φίλοι φίδια
Gaza Under Attack – Aug 24, 2014
(Click to go to the Live Photo Blog)
(Click to go to the Live Photo Blog)
Αυτό το χασάπικο καθεστώς εμφανίστηκε πρόσφατα και πάλι στη σκηνή του “παλαιστινιακού προβλήματος”, σαν μεσολαβητής μεταξύ του Τελ Αβίβ και της Χαμάς... Τι σόι “μεσολάβηση” μπορούν να κάνουν οι κουστουμάτοι ανθρωποφάγοι;
Κατ’ αρχήν η σύντομη ιστορία. Γιατί το Τελ ΑΒίβ άρχισε να ξανασκοτώνει μαζικά στη λωρίδα της Γάζας; Υποτίθεται σαν “απάντηση” στην απαγωγή και στη δολοφονία 3 ισραηλινών νεαρών. Μόνο που η απαγωγή έγινε όχι στη Γάζα αλλά στη Δυτική Όχθη... Και, επιπλέον, δεν έγινε από την Χαμάς...
Το Τελ Αβίβ χρησιμοποίησε προσχηματικά, σαν αφορμή, την δολοφονία των 3 εφήβων, επειδή ο σοβαρός (για την ιμπεριαλιστική πολιτική του) λόγος δεν θα μπορούσε να ειπωθεί ανοικτά. Και ο λόγος ήταν μια (ακόμα...) συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και της “παλαιστινιακής αρχής” για σχηματισμό “κυβέρνησης εθνικής ενότητας”, με ταυτόχρονη ένταξη της Χαμάς στην PLO. Για την Χαμάς αυτό ήταν μια σημαντική υποχώρηση, αφού η “παλαιστινιακή αρχή” του Αμπάς απέχει μια τρίχα απ’ το να είναι ανοικτά και καθαρά εργαλείο του ισραήλ. Ωστόσο ας υποθέσουμε ότι η “βάση” της fatah έχει άλλη άποψη, και ότι επιπλέον η Χαμάς δυσκολεύεται. Αλλά το Τελ Αβίβ ούτε σαν χειρότερο εφιάλτη δεν θα ήθελε να δει την ένοπλη Χαμάς να νομιμοποιείται, έστω μέσω μιας κυβέρνησης την οποία δεν θα ελέγχει. Και, προκειμένου να “δείξει” πόσο “τρομοκρατική” είναι αυτή η οργάνωση, ξεκίνησε την εκστρατεία “αντιποίνων”.
Πριν γίνει η δολοφονία των 3 νεαρών, πριν την ισραηλινή εκστρατεία, η αιγυπτιακή χούντα είχε φροντίσει πάντως να δείξει πόσο αγαπάει τους παλαιστίνιους αιχμάλωτους της Γάζα: είχε καταστρέψει το 70% των υπόγειων τούνελ στα “σύνορα” Γάζας - Σινά, μέσω των οποίων οι αιχμάλωτοι ζουν και αναπνέουν λαθραία, περιορίζοντας τις συνέπειες που έχει ο ισραηλινός αποκλεισμός της λωρίδας. Μ’ άλλα λόγια ο Σίσι και οι αιγύπτιοι καραβανάδες έδειξαν πόσο αφοσιωμένοι είναι στον αποκλεισμό· και στο Τελ Αβίβ.
Υπάρχουν πολλά που συνδέουν την αιγυπτιακή χούντα και το ρατσιστικό / ιμπεριαλιστικό καθεστώς του ισραήλ. Ένα είναι η εχθρότητα απέναντι στη Χαμάς. Η χούντα “κτυπάει” τις συντροφικές σχέσεις ανάμεσα στη μουσουλμανική αδελφότητα και την παλαιστινιακή οργάνωση. Αυτές οι σχέσεις είναι αληθινές. Και είναι στ’ αλήθεια πιθανό ότι και στελέχη της Χαμάς βοήθησαν στη μεγάλη απόδραση κρατούμενων της μουσουλμανικής αδελφότητας, στη διάρκεια της επανάστασης της 25ης Γενάρη· μέσα σ’ αυτούς που απέδρασαν ήταν ο μετέπειτα εκλεγμένος πρόεδρος Μόρσι... Όμως η εχθρότητα, το μίσος των αιγύπτιων καραβανάδων κατά της Χαμάς (αλλά και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) πάει μακρύτερα απ’ την εσωτερική κατάσταση της αιγύπτου. Οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση των παλαιστινίων ειδικά ή των αράβων γενικά είναι επί της ουσίας εντελώς εχθρική για κάθε αραβικό αφεντικό· και για τους στρατοκράτες του Καΐρου ακόμα περισσότερο, αφού η ριζοσπαστικοποίηση τους απογυμνώνει απ’ τις “μεσολαβητικές” στολές τους στις σχέσεις τους με το Τελ Αβίβ. Θα ξανάρθουμε στο θέμα πιο κάτω.
