Σήμερα (13/11) συνέβησαν πρωτοφανή πράματα, ακόμη και για τα δεδομένα του ελλαδικού σουρεαλισμού. Πρυτάνεις έκλεισαν πρυτανείες και σχολές, τις οχύρωσαν με ματ, ενώ ταυτόχρονα μπάτσοι έσπαγαν στο ξύλο κόσμο σε παγκάκια και σκάλες μετρό, επειδή τολμούσαν να ξεφωνήσουν μέσω τηλεφώνου λέξεις όπως «σύντροφος» ή «αναρχικός». Μ’ αφορμή αυτά καλείται πανεκπαιδευτική πορεία Προπύλαια. Υγιή αντανακλαστικά ως εδώ.

Καθώς η πορεία περνούσε από την κλειστή κι οχυρωμένη από μπάτσους Νομική, δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής δίχως να σπάσει. Συνεχίζει ως το Πολυτεχνείο, με σκοπό να διεξαχθεί το συντονιστικό γενικών συνελεύσεων, όπως είχαν αποφασίσει οι σύλλογοι. Η σχολή όμως βρισκόταν σε καθεστώς «λοκ-άουτ», δηλαδή κλειδαμπαρωμένη. Μετά τη μισάωρη καθυστέρηση από παρακάλια κάποιων «συντρόφων» να μας ανοίξουν οι φύλακες κι οι καθηγητές τους, σπάμε την πόρτα. Τα ΜΑΤ σ’ αυτόν το χρόνο έχουν προλάβει να στηθούν δεξιά κι αριστερά. Επιτίθενται και χτυπάνε κόσμο. Προλαβαίνουν να μπουν οι μισοί. Όσοι βρίσκονται μέσα αρχίζουν να οχυρώνουν το μέρος. Εδώ θα μπορούσε να ‘ναι η αρχή μίας τριήμερης κατάληψης, ως την 17η Νοέμβρη, που θα κλιμάκωνε τον αγώνα και θα επέφερε σημαντικές νίκες. Ή τουλάχιστον θα μπορούσε να δώσει το στίγμα μιας μη-φοβικής μάζας που ετεροκαθορίζεται απ’ τις προθέσεις των μπάτσων. Δίνεται δηλαδή μια ακόμη, πολύτιμη ευκαιρία στο φοιτητικό κίνημα ν’ αντισταθεί ουσιαστικά στη νοοτροπία κανιβαλισμού και σκλαβιάς που οι κυρίαρχοι εμποτίζουν την κοινωνία. Κι όμως, δεν προλαβαίνουν να περάσουν λίγα λεπτά απ’ τη στιγμή που μπήκαμε πολυτεχνείο κι ήδη κάποιοι (αλήτες, λέρες) φοιτητοπατέρες, αποφασίζουν αυτόκλητα πως είναι καλύτερο να βγούμε και να φύγουμε! Μέσα σ’ ένα κλίμα πανικού που οι ίδιοι δημιούργησαν, ξεκινάνε οι ίδιοι να φεύγουν, καλώντας τον κόσμο μαζί τους με ντουντούκες και διαδίδοντας ανυπόστατες πληροφορίες. Υπάρχουν ενστάσεις και μεγάλη μερίδα κόσμου τους καλεί σε συζήτηση, για το αν θα μείνουμε ή θα βγούμε. Δε δέχονται να συζητήσουν. Η διάσπαση αυτή προκαλεί αναταράξεις. Πέφτει τρομοκρατία και ψευδής ενημέρωση για το τι γίνεται έξω. Στους έξω γίνεται ψευδής ενημέρωση για το τι παίζει μέσα˙ ότι και καλά παίζουν συγκρούσεις μέσα στο Πολυτεχνείο και να φύγουν, ενώ είχε ανοιχτεί η πόρτα από Τοσίτσα στην οποία η πρόσβαση ήταν δυνατή και περιφρουρούνταν από μας. Τελικά ο μέσα κόσμος συμπαρασύρεται έξω από το Πολυτεχνείο. Σε λίγο βρίσκεται στο σταθμό Βικτώριας. Η πορεία τέλειωσε. Αρκετά επαναστατήσαμε και σήμερα. Καιρός να πάμε σπίτι για καφέ.

