οι αβέβαιες βεβαιότητες της πολιτικής
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα “ Ήταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια· ήταν ο αιώνας της σοφίας, ήταν ο αιώνας της τρέλας· ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της απιστίας· ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους· ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας· είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας· πηγαίναμε όλοι γραμμή στον παράδεισο, όλοι πηγαίναμε γραμμή προς την άλλη κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, η εποχή έμοιαζε τόσο πολύ με τι δική μας, ώστε μερικοί από τους πιο θορυβώδεις μελετητές της επέμεναν πως σύγκριση ανάμεσα στις δυο εποχές τόσο για το καλό όσο και για το κακό μπορούσε να γίνει μόνο χρησιμοποιώντας τον υπερθετικό βαθμό των επιθέτων. “
Με αυτήν την περιγραφή της προεπαναστατικής κατάστασης στη Γαλλία αρχίζει η Ιστορία των δύο πόλεων του Τσαρλς Ντίκενς – οΖοφερός Οίκος του , με αντικείμενο τη δικαιοσύνη, είναι μυθιστόρημα που μας χαρίζει μεγάλες δόσεις σοφίας. Δεν μοιάζει και η εποχή μας, φίλες και φίλοι, με αυτήν την εποχή, όπως μας την παρουσιάζει ο Ντίκενς; Όξυνση των αντιφάσεων και των αντιθέσεων, όξυνση του κοινωνικού πολέμου – ας προετοιμαστούμε για το καλύτερο και για το χειρότερο – ή και για τα δυο μαζί. Ας απομακρύνουμε όμως το βλέμμα μας από αυτό το πανοραμικό πλάνο κι ας εστιάσουμε στην πολιτική κατάσταση. Γιατί να μας ενδιαφέρει;
Μας ενδιαφέρει γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την πολιτική – ο κοινωνικός πόλεμος είναι πανταχού παρών. Η πολιτική είναι ένας από τους δύο τρόπους αλλαγής της ζωής μας – ο άλλος είναι το ομαδικό πέρασμα στην πράξη, η διεύρυνση του κομμουνισμού της καθημερινής ζωής, του παρόντος. Η πολιτική είναι ο μόνος τρόπος να επιλύσουμε ένα ή περισσότερα κοινωνικά προβλήματα όλοι και όλες μαζί και να αλλάξουμε τη ζωή μας. Και το πρόβλημα που μας ταλανίζει είναι η ανεργία. Αυτό είναι το πρόβλημα του αιώνα μας, με αυτό πρέπει να αρχίσουμε, αυτό πρέπει να επιλύσουμε.
Εάν, φίλες και φίλοι, Arbeit macht frei, εάν η δουλειά μάς κάνει ελεύθερους, μας επιτρέπεται να διατυπώσουμε την πρόταση ότι η πολλή δουλειά μας κάνει πολύ ελεύθερους, παραβλέποντας την υπόδειξη του Έζρα Πάουντ να αποφεύγουμε τα επίθετα και τα επιρρήματα – θα απευθυνόταν μάλλον προς τους ποιητές. Με άλλα λόγια: όσο πιο πολλή δουλειά, τόσο περισσότερη ελευθερία. Θα τολμήσω να συμπυκνώσω τον Μαρξ, όπως εγώ τον έχω κατανοήσει, σε μια πρόταση: όσο πιο λίγη δουλειά, τόσο περισσότερη ελευθερία. Τον αδικώ όμως τον καλό μας τον φίλο, τον Κάρολο. Δύο σκέψεις του συγκρατώ και τον συνοψίζω. Η πρώτη: θα έρθει μια μέρα που ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος, με τη μορφή εμπορεύματος βεβαίως, θα είναι τεράστιος, θα παράγεται ολοένα και πιο γρήγορα, από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς. Εντόπισε την τάση του παρόντος, του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, και την προέβαλε στο μέλλον – εδώ είμαστε, αυτές είναι οι δυνατότητες της εποχής μας. Η δεύτερη: ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο μέσα στην εμμενή συλλογικότητα, την οποία αποκαλούμε εμμενή κομμουνισμό – μόνο ο κομμουνισμός μας κάνει ανθρώπους, ήτοι μόνο η ενεργητική, καθημερινή αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον εξασφαλίζει την ανάπτυξη των ικανοτήτων του εγκεφάλου και της ψυχής. Η πρώτη του πρόγνωση μάς παρωθεί να διατυπώσουμε το συμπέρασμα ότι το ζενίθ της επιτυχίας του καπιταλισμού θα είναι το σημείο εκκίνησης της αποτυχίας του – η επιτυχία φέρνει αναπότρεπτα την αποτυχία, αυτό είναι το Κεφάλαιο του Μαρξ με μια πρόταση. Διότι εάν ο τεράστιος και συλλογικά παραγόμενος πλούτος θα παράγεται από όσο γίνεται λιγότερους, λόγω του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, του κοινωνικού πολέμου και της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην (καπιταλιστική) παραγωγή, τότε η πλειονότητα των παγκόσμιου πληθυσμού θα είναι άνεργη. Κατά συνέπεια, περιττή και άχρηστη.
