Ζήτω η εξεγερμένη αξιοπρέπεια κουφάλες
Είχε τα πάντα και αποφάσισε να μην έχει τίποτα, ίσως όταν δεν έχεις τίποτα έχεις τα πάντα.
Διαβάζω τις τελευταίες μέρες διάφορα σκουπίδια να κατηγορούν τον Νίκο Ρωμανό, ως ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που κάνει καπρίτσια. Πρώτον ο Ρωμανός δεν είναι παιδί. Έπαψε να είναι παιδί στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 όταν είδε τον κολλητό του να πεθαίνει στα χέρια του δολοφονημένος από μπάτσο. Οι επιλογές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύο. Ή να φοβηθείς (απόλυτα φυσιολογικά) ή να πράξεις. Η οικογενειακή του κατάσταση ήταν τέτοια που θα μπορούσε να έχει μια ονειρεμένη ζωή που πολλοί θα ζήλευαν. Πολλοί από αυτούς που τον κατηγορούν, θα πάταγαν επί πτωμάτων όπως κάνουν και στο καθημερινό τους βίο δηλαδή για να αποκτήσουν υλικά αγαθά και αναλώσιμες ανθρώπινες σχέσεις, είμαι σίγουρος πως ξέρετε γιατί πράγμα σας μιλάω. Όλοι έχουμε συναντήσει δυστυχώς τέτοια τρωκτικά στη καθημερινή μας ζωή. Αντ’ αυτού αποφάσισε να πάρει τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της πάλης με ένα σύστημα που γεννά ”Κορκονέες και Σαραλιώτες”, που γεννά την απομόνωση, το φόβο, την ατομικιστική διάθεση, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε φαντάσματα που τους καθιστά τρομακτικούς καθώς δεν έχουν καρδιά για να νιώσουν και αυτιά για να ακούσουν.
Μετρώντας λοιπόν τις επιλογές βρέθηκε στα κολαστήρια Κορυδαλλού και από εκεί μετά τον αρραβώνα με την αγαπημένη του, κατάφερε να πετύχει σε πανεπιστημιακή σχολή. Αρνήθηκε τη βράβευση από το πρόεδρο της δημοκρατίας και συνέχισε να φτύνει κατάμουτρα το σάπιο σύστημα της αστικής δημοκρατίας.
Εδώ ξεκινάει η ιστορία. Το κράτος που τόσο αγαπά τους νόμους τους καταπατεί για ακόμα μια φορά και η δικαστική εξουσία κάνει τα στραβά μάτια για ακόμα μια φορά. Σιγά το πρωτότυπο θα πει κάποιος που δεν εθελοτυφλεί. Το κράτος κρατάει μια άκρως εκβιαστική στάση απέναντι στο Ρωμανό, αυτό που αγνοεί είναι πως άνθρωποι (με το Α κεφαλαίο σε κύκλο η μη) δεν φοβούνται το κράτος, αντιθέτως είναι έτοιμοι να κερδίσουν το χωροχρόνο όπως τότε…
Το κράτος είναι καταδικασμένο να χάσει, δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως οι συνέπειες του Δεκέμβρη του ’08 δεν ήταν οι σπασμένες βιτρίνες όπως αποχαυνωτικά μετέδιδαν τα έμμισθα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. Αλλά πως σε ένα κομμάτι της νεολαίας δημιουργήθηκαν δυο βασικές έννοιες. Η αξιοπρέπεια και η συνείδηση. Λέξεις άγνωστες για τους περισσότερους αλλά τρόπος ζωής για μερικούς. Ο Νίκος Ρωμανός είναι ξεκάθαρα ένας νέος άνθρωπος που τιμά αυτές τις έννοιες με τη στάση ζωής τους.
Αν το κράτος δεν χόρτασε με το αίμα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και έχει βάλει νέους στόχους τότε θα πρέπει να είναι έτοιμο να θερίσει πολλαπλάσια οργή από τον Δεκέμβρη του ’08.
”Είμαστε απλά στιγμές και σημεία στο μαυροπίνακα της ύπαρξης, αστέρια που προορίζονται να εκραγούν λίγο πριν φτάσουν στην γη, που η φλόγα τους λίγο πριν αυτοκτονήσουν πυρώνει τις ψυχές των ανθρώπων δημιουργώντας χιλιάδες μοναδικά αστέρια που θα φωτίζουν έναν καινούργιο ουρανό που το φεγγάρι και οι προσευχές θα απουσιάζουν, θα έχουν δώσει τη θέση τους στα μοναδικά αστέρια που πια δεν διεκδικούν το φως παρά μόνο το σκοτάδι και ανατέλλουν με μοναδικό σκοπό να κρατήσουν συντροφιά στις μοναδικές στιγμές μας”.
Ως τη λευτεριά…
πηγή:
http://societyvsdistortion.wordpress.com/2014/11/29/%CE%B6%CE%AE%CF%84%CF%89-%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%BB/