οι απαραίτητες γενοκτονίες
Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε· βαρβαρότητα που κλιμακώνεται και θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των πραγματικών δημιουργών του πλούτου παγκόσμια, στις συνθήκες της τρέχουσας κρίσης / αναδιάρθρωσης.
Χρειάζονται ίσως μερικές επιπλέον ζόρικες αλήθειες, σε ότι αφορά την πρωτοκοσμική νομική κατοχύρωση του Ολοκαυτώματος.
Αποδεικνύουμε σε χωριστή αναφορά (ο θάνατος, η ιστορία, ο νόμος) ότι τέτοιοι χειρισμοί δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν σα στόχο το να περιορίσουν τον σύγχρονο ρατσισμό / φασισμό, ο οποίος παράγεται οργανικά απ’ τον συνδυασμό της ηθικής και συναισθηματικής παρακμής (μεγάλων τμημάτων των πρωτοκοσμικών μικροαστικών κοινωνιών) με τα συμφέροντα των αφεντικών. Καμμία έκπληξη λοιπόν εάν η πιο ουσιαστική πολιτική αξιοποίηση / στρέβλωση του Ολοκαυτώματος έρχεται από εκείνο το κράτος του οποίου η εθνική μυθολογία περιλαμβάνει σε θεμελειώδη θέση το Ολοκαύτωμα: του ισραηλινού.
Πριν οτιδήποτε άλλο ας θυμίσουμε τις βασικές μας θέσεις:
α) Σε ότι αφορά το Ολοκαύτωμα: όχι μόνο αυτή η μαζική, βιομηχανική εξόντωση έγινε με μεθοδικότητα και σχεδιασμό, αλλά υπήρξε η κορύφωση διωγμών σε βάρος των εβραίων που είχαν αρχίσει ήδη επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και κλιμακώθηκαν μετά την μετατροπή του χριστιανισμού σε κρατική θρησκεία στην ευρώπη. Αυτή η ιστορική αλήθεια (μόνο δική μας;) ποτέ δεν μνημονεύεται: το Ολοκαύτωμα ήταν τόσο φρικτό και τόσο “γερμανικό” ώστε λειτουργεί σαν πλυντήριο των διωγμών, των ταπεινώσεων, ακόμα και των σφαγών εβραίων επί αιώνες, απ’ την βασιλική ισπανία ως την τσαρική ρωσία. Σωστά ενοχοποιήθηκε ο εθνικοσοσιαλισμός για τα κρεματόρια· δική του έμπνευση και εφαρμογή ήταν η “τελική λύση”. Αλλά η ίδια η σύλληψη μιας “τελικής λύσης” παρέπεμπε σε ένα “χρόνιο πρόβλημα”· και ποτέ δεν ενοχοποιήθηκε ο χριστιανισμός και οι οργανωμένες εκκλησίες του για τον διαρκή και βίαιο “θρησκευτικό ρατσισμό” (με ξεκάθαρα οικονομική βάση...) έναντι των εβραίων. Το αποτέλεσμα της αθώωσης του χριστιανισμού για τις μεγάλες ευθύνες του στην “τελική λύση” του Ολοκαυτώματος είναι ότι έχει επανέλθει τώρα μ’ έναν άλλο βίαιο θρησκευτικό ρατσισμό, επίσης οργανικό στην ιστορία του: κατά των μουσουλμάνων.
β) Το ισραηλικό κράτος είναι ένα κανονικό καπιταλιστικό κράτος· συγκροτείται δηλαδή γύρω απ’ τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό όπως σχεδόν το σύνολο των καπιταλιστικών κρατών.Χρειάζονται ίσως μερικές επιπλέον ζόρικες αλήθειες, σε ότι αφορά την πρωτοκοσμική νομική κατοχύρωση του Ολοκαυτώματος.
Αποδεικνύουμε σε χωριστή αναφορά (ο θάνατος, η ιστορία, ο νόμος) ότι τέτοιοι χειρισμοί δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν σα στόχο το να περιορίσουν τον σύγχρονο ρατσισμό / φασισμό, ο οποίος παράγεται οργανικά απ’ τον συνδυασμό της ηθικής και συναισθηματικής παρακμής (μεγάλων τμημάτων των πρωτοκοσμικών μικροαστικών κοινωνιών) με τα συμφέροντα των αφεντικών. Καμμία έκπληξη λοιπόν εάν η πιο ουσιαστική πολιτική αξιοποίηση / στρέβλωση του Ολοκαυτώματος έρχεται από εκείνο το κράτος του οποίου η εθνική μυθολογία περιλαμβάνει σε θεμελειώδη θέση το Ολοκαύτωμα: του ισραηλινού.
