Πέθαινε, πολύ αργά και με μεγάλη οδύνη, αλλά σε κάποιον απόμακρο από εμένα κόσμο, όπου ούτε η σφαίρα δε μπορούσε πλέον να τον βλάψει. Ένοιωσα ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος σε αυτόν το φρικτό θόρυβο. Έμοιαζε απαίσιο να βλέπω το ζώο ξαπλωμένο εκεί, ανήμπορο να κουνηθεί κι ωστόσο ανήμπορο να πεθάνει, και παρόλα αυτά να μη μπορώ να το αποτελειώσω. Έστειλα να μου φέρουν το μικρό μου τουφέκι κι άδειασα τη μια σφαίρα μετά την άλλη στην καρδιά και στο λαιμό του. Δε φάνηκε να του προξενούσαν την παραμικρή εντύπωση. Οι βασανιστικές ανάσες συνεχίζονταν, το ίδιο ρυθμικές όσο και ο κτύπος των δεικτών ενός ρολογιού. ...στη συνέχεια, φυσικά, έγιναν ατέλειωτες συζητήσεις για τον πυροβολισμό του ελέφαντα. Ο ιδιοκτήτης ήταν εξοργισμένος, άλλα ήταν μοναχά Ινδός και δε μπορούσε να κάνει τίποτα. Εκτός αυτού, από νομική άποψη είχα πράξει το σωστό, γιατί ένας αφηνιασμένος ελέφαντας πρέπει να θανατώνεται, όπως ο λυσσασμένος σκύλος, όταν ο ιδιοκτήτης του αποτυγχάνει να τον τιθασεύσει. George Orwell - Shooting an Elephant