Αναπόφευκτα, έρχονται στο προσκήνιο οι τρεις λύσεις της ανεργίας: η ανάπτυξη θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας· εξόντωση των ανέργων· μείωση του χρόνου εργασίας. Η πρώτη λύση, σύμφωνα με όσα έχουμε εκθέσει, είναι εκτός τόπου και χρόνου – οπότε πρόκειται περί απάτης· η δεύτερη δεν είναι λύση, είναι εξαφάνιση του προβλήματος· η τρίτη είναι λύση για την οποία ο Κύριος καπιταλιστής δεν θέλει ούτε καν να ακούει, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην μειωθεί ο χρόνος εργασίας – είναι η κοινωνική επανάσταση.
Προσεγγίζω την πολιτική υπό το πρίσμα της ανεργίας, των δυνατοτήτων της εποχής μας δηλαδή, μιας και αυτό θα είναι το κομβικό επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου κατά τον 21ο αιώνα. Ο Κύριος καπιταλιστής γνωρίζει ότι η ανεργία δεν επιλύεται μέσω της ανάπτυξης, η άμεση, φυσική εξόντωση δεν είναι ακόμα του παρόντος, η μείωση του χρόνου εργασίας είναι απαράδεκτη. Στρατηγική του είναι το παρακάτω δίλημμα: ή ελεύθερος να πεθάνεις από πείνα ή ξεροκόματο. Για την τέχνη του τρώγειν το ξεροκόματο θα γράψω ένα άλλο πρωινό. Σήμερα, θα σημειώσω ότι οι Υποτελείς επιλέγουν το ξεροκόματο.
Κάνω αιφνίδια μεταβολή και θέτω το παρακάτω ερώτημα: πότε θα γίνουν εκλογές; Δεν είναι καθόλου άσχετο με όσα έγραψα προηγουμένως. Ας θυμηθούμε και τι έχω υποστηρίξει στο παρελθόν. Ο Κύριος καπιταλιστής και τα τσιράκια του (σύμβουλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι) θέλουν να γίνουν εκλογές τον Ιούνιο του 2016, ώστε απρόσκοπτα να ολοκληρώσουν το σχέδιο τόσο της εξαφάνισης πολλών αυταπασχολούμενων και πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων ώστε να αυξηθούν τα κέρδη των μεγάλων αντίστοιχων επιχειρήσεων όσο και της μείωσης του μεροκάματου και του μισθού – και της αύξησης του χρόνου εργασίας. Άμεσο αποτέλεσμα η αύξηση του αριθμού των ανέργων. Για να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, η συνταγή είναι πολύ σωστή, απαιτούνται πολλά χρόνια – μέχρι σήμερα, εδώ και πέντε χρόνια υπήρξαν πολλές επιτυχίες. Θα ήταν προτιμότερο μέσα σε αυτά τα χρόνια να μην γίνονταν εκλογές αλλά κάτι τέτοιο προς το παρόν απεμπολείται. Η ολοκλήρωση του σχεδίου δεν πρέπει να αντιμετωπίσει εμπόδια, κι αν εμφανιστούν πρέπει να εξαφανιστούν. Μέσα σε δέκα χρόνια, μέχρι το 2024, εν πολλοίς το σχέδιο θα έχει ολοκληρωθεί, με αποτέλεσμα η ανεργία να αγγίξει το 40%, το λιγότερο.
