![]()
- http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2012/06/euro-bomb.jpg
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Προσεγγίζουμε και αποκρυπτογραφούμε την κοινωνική πραγματικότητα από τη σκοπιά της θεωρίας της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Μιας και η Κυριαρχία προηγείται του καπιταλισμού, μιας και ο καπιταλισμός είναι μορφή της Κυριαρχίας, δηλαδή έννοια υποκείμενη σε αυτήν της Κυριαρχίας, η προτεραιότητα της κυριαρχικής προσέγγισης και αποκρυπτογράφησης καθίσταται σαφής, νομίζω. Όλοι οι καπιταλιστές είναι Κύριοι, όλοι οι Κύριοι όμως δεν ήταν, και δεν είναι ασφαλώς, καπιταλιστές. Να βλέπουμε μόνο το ένα από τα δύο, δεν το επιτρέπουμε, ως άκρως ανθυγιεινό, στον εαυτό μας.
Εδώ στην Κακιά Σχολή προκρίνουμε να βλέπουμε και να διαβάζουμε και να μυρίζουμε και να γευόμαστε και να ακούμε και να αγγίζουμε πρώτα την Κυριαρχία και μετά τον καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι βλέπουμε και πιο μακριά και πιο σφαιρικά. Το βλέμμα μας δεν είναι μόνο ακτινωτό, δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα μόνο από ένα ακίνητο σημείο θεώρησης με τη σκέψη να διευρύνεται σε επάλληλους κύκλους· ο τρόπος αυτός θεώρησης εξασφαλίζει μέθοδο και οργάνωση, σκοπούς μέσα, απαραίτητα στη σκέψη και στη θεωρία· το μειονέκτημα αυτής της θεώρησης: όσο πιο μακριά βλέπεις, τόσο πιο θολά βλέπεις. Για να δεις κοντά, πρέπει να περπατήσεις, να διασχύσεις τους επάλληλους κύκλους· είναι το βλέμμα μας λοιπόν και σουλατσαδόρικο, περιπατητικό, πορευτικό, χαοτικό, αποδιοργανωτικό, σπουδαιοογελοίο, κι αν μερικές φορές ασχολούμαστε περισσότερο με το πριονίδι και τα γρέζια, τα ρινίσματα της σκέψης κι όχι με το πριόνισμα και τα αντικείμενα της εργασίας μας, ζητούμε την κατανόησή σας, από τη στιγμή μάλιστα που εσείς έχετε εξασφαλίσει τη δική μας, όταν σας βιαβεβαιώσουμε ότι θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε και με τα χρήσιμα απορρίματα της σκέψης· αμετανόητα και χάνοντας ενίοτε την ψυχραιμία μας, κάθε φορά που χρειάζεται.
Ένα από τα βασικά σημεία της θεωρίας της Κυριαρχίας είναι το εξής: όταν μια κοινωνία εξασφαλίζει πλούτο και αφθονία, κατά συνέπεια ο παράγοντας της εργασίας και του μόχθου χάνει την κεντρική του θέση, η κοινωνία πρέπει να επιστρέψει σε μια κατάσταση σπάνης και ένδειας. Αυτός είναι ένας νόμος της Κυριαρχίας που για πρώτη φορά τον διατύπωσαν εμπράκτως οι Κύριοι της αρχαίας Αιγύπτου: δεν θα χαίρεστε τη ζωή γιατί δεν έχετε τι να κάνετε· θα τραβάτε μέσα στο λιοπύρι, από το πρωί μέρχι το βράδυ, τεράστιους ογκόλιθους για να κτίσετε έναν μνημειώδη τάφο, ο οποίος θα συμβολίζει και θα διατρανώνει την ισχύη του Κυρίου. Με άλλα λόγια, αφού δεν έχετε τι να κάνετε, θα δουλεύετε για να υμνείτε την ισχύη του Κυρίου. Κι εάν μέσα στη φυλακή οι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα δεν έχουν τι να κάνουν, θα κουβαλούν έναν σωρό πέτρες από το ένα σημείο στο άλλο και μόλις τελειώσει ο σωρός, ξανά μανά τα ίδια. Τώρα, στις μέρες μας, ο σωρός των ογκόλιθων στην κοιλάδα του Νείλου και των πετρών στην κοιλάδα των δακρύων, των φυλακών, έχει υποκατασταθεί από την πρέζα. Εάν εσείς βλέπετε κάποιον παραλογισμό, εάν βλέπετε κάποια λάθος συνταγή, ως είθισται να λέγεται, εγώ βλέπω μια πάρα πολύ σωστή συνταγή. Εάν δεν έχετε τίποτα να κάνετε, οφείλετε να είστε απασχολημένοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να μοχθείτε και να ταλαιπωρείστε τόσο πολύ ώστε να μην μπορείτε να σκέφτεστε, να μην μπορείτε να συνεργαστείτε, ώστε το μόνο που να κάνετε είναι να κοιμάστε σαν τα εκτρεφόμενα και υποζύγια ζώα: πόνος, ιδρώτας, αίμα και δάκρυα.
