Κορνήλιος Λουλούδης.

Όποιος αμφιβάλλει
ότι
το κοινωνικό σύνολο,
το κάθε μορφής,
του πλανήτη μας
δεν είναι
μια φυλακή ασφαλείας
αυτός είναι ένα γουρούνι…

Ζούμε έγκλειστοι
σε μια τεράστια φυλακή
με νόμους και αρχές,
με βιτρίνες και στοές,
με λύπες και χαρές,
επιπλέον
υπάρχουν χιλιάδες ηδονές
μα πάντα
με νόμους και αρχές,
με νόμους και αρχές,
με νόμους και αρχές,
με νόμους και αρχές…

Υποφερτά και νόμιμα
του κάθε υπουργού
όπως κάτσει μες στον νου,
του κάθε δημαγωγού
κρεοπώλη του λαού.

Στο κοινωνικό το πειθαρχείο,
πίσω
απ’ την κουρτίνα της ντροπής,
άλμπατρος περιμένουν
κάποτε ν’ αμολυθούν
να πετάξουν,
κάτι πρέπει ν’ αλλάξουν.

Ή προς την εξόντωση
του αντιδραστικού πυρήνα
ή
ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΜΗ ΒΓΑΖΕΙΣ ΛΕΞΗ

Μη θα πέσει, θα καταστραφεί,
θα σπάσει και θ’ ανοίξει,
είδηση θα μας πάρουν…

Τι θες; Αυτό; Εκείνο; Τ’ άλλο;
Πάρτα όλα κι ό,τι θες.

Αλλά σιωπή!

Κυτάω κι απορώ.
Γιατί ενοχλούνε τον λαό;

Η ζωή η ελληνική

είναι ωραία κι όμορφη
με προπό και με μουνί,
με απάτες και λαχεία,
με στρατό κι εκκλησία.
Σαββατόβραδο στη ντισκοτέκ
με ουίσκι και με κέικ.

Εγώ, λέει η Τασία,
ψηφίζω δημοκρατία.
Ρωτάνε και τον Νικολιό,
αυτός ψηφίζει κομμουνισμό.
Και χάιλ Χίτλερ
και βίβα Μουσολίνι,
δολοφονήθηκε το καναρίνι.

Άϊντε στα κομμάτια,
θρύψαλα, λαμπάκια.
Δεν ψηφίζω, δεν γνωρίζω,
ζω άλλού, γυρίζω.

Κορμιά Κολώνες Φράγματα

Κλικ φως,
κλικ χαμός,
κλικ φωνή,
κλικ νεκροί.

Λουριά σκυλιών λυθείτε.

Σας τραβούν και σας οδηγούν
όπου θέλουν οι σκυλοδηγοί.
Λένε ό,τι λένε κι εσείς ακούτε
στα τυφλά κι όπου βγει,
με μπαταρία το λουρί…