Δεν είναι όμως βέβαιο ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2016, η πολιτική έκληξη είναι πανταχού παρούσα, επειδή ο κοινωνικός πόλεμος είναι πανταχού παρών – και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Ο Κύριος καπιταλιστής αντιμετωπίζει δύο δυσχέρειες: την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις φιλοδοξίες του Γ. Παπανδρέου.
Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα ότι θα προκληθούν εκλογές λόγω της δυσκολίας εκλογής του Προέδρου: δεν είναι καθόλου δύσκολος ο σχηματισμός του αριθμού 180. Δωροδοκία και υποσχέσεις σε πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές (δεν είναι μαλάκες που ανεξαρτητοποιήθηκαν εγκαίρως . . .), απειλές και δωροδοκία και συμφωνία με τους φυλακισμένους, και μη, βουλευτές της Χρυσής Αυγής, δωροδοκία και υποσχέσεις σε βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μέχρι 185 μαζεύονται!
Η άλλη δυσχέρεια είναι ο Γ. Παπανδρέου, που φιλοδοξεί τα μάλα να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή και δεν μπορεί να επιστρέψει παρά μόνο ως επαναστάτης, σωτήρας και προστάτης. Με τους βουλευτές που επηρεάζει και ελέγχει είναι σε θέση να προκαλέσει εκλογές. Πρέπει όμως, ως τσιράκι που είναι, να πάρει την άδεια των μεγάλων καπιταλιστών, οι οποίο όμως δεν του τη δίνουν, προς το παρόν. Οπότε, θα συμπορευθεί και εκλογές δεν θα γίνουν, εάν συγκεντρωθεί ο αριθμός 180. Το πρώτο εξάμηνο του 2016 η κυβέρνηση χαρίζει απλόχερα ξεροκόματα σε πολλούς και δεν θα εκπλαγώ εάν έχουμε και πάλι κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα ξαναγίνουν εκλογές αλλά δεν μπορεί να γίνονται συνεχώς. Δεν θα εκπλαγώ λοιπόν εάν δω μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας- ΣΥΡΙΖΑ , ή, επί το κομψότερον, μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, που θα υποστηρίζεται από τα προαναφερθέντα κόμματα.
Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από πολλούς πιθανή ή και βέβαιη. Δεν θα διαφωνήσω· οι αβεβαιότητες όμως της πολιτικής με παρωθούν να σκεφτώ ότι ενδέχεται να μην δούμε σχηματισμό κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με όσα έχω εκθέσει. Κι αν τη δούμε, δεν θα είναι παρά μια κυβέρνηση παροχής ξεροκόματου, με απώτερο σκοπό να σταθεροποίησει, να εδραιώσει τις επιτυχίες της καπιταλιστικής επίθεσης. Ούτε την ανεργία θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ούτε την κοινωνική καταβαράθρωση των πληττομένων κοινωνικών στρωμάτων. Η επιλογή του δρόμου της ανάπτυξης επιδεινώνει και τα δυο αυτά κοινωνικά προβλήματα. Μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η αρχή του τέλους του: διάσπαση, διάλυση, αποσύνθεση. Ας επαναλάβω και την μύχια επιθυμία των ηγετικών στελεχών του: είναι καλύτερα να μην μπορέσει να κυβερνήσει ποτέ – ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρατείνει την ύπαρξή του, παρατείνοντας έτσι τα πορνόμιά τους και την εξασφάλιση της κοινωνικής ανόδου μικροαστών και μεσοαστών μέσω του επαγγέλματος της πολιτικής.
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω και να γράψω· θα προαναγγείλω τον τίτλο του αυριανού σημειώματος (άμα ζήσουμε εμείς, αυτοί θα πεθάνουν: για την κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης) και θ΄ανάψω τη σόμπα, θα ετοιμάσω τραχανά για τα παιδιά , για να πάνε χορτάτα στη φυλακή τους, στον τόπο απαγωγής τους, στον τόπο της λειτουργικής καταστροφής τους.
http://www.badarts.gr/2014/11/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/#more-13229