Ο ένοικος του τύμβου
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Έχω μια φοβερή καούρα για τον νεκρό του τύμβου. Ή μάλλον για τον ένοικο του ταφικού μνημείου της Αμφιπόλεως.
Οι λέξεις μέσα στα εκδρομικά καλάθια της ιδεολογίας.
Παιδάκια μέσα σε πούλμαν θα επισκέπτονται μελλοντικώς τον ένοικο. Με αι φον της γενιάς του μνημονίου θα απαθανατίζουν τον ταφικό διάκοσμο. Άλλοι θα πίνουν τα σιρόπια τους για τις χαρούμενες διαδρομές. Άλλοι θα εξηγούν το ενοικιοστάσιο στους μελλοντικούς ενοικιαστές.
Η ιστορία γράφεται με παλμογράφους και ακτίνες Χ. Η φεγγαρίσια αρχαιολογία κληροδότησε το ρομαντισμό της στην επιστήμη. Κι η επιστήμη βαρά ταμπούρλα.
Και η δεξιά σακαράκα νεκροφόρα πάει το νεκρό συστηματάκι στον τάφο του. Το σύστημα πεθαίνει αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν. Να βγάζουν σκυλάκια βόλτα στα πάρκα. Να ταξιδεύουν φτηνά στο Λονδίνο. Να μοιράζονται ντομάτες του κήπου και να ανταλλάσουν ωραία πλαστικά νέας γενιάς.
Πολλοί όμως πανικόβλητοι δεν έχουν καταλάβει. Δεν ξέρουν. Ούτε τον νεκρό ούτε τους απογόνους του. Ο ένοικος δεν ξέρουν αν είναι συγγενής τους. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν έχουν δεύτερο βρακί και δεύτερο πιάτο. Σαπούνι ξύδι λάδι.
Κάποιοι κάνουν δεύτερες σκέψεις στην περιοχή της λυρικής εκδοχής του χειραγωγημένου λαού.
Πάλι λαός που η γλώσσα τον φορτώνει ιδεολογία άλλων. Δηλαδή εχθρική ποίηση γνώση τέχνη θεωρία.
Οι μαστραπάδες δεν καταλαβαίνουν πως κάθε ανάγκη αναπαραγωγής μύθου είναι αντιστρόφως ανάλογη με την γλυκιά ζωή. Δεν καταλαβαίνουν γιατί όση γλωσσική ύλη τους αναλογεί απορροφάται από το σφουγγάρι της συγκίνησης. Το λαμπρό πεδίον δόξης καθεστώτων που αυτοφορτίζονται. Που παράγουν ανάγκες μελλοντικής λεηλασίας εργατικής ύλης. Που όλο το λούστρο της ψυχικής διαταραχής των υπηκόων το κάνουν μεταφυσική θαυματουργία στα ιστορικά συγγράμματα.
Κυρίες κυρίως, αθύρματα της καριέρας τους και των κατηχητικών της ακαδημαϊκής διαλεκτικής σκάβουν τους τύμβους έχοντας παραπόδα καταστολή κρατική και δημόσιους γράφους που συγκινούν μετωπικά το κοινό. Με επιθέσεις πατρικής αγάπης. Παστρικά και ψηφιακά. Με όση αντίστιξη απαιτεί η θεωρητική μπροσούρα περί σαγήνης και όση λαγνεία απογραφής ένδοξης παρελθούσης ύλης χρειάζεται η ματαιοδοξία των στεγνών. Γιατί οι στεγνοί κυβερνούν. Και οι στεγνοί γίνονται στυγνοί. Όσοι δεν έχουν υγρά ή τα κατακρατούν κυβερνούν διαχρονικά.
Δεν έχει σημασία τόσο η ταμπέλα του μαντριού. Το μαντρί με τα αρμεκτήριά του δίνει γαλατάκι στις αντιφάσεις. Και τους ενοίκους των μεγαλόπρεπων τάφων από καταβολής μισθού, τους έχει στο εικονοστάσι του. Να φυλάν αυτό που δεν μπορεί να φυλάξει ο φύλαξ. Να καταστέλλουν αυτό που γλιτώνει το ψέκασμα.
Όντα που έχουν υποθηκεύσει τις αξίες τους στα μεγάλα αρχίδια του πιο δυνατού. Του κάποιου κάποτε που γάμησε κι έδειρε. Ταπεινά παπαδίστικα δείχνοντας απόλυτο σεβασμό σους προσκυνημένους. Σ’ αυτούς που του προμηθεύουν καραμπογιά για να βάφει τα μαλλιά του και να φαίνεται νέος.
Ο στρατηλάτης χωνεύει κάθε εκφραστικό ένστιχτο των πολεμιστών του. Οι πολεμιστές του είναι αυτός. Κι αν ο ένοικος είναι στρατηλάτης είναι κοντά του θαμμένοι και οι στρατιώτες. Διότι αν δεν έχεις τους ηλίθιους με το μέρος σου χάνεις. Κι η μεγάλη χασούρα των καλών της ιστορίας ήταν η άρνηση ν’ ανοίξουν την αγκάλη τους στους ηλίθιους. Να ταΐσουν το μέσο όρο Ανίτα Πάνια. Ψηφιακό σανό και μπόλικη ακατέργαστη μαλακιούλα στο φου μπού.
Διότι ο σβίγγος λαός έχει γίνει φουμπούλης. Σχολιαστής κάθε συγκρουσιακής σχέσης που δε συμμετέχει. Αγέρωχοι γραφομανείς βαθέως γήρατος.
Εδώ θα βρεις ωραία κιλοτάκια Πεκίνου, μυτζήθρα κάποιας συλλογικότητας απ’ τα Γρεβενά, βιβλία μεταχειρισμένα κι αδιάβαστα, νάρκισσους ποιητές να σχολιάζουν τον εαυτό τους βάζοντας το γκομενάκι τους κόντρα στην απόρριψη απ’ το χωροχρόνο της ζωής, συγγραφείς που τους έφαγε η εκδοτική μαρμάγκα και τώρα αναπολούν τα παλιά. Ακόρεστη σαβουρογαμία νεολαίων που μαράγκιασαν απ’ την ακινησία και το λολ.
Σχολιάζοντας τους σχολιαστές που σχολιάζουν στο φουμπού. Οι μεγαλόσχημοι που υπήρξαν κάποτε γιατί έπιανε το γλείψιμο.
Μα τώρα έχουν κορδέλα δυστυχήματος γύρω απ’ τον τύμβο τους.
Πένθος με άποψη.
Επιθέσεις φιλίας.
Φίλια πυρά.
Αποκλεισμούς.
