Φο: Σαν Άνθρωποι Ένα επίκαιρο απόσπασμα από το έργο Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω, του Ντάριο Φο
DOC TV 16.09.2014
Σ’ ΕΝΑΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΛΕΣ: «Αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…» ΟΧΙ. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. ΕΤΣΙ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να χτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας. Να ζούμε μια ζωή που θα ’ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. ΝΑ ΖΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις.Κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί. ΣΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία. ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙ ΞΑΝΑ ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός. Τα λουλούδια που ανθίζουν. Ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη. Και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, δεν θα πεθάνεις σαν γέρος, πεταμένος σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Απόσπασμα από το έργο του Ντάριο Φο, Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!, εκδ. Κατσάνος. Το έργο γράφτηκε το 1974 και είναι απόρροια των κινημάτων διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’70. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση, με την κατηγορία ότι παρότρυνε τον κόσμο να κλέβει. Στο δικαστήριο υποστήριξε ότι δεν έκανε τίποτα, πέρα από το να κηρύττει την ατομική αντίδραση.
Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926 ) είναι Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από αντικομφορμισμό και καυστική σάτιρα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, την ηθική και την εκκλησία. Από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, Κλέβε λιγότερο, Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!, Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ.
[Πηγή:www.doctv.gr]
DOC TV 16.09.2014
Σ’ ΕΝΑΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΛΕΣ: «Αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…» ΟΧΙ. Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. ΕΤΣΙ, ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να χτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας. Να ζούμε μια ζωή που θα ’ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. ΝΑ ΖΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις.Κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί. ΣΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία. ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙ ΞΑΝΑ ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός. Τα λουλούδια που ανθίζουν. Ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη. Και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, δεν θα πεθάνεις σαν γέρος, πεταμένος σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Απόσπασμα από το έργο του Ντάριο Φο, Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!, εκδ. Κατσάνος. Το έργο γράφτηκε το 1974 και είναι απόρροια των κινημάτων διαμαρτυρίας της δεκαετίας του ’70. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση, με την κατηγορία ότι παρότρυνε τον κόσμο να κλέβει. Στο δικαστήριο υποστήριξε ότι δεν έκανε τίποτα, πέρα από το να κηρύττει την ατομική αντίδραση.
Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926 ) είναι Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από αντικομφορμισμό και καυστική σάτιρα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, την ηθική και την εκκλησία. Από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, Κλέβε λιγότερο, Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!, Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ.
[Πηγή:www.doctv.gr]