Η απειλή του πολέμου και πως θα την
χρησιμοποιήσει ο Κύριος εν όψει του κινδύνου
διάλυσης της Νομισματικής Ένωσης
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η δεκαετία 2013-2023 θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δεκαετία· ως ενδιαφέρουσα, θα γεννήσει και θα καθορίσει όλες τις εξελίξεις του 21ου αιώνα. Εκόντες άκοντες, θέλοντας και μη, πρώτα η Ζωή, θα τη ζήσουμε, θα λάβουμε μέρος στις κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές εξελίξεις αφού κατά τη διάρκειά της θα εμφανιστεί ένα πρώτο μεγάλο ρήγμα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, του δυτικού πολιτισμού. Ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, ο καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος ανησυχεί και προετοιμάζεται. Από τη μεριά μας, εμείς χαιρόμαστε και προετοιμαζόμαστε – και ανησυχούμε ασφαλώς, δεν είμαστε ούτε αφελείς ούτε πολλές αυταπάτες έχουμε. Κι αυτές που έχουμε σύντομα θα αναγκαστούμε να τις αποβάλουμε όπως αποβάλλουμε τα σκατά μας - αποβολή που μας χαρίζει μια κάποια ηδονή και υγεία.
Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο Κύριος, φίλες και φίλοι, θα φέρει στο προσκήνιο την απειλή του πολέμου για να μας εκφοβίσει. Πότε μας εκφοβίζει ο Κύριος; Όταν φοβάται και ανησυχεί. Πότε φοβάται και ανησυχεί; Όταν αντιμετωπίζει το σοβαρό ενδεχόμενο της ήττας. Ποιάς ήττας, από ποιόν; Γιατί θέλει να μας εκφοβίσει; Πριν απαντήσουμε, ας ακούσουμε τα λόγια του. Θα μας πει: εάν καταρρεύσει η νομισματική ενότητα και το εβρό, θα γίνει πόλεμος· άρα, για να μην γίνει πόλεμος, δεν πρέπει να καταρρεύσει το εβρό. Εβρό=ειρήνη! Όχι εβρό=όχι ειρήνη=πόλεμος αυτή είναι η συλλογιστική του Κυρίου.
Ο Κύριος ανησυχεί προδηλότατα μήπως καταρρεύσει το εβρό. Για να μην καταρρεύσει το εβρό, πρέπει οι Υποτελείς Παραγωγοί να είναι υπάκουοι. Εάν δεν είναι, θα καταρρεύσει. Για να είναι υπάκουοι θα πρέπει να εκφοβιστούν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Εάν δεν μασήσουν και δεν υπακούσουν στις εντολές του ένοπλου ζητιάνου, τότε θα πρέπει να τιμωρηθούν αδίστακτα και ανηλεώς. Τι είναι όμως αυτή η κατάρρευση του εβρού, που τόσο τρομάζει τον Κύριο;
Το εβρό, φίλες και φίλοι, είναι ένας τρόπος συντονισμού της προσπάθειας του Κυρίου να αντιμετωπίσει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη φθίνουσα πορεία του καπιταλισμού, το μακρό κύμα κάμψης που εκκίνησε το 1973, εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. Η πρώτη προσπάθεια που έκανε ήταν ο δανεισμός για να τονώσει τη ζήτηση· η προσπάθεια αυτή απότυχε παταγωδώς. Όχι και τόσο! Οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα παραβλέψουν να συνδέσουν αυτή την πρώτη προσπάθεια με τη δεύτερη, η οποία χρειάζεται κι ένα κοινό νόμισμα: για να ανορθωθεί, να αποκατασταθεί η κερδοφορία, η αρπακτική αποτελεσματικότητα, πρέπει ο Κύριος να πετάξει στα σκουπίδια το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό, να κλείσει τις πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να εξαφανίσει τους αυταπασχολούμενους (κλειστά επαγγέλματα, κλπ) και να αρπάξει ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν οι Υποτελείς Παραγωγοί. Με το εβρό, εξέθεσε μεγάλα τμήματα των εθνικών αδύναμων κεφαλαίων στον οξύτατο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ανταγωνισμό και τα εξαφάνισε, τα εξαφανίζει. Με τον δανεισμό, αλυσσόδεσε, έζεψε στο ζυγό της δουλείας Κράτη, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα όλων των κοινωνικών τάξεων. Με τη λιτότητα δίνει τη χαριστική βολή και αποτελειώνει όσους και όσες πρέπει να να πάψουν να υπάρχουν. Ο δε συνδυασμός και των τριών αποτελεί μια τρομερή ομοβροντία της επίθεσης του Κυρίου ημών που μας έχει σαστίσει και σαλτάρει.
