ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" (η πιο μακρά εμπλοκή του νεοελληνικού κράτους)
1835: Τσαρικοί πράκτορες και Εκκλησία
θέτουν τις βάσεις τρομοκρατίας - παρακράτους.
Γιατί ξαναστήνεται η υπόθεση ''τρομοκρατία''σήμερα.
«Ουκ έστιν άφοβον είναι φοβερόν φαινόμενον» («Δεν είναι δυνατόν να μην φοβάται κάποιος που προκαλεί τον φόβο», Επίκουρος απ. 84) Και ξαφνικά (;) ξαναπήξαμε από αυτόκλητους «τιμωρούς» της εξουσίας, «λαϊκούς εκδικητές», «σωτήρες» των αδικημένων και λοιπούς τρομοκρατίσκους της συμφοράς. Εκεί που το νεοελληνικό κράτος το 2004, εν όψει φυσικά ολυμπιακών παιχνιδιών (Οlympic Games), είχε αποφασίσει να σκηνοθετήσει την «εξάρθρωση» της «τρομοκρατίας» -την οποία είχε στήσει και συντηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια τηςμεταπολίτευσης- τώρα αποφάσισε να την ξαναβγάλει από τη ναφθαλίνη. Η αιτία γι’ αυτή την επιλογή των αφεντικών της νεοελληνικής κοινωνίας μόνο μια μπορεί να είναι: ο φόβος τους ότι o κοινωνικός πόλεμος στην Ελλάδα ενδέχεται να ξεσπάσει με απρόβλεπτη σφοδρότητα. Η μαθητική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου (2008), η οποία, αν και ημιτελής, εξάντλησε όλο το απόθεμα δακρυγόνων της αστυνομίας (και υποχρέωσε σε εσπευσμένη εισαγωγή νέου «υλικού»), ήταν απλώς ένα από τα προεόρτια, τα οποία το μόνο που δείχνουν είναι ακριβώς, ότι το ενδεχόμενο απρόβλεπτης όξυνσης του κοινωνικού πολέμου παραμένει ανοιχτό. Αυτό είναι κάτι, που για τους κρατούντες, πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Για την κοινωνική δυσαρέσκεια (και ιδιαίτερα γι’ αυτήν της νεολαίας) δεν φταίει φυσικά ούτε η διεθνής οικονομική «κρίση», ούτε κάποια άλλη από αυτές τις σχεδόν μεταφυσικές αοριστίες, που μηρυκάζουν με ψευδοεπιστημονικό ύφος οι επικοινωνιολόγοι (βλ. ευνούχοι) της εξουσίας (ακόμα κι αν τους βγάλει κανείς την καραμέλα της «οικονομικής κρίσης» από το στόμα και τούς βάλει να μιλήσουν π.χ. για αστρολογία, πάλι το ίδιο επιστημονικοφανές ύφος θα έχουν –άλλωστε γι’ αυτό το ύφος τους πληρώνονται). Το μόνο που φταίει είναι η πρωτοφανής (ακόμα και για μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Νεοελλάδα) απληστία των νεοκοτσαμπασήδων, που λυμαίνονται απροκάλυπτα τη χώρα (όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους τής «τουρκοκρατίας» και του Βυζαντίου). Πότε ένα Κράτος καταφεύγει στην τρομοκρατία Υπό το φόβο λοιπόν της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που συσσωρεύεται περιμένοντας την ώρα να ξεσπάσει, το νεοελληνικό κράτος αποφάσισε να παίξει ξανά το χαρτί της «τρομοκρατίας». Αυτό συνίσταται σε μια προσπάθεια να σκηνοθετηθεί το βίαιο σκηνικό με όρους μυστικών υπηρεσιών, ώστε η βία να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης από την εξουσία. