ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: μια νύχτα στην Khuza’a
Posted on Αυγούστου 2, 2014 by intifadagr
της Sarah Algherbawi
Η Khuza’a είναι μια κωμόπολη 4.000 στρεμμάτων που βρίσκεται ανατολικά της πόλης Κhan Younis στη νότια περιοχή της Γάζας με πληθυσμό σχεδόν 11.000 κατοίκων. Το βράδυ της Δευτέρας 21 Ιουλίου οι ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να βομβαρδίζουν με σφοδρότητα την Khuza’a με σκοπό την καταστροφή της. Πριν αρχίσει την επιχείρησή του ο ισραηλινός στρατός διέταξε τους κατοίκους της Khuza’a να εκκενώσουν τα σπίτια τους. Σχεδόν το 70% των κατοίκων εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για τα καταφύγια του ΟΗΕ ή συγγενικά σπίτια σε σχετικά ασφαλείς περιοχές, ενώ περίπου 3.000 άνθρωποι αποφάσισαν να μη φύγουν.
Ο Μahmoud Ismail, ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες της σφαγής, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους 3.000 άνθρωποι δεν εγκατέλειψαν τα σπίτια τους παρακούοντας τις εντολές των IDF, λέγοντας: «Το να αψηφήσουμε τις εντολές του Ισραήλ για εκκένωση των σπιτιών μας ήταν μια απόφαση που ο κάθε ένας από μας πήρε ξεχωριστά και δεν είναι καθόλου ηρωική! Απλώς πολλοί από μας δεν είχαμε τη συναισθηματική δύναμη να κοιμηθούμε μακριά από το σπίτι μας, άλλοι σκέφθηκαν ότι η επιχείρηση θα είναι πολύ σύντομη και ότι δεν αξίζει τον κόπο της εκκένωσης, ενώ η πλειοψηφία όπως εγώ δεν περιμέναμε, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, ότι θα παρακολουθούσαμε το χειρότερο εφιάλτη της ζωής μας κατά τις επόμενες λίγες ώρες.»
Αρχικά μια βόμβα διέλυσε τον κεντρικό δρόμο που συνδέει την Khuza’a με την Khan Younis, άλλη μία κατέστρεψε έπειτα τους μετασχηματιστές ισχύος, άλλη κατέστρεψε τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και μία τέταρτη κατέστρεψε το δίκτυο σταθερής τηλεφωνίας! Αφήνοντας τελικά την Khuza’a χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, διαδίκτυο, κινητά ή σταθερά τηλέφωνα, αποκομμένη πλήρως.
Ο κόσμος πέρασε όλη τη νύχτα στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν άκουγαν παρά μόνο το θόρυβο από τις βόμβες, το βούισμα των πολεμικών αεροπλάνων, και τα σπασμένα τζάμια των παραθύρων καθώς έπεφταν. Τα θραύσματα από τις βόμβες που έπεφταν σκορπίστηκαν παντού. Ο κίνδυνος περιέβαλλε κάθε γωνιά του σπιτιού και όλους μας.
Το μυαλό του Mahmoud πολιορκούσαν ιδέες και πιθανά σενάρια, μαύρα σαν το σκοτάδι γύρω. Μετρούσε τον αριθμό των βομβών, προβλέποντας σε ποιο σημείο θα πέσουν, ποιου το σπίτι είχε βομβαρδιστεί, είναι η σειρά του δικού μας; Ποιο τζαμί; Τι είδους βόμβες είναι που χρησιμοποιούν; Είναι από τανκς ή F16; Αμέτρητες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, μόνο ο ήχος των βομβών.
Το επόμενο πρωί η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού – ΔΕΕΣ (μετά από εκατοντάδες εκκλήσεις από τους κατοίκους για να τους σώσουν, να απομακρύνουν τους τραυματίες και να απεγκλωβίσουν τους νεκρούς) τους είπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για την είσοδο της πόλης ώστε να εξασφαλιστεί η διαφυγή τους. Οι 3.000 παγιδευμένοι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους σε μια μαζική έξοδο παρόμοια με των προγόνων τους 66 χρόνια πριν. Έφθασαν στο σημείο εισόδου με εξαιρετική δυσκολία αλλά εκεί εξεπλάγησαν καθώς ισραηλινά άρματα μάχης, αντί για τα ασθενοφόρα της ΔΕΕΣ που περίμεναν να δουν, άρχισαν να τους χτυπούν και να πυροβολούν ό,τι κινείται! Οι άνθρωποι έσπευσαν πίσω προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ στο μεταξύ πολλοί σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν.