Στην πορεία έβλεπες κυρίως πρόσωπα από κινήσεις και παρατάξεις. Τ’ ότι κάποιοι φοιτητές ξυλοκοπήθηκαν από μια άγρια καταστολή που πλέον έχει το ακαταλόγιστο για ό,τι κάνει, δεν ενδιαφέρει όλο τον υπόλοιπο φοιτητικό μαζόκοσμο. Αυτός αλήθεια έχει φτάσει να ενδιαφέρεται μόνο για το αν έγινε κατάληψη στη σχολή του κι έχασε το μάθημα; Τα μυαλά του έχουν πολτοποιηθεί στο μπλέντερ της βλακείας που του προσφέρει απλόχερα το κεφάλαιο; Έχει συμβιβαστεί με τ’ ότι θα ζήσει σα δουλικό σκυλί; Έστω κι έτσι, η πορεία ήταν μαζική.

Ένα πρόβλημα ήταν ότι η πορεία θύμιζε περισσότερο επιτάφιο, παρά πορεία. Τη συνθηματολογία την έχουμε μάθει όλοι απ’ έξω τόσα χρόνια. Απ’ τον Τεμπονέρα στο η χούντα δεν τελείωσε το ’73 (και επίκαιρο) και ξανά απ’ την αρχή. Συνθήματα που πλέον δεν είναι φορείς οποιουδήποτε ριζοσπαστικού νοήματος. Συνθήματα που λειτουργούν για να βαυκαλίζουν μια μάζα που δεν είναι κίνημα και που δεν έχει προταγματικά σημεία αναφοράς που να συνδέουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η φαντασία μας είναι νεκρή. Ο παλμός μας νωχελικός. Η νοοτροπία στείρα κι η δράση δανεισμένη από φετίχ του παρελθόντος. Οι όποιες νέες ιδέες εκτελούνται στο βωμό της συντήρησης του πτώματος της μεταπολίτευσης. Και βρωμάμε όλοι πτωμαΐνη.

Κι όμως ήταν συγκεκριμένοι «σύντροφοι» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που όταν ήμασταν μέσα στο πολυτεχνείο της γενιάς μας, μας ζητούσαν να βγούμε έξω, μας παραπληροφορούσαν και μας τάιζαν τρόμο. Ήταν αυτοί που έκαναν τη δουλειά των ματ και καπέλωσαν 300 περίπου άτομα που τους ζητούσαν να συνδιαμορφώσουν εκείνη τη στιγμή τη στάση που θα κρατούσαμε. Βέβαια, η συνδιαμόρφωση είναι ωραία σαν ιδέα, μόνο μέχρι κάποιος να διαφωνήσει με την κυρίαρχη γραμμή. Αυτό φαίνεται να ‘χουν στο κεφάλι τους πολλοί «σύντροφοι», που θεωρούν εαυτούς ως το περιούσιο κομμάτι του «κινήματος». Ενός «κινήματος» που υπάρχει μόνο στη φαντασία μας κι όταν πάει κάπως μέσα από βιώματα να δημιουργηθεί το ταΐζουνε σκατά, για να ‘ναι σίγουροι ότι παραμένει ένα πτώμα που ελέγχουν. Βλέπεις, το ζητούμενο τελικά είναι ο έλεγχος κι όχι η ριζοσπαστική θεωρία και δράση˙ μια φτηνή παραλλαγή του πατριαρχικού «ποιος την εχει μεγαλύτερη» στο και καλά ριζοσπαστίκ «ποιος οδηγεί το κίνημα». Κι αν πεις και τίποτα η απάντηση που παίρνεις είναι «ο εχθρός είναι εκεί έξω, όχι εμείς». Κι αυτό ισχύει εν μέρει. Όμως η πράξη είναι που καθορίζει την πραγματικότητα. Κι όταν αυτή ορίζεται από προβληματικές νοοτροπίες αβανγκαρντισμού, παίρνει κι άλλους στο λαιμό της λειτουργώντας ως κρέας στις μηχανές του εχθρού. Όταν δε μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση που σε ξεπερνά, το έντιμο είναι να το αναγνωρίσεις και να συνδιαλλαγείς με τους ανθρώπους που βρίσκεσαι εντός της.