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να μην αφεθεί η βία ως "ανεξέλεγκτος"κοινωνικός παράγων, ο οποίος θα εξέθετε στον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης την θέση των ιδιοκτητών του κοινωνικού κοπαδιού. Άλλωστε πρόκειται για δοκιμασμένη συνταγή, την οποία έχει εφαρμόσει και το, καταταλαιπωρημένο από τον κοινωνικό πόλεμο, ιταλικό κράτος, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1970. Είναι ιστορικώς διαπιστωμένο από όλες τις κοινωνικές εξεγέρσεις, που έχουν εκδηλωθεί μεταπολεμικά στο δυτικό κόσμο (π.χ. Μάης του ’68, Η.Π.Α., Πολυτεχνείο 1973, προπέρσινες ταραχές στη Γαλλία και, όπως ξαναεπιβεβαιώθηκε, από τις εδώ μαθητικές ταραχές τού Δεκεμβρίου 2008), ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει -και φοβάται- η εξουσία είναι αυτή της αυθόρμητης (=αυτοορμώμενης), φανερής καιγενικευμένης βίας. Δηλ. της βίας των οδοφραγμάτων, όπου η ρήση «βία στη βία της εξουσίας» αποκτά την ολόπλευρη εκπλήρωσή της. Αλλά και της εξίσου αυθόρμητης και φανερής βίας τών απαλλοτριώσεων τού υπεξαιρεθέντος κοινωνικού πλούτου και τής ορθολογικότερης αναδιανομής του (βλ. τις αναδιανεμητικές εξορμήσεις των αναρχικών, που ψυχραιμότατα ξαλαφρώνουν τα ράφια των σούπερ μάρκετς και επαναδιοχετεύουν το κοινωνικό προϊόν στην αυτονόητη κοινωφελή του ροή, π.χ. προς τους λιμοκτονούντες -και εγκαταλελειμμένους σαν σκυλιά στην τύχη τους-συνταξιούχους).
 Η (παρα)κρατική Πέμπτη Φάλαγγα σε πλήρη ανάπτυξη κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών μαθητικών ταραχών του Δεκεμβρίου 2008: κουκουλοφόροι προβοκάτορες αστυνομικοί με λοστούς στα χέρια έτοιμοι να σπάσουν άσχετα μικρομάγαζα (βλ. «ο θάνατος του εμποράκου»). Έτσι θα εξάψουν το μελοδραματικό χριστιανοφιλάνθρωπο θυμικό των ρωμηών. Σε όσους διαθέτουν την κοινή λογική, οι πρακτικές αυτές της αστυνομίας ήσαν ανέκαθεν γνωστές. Ενώ η δημοσιογραφική υποκρισία τις «ανακάλυψε» πρόσφατα και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση της ελεύθερης και αδέσμευτης διαδικτυακής ενημέρωσης, απ’ όπου προέρχεται και η εικονογράφηση του άρθρου. Βέβαια, η μοιρολατρεία και η παθητικότητα των κάθε είδους νοικοκυραίων θα «καταδικάσει» γενικώς και αορίστως την βία «από όπου κι άν προέρχεται», ως δήθεν αδιέξοδη («καταδίκη» μόνο στα λόγια, αφού δεν μπορούν να επιβάλλουν καμία ποινή). Θα παρακάμψουν υποκριτικά το πρόβλημα: ότι η πρωταρχική, η γενεσιουργός βία, είναι παντού και πάντα η εξουσιαστική. Εκτελώντας τον προγραμματισμό, που τούς έχουν εμβάλλει, θα κατευθύνουν την οργή τους εναντίον του εύκολου στόχου, δηλαδή της βίας των εκάστοτε εξεγερμένων (δηλ. συνήθως εναντίον των νέων). Και θα τούς υποδείξουν επιτιμητικά τούς «ειρηνικούς» (και απολύτως ελεγχόμενους και δρομολογημένους από το Σύστημα) τρόπους αντίδρασης, όπως π.