Ο Μahmoud, η οικογένειά του, καθώς και άλλα άτομα που δεν γνώριζε καν τότε, κατάφεραν να φτάσουν σε ένα σπίτι όπου είχαν καταφύγει 50 άνθρωποι και όπου χωρίστηκαν σε τρία δωμάτια πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να μειώσουν τον αριθμό των απωλειών.
Η δεύτερη νύχτα ήταν ακόμη πιο τρομακτική, τα παιδιά έκλαιγαν και ούρλιαζαν, ήταν τρομοκρατημένα και διψασμένα καθώς ο ισραηλινός στρατός είχε βομβαρδίσει τις δεξαμενές της πόλης αφήνοντας τους κατοίκους χωρίς πόσιμο νερό. Ο Μahmoud και πολλοί άλλοι περίμεναν να ξημερώσει ελπίζοντας ότι το φως θα δώσει λίγη ελπίδα.
Το φως ήρθε μαζί με τον ήχο μιας βόμβας που έπληξε το καταφύγιο. Αυτό που ήταν ακόμη χειρότερο από τον ήχο της βόμβας ήταν η σιωπή που ακολούθησε. Τα πάντα χτυπήθηκαν και το γκρι ήταν το μόνο που έβλεπε. Λίγες στιγμές μετά το γκρι έγινε ΚΟΚΚΙΝΟ! Η μητέρα, ο αδελφός, ακόμα ζωντανοί; αναρωτήθηκε. Έλεγξε αν εξακολουθούσε να έχει τα πόδια του, ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει.
Τρέξε, είπε στον εαυτό του, και σε λίγο έφτασε στο σπίτι του όπου μόλις έφτασε το σπίτι χτυπήθηκε από μία ακόμη βόμβα. Έτρεξε πάλι, μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους προς διαφορετικές κατευθύνσεις, μόλις συνειδητοποίησαν από πού τους σφυροκοπούσαν. Στους δρόμους πατούσαν πάνω σε πτώματα και τραυματίες που αιμορραγούσαν. Πολλά πρόσωπα ήταν οικεία στον Μahmoud αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τους προσπεράσουν για να σώσουν τη ζωή τους, μέχρι που τελικά βρέθηκαν μακριά από την Khuza’a.
Γιατί και πώς ο Mahmoud, η οικογένειά του, καθώς και μια σειρά από άλλες οικογένειες επέζησαν, δεν γνωρίζει, ήταν τύχη και τίποτα περισσότερο. Άφησαν ανθρώπους πίσω και μέχρι αυτή τη στιγμή ο πραγματικός αριθμός των μαρτύρων στην Khuza’a είναι άγνωστος, το μόνο πράγμα που ο Μahmoud ξέρει στα σίγουρα είναι ότι πολλοί νεκροί είναι ακόμη κάτω από τα ερείπια.
Αρχικά μια βόμβα διέλυσε τον κεντρικό δρόμο που συνδέει την Khuza’a με την Khan Younis, άλλη μία κατέστρεψε έπειτα τους μετασχηματιστές ισχύος, άλλη κατέστρεψε τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και μία τέταρτη κατέστρεψε το δίκτυο σταθερής τηλεφωνίας! Αφήνοντας τελικά την Khuza’a χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, διαδίκτυο, κινητά ή σταθερά τηλέφωνα, αποκομμένη πλήρως.
Ο κόσμος πέρασε όλη τη νύχτα στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν άκουγαν παρά μόνο το θόρυβο από τις βόμβες, το βούισμα των πολεμικών αεροπλάνων, και τα σπασμένα τζάμια των παραθύρων καθώς έπεφταν. Τα θραύσματα από τις βόμβες που έπεφταν σκορπίστηκαν παντού. Ο κίνδυνος περιέβαλλε κάθε γωνιά του σπιτιού και όλους μας.