Ένα δεύτερος ισχυρός δεσμός Καΐρου Τελ Αβίβ είναι τα “ενεργειακά προβλήματα” των δύο κρατών. Επί δεκαετίες ο αιγυπτιακός καπιταλισμός (υπό τον έλεγχο του στρατού) πουλούσε φυσικό αέριο στο ισραήλ· με πάμπολλα “σκάνδαλα” χρηματισμών κλπ. Όμως τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ανατραπεί. Το μεν ισραήλ, ως γνωστόν, έχει βρει κοιτάσματα αερίου στην αοζ του στην ανατολική Μεσόγειο· η δε αίγυπτος έχει σοβαρές ελλείψεις ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα εργοστάσια, βιοτεχνίες και υπηρεσίες να υπολειτουργούν, και μεγάλες περιοχές των πόλεων να έχουν ρεύμα το μισό 24ωρο. Η αιγυπτιακή χούντα ξέρει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ειδικά των πληβείων, βράζει· συνεπώς πρέπει να βρει λύσεις σε τέτοια “προβλήματα της καθημερινότητας” πριν ξανασκάσει το καζάνι. Η μείωση των εξαγωγών προς το ισραήλ ή και, προοπτικά, η εισαγωγή ισραηλινού φυσικού αερίου, είναι ένα ζήτημα σοβαρό - κυρίως για το Κάιρο.
Τέλος, υπάρχει η θεμελιακή συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των δύο κρατών, εδώ και δεκαετίες, με την μεγαλύτερη ή μικρότερη συμμετοχή και των αμερικανικών αντίστοιχων.
Ποιά, στ’ αλήθεια, μπορεί να είναι λοιπόν η “μεσολαβητική” ικανότητα τέτοιου είδους φασιστόμουτρων; Έχουμε την ταπεινή άποψη ότι το αιγυπτιακό καθεστώς είναι ιδανικό για να καρφώνει μαχαίρια στην πλάτη της παλαιστινιακής αντίστασης, ενόσω από μπροστά της χαμογελάει. Εμπιστεύεται η Χαμάς τέτοια λυκοφιλία;
Για παράδειγμα. Η πρώτη (και πιθανόν και η δεύτερη) εκεχειρία που ανακοίνωσε το Κάιρο στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού ΔΕΝ είχε συζητηθεί ή συμφωνηθεί με την Χαμάς αλλά με τον Αμπάς - και φυσικά το Τελ Αβίβ. Ούτε λιγο ούτε πολύ η χούντα του Καΐρου προσπαθούσε να φορέσει “καπέλο” στη Χαμάς (και στους παλαιστίνιους της Γάζας) μια υποτιθέμενη “συμφωνία” που δεν είχαν κάνει, ήταν όμως στα μέτρα του ισραήλ και της “παλαιστινιακής αρχής”. Ήταν κατά συνέπεια αναμενόμενο τέτοιες εκεχειρίες δεν ίσχυαν.
Στο τέλος (;) οι ισραηλινοί και οι αιγύπτιοι φίλοι τους αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν μια εκεχειρία με τη Χαμάς: ήταν όταν η παλαιστινιακή οργάνωση άρχισε να καθαρίζει διάφορους ρουφιάνους, στερώντας το Τελ ΑΒίβ απ’ τα “μάτια” του.