χ. η …ψήφος και ο (κατόπιν εορτής…) κοινωνικός διάλογος (τον οποίο η ίδια η εξουσία είχε a priori απορρίψει, οδηγώντας έτσι τα πράγματα στη σύγκρουση, την οποία είχε ως ενδεχόμενο υποτιμήσει). Ας υπενθυμίσουμε όμως, ότι οι διάφοροι ειρηνικοί τρόποι αντίδρασης στην ασυδοσία των εξουσιών (όπως π.χ. η ψήφος) παρά την μαζικότητά τους δεν έχουν οδηγήσει ποτέ πουθενά: καμμία σημαντική κοινωνική αλλαγή δεν επιτεύχθηκε ποτέ με εκλογές (εκτός αν θεωρήσουμε κοινωνική αλλαγή την προπολεμική άνοδο του φασισμού σε Γερμανία και Ιταλία, η οποία επιτεύχθηκε όντως με εκλογές…). Ενώ η αμυντική βία των κάθε είδους εξεγερμένων μπορεί να γίνει αποτελεσματικότατη αν συμμετάσχουν σε αυτή όλοι οι ιδιώτες (idiots), που ελαφρά τη καρδία, την απορρίπτουν:
Αντίθετα η γλώσσα της μυστικής, μεμονωμένης και «οργανωμένης»(=ετεροορμώμενης) βίας, είναι η ίδια η γλώσσα της εξουσιαστικής βίας, μια γλώσσα που το λεξιλόγιό της δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό των κρατικών μυστικοεπιτελείων, παρά μόνο ως προς τον ψευτοϊδεολογικό φερετζέ (όταν ζητήθηκε από Η/Υ που επεξεργαζόταν στοιχεία σχετικά με την ιταλική «τρομοκρατία» να δώσει συνοπτικά χαρακτηριστικά των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απάντηση ήταν το ακρωνύμιο «S.I.D.» δηλ. τα αρχικά των… Ιταλικών Μυστικών Υπηρεσιών!)(1). Η γλώσσα, τόσο της εξουσιαστικής, όσο και της «τρομοκρατικής» βίας στοχεύει στο να παροχετεύσει, να αμαυρώσει και εν τέλει να ελέγξει προκαταβολικά τη γνήσια «ανεξέλεγκτη» βία κάθε φορά, που υπάρχει φόβος να ξεσπάσει. Τα σύγχρονα εξεγερτικά κινήματα του δυτικού κόσμου (και δεν εννοούμε φυσικά τα διάφορα λενινοσταλινομαοϊκοτροτσκιστικά γκρουπούσκουλα), δεν αναγνώρισαν ποτέ ως τμήματά τους τις ένοπλες «επαναστατικές» οργανώσεις.
Άτομα γνησίως επαναστατικών προθέσεων, που ενεπλάκησαν στην υπόθεση της «τρομοκρατίας», όπως ο γνωστός Μπόμυ Μπάουμαν (Γερμανία, αρχές δεκαετίας του 1970)(3), κατέδειξαν στα κείμενά τους, εκτός από τα ιδεολογικά, και τα πρακτικά καθημερινά της αδιέξοδα. Σήμερα κανείς -έντιμος πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό του- εξεγερμένος, ή απλά «διαβασμένος» πολίτης των δυτικών κοινωνιών, δεν θεωρεί την «τρομοκρατία» ως κάτι παραπάνω από μια βρωμερή υπόθεση, εκπορευόμενη ευθέως από τις μυστικές "υπηρεσίες". Ενώ η φανερή, αυθόρμητη και γενικευμένη εξεγερτική δράση, είναι πάντοτε αποτελεσματική, ακόμα και όταν «αποτυγχάνει» (αφού, παρά τις εμπορευματικές διαστρεβλωτικές μυθοποιήσεις που της γίνονται, ασκεί μόνιμη επίδραση στην συλλογική μνήμη - βλ. γαλλικός Μάης).