Το μυαλό του Mahmoud πολιορκούσαν ιδέες και πιθανά σενάρια, μαύρα σαν το σκοτάδι γύρω. Μετρούσε τον αριθμό των βομβών, προβλέποντας σε ποιο σημείο θα πέσουν, ποιου το σπίτι είχε βομβαρδιστεί, είναι η σειρά του δικού μας; Ποιο τζαμί; Τι είδους βόμβες είναι που χρησιμοποιούν; Είναι από τανκς ή F16; Αμέτρητες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, μόνο ο ήχος των βομβών.
Το επόμενο πρωί η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού – ΔΕΕΣ (μετά από εκατοντάδες εκκλήσεις από τους κατοίκους για να τους σώσουν, να απομακρύνουν τους τραυματίες και να απεγκλωβίσουν τους νεκρούς) τους είπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για την είσοδο της πόλης ώστε να εξασφαλιστεί η διαφυγή τους. Οι 3.000 παγιδευμένοι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους σε μια μαζική έξοδο παρόμοια με των προγόνων τους 66 χρόνια πριν. Έφθασαν στο σημείο εισόδου με εξαιρετική δυσκολία αλλά εκεί εξεπλάγησαν καθώς ισραηλινά άρματα μάχης, αντί για τα ασθενοφόρα της ΔΕΕΣ που περίμεναν να δουν, άρχισαν να τους χτυπούν και να πυροβολούν ό,τι κινείται! Οι άνθρωποι έσπευσαν πίσω προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ στο μεταξύ πολλοί σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν.
Ο Μahmoud, η οικογένειά του, καθώς και άλλα άτομα που δεν γνώριζε καν τότε, κατάφεραν να φτάσουν σε ένα σπίτι όπου είχαν καταφύγει 50 άνθρωποι και όπου χωρίστηκαν σε τρία δωμάτια πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να μειώσουν τον αριθμό των απωλειών.
Η δεύτερη νύχτα ήταν ακόμη πιο τρομακτική, τα παιδιά έκλαιγαν και ούρλιαζαν, ήταν τρομοκρατημένα και διψασμένα καθώς ο ισραηλινός στρατός είχε βομβαρδίσει τις δεξαμενές της πόλης αφήνοντας τους κατοίκους χωρίς πόσιμο νερό. Ο Μahmoud και πολλοί άλλοι περίμεναν να ξημερώσει ελπίζοντας ότι το φως θα δώσει λίγη ελπίδα.
Το φως ήρθε μαζί με τον ήχο μιας βόμβας που έπληξε το καταφύγιο. Αυτό που ήταν ακόμη χειρότερο από τον ήχο της βόμβας ήταν η σιωπή που ακολούθησε. Τα πάντα χτυπήθηκαν και το γκρι ήταν το μόνο που έβλεπε. Λίγες στιγμές μετά το γκρι έγινε ΚΟΚΚΙΝΟ! Η μητέρα, ο αδελφός, ακόμα ζωντανοί; αναρωτήθηκε. Έλεγξε αν εξακολουθούσε να έχει τα πόδια του, ήταν ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει.
Τρέξε, είπε στον εαυτό του, και σε λίγο έφτασε στο σπίτι του όπου μόλις έφτασε το σπίτι χτυπήθηκε από μία ακόμη βόμβα. Έτρεξε πάλι, μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους προς διαφορετικές κατευθύνσεις, μόλις συνειδητοποίησαν από πού τους σφυροκοπούσαν. Στους δρόμους πατούσαν πάνω σε πτώματα και τραυματίες που αιμορραγούσαν. Πολλά πρόσωπα ήταν οικεία στον Μahmoud αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τους προσπεράσουν για να σώσουν τη ζωή τους, μέχρι που τελικά βρέθηκαν μακριά από την Khuza’a.
Γιατί και πώς ο Mahmoud, η οικογένειά του, καθώς και μια σειρά από άλλες οικογένειες επέζησαν, δεν γνωρίζει, ήταν τύχη και τίποτα περισσότερο. Άφησαν ανθρώπους πίσω και μέχρι αυτή τη στιγμή ο πραγματικός αριθμός των μαρτύρων στην Khuza’a είναι άγνωστος, το μόνο πράγμα που ο Μahmoud ξέρει στα σίγουρα είναι ότι πολλοί νεκροί είναι ακόμη κάτω από τα ερείπια.
Πηγή: ISM
πηγή:
http://intifadagr.wordpress.com/2014/08/02/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B6-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1-%CF%83/