
Ιδιαίτερες κυρώσεις προβλέπονται από το 1837 μόνο για τους «πλάνητας» που παρέμεναν συνειδητά χωρίς «ρητήν ή μόνιμον κατοικίαν μηδέ συγχωρημένην τινά ασχολίαν ή μέσα διατροφής», και επιπλέον για όσους άλλους ήταν απρόθυμοι να εργαστούν ενώ ήταν «ικανοί εργασίας». Η επιβολή κυρώσεων στις τελευταίες ομάδες συνδέθηκε κυρίως με την αδήριτη ανάγκη της εποχής να περιοριστεί η εγκληματικότητα, που αποδιδόταν κατά προτεραιότητα στην παρουσία απόρων και κυρίως «πλανήτων» στην ελληνική επικράτεια, αρκετοί από τους οποίους προέβαιναν σε τακτά διαστήματα σε ληστρικές επιδρομές.
Ελπίδα Κ. Βόγλη, ιστορικός
Από αυτή την πρώτη εποχή της Ελλάδας είναι και το αδέσποτο τραγούδι “Τούτοι μπάτσοι πούρθαν τώρα”. Ήταν το τραγούδι των νέων ληστών, όταν στα λημέρια τους έφταναν οι μπάτσοι και οι Βαυαροί χωροφυλάκοι για να τους συλλάβουν. Πολλές φορές ανάμεσα τους παλιοί συναγωνιστές τους ή συγγενείς τους που είχαν προσληφθεί στην χωροφυλακή.
ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΤΕΘΗΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ.
ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΤΩΧΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ.
“Εμείς έπρεπε τώρα να βάλουμε μια τάξη σ’ αυτό το χάος. Να συμφιλιώσουμε τους εχθρούς, να χωρίσουμε όσα στοιχεία είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους και να επιβληθούμε σ’ όλον αυτόν κόσμο με πυγμή και δικαιοσύνη. Ακόμη να λάβουμε έστω και σκληρά μέτρα προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο σκοπός μας.”.
Georg Ludwig von Maurer
Ο Βαυαρός αντιβασιλέας και νομομαθής καθηγητής Λουδοβίκος Μάουρερ (Ludwig von Maurer), υπουργός Δικαιοσύνης, Παιδείας και Εκκλησιαστικών, με την άφιξη του και με το «καλημέρα σας»,
Ποινικοποιεί, με τις διατάξεις του ΙΣτ΄ κεφαλαίου του Ποινικού Νόμου του 1834, που φέρει τον τίτλο «Φυγοπονία, επαιτεία, αγυρτεία και γοητεία», τη ζητιανιά και την «αγυρτεία» ενοχοποιώντας τες ταυτόχρονα με την μεσαιωνική αντίληψη ότι είναι οι «απολήξεις της τεμπελιάς και της οκνηρίας».
Έτσι γεννιέται εκ του μηδενός -όπως και το κράτος της Ελλάδας- το πρώτο ελληνικό οριοθετημένο κοινωνικό περιθώριο.
Ένα κυριολεκτικά πρωτοφανές κοινωνικό περιθώριο στο οποίο συνωστίζονταν άστεγοι Αθηναίοι, πρώην αγωνιστές, μέλη οικογενειών νεκρών ή αναπήρων επαναστατών, εξαθλιωμένοι αγρότες, εσωτερικοί μετανάστες, άνεργοι, ανιδίκευτοι, που κατάντησαν ζητιάνοι, ανέστιοι, κλέφτες ή στη καλύτερη περίπτωση ληστές ξανά στα βουνά, αφού το νέο ελληνικό κράτος που αναδύθηκε από τα κόκκαλά τους είχε Βαυαρό βασιλέα, Τρόϊκα Γερμανών αντιβασιλέων, Γερμανούς δημοσίους υπαλλήλους και γερμανική ως προς το μεγαλύτερο ποσοστό της εθνική φρουρά, χωροφυλακή και στρατό. Α, ναι μιλούσαν επίσης και έγραφαν εις τα Γερμανικά.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Στην ελληνική περίπτωση, μια από τις «δυσάρεστες» συνέπειες της Επανάστασης του 1821 –και κυρίως μετά τη διάλυση των ατάκτων σωμάτων των αγωνιστών το Μάρτιο του 1833- υπήρξε η δημιουργία μιας πολυάριθμης κατηγορίας ζητιάνων και απόρων την οποία συγκροτούσαν πρώην αγωνιστές και μέλη των οικογενειών των νεκρών ενόπλων της Επανάστασης, οι οποίοι την επαύριο της Ανεξαρτησίας βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς απασχόληση, γη και σπίτι, στο έλεος της νέας πολιτικής εξουσίας.