 Η μακρά διαπλοκή του νεοελληνικού κράτους με την «τρομοκρατία» Ίσως αναρωτηθούν πολλοί: μα είναι δυνατόν αυτό το καταγέλαστο, αναξιόπιστο, «ανύπαρκτο», «διαλυμένο» νεοελληνικό κράτος, να διακρίνει διορατικά σε τέτοιο βάθος χρόνου και να προμελετά με τέτοια επιμέλεια τις ενέργειές του; Το νεοελληνικό κράτος ας μήν το υποτιμάμε καθόλου. Το νεοελληνικό κράτος κάνει τα πάντα, για να νομίζουμε, ότι είναι αξιοθρήνητο. Θέλει να πιστεύουμε, ότι η «τρομοκρατία» είναι γνησίως επαναστατική κι ότι αυτό είναι ένα ανυπεράσπιστο ορφανό μπροστά της (το οποίο, κατόπιν τούτου, «νομιμοποιείται» να εφαρμόσει στην κοινωνία μέτρα, που παραπέμπουν σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου). Ωστόσο το νεοελληνικό κράτος είναι το πρώτο τριτοκοσμικό κράτος στον κόσμο, που έστησε έναν αειθαλή πανίσχυρο μηχανισμό μυστικότητας, από τη δεκαετία του 1830 ήδη. Ο μηχανισμός αυτός, που αργότερα ονομάστηκε από τους ιστορικούς «παρακράτος», στήθηκε με τη βοήθεια ρώσων τσαρικών πρακτόρων και ορθόδοξης εκκλησίας, στρατολόγησε και εκπαίδευσε πράκτορες από όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας, και φυσικά ένοπλους επαγγελματίες προβοκάτορες. Είχε σαν στόχο την εκτροπή της πορείας της νεοελληνικής κοινωνίας από την διαφαινόμενη εκκοσμίκευση και τον εκδυτικισμό της προς μια «ήπια» θεοκρατία, μια οικονομία νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα και, γενικότερα, μια κοινωνία νεοβυζαντινού τύπου (με ένα παραπλανητικό ωστόσο επίχρισμα ψευδοαστικού ψευδοεκσυγχρονισμού). Με ξυλοδαρμούς, δολοφονίες, χτυπήματα ένοπλων ομάδων, προβοκάτσιες, δίκες-οπερέττες (όπως π.χ. αυτή τού Θεόφιλου Καϊρη) και με κάθε άλλου είδους σκηνοθεσία (δηλ. με τους ίδιους σημερινούς τρόπους), το παρακράτος κατέστησε σαφές στην μετεπαναστατική κοινωνία (και κυρίως στούς εν Ελλάδι υποστηρικτές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού) «ποιός είναι το αφεντικό»(4). Μέσω του παρακράτους κρατήθηκαν στην εξουσία οι μεσαιωνικές κοινωνικές δυνάμεις, που κυβερνούσαν επί Βυζαντίου (φεουδάρχες και φοροεισπράκτορες -δηλ. οι μετέπειτα κοτσαμπασήδες- εκκλησία κ.ά.), οι οποίες γύρω στον 15ο αιώνα, όταν ένιωθαν να απειλούνται από την πολιτισμική απομεσαιωνοποίηση της Δύσης, δεν δίστασαν να παζαρέψουν την επικράτειά τους με τους οθωμανούς μεταλλασσόμενοι σε τοποτηρητές και φοροεισπράκτορες του νέου καθεστώτος (ενώ όταν ξέσπασε η επανάσταση, νιώθοντας δικαιολογημένα ότι απειλείται ξανά η ισχύς τους, οι επίσκοποί τους ανέλαβαν να την αφορίσουν). Ο μηχανισμός του «παρακράτους», αποτελεί την πρώτη μυστική υπηρεσία του νεοελληνικού κράτους και φυσικά δεν διαλύθηκε μόλις πέτυχε τον αρχικό σκοπό του (δηλ. την εκ νέου βυζαντινοποίηση της νεοελληνικής κοινωνίας) αλλά, παρέμεινε και για άλλες μελλοντικές «χρήσεις».