Πριν οτιδήποτε άλλο ας θυμίσουμε τις βασικές μας θέσεις:
α) Σε ότι αφορά το Ολοκαύτωμα: όχι μόνο αυτή η μαζική, βιομηχανική εξόντωση έγινε με μεθοδικότητα και σχεδιασμό, αλλά υπήρξε η κορύφωση διωγμών σε βάρος των εβραίων που είχαν αρχίσει ήδη επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και κλιμακώθηκαν μετά την μετατροπή του χριστιανισμού σε κρατική θρησκεία στην ευρώπη. Αυτή η ιστορική αλήθεια (μόνο δική μας;) ποτέ δεν μνημονεύεται: το Ολοκαύτωμα ήταν τόσο φρικτό και τόσο “γερμανικό” ώστε λειτουργεί σαν πλυντήριο των διωγμών, των ταπεινώσεων, ακόμα και των σφαγών εβραίων επί αιώνες, απ’ την βασιλική ισπανία ως την τσαρική ρωσία. Σωστά ενοχοποιήθηκε ο εθνικοσοσιαλισμός για τα κρεματόρια· δική του έμπνευση και εφαρμογή ήταν η “τελική λύση”. Αλλά η ίδια η σύλληψη μιας “τελικής λύσης” παρέπεμπε σε ένα “χρόνιο πρόβλημα”· και ποτέ δεν ενοχοποιήθηκε ο χριστιανισμός και οι οργανωμένες εκκλησίες του για τον διαρκή και βίαιο “θρησκευτικό ρατσισμό” (με ξεκάθαρα οικονομική βάση...) έναντι των εβραίων. Το αποτέλεσμα της αθώωσης του χριστιανισμού για τις μεγάλες ευθύνες του στην “τελική λύση” του Ολοκαυτώματος είναι ότι έχει επανέλθει τώρα μ’ έναν άλλο βίαιο θρησκευτικό ρατσισμό, επίσης οργανικό στην ιστορία του: κατά των μουσουλμάνων.
γ) Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του ισραηλινού κράτους, όπως το ίδιο την ονομάζει, λέγεται σιωνισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του ελληνικού κράτους, όπως το ίδιο την έχει ονομάσει, λέγεται μεγαλοϊδεατισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του άλλοτε σοβιετικού κράτους λεγόταν σοσιαλισμός. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία / πολιτική του αμερικανικού κράτους λεγόταν πριν τα τέλη της δεκαετίας του 1980 δημοκρατισμός, στη συνέχεια ονομάστηκε ανθρωπισμός, και τώρα αντιτρομοκρατία. Και ούτω καθ’ εξής για άλλα κράτη.
Μας είναι παντελώς αδιάφορο το πως ονομάζουν τα κράτη την ιμπεριαλιστική ιδεολογία και πολιτική τους. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, ζήτημα του πως προσπαθούν να τη νομιμοποιήσουν, κυρίως στα μυαλά και στις πράξεις των υπηκόων τους. Θα ήταν ηλίθιο για τον εχθρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να είναι “αντι-δημοκράτης”, “αντι-ανθρωπιστής” ή “φιλοτρομοκράτης”, εσωτερικεύοντας ουσιαστικά όχι μόνο την ορολογία αλλά και την ιδεολογία εκείνου που θέλει να αντιμετωπίσει. Είναι εξίσου ηλίθιο για τον εχθρό του ελληνικού ιμπεριαλισμού να δηλώνει “μικρο-ϊδεάτης”. Και, ανάλογα, είναι ηλίθιο να δηλώνει ο εχθρός του ισραηλινού ιμπεριαλισμού “αντι-σιωνιστής”.