Συγχρόνως, σε μια κοινωνία ρυθμισμένη σύμφωνα με τον γενικό νόμο της εργασίας, τι άλλο από το παράδοξο και τη συμπεριφορά μιας βαθειάς ανομίας θα μπορούσε να εκφράζει η παρουσία ανθρώπων που δίχως απασχόληση και καμιά πειθαρχία, περιπλανιόνταν στους δρόμους της Αθήνας.
Οι μορφές των εξαθλιωμένων ζητιάνων θα αρχίσουν να προβάλλουν ανησυχητικά και η συμπεριφορά τους θα κρίνεται ύποπτη και επικίνδυνη.
Έτσι, προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την εν δυνάμει πηγή αναταραχής και αταξίας, η κεντρική εξουσία θα υιοθετήσει το ζεύγος καταστολή-πρόνοια.
Προς την καταστολή της επαιτείας προσανατολίζονται οι διατάξεις του ΙΣτ κεφαλαίου του Ποινικού Νόμου του 1834, που φέρει τον τίτλο «Φυγοπονία, επαιτεία, αγυρτεία και γοητεία» και αποτελεί έργο του Βαυαρού Λουδοβίκου Μάουρερ.
Μαρία Κορασίδου
«Ελευθεροτυπία» Ιστορικά, 16.12.2004
ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ
Οι άποροι και οι πένητες ωστόσο, διαμοιράστηκαν στους ελληνικούς δήμους κατά ένα ιδιόμορφο σύστημα που επέβαλλε την απόλυτη εξάρτησή τους από τον δήμο τους, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκονταν στην πραγματικότητα αποκλεισμένοι το διάστημα που εξακολουθούσαν να παραμένουν ενδεείς και ανεπάγγελτοι.
Ιδιαίτερες κυρώσεις προβλέπονται από το 1837 μόνο για τους «πλάνητας» που παρέμεναν συνειδητά χωρίς «ρητήν ή μόνιμον κατοικίαν μηδέ συγχωρημένην τινά ασχολίαν ή μέσα διατροφής», και επιπλέον για όσους άλλους ήταν απρόθυμοι να εργαστούν ενώ ήταν «ικανοί εργασίας». Η επιβολή κυρώσεων στις τελευταίες ομάδες συνδέθηκε κυρίως με την αδήριτη ανάγκη της εποχής να περιοριστεί η εγκληματικότητα, που αποδιδόταν κατά προτεραιότητα στην παρουσία απόρων και κυρίως «πλανήτων» στην ελληνική επικράτεια, αρκετοί από τους οποίους προέβαιναν σε τακτά διαστήματα σε ληστρικές επιδρομές.
Ελπίδα Κ. Βόγλη, ιστορικός
Από αυτή την πρώτη εποχή της Ελλάδας είναι και το αδέσποτο τραγούδι “Τούτοι μπάτσοι πούρθαν τώρα”. Ήταν το τραγούδι των νέων ληστών, όταν στα λημέρια τους έφταναν οι μπάτσοι και οι Βαυαροί χωροφυλάκοι για να τους συλλάβουν. Πολλές φορές ανάμεσα τους παλιοί συναγωνιστές τους ή συγγενείς τους που είχαν προσληφθεί στην χωροφυλακή.
http://padapiomenoss.tumblr.com/page/7