Για να την εξαπολύσει λίγο αργότερα, με τον πλέον επικοινωνιακό τρόπο, τρομοκρατώντας τους νοικοκυραίους, που το στηρίζουν (ανεξαρτήτως της εκάστοτε -διακοσμητικής- κυβέρνησης, που οι ίδιοι ψήφισαν για να το διαχειρίζεται). Το «αδύναμο» μπροστά στην «τρομοκρατία» κράτος, είναι λοιπόν ένας ρόλος που συμπληρώνει την «τρομοκρατία» και τρομοκρατεί τους ιδιώτες εξίσου με την ίδια την «τρομοκρατία». Έκτοτε (δηλ. από τη δεκαετία του 1830) το νεοελληνικό κράτος έχει χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία-προβοκάτσια συνεχώς και αδιαλλείπτως: από τις πρώτες εργατικές εξεγέρσεις του 20ου αιώνα μέχρι και την συχνά ταραγμένη μεταπολιτευτική περίοδο, οι επαγγελματίες «τρομοκράτες» σκοτώνουν πότε έναν αντικαταστάσιμο κομματικό δελφίνο, ασήμαντο για την ομαλή διεξαγωγή του πολιτικού θεάματος (βλ. 1989, δολοφονία Μπακογιάννη από το μακροβιότερο και άρτι αποσυρθέν ένοπλο παρακρατικό κλιμάκιο, που αυτοαποκαλείτο «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη»), πότε τραυματίζουν σοβαρά έναν εξίσου ασήμαντο και αναλώσιμο αστυνομικό (π.χ. συνήθης πρακτική στις προπολεμικές εργατικές ταραχές της Θεσσαλονίκης(5), αλλά και πρόσφατα με τον πυροβολισμό αστυνομικού των Μ.Α.Τ., τον Δεκέμβριο του 2008, από το νεοσυσταθέν παρακρατικό παράρτημα που αυτοαποκαλείται «Επαναστατικός Αγώνας»)(6). Αλλά ποτέ οι «τρομοκράτες» δεν χτυπούν αυτούς, που -σύμφωνα με τη δική τους λογική (δηλαδή των «τρομοκρατών»)- θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αυτονόητοι στόχοι, π.χ. τους υπουργούς, που αποφαίνονται πόσο εξευτελιστικός θα είναι ο εθνικός βασικός μισθός (και άρα το κατώτατο όριο διαβίωσης) σε αυτή τη χώρα(7). Ή εκείνους, που υπογράφουν σωρηδόν άδειες «αξιοποίησης» των εμπρησθέντων εκτάσεων π.χ. της Πελοποννήσου από μεγάλα «ψυχαγωγικά» συμφέροντα. Ή τον αρχισυμμορίτη κάποιου από τα τόσα καρτέλ που ως γνωστόν έχουν διαμελίσει τη χώρα σε ζώνες οικονομικής επιρροής με την ανοχή όλων των νεοελληνικών κυβερνήσεων. Ή έναν εκπρόσωπο του μεγαλύτερου καταπατητή - οικονομικού κολοσσού της χώρας και ουσιαστικού ιδρυτή του παρακράτους(4), της Εκκλησίας Α.Ε.. Οι εξεγέρσεις δεν έχουν ανάγκη τη μυστικότητα των αυτόκλητων «επαναστατών»
Οι εξεγέρσεις ξεσπούσαν ανέκαθεν αυθόρμητα, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμμία απολύτως προειδοποίηση. Ξεσπούσαν, όταν κανείς φιλήσυχος νοικοκυραίος δεν τις περίμενε, κανείς μίσθαρνος επικοινωνιολόγος δεν τις προέβλεψε και όταν απλώς υπήρχε κάποια μυρωδιά «καμένου» στον -κοινωνικό- αέρα (όπως σήμερα στην νεοελλάδα). Αυτό είναι και το ιστορικό κριτήριο της αυθεντικότητάς τους. Μερικές από αυτές, μάλιστα, διήρκεσαν πέρα από κάθε προσδοκία και επέδρασαν καθοριστικά στις κοινωνίες στις οποίες εκδηλώθηκαν (όπως η σχεδόν παγκόσμια εξέγερση των νέων στη δεκαετία του 1960). Μια οργισμένη και απρόβλεπτη διαδήλωση είναι σαν μια κινούμενη αυτεξούσια πολιτική κοινότητα, η οποία αποφασίζει φανερά και αυτοστιγμεί τις δράσεις της, διαχειρίζεται και αναπροσαρμόζει η ίδια την βία της και την οποία κανείς κατά φαντασίαν «ειδικός της επαναστατικής βίας» (βλ. «τρομοκράτης») δεν μπορεί να «εκφράσει» ασκώντας την δική του μυστικήκαι μεμονωμένη βία.