Η ολοκλήρωση ή μη της ανηλεούς και αδίστακτης επίθεσης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον Κύριο. Εάν στεφθεί με επιτυχία η επίθεση, τότε ο Κύριος θα έχει καταγάγει μια περιφανή νίκη. Το αντίτιμο της νίκης θα είναι μια πρωτοφανής για τον καπιταλισμό ανεργία που θα ξεπερνάει το 40% το λιγότερο! Κατά τη γνώμη μου, το ποσοστό ανεργίας των νέων στην Ισπανία και την Ελλάδα (60-62%) σήμερα, θα είναι αύριο το γενικό ποσοστό ανεργίας, τουλάχιστον σε αυτές τις δύο κοινωνίες!
Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο η επίθεση του Κυρίου να μην στεφθεί με επιτυχία. Ενδεχόμενο; Όχι, οι πρώτες ενδείξεις ότι πρόκειται για βεβαιότητα είναι προφανείς. Το μέσον το δανεισμού εν μέρει απέτυχε να δώσει μια ανάσα ζωής στον καπιταλισμό. Ο σκοπός του Κυρίου όμως δεν ήταν μόνο αυτός. Ήταν κι ένας άλλος, τον οποίο διατυπώνουν οι εκπρόσωποι των δανειστών της τρόϊκας προς το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του εγχώριου Κυρίου: εάν δεν έχουν να πληρώσουν, να τους πάρετε τα σπίτια και τα μαγαζιά και τα γραφεία και τα ακίνητα και τις επιχειρήσεις, είναι τόσο απλό, απλούστατο! Αυτός δεν ήταν ο απώτερος σκοπός μας; Που ακούστηκε ιδιοκατοίκηση σε ποσοστο 70 και 80%; Μια μεσαία επιχείρηση κατοχής κατοικιών με 1 εκ. ακίνητα στη Γερμανία καθαρίζει το μήνα 400 εκ. εβρά! Επί δώδεκα = 4, 8 δις! Γκέγκε;
Γκέγκε, καταλάβαμε, verstehen! Μου έλεγε προχτές μια ανηψιά μου, ο άντρας της στρατιωτικός, όσο δε γίνεται χαμηλόβαθμος: θα του βάλουμε δυναμίτη, θα το ανατινάξουμε και θα τους το δώσουμε μπάζα! Μα την Παναγία, δεν τα βγάζω από το ευφάνταστο κρανίο μου. Αυτό είναι κοινωνικός πόλεμος, μόρτες και μόρτισσες. Τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται στο ποσό των 50 δις! Ολοένα και περισσότεροι δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους – πριν δυό χρόνια ήταν 3,5%, σήμερα 35%, ένα στα τρία. Σε λίγους μήνες, μέσα στο 2013, θα ξεπεράσει το 50% και θα φτάσει, σε ένα δυο χρόνια, το 70%! Δεν πληρώνουν Εφορία; Πάρτε τους τα σπίτια, είναι τόσο απλό. Δεν πληρώνουν ΔΕΗ, κόψτε τους το ρεύμα. 1,2 δις οι απλήρωτοι λογαριασμοί στη ΔΕΗ, εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, που θα γίνονται ολοένα και περισσότερα.