Καταλαβαίνουμε ότι την αιγυπτιακή μεσολάβηση πολύ περισσότερο την χρειάζεται το ίδιο το καθεστώς στο Κάιρο όπως και το Τελ Αβίβ παρά η παλαιστινιακή αντίσταση. Γιατί η μεν Χαμάς ξέρει ότι είναι στριμωγμένη σ’ έναν πόλεμο διαρκείας που δεν μπορεί να κάνει αλλά και δεν μπορεί να σταματήσει να κάνει. Πράγμα που σημαίνει πως οποιαδήποτε στιγμή θέλει το Τελ Αβίβ βρίσκει (ή φτιάχνει) μια “αφορμή” για να ισοπεδώσει ξανά και ξανά τη Γάζα. Καμιά προηγούμενη συμφωνία δεν εμποδίζει το ισραηλινό καθεστώς, το έχει αποδείξει. Στην τελική, η συμβιβαστική και προσκυνημένη στάση της περιβόητης “παλαιστινιακής αρχής” στη δυτική Όχθη το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι η αποθράσυνση του Τελ Αβίβ και η διαρκής επέκταση των περιβόητων “οικισμών”, δηλαδή του κατεχόμενου εδάφους. Η χούντα του Καΐρου απ’ την μεριά της, κάπως πρέπει να κρύβει πότε πότε το βαθύ μίσος της στην παλαιστινιακή αντίσταση· τουλάχιστον απέναντι σ’ εκείνο το τμήμα των υπηκόων της που σήκωσε απ’ την αρχή της επανάστασης της 25 Γενάρη, στην πλατεία Tahrir, την παλαιστινιακή σημαία, σαν σημαία του αντι-Μουμπάρακ αγώνα. Και το Τελ Αβίβ, εύλογα, προτιμάει να έχει για “μεσολαβητές” καλοθελητές σαν το αιγυπτιακό καθεστώς παρά οποιονδήποτε άλλον.
Δεν μπορεί ή δεν θέλει η Χαμάς να σπρώξει στην άκρη την λυκοφιλία των κατα καιρούς καραβανάδων του Καΐρου, και ειδικά αυτών των τελευταίων που κολυμπάνε στο αίμα; Δεν ξέρουμε. Όμως φαίνεται να ισχύει κι εδώ πως όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς...
αναδημοσίευση από εδώ:
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_87/i87_p15_snakes.html
Κατ’ αρχήν η σύντομη ιστορία. Γιατί το Τελ ΑΒίβ άρχισε να ξανασκοτώνει μαζικά στη λωρίδα της Γάζας; Υποτίθεται σαν “απάντηση” στην απαγωγή και στη δολοφονία 3 ισραηλινών νεαρών. Μόνο που η απαγωγή έγινε όχι στη Γάζα αλλά στη Δυτική Όχθη... Και, επιπλέον, δεν έγινε από την Χαμάς...
Το Τελ Αβίβ χρησιμοποίησε προσχηματικά, σαν αφορμή, την δολοφονία των 3 εφήβων, επειδή ο σοβαρός (για την ιμπεριαλιστική πολιτική του) λόγος δεν θα μπορούσε να ειπωθεί ανοικτά. Και ο λόγος ήταν μια (ακόμα...) συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και της “παλαιστινιακής αρχής” για σχηματισμό “κυβέρνησης εθνικής ενότητας”, με ταυτόχρονη ένταξη της Χαμάς στην PLO. Για την Χαμάς αυτό ήταν μια σημαντική υποχώρηση, αφού η “παλαιστινιακή αρχή” του Αμπάς απέχει μια τρίχα απ’ το να είναι ανοικτά και καθαρά εργαλείο του ισραήλ. Ωστόσο ας υποθέσουμε ότι η “βάση” της fatah έχει άλλη άποψη, και ότι επιπλέον η Χαμάς δυσκολεύεται. Αλλά το Τελ Αβίβ ούτε σαν χειρότερο εφιάλτη δεν θα ήθελε να δει την ένοπλη Χαμάς να νομιμοποιείται, έστω μέσω μιας κυβέρνησης την οποία δεν θα ελέγχει. Και, προκειμένου να “δείξει” πόσο “τρομοκρατική” είναι αυτή η οργάνωση, ξεκίνησε την εκστρατεία “αντιποίνων”.