Το πρώτο μέλημα του Κυρίου είναι να εξασφαλίσει την αποτροπή της κατάργησης της κυριαρχικής σχέσης και ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι νακαταστρέφει λειτουργικά τους Υποτελείς: με τη διαρκή κοπιώδη δουλείά. Κι εάν νομίζετε ότι οι άνεργοι δεν κουράζονται πιο πολύ από τους εργαζόμενους, τι να σας πω, δεν ξέρω. Κι εάν ο Κύριος δεν χρειάζεται κάποιους από αυτούς, θα τους καθαρίσει. Όταν ένας δούλος, κατά τον ελληνορωμαϊκό δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, δεν μπορούσε να εργαστεί, λόγω ασθένειας ή ατυχήματος ή αθεράπευτης ανυπακοής, δεν τον τάϊζαν και τον φρόντιζαν, τον καθάριζαν και τον πετούσαν στα σκουπίδια.
Η πλούσια κυριαρχική κοινωνία πρέπει να γίνει ενδεής, ειδάλλως η Κυριαρχία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της αποδιοργάνωσης, της αποσύνθεσης, της παρακμής του δομικού της υλικού, της κυριαρχικής σχέσης. Εάν έρθουμε τώρα στην καπιταλιστική Κυριαρχία, θα αντικρύσουμε το εξής παράδοξο: όσο πιο μεγάλη είναι η κρίση, τόσο πιο πολύς κοινωνικός πλούτος υπάρχει στην κοινωνία. Εάν οδεύουμε πρόσω ολοταχώς προς μια πολύ μεγάλη οικονομική κρίση, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του μεσοπολέμου, είναι διότι σήμερα ο κοινωνικός πλούτος είναι πολύ περισσότερος! Καθαρισμένα κουκιά, όπως λένε και στην Κύπρο, δηλαδή ξεκάθαρα λόγια. Ας το διατυπώσω διαφορετικά κι ας πιω ένα καφεδάκι: αφού ο συλλογικά παραγόμενος πλούτος είναι τεράστιος, τόσο τεράστιος όσο ποτέ άλλοτε, τότε οδεύουμε προς τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που υπήρξε ποτέ.
Της οποίας απλώς διαβάζουμε τα πρώτα συμπτώματα, τις πρώτες ενδείξεις,δεν έχει αρχίσει ακόμα! Η διαπίστωση αυτή δεν είναι γρέζι, πριονίδι της σκέψης. Το πως όμως θα επιχειρήσει ο καπιταλιστής Κύριος να την αντιμετωπίσει είναι σαφές: εάν η οικονομική κρίση οφείλεται στη μείωση της κερδοφορίας, στη μείωση της αρπακτικής παραγωγικότητας, που με τη σειρά της οφείλεται στην εδώ και δεκαετίες, από το 1973, φθίνουσα ζωτικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αποδοτικά και αποτελεσματικά είναι η ανηλεής, αδίστακτη, ληστρική αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος εμφανίζεται ως σωρός εμπορευμάτων, κατά συνέπεια και ως σωρός χρήματος. Ο καπιταλιστής έχει μπέσα, θέτει κανόνες μόνο εάν η αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος είναι αποτελεσματική και αποδοτική· εάν δεν είναι, επιστρέφει στις ρίζες του: στην ληστρική αρπαγή, στην παραβίαση και κατάλυση των κανόνων που έχει ο ίδιος θεσπίσει. Σε εποχές κρίσης ο καπιταλιστής δεν έχει μπέσα, είναι τσαμπουκάς, νταβατζής - το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξοβελίσει την απώλεια, τη χασούρα, την ήττα. Μια λεπτομέρεια: η χασούρα των γερμανικών τραπεζών είναι 800 δις! Οι γερμανικές τράπεζες είναι χρεοκοπημένες αλλά επιχειρούν και να το συγκαλύψουν και να το αποφύγουν, με τη χρεοκοπία άλλων τραπεζών.