δ) Το ισραηλινό κράτος μπορεί να θέλει να είναι θρησκευτικό, όπως μπορεί να θέλει να είναι το ιρανικό ή το ελληνικό. Αυτό είναι κάτι που το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη όταν ασχολούμαστε με την ιδεολογική σύνθεση και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατών. Αλλά έχουμε την στοιχειώδη νοημοσύνη να μην ταυτίζουμε θρησκεύματα και κράτη. Κι αν δεν φτάνει η λογική, ας πούμε κι αυτό: πρόκειται για πολιτική επιλογή που δεν την διαπραγματευόμαστε. Ο μουσουλμανισμός, σα θρησκεία, δεν ταυτίζεται (για εμάς) με τα κράτη που θέλουν να είναι θρησκευτικά. Κατά συνέπεια: ο εβραϊσμός σαν θρησκεία και το ισραηλινό κράτος είναι δύο εντελώς διακριτά ζητήματα (για την κριτική μας) όσο κι αν κτυπιέται η ιδεολογική μηχανή του Τελ Αβίβ να τα ταυτίζει. Το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, θρησκευτικό ή κοσμικό, έχει συγκεκριμένους θεσμούς και υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, που μπορεί να έχουν (και έχουν!) πολλά κοινά μεταξύ των διαφορετικών καπιταλιστικών κρατών, πέρα κι έξω από θρησκευτικές διαφορές. Δε πρόκειται να χαρίσουμε αυτή την ιστορική γνώση σε κάνεναν δόλιο, ηλίθιο ή εγκάθετο.
ε) Είναι πράγματι συνηθισμένη η κρατικοποίηση της ιστορίας, προϊόν της δημιουργίας των εθνών / κρατών. Η κρατικοποίηση της ιστορίας γεννάει πάντα τέρατα, γιατί η κρατικοποιημένη ιστορία πρέπει πάντα να υπηρετεί ιδεολογικούς σκοπούς κυριαρχίας. Το “η μακεδονία είναι ελληνική” αποτελεί μια γνωστή στα μέρη μας εκδοχή κρατικοποιημένης ιστορίας.
Αλλά απέναντι στην κρατικοποίηση της ιστορίας δεν μπορεί κανείς να στέκεται επιλεκτικά· του είδους “εδώ μου κάνει, εκεί δεν μου κάνει”. Αυτό είναι καιροσκοπισμός. Και ο καιροσκοπισμός πάντα κρύβει ένοχα συμφέροντα και βρώμικα μυστικά. Κρύβει όμως και πολύ αίμα.
Αυτών δοθέντων, θεωρούμε κοινή γνώση το γεγονός ότι το ισραηλινό κράτος προσπαθεί, απ’ τη δεκαετία του 1990 και μετά, να χρησιμοποιήσει το Ολοκαύτωμα σαν τείχος προστασίας του μιλιταρισμού και της ιμπεριαλιστικής του πολιτικής κατά των παλαιστινίων /αράβων. [1] Πρόκειται για ένα ιδεολογικό / προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους υποτελείς της ευρώπης και των ηπα: όποιος ευρωπαίος ή αμερικάνος διανοηθεί να φωνάξει ότι το ισραηλινό κράτος είναι, επί δεκαετίες, μια φονική ιμπεριαλιστική στρατιωτική μηχανή, κι όποιος διανοηθεί να συμπαρασταθεί λόγω ή έργω στους αγώνες των παλαιστινίων είναι (έτσι πάει το παραμύθι) τα εξής: αντι-σιωνιστής, δηλαδήαντι-σημίτης [2], δηλαδή συγκεκαλυμένος ναζί.
...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Σημεία διακίνησης και ταχυδρομικές αποστολές.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι σ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ο πλανήτης ήταν ιδεολογικά πολωμένος μεταξύ των “δημοκρατιών” και των “λαϊκών δημοκρατιών”, δυτικό μπλοκ εναντίον ανατολικού, και το ανάποδο. Το Τελ Αβίβ ανήκε στο δυτικό κόσμο (μέλος του νατο) ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση, αν και δεν υποστηριζόταν ανοικτά απ’ την Μόσχα, στηριζόταν από διάφορα (τότε) “σοσιαλιστικά” αραβικά καθεστώτα. Γενικά μιλώντας τα αντιαποικιοκρατικά / εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τοποθετούνταν (κάποτε αυθαίρετα) στη μεριά της αριστεράς. Συνεπώς, η ιδεολογική αντίθεση ήταν τακτοποιημένη, τόσο διεθνώς όσο και στην κατεχόμενη παλαιστίνη.
Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ αυτός ο ιδεολογικός διπολισμός έσβησε. Και, σα συνέπεια των τρομερών αλλαγών που έγιναν τότε, η Ουάσιγκτον, σαν “μόνη υπερδύναμη” του πλανήτη, εμφανίστηκε διατεθειμένη να “λύσει το παλαιστινιακό πρόβλημα”, όχι όμως με τρόπο που θα εξυπηρετούσε τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τελ Αβίβ. Μέσα σ’ εκείνο το ιδεολογικό κενό των ‘90s, το Τελ Αβίβ έπρεπε να εφεύρει ένα καινούργιο ιδεολογικό όπλο για να προστατεύει αυτές τις φιλοδοξίες, και μάλιστα ένα όπλο “αποκλειστικά δικό του”.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μετά την (πρώτη) ιντιφάντα, τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘80, οι άοπλοι παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα, ακολουθώντας τακτικές πολιτικής ανυπακοής, κέρδισαν ξανά μεγάλη διεθνή συμπάθεια έναντι του ισραηλινού στρατού που τους σκότωνε, τους βασάνιζε (οι φωτογραφίες που έδειχναν ισραηλινούς στρατιώτες να σπάνε με πέτρες τα χέρια και τα πόδια άοπλου παλαιστίνιου διαδηλωτή που είχαν συλλάβει προκάλεσαν αυθεντική οργή πολύ μεγαλύτερη απ’ τις φωτογραφίες απ’ το αμερικανικό Αμπού Γκράιμπ...), τους εξόντωνε με κάθε τρόπο. Η παλαιστινιακή αντίσταση, άοπλη μεν αλλά εξαιρετικά μαχητική και αποφασιστική, έκλεψε με την ιντιφάντα απ’ την εβραϊκή μυθολογία τον μύθο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, γδύνοντας εντελώς τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, από κάθε παραμυθένιο θώρακα.
Η πολιτική / ιδεολογική ανάκληση των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, μισό αιώνα μετά την ήττα των ναζί, έγινε λοιπόν εσπευσμένα, αφενός για να δημιουργήσει το Τελ Αβίβ το “αποκλειστικά δικό του” ιδεολογικό όπλο, και αφετέρου για να αντιμετωπιστεί η ιδεολογική υπεροχή και επιρροή της παλαιστινιακής αντίστασης στον “μεταψυχροπολεμικό” πρώτο κόσμο. Απόδειξη είναι ότι η κατηγορία του “κρυφοναζισμού”, σαν παράγωγο της στρέβλωσης / πολιτικής αξιοποίησης του Ολοκαυτώματος, προορίζεται για εξαγωγή προς την ευρώπη και την βόρεια αμερική, και πάντως ΔΕΝ απευθύνεται ποτέ εναντίον των ίδιων των παλαιστινιακών οργανώσεων, που βρίσκονται σε άμεσο πόλεμο με το ισραηλινό κράτος. Αυτές τις οργανώσεις (και τους παλαιστίνιους συνολικά) ο Τελ Αβίβ δεν ενδιαφέρεται να τις αντιμετωπίσει ιδεολογικά· φτάνει και περισσεύει η στρατιωτική υπεροπλία και οι ρουφιάνοι του. Για τους όποιους πρωτοκοσμικούς συμπαραστάτες όμως επιφυλάσσει κατεξοχήν ιδεολογικό βομβαρδισμό: να προσάπτονται σ’ αυτούς μερίδια ενοχής για τις ναζιστικές θηριωδίες, άσχετα με το αν είναι αριστεροί, αναρχικοί, ή απλά ανθρωπιστές - και αντιφασίστες.
Αρνητές του Ολοκαυτώματος εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου. Στις επόμενες δεκαετίες, επρόκειτο είτε για καθαρόαιμους νεοναζί, είτε για μανιακούς οπαδούς θεωριών συνωμοσίας, είτε για ιστορικούς που ήθελαν να κάνουν ντόρο γύρω απ’ το όνομά τους. Εκτός απ’ τους νεοναζί (που εύκολα προέκυπτε ότι είναι εργαλεία διαφόρων μυστικών υπηρεσιών) οι υπόλοιποι θεωρούνταν γραφικοί, και σαν τέτοιοι αντιμετωπίζονταν. Τυχαία ή όχι, η αλλαγή στην αντιμετώπιση των αρνητών του Ολοκαυτώματος συμπίπτει χρονικά με την χρησιμοποίησή του απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό: όλες οι σχετικές πρωτοκοσμικές νομοθεσίες είναι απ’ την δεκαετία του ‘90 και μετά. Που σημαίνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ότι έχει υπάρξει ήδη αρκετός χρόνος για να φανεί ότι η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθόλου δεν εμπόδισε (και ούτε θα ήταν δυνατόν να εμποδίσει!!!) το “φούσκωμα”, στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, του ρατσισμού, του σεξισμού, του ρατσισμού, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού· όλων δηλαδή των συστατικών του (μετα)φασισμού.