Πριν γίνει η δολοφονία των 3 νεαρών, πριν την ισραηλινή εκστρατεία, η αιγυπτιακή χούντα είχε φροντίσει πάντως να δείξει πόσο αγαπάει τους παλαιστίνιους αιχμάλωτους της Γάζα: είχε καταστρέψει το 70% των υπόγειων τούνελ στα “σύνορα” Γάζας - Σινά, μέσω των οποίων οι αιχμάλωτοι ζουν και αναπνέουν λαθραία, περιορίζοντας τις συνέπειες που έχει ο ισραηλινός αποκλεισμός της λωρίδας. Μ’ άλλα λόγια ο Σίσι και οι αιγύπτιοι καραβανάδες έδειξαν πόσο αφοσιωμένοι είναι στον αποκλεισμό· και στο Τελ Αβίβ.
Υπάρχουν πολλά που συνδέουν την αιγυπτιακή χούντα και το ρατσιστικό / ιμπεριαλιστικό καθεστώς του ισραήλ. Ένα είναι η εχθρότητα απέναντι στη Χαμάς. Η χούντα “κτυπάει” τις συντροφικές σχέσεις ανάμεσα στη μουσουλμανική αδελφότητα και την παλαιστινιακή οργάνωση. Αυτές οι σχέσεις είναι αληθινές. Και είναι στ’ αλήθεια πιθανό ότι και στελέχη της Χαμάς βοήθησαν στη μεγάλη απόδραση κρατούμενων της μουσουλμανικής αδελφότητας, στη διάρκεια της επανάστασης της 25ης Γενάρη· μέσα σ’ αυτούς που απέδρασαν ήταν ο μετέπειτα εκλεγμένος πρόεδρος Μόρσι... Όμως η εχθρότητα, το μίσος των αιγύπτιων καραβανάδων κατά της Χαμάς (αλλά και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) πάει μακρύτερα απ’ την εσωτερική κατάσταση της αιγύπτου. Οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση των παλαιστινίων ειδικά ή των αράβων γενικά είναι επί της ουσίας εντελώς εχθρική για κάθε αραβικό αφεντικό· και για τους στρατοκράτες του Καΐρου ακόμα περισσότερο, αφού η ριζοσπαστικοποίηση τους απογυμνώνει απ’ τις “μεσολαβητικές” στολές τους στις σχέσεις τους με το Τελ Αβίβ. Θα ξανάρθουμε στο θέμα πιο κάτω.
Ένα δεύτερος ισχυρός δεσμός Καΐρου Τελ Αβίβ είναι τα “ενεργειακά προβλήματα” των δύο κρατών. Επί δεκαετίες ο αιγυπτιακός καπιταλισμός (υπό τον έλεγχο του στρατού) πουλούσε φυσικό αέριο στο ισραήλ· με πάμπολλα “σκάνδαλα” χρηματισμών κλπ. Όμως τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ανατραπεί. Το μεν ισραήλ, ως γνωστόν, έχει βρει κοιτάσματα αερίου στην αοζ του στην ανατολική Μεσόγειο· η δε αίγυπτος έχει σοβαρές ελλείψεις ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα εργοστάσια, βιοτεχνίες και υπηρεσίες να υπολειτουργούν, και μεγάλες περιοχές των πόλεων να έχουν ρεύμα το μισό 24ωρο. Η αιγυπτιακή χούντα ξέρει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ειδικά των πληβείων, βράζει· συνεπώς πρέπει να βρει λύσεις σε τέτοια “προβλήματα της καθημερινότητας” πριν ξανασκάσει το καζάνι. Η μείωση των εξαγωγών προς το ισραήλ ή και, προοπτικά, η εισαγωγή ισραηλινού φυσικού αερίου, είναι ένα ζήτημα σοβαρό - κυρίως για το Κάιρο.
Τέλος, υπάρχει η θεμελιακή συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των δύο κρατών, εδώ και δεκαετίες, με την μεγαλύτερη ή μικρότερη συμμετοχή και των αμερικανικών αντίστοιχων.
