Στρατός και Ακροδεξιά: Εντός, εκτός και παραλλήλως
ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ-3
 |
| ΧΑΡΑΚΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΙΝΟΥ ΑΡΓΥΡΑΚΗ, ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ «Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΠΛΕΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΛΑΝΟΛΕΥΚΟΝ» |
Εκείνο ωστόσο που προσφέρει κυρίως η έρευνα είναι ένα πλαίσιο για να αξιολογηθεί η επικινδυνότητα του «παθολογικού»: να εκτιμηθεί τι τάξης κίνδυνο για τη δημοκρατία εκπροσωπεί η δράση των ακροδεξιών και τι αντιστάσεις βρίσκει. Το μείζον ήταν να δούμε τι επιτρέπει την ακροδεξιά παρείσφρηση σε ένα τόσο ιεραρχημένο σώμα όπως ο στρατός. Με άλλα λόγια, η έρευνα εμπλέκει, αναπόφευκτα, και το «κανονικό»: πώς και σε ποιο βαθμό, ένας μηχανισμός-προπύργιο της Ακροδεξιάς μέχρι το 1974 συμβάλλει σε αυτό που θα λέγαμε «αντιστροφή της δυναμικής της Μεταπολίτευσης»: στην παραβίαση, δηλαδή, του συνόρου που μετά το 1974 ήθελε το στρατό και τα στελέχη του αυστηρά εκτός πολιτικής, ασχολούμενους με «ειρηνικά»-αμυντικά έργα.Η έρευνα αποτυπώνει μια πολυδιάστατη παρουσία της Ακροδεξιάς εντός, εκτός και παραλλήλως του στρατεύματος, αόρατη δυστυχώς στο περσινό πόρισμα Κωσταράκου περί Χρυσής Αυγής – πόρισμα μιας έρευνας που τελείωσε πριν καλά καλά αρχίσει. Σε αντίθεση λοιπόν με τους καθησυχαστικούς τόνους του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, η δική μας έρευνα καταγράφει ένα ευρύ ρεπερτόριο δράσης: λέσχες εφέδρων, φιλοχουντική κατήχηση σε στρατόπεδα, ιδεολογική ζύμωση μέσω διαδικτύου από συγκεκριμένους διαύλους, εκπαίδευση ταγμάτων εφόδου, ακροδεξιές πολιτοφυλακές, «συνδικαλιστική» εκπροσώπηση των ενστόλων στη Βουλή και «ακτιβισμός» στα σύνορα, ώστε σε ένα κλίμα έντασης με γειτονικές χώρες, «επίλεκτες δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας να επιχειρήσουν τη μεγάλη ανατροπή» (Χρυσή Αυγή, 2001). Το εύρος της διείσδυσης που τεκμηριώνουμε, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από την εκλογή Συναδινού και Επιτήδειου με τα ευρωψηφοδέλτια των νεοναζί. Και το ίδιο συμβαίνει, νομίζω, με τα σενάρια που θέλουν απόστρατους στην ηγεσία μιας «σοβαρής» Χρυσής Αυγής, να υποσκελίζουν τους «ποινικούς».
Λόγω της Χούντας και του Κυπριακού, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ο στρατός δεν έχει ανακτήσει τον ειδικό ρόλο που κατείχε παραδοσιακά στο σύστημα εξουσίας· ο ρόλος αυτός μετατοπίστηκε προς μια αστυνομία ολοένα και πιο στρατιωτικοποιούμενη. Στο πλαίσιο, ωστόσο, μιας άτυπης ανταλλαγής ρόλων με την αστυνομία, που χρονολογείται από το 1990, η συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε «ειρηνευτικές» επιχειρήσεις αστυνόμευσης και καταστολής πλήθους ανά τον κόσμο, αλλά και στη διαχείριση, μέχρι σήμερα, των μεταναστευτικών ροών, προσδιόρισαν κατευθύνσεις και ιδεολογικούς ορίζοντες που η Ακροδεξιά αξιοποιεί και επιδιώκει σήμερα να ριζοσπαστικοποιήσει. Αντιλαμβανόμενη την κοινωνική σύγκρουση της εποχής ως «εμφύλιο με τους αναρχικούς και τους λαθρομετανάστες», επιχειρεί να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής τάσεων που θέλουν ήδη τον στρατό αντιεξεγερτικό και αντιμεταναστευτικό μηχανισμό. Στο έδαφος, εξάλλου, της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, στελέχη του στρατού που δεν ανήκουν απαραιτήτως στη Χρυσή Αυγή εννοούν να παρεμβαίνουν δημόσια, κυρίως σε ζητήματα ακροδεξιάς ατζέντας. Το σημαντικότερο: η τάση αυτή, αντί να κινητοποιεί την πολιτική ηγεσία, ενίοτε επιβραβεύεται (βλ. υπουργοποίηση Φραγκούλη Φράγκου το 2012).
Η Ακροδεξιά δεν παίζει χωρίς αντίπαλο στον στρατό – κι αυτά είναι τα καλά νέα της έρευνας. Για να το θέσω προκλητικά: η αναβίωση μιας οργάνωσης τύπου ΙΔΕΑ δεν φαίνεται, τουλάχιστον ακόμα, ρεαλιστική. Κάπως έτσι, λοιπόν, το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η ενδεχόμενη αυτονόμηση κάποιου ακροδεξιού μηχανισμού, όσο οι πιθανές άνωθεν χρήσεις του.
πηγή:
http://enthemata.wordpress.com/2014/10/19/dimosthenis-2/