Εάν λοιπόν στρατηγική της Κυριαρχίας είναι η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου για να επιβληθεί η ένδεια και η σπάνη και η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών ώστε να είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και να επιχειρήσουν να καταλύσουν την κυριαρχική σχέση, και εάν η στρατηγική του καπιταλισμού είναι η επανόρθωση της κερδοφορίας μέσω της ληστρικής, απροσχημάτιστης αρπαγής του κοινωνικού πλούτου/χρήματος, η στρατηγική της καπιταλιστικής Κυριαρχίας είναι ο συνδυασμός των παραπάνω επιμέρους στρατηγικών. Κατά συνέπεια, ο μόνος τρόπος αποτροπής της κατάλυσης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, ο μόνος τρόπος ενίσχυσης, αναπαραγωγής και διαιώνισής της είναι η ένταση της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών και η εξόντωση, τώρα πια, των πλεοναζόντων, περιττών πληθυσμών των Υποτελών Παραγωγών.
Όλα αυτά επιτυγχάνονται με δύο τρόπους: είτε χρησιμοποιώντας το χρήμα είτε τη βία. Το μειονέκτημα της λύσης του εμπορεύματος/χρήματος είναι ότι είναι χρονοβόρο, βραδύ. Είναι μειονέκτημα διότι δίνεται χρόνος στον αντίπαλο, τους Υποτελείς Παραγωγούς να συνέλθουν από το σάστισμα, να ανασυγκροτηθούν, να σκεφτούν και να πράξουν. Κάτι τέτοιο ο Κύριος καπιταλιστής το θεωρεί άκρως απαράδεκτο ως άκρως επικίνδυνο. Καθίσταται λοιπόν σαφηνές ότι έτσι κι αρχίσει η επίθεση, πρέπει να κλιμακώνεται με ολοένα και λιγότερο δισταγμό, με ολοένα και περισσότερη αποφασιστικότητα: μόλις φάει τη πρώτη καρπαζιά πρέπει να ακολουθήσει και μια δεύτερη και κατόπιν μια τρίτη. Ο Κύριος είναι τσαμπουκάς κι αν μελετήσουμε περπατώντας στην κοινωνία το τσαμπουκαλίκι θα διαπιστώσουμε τις ολοφάνερες ομοιότητες του Κυρίου με τον τσαμπουκά. Θυμάστε το ένα και μοναδικό χλιαρό χτύπημα της Κανέλη με την εφημερίδα και τα απανωτά ανηλεή και αποφασιστικά μπουνίδια του Κασιδιάρη; Ο τσαμπουκάς Κασιδιάρης είναι Κύριος. Η Κανέλη είναι το προλεταριάτο.
Όταν η κρίση οξυνθεί, όταν η αρπαγή, η καταστροφή και εξόντωση πρέπει να μεγεθυνθούν και να κλιμακωθούν, τότε η λύση του χρήματος παραμερίζεται και προκρίνεται η λύση του πολέμου. Η επίθεση όμως, είτε μέσω του χρήματος είτε μέσω της βίας, του πολέμου δηλαδή, μπορεί να είναι blitz, αστραπιαία, δεν μπορεί όμως είναι γενικευμένη αλλά κλιμακώμενη. Επιλέγονται τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου – δύο από αυτά είναι η ελληνική και η κυπριακή κοινωνία.
Θα δούμε γιατί αυτές οι κοινωνίες είναι αδύναμες, θα δούμε όμως και γιατί το αδύναμο σημείο μετεξελίσσεται σε ισχυρό. Ο Κύριος τη γνωρίζει πολύ καλά αυτή τη διαδικασία. Ας δούμε όμως το πρώτο.
Η αδυναμία της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι ο συνδυασμός των σχέσεων μεταξύ του ισχυρού Κυρίου και του Υποτελούς Κυρίου και μεταξύ του Υποτελούς Κυρίου και των Υποτελών Παραγωγών. Το κοινό στοιχείο της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι η ικανότητα του εγχώριου Κυρίου να επιβάλλει τη μίμησή Του, να επιβάλλει την δημοκρατική αυταπάτη ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε, και μάλιστα εύκολα και γρήγορα , πλούσιοι και ισχυροί και διάσημοι. Αυτό είναι το κουτόχορτο που τάιζε ο ανθρωποβοσκός Κύριος με τους υπηρέτες του πολιτικούς και δημοσιογράφους στους εκτρεφόμενους Υποτελείς Του. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το επιτύχει εάν δεν είχε εφαρμόσει με επιτυχία τη μία και μοναδική γενικότερη μέθοδο της Κυριαρχίας να αποσπά την υπακοή και αφοσίωση τουνΥποτελούς μέσω της λειτουργικής καταστροφής του: απόσταση, ατομικισμός, εγκλεισμός, αποβλάκωση, παθητικότητα, δήλωση υποταγής (με τις εκλογές, λόγου χάριν, και όχι μόνο). Με τη δημοκρατική μεγαλομανιακή διάχυση της μίμησης του Κυρίου, οι εκτρεφόμενοι Υποτελείς συνδέουν την τύχη τους, το μέλλον τους με αυτό του υποτελούς Κυρίου και όλοι μαζί με το μέλλον του ισχυρού Κυρίου (Εβρό, Ευρωπαϊκή Ένωση). Αφού προηγουμένως ο εγχώριος μεγαλονιακός υποτελής Κύριος (κάθε υποτελής Κύριος δεν μπορεί να μην είναι μεγαλονιακός), δημιούργημα του ισχυρού Κυρίου, δίκην μαριονέτας, έχει δηλώσει την αμέριστη αφοσίωσή του προς τον ισχυρό Κύριο, έχει δηλώσει την απροκάλυπτη υποταγή Του προς Αυτόν και έχει δεσμευτεί ότι θα ταχτεί με το μέρος του, όποιες αποφάσεις κι αν πάρει.