Η λιτότητα ως μέσον αρπαγής επιταχύνει τη συρρίκνωση της παραγωγής, μειώνει δραστικά την κατανάλωση και αυξάνει καθημερινά τον αριθμό των ανέργων: χίλιοι εργαζόμενοι τη μέρα χάνουν οριστικά και αμετάκλητα την δουλείά τους. Σε δυο χρόνια, η ανεργία στην Ελλάδα θα αγγίζει το 40%. Δεν έχεις δουλείά και ρεύμα και σπίτι; Στο δρόμο, να πεθάνεις, μαλάκα από το κρύο και από τη πείνα κι από το μονοξείδιο του άνθρακα. Αυτός είναι ο Κύριος, φίλες και φίλοι: αδίστακτος και ανηλεής. Ζούμε την Αποκάλυψη του Κυρίου: οι αυταπάτες ότι είναι αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων και προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων και σωτήρας εξανεμίζονται. Είναι ένας αδίστακτος και ανηλεής νταβατζής, όπως είναι και ο Θεός, την ισχύη και τον τσαμπουκά του οποίου πολύ θα ήθελε να είχε – αλλά δεν μπορεί! Αυτό είναι το δράμα του, το αδιέξοδό Του.
Από τον δανεισμό και τη λιτότητα φτάνουμε απαρέγκλιτα στο εβρό. Οι υποτελείς, καπιταλιστές και Παραγωγοί, ας μην το ξεχνάμε, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται, ενστικτωδώς καταρχάς, ότι το εβρό είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του Κυρίου κι αυτό το εργαλείο πρέπει να καταστραφεί. Η μεσαία τάξη, με τους κοινωνικούς συμμάχους της (μικροαστοί και αυταπασχολούμενοι) πρωταγωνιστεί σε αυτή την επιχείρηση και προσπαθεί να τραβήξει προς το μέρος της και τους Υποτελείς Παραγωγούς. Σε πολιτικό εθνικό επίπεδο, η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται ποικιλοτρόπως και αμφισήμως: στη Γαλλία την πρωτοβουλία έχει η ακροδεξιά· στην Ιταλία, ο Γκρίλο· στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ και, εναργέστερα, το κόμμα του Αλαβάνου αύριο, μεθαύριο.
Το δράμα της μεσαίας τάξης, του αδύναμου κεφαλαίου είναι το εξής: εάν καταφέρει και διαλύσει το εβρό, τότε για να επιβιώσει στον οξύτατο καπιταλιστικό ανταγωνισμό θα πρέπει να επιβάλει στην πιο στυγνή εκμετάλλευση και καταπίεση στους υποτελείς Παραγωγούς. Η καταβαράθρωση του μεροκάματου και του μισθού της πάει γάντι – μόνο που πάει να φορέσει το δεξί στο αριστερό χέρι. Ας δούμε, μια που τα να φέραμε, την επιχειρηματολογία του Αλαβάνου και των συν αυτώ: μετά τις υφέσεις παρατηρείται πάντα εκρηκτική ανάπτυξη· θα βγούμε από το εβρό, θα τυπώσουμε δικό μας νόμισμα, θα ανασυγκροτήσουμε την εθνική οικονομία, θα παράγουμε τα δικά μας προϊόντα και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας – το πρόβλημα της ανεργίας θα επιλυθεί! Τον πούτσο κλαίγανε που το μουνί παντρεύανε! Αμετανόητη η ιστορική Αριστερά, δεν μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά!
Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, γνωρίζει πολύ καλά το δράμα και το αδιέξοδο της μεσαίας τάξης και των συν αυτή: είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της. Σε πολιτικό επίπεδο, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια ανεργία στο 40-60%, όση ανάπτυξη κι αν υπάρξει. Το πολύ πολύ να μειωθεί στο 35-55%! Είναι όμως ικανή να διαλύσει το εβρό η μεσαία τάξη; Μόνη της, όχι! Μόνο εάν σύρει στο άρμα της τους υποτελείς Παραγωγούς και τους υποσχεθεί τη Γη της Επαγγελίας. Ο Κύριος λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει σε πολιτικό επίπεδο την κοινωνική συμμαχία μεσίας τάξης και Υποτελών Παραγωγών. Τι θα κάνει;
Συζητούνται δύο λύσεις. Η λύση της τακτικής υποχώρησης για να επιστρέψει δριμύτερος και να πετσοκόψει τους αντιπάλους του που θεωρεί ότι θα αποτύχουν – και είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν· η λύση όμως αυτή έχει ένα πολύ σοβαρό και επικίνδυνο μειονέκτημα, θα δούμε ποιο είναι· και η λύση της σθεναρής αντίστασης, η οποία θα κλιμακωθεί στο χρόνο με κατάληξη που την σκέφτομαι κι ανατριχιάζω.
