ο χρυσοθήρας - και ο σκύλος του    

             για ένα γαμημένο μεροκάματο

(Ένα απόσπασμα από το έντυπο τεύχος του Sarajevo.)

''Οι εργαζόμενοι θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας. Έως εδώ. Αφού δεν μπορεί το κράτος να περιφρουρήσει την επένδυση, θα το κάνουμε εμείς. Θα ξεκινήσει εμφύλιος. Θα γίνει μεγάλο κακό αν μας κόψουν το μεροκάματο!''

Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κανείς για ένα (γαμημένο) μεροκάματο; Πολύ χαμηλά, πάρα πολύ χαμηλά. Τόσο χαμηλά ώστε να απειλεί ότι “θα πάρει το νόμο στα χέρια του” και ότι “θα ξεκινήσει εμφύλιο” για να προστατέψει μια (οποιαδήποτε) “επένδυση”. Δηλαδή το αφεντικό του. Δηλαδή την κερδοφορία του αφεντικού του. Δηλαδή την άγρια εκμετάλλευσή του από το αφεντικό του. Κι όταν κάποιος πέφτει τόσο πολύ χαμηλά, τότε μια μονάχα μοίρα θα έχει, αναπόφευκτη, αργά ή γρήγορα: το αφεντικό του θα του ρίξει μια κλωτσιά (όταν δεν θα τον χρειάζεται άλλο) λέγοντάς του άντε ρε μαλάκα ψόφα πιο κει... Γιατί οι ”επενδύσεις” και οι “επενδυτές” ποτέ δεν κρύβουν τι θέλουν και πως θα το πάρουν. Και τους “σκύλους” τους, σα σκύλους τους αντιμετωπίζουν. 
Η αρχική δήλωση ανήκει στο πρόεδρο του σωματείου μεταλλωρύχων “μαύρη πέτρα” (Άγγελος Δεληγιόβας με τ’ όνομα). Και έγινε, μ’ όλη της ιερή αγανάκτηση, μετά την εμπρηστική νυχτερινή επίθεση μερικών δεκάδων ατόμων σε μηχανήματα (των υπεργολάβων) της καναδικής εταιρείας eldorado, η οποία μαζί με ένα 5% του (πανταχού παρόντα...) Μπόμπολα είναι οι ιδιοκτήτες της “ελληνικός χρυσός α.ε.”. Η οποία ετοιμάζεται να καταστρέψει ό,τι καταστρέφεται στα δάση της Χαλκιδικής, για να βγάλει ένα κολοσσιαίο ποσό (σαν κέρδος) κυριολεκτικά και μεταφορικά σε χρυσάφι (αλλά και σε χαλκό και άλλα μέταλλα). 
Και “νοιώθει να τον πνίγει το δίκιο του” ο πρόεδρος της “μαύρης πέτρας” και τα μέλη του σωματείου (όλα;), κι αυτά τα 200 που δουλεύουν ήδη σ’ ένα απ’ τα χρυσωρυχεία της περιοχής (στο Στρατώνι) και τα υπόλοιπα που περιμένουν να δουλέψουν στις Σκουριές, στην Ολυμπιάδα και όπου αλλού ανοίξει τα νταμάρια της η eldorado, όχι μόνο εναντίον όσων έβαλαν φωτιά σε φορτηγά και εκσκαφείς και εναντίον όλων όσων αντιδρούν στην “επένδυση”, γιατί; Επειδή ταυτίζει το γαμημένο μεροκάματο, δηλαδή την υλική πλευρά της καθημερινής του ζωής, με την ίδια την επιχειρήση.

Έχουν, άραγε, αυτές οι λίγες εκατοντάδες τωρινών ή μελλοντικών μεταλλωρύχων, κάποια έστω και ελάχιστη ένδειξη ότι η “εταιρεία” νοιάζεται έστω και στο ελάχιστο για τα μεροκάματα χοντροκέφαλων εργατών; Έχουν, νομίζουν, μια τέτοια: την υπόσχεσή της ότι όταν ανοίξουν οι δουλειές (δηλαδή όταν καταστραφούν τα δάση, το νερό, και ό,τι άλλο αγγίξει το χέρι - του - Μήδα) θα τους έχει στη δούλεψή της. Ίσως, ακόμα και για 27 χρόνια... Θα μπορούσαν, φυσικά, όλοι αυτοί οι εργάτες να έχουν στο υψηλότερο σημείο των αξιολογήσεών τους την αξιοπρέπειά τους· και άρα να μην εκδηλώνουν την γεμάτη αγάπη - προς - τους - εργοδότες τους προσμονή του μεροκάματου. Δεν χρειάζονται αισθήματα σ’ αυτές τις γαμημένες σχέσεις εκμετάλλευσης· και τα αφεντικά, όντως, δεν έχουν τέτοια. Ούτε είναι μυστικό ότι κανένα αφεντικό και κανένας “επενδυτής” δεν νοιάζεται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ τα κέρδη. [...]

...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Σημεία διακίνησης και ταχυδρομικές αποστολές.