Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον,είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο.Το έχω ήδη τοποθετήσει στη βιβλιοθήκη του BLOG.Δεν είναι σαφές αν το βιβλίο αναφέρεται σε μικρούς ή μεγάλους.Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι διδάσκει πολλά.Η επιμονή στο όνειρο,οδήγησε τον γλάρο Ιωνάθαν στην εσωτερική πληρότητα.Δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα,ότι ο λόγος για να μάθει να πετά,είναι απλά για να βρίσκει φαγητό,όπως τον προέτρεπαν οι υπόλοιποι γλάροι του σμήνους.Ο γλάρος Ιωνάθαν,πετούσε για τη χαρά του πετάγματος.Και το όνειρό του,δεν είχε όριο.Δεν το μετρούσε με τη ζυγαριά.Απλά το ένοιωθε.Και η ανώτερη δύναμη που τον καθοδηγούσε,ποτέ δεν τον άφησε να χάσει την επαφή με το βαθύτερό του είναι.Ακόμη κι όταν λόγω της επιμονής του,έγινε απόβλητος από το υπόλοιπο σμήνος,ακόμη κι όταν ο συλλογικός τρόπος σκέψης,τον έκανε να αισθάνεται προβληματικός,ούτε τότε δεν τα παράτησε.Τελειοποίησε το πέταγμά του και εκείνοι που τον χλέυαζαν..εκείνοι που τον έδιωξαν από το σμήνος,απλά επειδή είχε βάλει το όνειρό του,πάνω από την κοινωνική επιταγή,κάποια στιγμή τον ζήλεψαν για ότι είχε καταφέρει.Και ο Ιωνάθαν,επέστρεψε.Όχι με διάθεση εκδίκησης.Αλλά με τη βαθύτερη επιθυμία,να δείξει το δρόμο.Να κάνει και τους άλλους γλάρους να καταλάβουν-όσους το επιθυμούσαν-,ότι το θέμα δεν είναι να πετάς για το φαγητό.Το θέμα είναι να πετάς για τη χαρά του πετάγματος.Το θέμα είναι να κρατήσεις το όνειρό σου και να παλεύεις γι αυτό,αδιαφορώντας για τις κατευθύνσεις που σου δίνουν γλάροι,που έμαθαν να κάθονται στα βράχια,μαλλώνοντας μεταξύ τους για το φαγητό.Ο γλάρος Ιωνάθαν,ποτέ δεν έχασε την επαφή με το όνειρο.Ή αν το θέλετε,ποτέ δεν έχασε την επαφή με το συναίσθημά του.Ή και πάλι αν το θέλετε,ποτέ δεν έχασε την επαφή με το αληθινό του Είναι.
Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εν δυνάμει σαν το γλάρο Ιωνάθαν.Αρκεί να πιστέψουμε στο καλό που υπάρχει μέσα μας και να αναζητούμε την αλήθεια,με βάση αυτό.Στο δρόμο θα βρεθούν πολλοί γλάροι,κάτω εκεί στο έδαφος που θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για το αντίθετο.Πως δηλαδή,το όνειρο δεν έχει σημασία.Πως αρκεί να εξασφαλίζεις την τροφή και τα υπόλοιπα δε μετράνε.Και είναι πολλοί αυτοί οι γλάροι.Τεράστια η πίεση που ασκούν.Αλλά καμμιά πίεση δε μπορεί να συγκριθεί,με την βαθύτερη αίσθηση,πως έχω χάσει το δρόμο μου.Πως ακολουθώ τυφλά και κάνω απλά αυτό που μου λένε.Σε όλους μας,υπάρχει ένας γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον.

Το βιβλίο 

εδώ:.http://issuu.com/ChrisKakoulidis/docs/richard_bach_-_glaros_jonathan?mode=window