Το μειονέκτημα της πρώτης λύσης είναι μήπως ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (ένας είναι ο ασκός του Αιόλου. . .) και φυσήξουν οι δυνατοί άνεμοι του κοινωνικού πολέμου, της κοινωνικής επανάστασης. Φοβάται και ανησυχεί μήπως οι Υποτελείς Παραγωγοί υπερκεράσουν τη μεσαία τάξη και εμφανιστούν αυτόνομα στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Αυτό το ενδεχόμενο εγώ όχι μόνο δεν το αποκλείω αλλά θεωρώ πως είναι βέβαιο ότι οι Υποτελείς θα υπερκεράσουν την πληττόμενη από την επίθεση του Κυρίου μεσαία τάξη, κλπ. Εάν θέλουν να ζήσουν, βέβαια. Εάν δεν θέλουν να ζήσουν, ποιός, ποιά θα μπορέσει να τους μεταπείσει; Εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω.
Με δεδομένο αυτό το μειονέκτημα, θεωρώ ότι ο Κύριος θα προκρίνει τη λύση της σθεναρής και αδίστακτης αντίστασης. (Να υπενθυμίσω ότι ο Κύριος αντιστέκεται, κάνει αντίσταση – ο Κύριος δεν μπορεί να στασιάσει, εμείς στασιάζουμε!). Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο περιόδους αυτής της τακτικής: τη φάση της απειλής και τη φάση της καταστολής.
Η απειλή και ο εκφοβισμός είναι ένα μέσο κάμψης της βούλησης του Υποτελούς πολύ αποτελεσματικό. Πολύ πρόσφατα, ζήσαμε μια εκδήλωσή της στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και στην υπερψήφιση των Μνημονίων: εάν δεν δεχτείτε να χάσετε λίγα ή πολλά, θα τα χάσετε όλα. Και οι Υποτελείς τον πίστεψαν τον Κύριο και τώρα αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος δεν το εννοούσε: αυτό που εννοούσε ήταν: θα τα χάσετε όλα – μέχρι και τη ζωή σας προκειμένου να διαωνιστεί ο καπιταλισμός και η Κυριαρχία μου.
Το εκφοβιστικό και απειλητικό αυτό δίλημμα θα επανεμφανιστεί με άλλη μορφή και αναβαθμισμένο. Ο Κύριος θα καταφύγει σε αυτό που οι Υποτελείς απεύχονται μετα βδελυγμίας: τον πόλεμο. Εάν δεν δεχτείτε το σχέδιό μου, θα γίνει πόλεμος. Όπως έγινε στον Α” και Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο καταστράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου και δεκάδες εκατομμύρια Υποτελών εξοντώθηκαν. Εάν δεν καθήσετε στα αβγά σας, το ίδιο θα γίνει, δηλαδή, το ίδιο θα κάνουμε και πάλι.
Ή εβρό ή πόλεμος: διαλέξτε!
Υπάρχουν κάποια, πολλά, αδιευκρίνιστα ζητήματα: Μήπως ο Κύριος μπλοφάρει; Ποιος θα πολεμήσει εναντίον τίνος; Είναι πρόθυμοι οι Υποτελείς της Ευρώπης να αλληλοσφαχτούν; Θεωρώ ότι ο Κύριος μπλοφάρει και ότι οι Υποτελείς της Ευρώπης δεν θα τσιμπήσουν. Σε αυτή την περίπτωση, ο Κύριος θα αναβαθμίσει την αντίστασή του και θα περάσει στη φάση της καταστολής.
Ό,τι και να γίνει, η όξυνση και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου είναι αναπόφευκτη. Το εάν θα νικήσουμε ή όχι είναι μεν ένα άλλο ζήτημα, δεν παύει όμως να είναι το κρισιμότερο.
Αύριο πάλι· θα δούμε δυο τρόπους αχρήστευσης των κατασταλτικών δυνάμεων του Κράτους. Μέχρι τότε, ας μην ξεχνάμε:
νικάμε χωρίς να πολεμάμε
πρώτα νικάμε, μετά πολεμάμε.
Ουγκ!
νικάμε χωρίς να πολεμάμε
πρώτα νικάμε, μετά πολεμάμε.
Ουγκ!
http://eagainst.com/articles/kyrios/