Ποιά, στ’ αλήθεια, μπορεί να είναι λοιπόν η “μεσολαβητική” ικανότητα τέτοιου είδους φασιστόμουτρων; Έχουμε την ταπεινή άποψη ότι το αιγυπτιακό καθεστώς είναι ιδανικό για να καρφώνει μαχαίρια στην πλάτη της παλαιστινιακής αντίστασης, ενόσω από μπροστά της χαμογελάει. Εμπιστεύεται η Χαμάς τέτοια λυκοφιλία;
Για παράδειγμα. Η πρώτη (και πιθανόν και η δεύτερη) εκεχειρία που ανακοίνωσε το Κάιρο στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού ΔΕΝ είχε συζητηθεί ή συμφωνηθεί με την Χαμάς αλλά με τον Αμπάς - και φυσικά το Τελ Αβίβ. Ούτε λιγο ούτε πολύ η χούντα του Καΐρου προσπαθούσε να φορέσει “καπέλο” στη Χαμάς (και στους παλαιστίνιους της Γάζας) μια υποτιθέμενη “συμφωνία” που δεν είχαν κάνει, ήταν όμως στα μέτρα του ισραήλ και της “παλαιστινιακής αρχής”. Ήταν κατά συνέπεια αναμενόμενο τέτοιες εκεχειρίες δεν ίσχυαν.
Στο τέλος (;) οι ισραηλινοί και οι αιγύπτιοι φίλοι τους αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν μια εκεχειρία με τη Χαμάς: ήταν όταν η παλαιστινιακή οργάνωση άρχισε να καθαρίζει διάφορους ρουφιάνους, στερώντας το Τελ ΑΒίβ απ’ τα “μάτια” του.
Καταλαβαίνουμε ότι την αιγυπτιακή μεσολάβηση πολύ περισσότερο την χρειάζεται το ίδιο το καθεστώς στο Κάιρο όπως και το Τελ Αβίβ παρά η παλαιστινιακή αντίσταση. Γιατί η μεν Χαμάς ξέρει ότι είναι στριμωγμένη σ’ έναν πόλεμο διαρκείας που δεν μπορεί να κάνει αλλά και δεν μπορεί να σταματήσει να κάνει. Πράγμα που σημαίνει πως οποιαδήποτε στιγμή θέλει το Τελ Αβίβ βρίσκει (ή φτιάχνει) μια “αφορμή” για να ισοπεδώσει ξανά και ξανά τη Γάζα. Καμιά προηγούμενη συμφωνία δεν εμποδίζει το ισραηλινό καθεστώς, το έχει αποδείξει. Στην τελική, η συμβιβαστική και προσκυνημένη στάση της περιβόητης “παλαιστινιακής αρχής” στη δυτική Όχθη το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι η αποθράσυνση του Τελ Αβίβ και η διαρκής επέκταση των περιβόητων “οικισμών”, δηλαδή του κατεχόμενου εδάφους. Η χούντα του Καΐρου απ’ την μεριά της, κάπως πρέπει να κρύβει πότε πότε το βαθύ μίσος της στην παλαιστινιακή αντίσταση· τουλάχιστον απέναντι σ’ εκείνο το τμήμα των υπηκόων της που σήκωσε απ’ την αρχή της επανάστασης της 25 Γενάρη, στην πλατεία Tahrir, την παλαιστινιακή σημαία, σαν σημαία του αντι-Μουμπάρακ αγώνα. Και το Τελ Αβίβ, εύλογα, προτιμάει να έχει για “μεσολαβητές” καλοθελητές σαν το αιγυπτιακό καθεστώς παρά οποιονδήποτε άλλον.
Δεν μπορεί ή δεν θέλει η Χαμάς να σπρώξει στην άκρη την λυκοφιλία των κατα καιρούς καραβανάδων του Καΐρου, και ειδικά αυτών των τελευταίων που κολυμπάνε στο αίμα; Δεν ξέρουμε. Όμως φαίνεται να ισχύει κι εδώ πως όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς...
αναδημοσίευση από εδώ:
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_87/i87_p15_snakes.html