Το μέλλον όμως αυτό δεν ήταν παρά απατηλές υποσχέσεις, δεν ήταν παρά ένας τρόπος για να επιδεινώσει την αδυναμία των Υποτελών και να επανέλθει δριμύτερος γράφοντας στα μεγαλοπρεπή αρχίδιά του και τις υποσχέσεις και την αλληλεγγύη και τους κανόνες του καπιταλισμού και της πίστης. Η αρπαγή του χρήματος, του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή του πλούτου και των Υποτελών, η έμμεση εξόντωσή τους άρχισε και θα συνεχιστεί· κι όταν το μέσον του χρήματος θα γίνει προβληματικό, τα σχέδια του πολέμου θα ανοιχτούν πάνω στο τραπέζι.
Και επειδή η επίθεση δεν περιορίστηκε και δεν θα περιοριστεί μόνο εναντίον της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας, τα αντίπαλα στρατόπεδα αρχίζουν να δημιουργούνται: από τη μια μεριά οι Βόρειοι, οι καπιταλιστές και οι συν αυτοίς (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, και άλλες. . .), με με ένα μεγάλο μέρος των Υποτελών τους να συντάσσονται μαζί τους, με συμμάχους τους Κυρίους των χωρών του Νότου, και απο την άλλη, δυνάμει, προς το παρόν, οι Υποτελείς Παραγωγοί των κοινωνιών που υφίστανται εδώ και τρία χρόνια την ανηλεή και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου. Το ότι οι Υποτελείς Παραγωγοί της κάθε μια πληττόμενης κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Κύριο εάν δεν είναι σαφές θα γίνει πολύ γρήγορα. Και όταν θα γίνει σαφές, θα εκκινήσει μια διαδικασία σύμπηξης συμφωνίας μεταξύ τους.
Εξ ανάγκης, η εκκίνηση αυτής της διαδικασίας θα εκτυλιχθεί στις κοινωνίες που έχουν υποστεί και θα συνεχίσουν να υφίστανται τα πιο ανηλεή μπουνίδια. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί και πολλές που θα διαφωνούν ότι σε λίγους μήνες, όχι σε λίγα χρόνια, ανεργία θα ξεπερνάει το 30%, μπορεί και το 40%, ανεργία που δεν θα μπορεί να επιλυθεί ούτε το Θεό μπάμπα να έχουμε. Και οι κοινωνίες αυτές είναι η ελληνική και η κυπριακή.
Τά ισχυρά πλήγματα που δέχονται είναι αυτά που θα συμβάλλουν στην αποτίναξη των αυταπατών, στην μεταστροφή της συνείδησης. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό σημείο. Συνδυαζόμενο με ένα άλλο, με την έκταση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των Υποτελών που επιβιώνει και δεν έχει διαβρωθεί από το δημοκρατικό, μεγαλονιακό θειϊκό οξύ της μίμησης του Κυρίου, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε όχι ότι θα νικήσουμε αλλά ότι μπορούμε να νικήσουμε.
Το πρώτο πλήγμα κατά του εβρού και της νομισματικής ένωσης θα δοθεί από τους Υποτελείς Παραγωγούς της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας. Κι αν η συνεργασία των Υποτελών του Νότου ευοδωθεί, τότε το εβρό θα εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι ρηγματώσεις της καπιταλιστικής Κυριαρχίας και του δυτικού πολιτισμού θα διευρυνθούν. Ο μόνος τρόπος να κλείσουν είναι να καταστραφούν:
ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση ή η επανάσταση τον πόλεμο!
http://www.badarts.gr/2013/03/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1/#more-10059