Θα ήταν ευεργετικό για τις γενιές που έρχονται άν η νεοελληνική κοινωνία διχαζόταν σήμερα από έναν πραγματικό κοινωνικό -«εμφύλιο»- πόλεμο (και όχι συμμοριτοπόλεμο δεξιών και αριστερών συμμοριών), ο οποίος όμως δεν θα διεξαχθεί σε τίποτα έρημα βουνά, αλλά μέσα στους δρόμους των πόλεων. Έναν αμετάκλητο διχασμό ανάμεσα σε αυτούς, που δικαιούνται μια ορθολογικότερη (έστω και με τα συζητήσιμα αστικά κριτήρια) κοινωνία και σε εκείνους που έχουν βολευτεί σε μια νεοφιλελεύθερη ζούγκλα ενισχυμένη με την βυζαντινή διαφθορά, την βυζαντινή υλική υπανάπτυξη, τον βυζαντινό αντιπαραγωγικό χρηματοοικονομικό παρασιτισμό, το βυζαντινό φοροληστρικό σύστημα, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραπαιδεία, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραϋγεία, τον βυζαντινό πελατειακό δημόσιο τομέα, την βυζαντινή εργασιακή δουλοπαροικία, και, προπάντων, την βυζαντινή υποκρισία, που προσποιείται πως καταγγέλει τα παραπάνω. Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να μάθουν όλοι σε αυτή τη χώρα ποιά είναι τα συμφέροντά τους (κι όχι μόνο αυτοί οι πονηροί, που τα ξέρουν ήδη) και να υπάρξει μια μακρά περίοδος ανωμαλίας και αποσταθεροποίησης του σταθεροποιημένου βολέματος κάποιων «γνωστών-αγνώστων» νεοκοτσαμπασήδων, νεοφαναριωτών κλπ. (καθώς και των εκατομμυρίων «πελατών» ψηφοφόρων τους). Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να συμβεί και για την νεομεσαιωνική νεοελληνική κοινωνία αυτό που είπε κάποτε ο Γκυ Ντεμπόρ: να χωριστεί αυτή σε δύο «κόμματα» εκ των οποίων το ένα να επιθυμεί την καταστροφή της. Γιατί δεν μας χωρά και τους δύο ο τόπος. Να γιατί το κράτος ξαναστήνει την υπόθεση «τρομοκρατία»: για να μην το δούμε ποτέ αυτό το «έργο». Ή, όπως το είχε διατυπώσει με αρχαιοελληνκή συλλογιστική καθαρότητα ο Επίκουρος πριν από είκοσι τρεις αιώνες: «Δεν είναι δυνατόν να μην φοβάται κάποιος που προκαλεί τον φόβο». Σημειώσεις (1) Βλ. τον πρόλογο του Γκυ Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986. (2) Τζανφράνκο Σανγκουινέττι, Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία , Αθήνα 1980. (3) Βλ. Μπόμυ Μπάουμαν, Πώς άρχισαν όλα, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986. Ο Μπάουμαν είναι ιδιαιτέρως διαφωτιστικός. όταν αναφέρει. ότι τα όπλα, που χρησιμοποιούσαν οι γερμανικές «επαναστατικές» οργανώσεις τα προμηθεύονταν συνήθως από ρουφιάνους της Αστυνομίας, που παρίσταναν τους επαναστάτες. (4) Για περισσότερα σχετικά με την δημιουργία και τη δράση του παρακράτους βλ. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΓ΄, Εκδοτική Αθηνών. (5) Βλ. σχετικά το, διαφωτιστικότατο για τις προβοκάτσιες του νεοελληνικού κράτους, βιβλίο του -φίλου του Κορνήλιου Καστοριάδη- Α. Στίνα, «Αναμνήσεις», εκδόσεις Ύψιλον Βιβλία, Αθήνα 1985. (6) Για όσους δύσπιστους απορούν πώς είναι δυνατόν το κράτος να θυσιάζει μερικούς «δικούς» του στο θεατράκι της «τρομοκρατίας», υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα, που δίνουν την απάντηση. Ας αρκεστούμε σε ένα που αναφέρει ο Τζανφράνκο Σανγκουινέττι : «οι τσαρικές μυστικές υπηρεσίες, η επίφοβη Οχράνα, έβαλε να σκοτώσουν στις 28/7/1904 ούτε λίγο ούτε πολύ τον υπουργό Εσωτερικών Πλέχβε και επειδή δεν τους φάνηκε τούτο αρκετό, έβαλαν