[ επιστροφή ]
2 - Και, στο βαθμό που το μεγαλύτερο μέρος των αράβων είναι μουσουλμάνοι, είναι βέβαια όντως αντι-σημίτες, αλλά καθόλου με την έννοια που πλασάρουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για να ξέρει κανείς ότι σημίτες δεν είναι μόνο οι γηγενείς εβραίοι της μέσης ανατολής, αλλά όλοι οι λαοί που κατάγονται απ’ την αραβική χερσόνησο, και σήμερα μοιράζονται στα κράτη που λέγονται ιράκ, συρία, ιορδανία, αίγυπτο· και παλαιστίνη / ισραήλ. Το ότι οι “σημίτες” ταυτίζονται με τους “ιουδαίους” και το ανάποδο είναι γερμανική εφεύρεση, του 18ου αιώνα...
[ επιστροφή ]
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_88/i88_p08_genocides.html
...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Σημεία διακίνησης και ταχυδρομικές αποστολές.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Έχει μεγάλη πολιτική σημασία να τονίσουμε το χρονικό σημείο μετά απ’ το οποίο το ισραηλινό κράτος άρχισε να χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα σαν επιχείρημα της αθωώτητάς του, βασικά εναντίον πρωτοκοσμικών συμπαραστατών της παλαιστινιακής αντίστασης. Δύο είναι οι λόγοι που αυτό άρχισε να συμβαίνει απ’ την δεκαετία του ‘90 και μετά και όχι νωρίτερα, τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν μάλιστα η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν πολύ πιο ισχυρή και διεθνώς νομιμοποιημένη (Sarajevo 87, κάποτε στην παλαιστίνη).Ο πρώτος λόγος είναι ότι σ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ο πλανήτης ήταν ιδεολογικά πολωμένος μεταξύ των “δημοκρατιών” και των “λαϊκών δημοκρατιών”, δυτικό μπλοκ εναντίον ανατολικού, και το ανάποδο. Το Τελ Αβίβ ανήκε στο δυτικό κόσμο (μέλος του νατο) ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση, αν και δεν υποστηριζόταν ανοικτά απ’ την Μόσχα, στηριζόταν από διάφορα (τότε) “σοσιαλιστικά” αραβικά καθεστώτα. Γενικά μιλώντας τα αντιαποικιοκρατικά / εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τοποθετούνταν (κάποτε αυθαίρετα) στη μεριά της αριστεράς. Συνεπώς, η ιδεολογική αντίθεση ήταν τακτοποιημένη, τόσο διεθνώς όσο και στην κατεχόμενη παλαιστίνη.
Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ αυτός ο ιδεολογικός διπολισμός έσβησε. Και, σα συνέπεια των τρομερών αλλαγών που έγιναν τότε, η Ουάσιγκτον, σαν “μόνη υπερδύναμη” του πλανήτη, εμφανίστηκε διατεθειμένη να “λύσει το παλαιστινιακό πρόβλημα”, όχι όμως με τρόπο που θα εξυπηρετούσε τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Τελ Αβίβ. Μέσα σ’ εκείνο το ιδεολογικό κενό των ‘90s, το Τελ Αβίβ έπρεπε να εφεύρει ένα καινούργιο ιδεολογικό όπλο για να προστατεύει αυτές τις φιλοδοξίες, και μάλιστα ένα όπλο “αποκλειστικά δικό του”.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μετά την (πρώτη) ιντιφάντα, τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ‘80, οι άοπλοι παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα, ακολουθώντας τακτικές πολιτικής ανυπακοής, κέρδισαν ξανά μεγάλη διεθνή συμπάθεια έναντι του ισραηλινού στρατού που τους σκότωνε, τους βασάνιζε (οι φωτογραφίες που έδειχναν ισραηλινούς στρατιώτες να σπάνε με πέτρες τα χέρια και τα πόδια άοπλου παλαιστίνιου διαδηλωτή που είχαν συλλάβει προκάλεσαν αυθεντική οργή πολύ μεγαλύτερη απ’ τις φωτογραφίες απ’ το αμερικανικό Αμπού Γκράιμπ...), τους εξόντωνε με κάθε τρόπο. Η παλαιστινιακή αντίσταση, άοπλη μεν αλλά εξαιρετικά μαχητική και αποφασιστική, έκλεψε με την ιντιφάντα απ’ την εβραϊκή μυθολογία τον μύθο του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ, γδύνοντας εντελώς τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, από κάθε παραμυθένιο θώρακα.