λίγο αργότερα και σκότωσαν στις 17/2/1905, τον μεγάλο δούκα Σέργιο, θείο του τσάρου, άντρα με μεγάλη επιρροή και αρχηγό της στρατιωτικής περιφέρειας της Μόσχας» (Τζανφράνκο Σανγκουινέττι, Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία Αθήνα 1980). Να θυμίσουμε επίσης ότι όταν στριμωχτεί μια εξουσία μπορεί να θυσιάσει ακόμη και τα πλέον εξέχοντα τέκνα της, όπως τον Ιταλό πρωθυπουργό Άλντο Μόρο το 1978 (απήχθη και δολοφονήθηκε από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», την γνωστότερη «θυγατρική» των Ιταλικών Μυστικών Υπηρεσιών). (7) Οι μισθοί και οι συντάξεις στην νεοελλάδα είναι ίσως οι πιο εξευτελιστικοί στη Ε.Ε. (βλ. «Καθημερινή» 30/11/2006). Παράλληλα η νεοελλάδα είναι ως γνωστόν η χώρα με το ακριβότερο κόστος ζωής στην Ε.Ε. Ενώ οι νεοέλληνες είναι δεύτεροι σε εργατοώρες παγκοσμίως μετά τους Νοτιοκορεάτες…(βλ. στοιχεία Ο.Ο.Σ.Α στο «Έθνος» της 20/6/2007). Επίσης, στην πραγματικότητα το ποσοστό φτωχών στην Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο 50% του πληθυσμού με τάσεις ανόδου, αφού τα θεσπισμένα εν Ελλάδι όρια της φτώχειας είναι απαράδεκτα χαμηλότερα και «μαγειρεμένα» σε σχέση με αυτά της Ε.Ε.. Π.χ. (σύμφωνα με στοιχεία της «Ναυτεμπορικής», 17/10/2007) στην Ελλάδα ένα τετραμελές νοικοκυριό θεωρείται, ότι βρίσκεται εντός των ορίων της φτώχειας όταν το ετήσιο εισόδημά του δεν υπερβαίνει τα… 8955 €, έναντι 19855 € στη Γερμανία και 17469 € στην Ευρώπη των 15! Και όλα αυτά μετά από μια δεκαετία ύπαρξης της νεοελλάδας στην Ο.Ν.Ε.: οι περισσότεροι νεοέλληνες δεν έχουν κατανοήσει ότι η Ο.Ν.Ε. δεν είναι ούτε μόνο, ούτε κυρίως νομισματική ενοποίηση αλλά, πρωτίστως και κυρίως οικονομική ενοποίηση. Πράγμα που σημαίνει κυρίως και πρωτίστως ενιαίες τιμές σε είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, μία εκ των οποίων είναι και η εργασία. ΥΓ. Εν καιρώ θα καταπιαστούμε και με κάποιες πρόσφατες προκηρύξεις «επαναστατικών» οργανώσεων. Θα ψειρίσουμε λίγο την κρυφοασφαλίτικη ορολογία τους και τους διάτρητους ψευδοεπαναστατικούς συλλογισμούς τους. «Συλλογισμούς», που μόνο η παρακρατική αγραμματωσύνη μπορεί να σκαρώσει. Και που κανείς -φυλασσόμενος από αστυνομικούς… - δημοσιογράφος δεν έχει το ανάστημα να ξεσκεπάσει (και γι’ αυτό οι «τρομοκράτες» έχουν αναλάβει να τους κάνουν ήρωες βάζοντάς τους βόμβες -που φυσικά δεν εκρήγνυνται…). Έτσι θα φανεί ποιοί συντάσσουν αυτά τα μνημεία φαιδρότητας και πόσο γελοίοι (εκτός από επικίνδυνοι) μπορούν να γίνουν. Γιατί, ένας εξίσου θεμελιώδης με την αμυντική βία τρόπος, για να πολεμήσεις την εξουσιαστική βία, είναι και το να την γελοιοποιήσεις. Θ.Λ. (κείμενο που είχα πρωτοδημοσιεύσει στο freeinquiry.gr στις 13.05.2009, το οποίο "κατέβασαν"αντιδεοντολογικά -μαζί με όλα τα άλλα δικά μου- όταν διεκόπη η συνεργασία μας. Εδώ με μερικές προσθήκες) Διαβάστε επίσης: ΤΖΑΝΦΡΑΝΚΟ ΣΑΝΓΚΟΥΙΝΕΤΙ – ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ - 25 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΟΜΜΥ ΜΠΑΟΥΜΑΝ - ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ (η ιστορία ενός νεαρού προλετάριου που έγινε αντάρτης πόλης), εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. http://hypnovatis.blogspot.ca/2012/09/blog-post_2895.html |