Η πολιτική / ιδεολογική ανάκληση των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, μισό αιώνα μετά την ήττα των ναζί, έγινε λοιπόν εσπευσμένα, αφενός για να δημιουργήσει το Τελ Αβίβ το “αποκλειστικά δικό του” ιδεολογικό όπλο, και αφετέρου για να αντιμετωπιστεί η ιδεολογική υπεροχή και επιρροή της παλαιστινιακής αντίστασης στον “μεταψυχροπολεμικό” πρώτο κόσμο. Απόδειξη είναι ότι η κατηγορία του “κρυφοναζισμού”, σαν παράγωγο της στρέβλωσης / πολιτικής αξιοποίησης του Ολοκαυτώματος, προορίζεται για εξαγωγή προς την ευρώπη και την βόρεια αμερική, και πάντως ΔΕΝ απευθύνεται ποτέ εναντίον των ίδιων των παλαιστινιακών οργανώσεων, που βρίσκονται σε άμεσο πόλεμο με το ισραηλινό κράτος. Αυτές τις οργανώσεις (και τους παλαιστίνιους συνολικά) ο Τελ Αβίβ δεν ενδιαφέρεται να τις αντιμετωπίσει ιδεολογικά· φτάνει και περισσεύει η στρατιωτική υπεροπλία και οι ρουφιάνοι του. Για τους όποιους πρωτοκοσμικούς συμπαραστάτες όμως επιφυλάσσει κατεξοχήν ιδεολογικό βομβαρδισμό: να προσάπτονται σ’ αυτούς μερίδια ενοχής για τις ναζιστικές θηριωδίες, άσχετα με το αν είναι αριστεροί, αναρχικοί, ή απλά ανθρωπιστές - και αντιφασίστες.
Αρνητές του Ολοκαυτώματος εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου. Στις επόμενες δεκαετίες, επρόκειτο είτε για καθαρόαιμους νεοναζί, είτε για μανιακούς οπαδούς θεωριών συνωμοσίας, είτε για ιστορικούς που ήθελαν να κάνουν ντόρο γύρω απ’ το όνομά τους. Εκτός απ’ τους νεοναζί (που εύκολα προέκυπτε ότι είναι εργαλεία διαφόρων μυστικών υπηρεσιών) οι υπόλοιποι θεωρούνταν γραφικοί, και σαν τέτοιοι αντιμετωπίζονταν. Τυχαία ή όχι, η αλλαγή στην αντιμετώπιση των αρνητών του Ολοκαυτώματος συμπίπτει χρονικά με την χρησιμοποίησή του απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό: όλες οι σχετικές πρωτοκοσμικές νομοθεσίες είναι απ’ την δεκαετία του ‘90 και μετά. Που σημαίνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ότι έχει υπάρξει ήδη αρκετός χρόνος για να φανεί ότι η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθόλου δεν εμπόδισε (και ούτε θα ήταν δυνατόν να εμποδίσει!!!) το “φούσκωμα”, στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, του ρατσισμού, του σεξισμού, του ρατσισμού, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού· όλων δηλαδή των συστατικών του (μετα)φασισμού.
[ επιστροφή ]
2 - Και, στο βαθμό που το μεγαλύτερο μέρος των αράβων είναι μουσουλμάνοι, είναι βέβαια όντως αντι-σημίτες, αλλά καθόλου με την έννοια που πλασάρουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για να ξέρει κανείς ότι σημίτες δεν είναι μόνο οι γηγενείς εβραίοι της μέσης ανατολής, αλλά όλοι οι λαοί που κατάγονται απ’ την αραβική χερσόνησο, και σήμερα μοιράζονται στα κράτη που λέγονται ιράκ, συρία, ιορδανία, αίγυπτο· και παλαιστίνη / ισραήλ. Το ότι οι “σημίτες” ταυτίζονται με τους “ιουδαίους” και το ανάποδο είναι γερμανική εφεύρεση, του 18ου αιώνα...
[ επιστροφή ]