Αυτό το κείμενο δεν είναι για το Ισραήλ
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, το Ισραήλ και η Ν. Αφρική είχαν μια ιδιότυπη συμμαχία σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Τα δύο κράτη έβλεπαν τους εαυτούς τους ως Δυτικές οντότητες σε ένα μη-Δυτικό σημείο του χάρτη, πολιτισμένα λόγια για να περιγράψουν κάτι που υπάρχει εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Το Ισραήλ έφτασε στο σημείο να προμηθεύσει την Ν. Αφρική με τεχνολογία για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Στις εποχές που ξεκινούσε η παγκόσμια κατακραυγή για το ρατσιστικό κράτος του απαρτχάιντ και οι προσπάθειες για μποϋκοτάζ του, το Ισραήλ είχε αναλάβει να βοηθήσει την Ν. Αφρική να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες από τις διεθνείς κυρώσεις. Το γεγονός βέβαια ότι στην κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής βρίσκονταν άνθρωποι με ενεργό δράση υπέρ της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η χώρα αποτελούσε καταφύγιο διαφόρων Ναζίδων (τους οποίους εκείνες τις δεκαετίες, η Μοσαντ κυνηγούσε ανελέητα ανά τον κόσμο) δεν φαινόταν να προβληματίζει τους ηγέτες του Ισραήλ.![]()
Βαδίζοντας προς το Μουντιάλ του 2014, η Βραζιλία (ή καλύτερα, η κυβέρνηση της Βραζιλίας) αντιμετώπιζε “προκλήσεις” στους “τομείς της δημόσιας ασφάλειας”, για να μιλήσουμε με την μοντέρνα ουδέτερη χαρούμενη γλώσσα που χρησιμοποιείται για να παρουσιάσει τα σκατά σαν λουκουμάδες. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα φυσικά ήταν μία και γνωστή:καταστολή. Αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, μπάτσοι παντού, κάμερες παντού, ζώνες ελέγχου παντού, εισβολές σε γειτονιές, στρατιώτες με το χέρι στην σκανδάλη να περιπολούν τις φαβέλες, μη επανδρωμένα αεροπλάνα να καταγράφουν τα πάντα. Την τεχνολογία αυτή η Βραζιλία την απέκτησε από Ισραηλινές εταιρίες· κρατικές και ιδιωτικές, οι οποίες φτιάχτηκαν αρχικά για τις ανάγκες επιβολής του κράτους του Ισραήλ σε περιοχές του, όπως στην λωρίδα της Γάζας. Σύμφωνα με έναν Βραζιλιάνο ακτιβιστή “Αυτό που κάνουν οι Rafael, Elbit και Global Shield είναι να εξάγουν τις τακτικές που χρησιμοποιούνται στη Λωρίδα της Γάζας. Παίρνουν φτωχικές γειτονιές που είναι εξαγριωμένες και δημιουργούν μια Γάζα στις φαβέλες της Βραζιλίας.”
Η G4S είναι μια βρετανική εταιρία η οποία “εξειδικεύεται στην ανάλυση κινδύνων που αφορούν στην ανθρώπινη ζωή και περιουσία, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας λύσεις ασφαλείας για όλους τους κλάδους δραστηριότητας-κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και ιδιώτες” σύμφωνα με τους ίδιους. Επαίρονται μάλιστα για την ραγδαία ανάπτυξη της στην Ελλάδα, κάτι που θα πρέπει να γεμίζει όλους τους Έλληνες με περηφάνια. Φυσικά σαν καλή πολυεθνική δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο και φυσικά, σαν καλή πάροχος “υπηρεσιών ασφαλείας”, στο Ισραήλ έχει βρεί την υγειά της: προμηθεύει εξοπλισμό για χρήση στους παράνομους οικισμούς που χτίζει το Ισραήλ, στα σημεία ελέγχου, στην Ισραηλινή αστυνομία στην Δυτική Όχθη και στις ισραηλινές φυλακές, κύριως σε αυτές που είναι γεμάτες Παλαιστίνιους κρατούμενους. Οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι βέβαια υψηλότατου επιπέδου: βασανιστήρια, ακόμα και σε μικρά παιδιά, απομόνωση, και πάει λέγοντας. Η G4S είναι από τους μεγάλους παίκτες στην επικείμενη ιδιωτικοποίηση των φυλακών στην Ελλάδα καθώς και στην διαχείρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες. Για να κλείσει ο κύκλος αυτού του κειμένου, η συγκεκριμένη εταιρία παρέχει υπηρεσίες και στην Ν. Αφρική, χωρίς το απαρτχάιντ τώρα βέβαια αλλά με δεδομένη την καταπίεση, εκεί που ο στρατός δεν διστάζει να πυροβολεί απεργούς.
Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για το Ισραήλ. Είναι κατά βάση μια σκέψη για την διεθνοποίηση του κεφαλαίου, την παγκοσμιοποίηση της καταστολής και τα κέρδη που αποκομίζουν εταιρίες, κράτη και άνθρωποι από τον θάνατο και την καταπίεση. Το Ισραήλ αποκτά τεχνογνωσία πάνω στα κορμιά των Παλαιστινίων, στην μεγάλη φυλακή που λέγεται Γάζα, μια τεχνογνωσία την οποία μεταπουλά σε άλλους με τα αντίστοιχα “προβλήματα”. Μιλάμε για μια κατάσταση που οι άνθρωποι γίνονται εμπορεύματα, με έννοιες πολύ διαφορετικές από αυτές της οικονομικής εκμετάλλευσης της παραγωγικής τους δύναμης. Μιλάμε για χρήμα που βγαίνει από το νόμιμο, καθαρό, αψεγάδιαστο έγκλημα, από τον πόλεμο των πλουσίων εναντίων των φτωχών, των καταπιεστών εναντίων των καταπιεζόμενων. Μιλάμε για έναν λαό που καταστέλλεται φριχτά και συνεχώς, με σκοπό την πλήρη ανευ όρων υποταγή του και παράπλευρα οφέλη την εξαγωγή της καταστολής του σε άλλους λαούς.
Είναι επίσης και μια σκέψη για έναν νέο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη στην ανθρωπότητα, όπου πληροφορίες μπορούν να φτάσουν από την μία άκρη στην άλλη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, όσο χρειάζεται για να ανεβάσεις μια εικόνα και να πατήσεις το κουμπί της δημοσίευσης. Και όμως, σε αυτόν τον κόσμο, εθνικά μίση παραμένουν ανάμεσα στους φτωχούς, εκεί που οι πλούσιοι πωλούν βουρδουλιές σε κορμιά ο ένας στον άλλο.
Η τοπικότητα των γεγονότων εμποδίζει τους περισσότερους από το να αντιληφθούν την σημασία της μεγάλης, παγκόσμιας εικόνας. Με τον ίδιο τρόπο που μια πετρελαιοκηλίδα στον Ατλαντικό ή η ραδιενέργεια της Φουκουσίμα μπορεί να επηρεάσει το κλίμα και άρα και τους πληθυσμούς ανα την υδρόγειο, κάθε βόμβα που πέφτει σε κάθε σπίτι στην Γάζα, κάθε μπλόκ του τοίχους που υψώνεται και κάθε κάμερα που στήνεται εκεί παράγει μια νέα τεχνολογία καταπίεσης που συσκευάζεται την ίδια ώρα, έτοιμη να στηθεί στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Αμερική, την Βραζιλία, το Ιράκ, την Αγγλία, παντού. Κάθε δικαιολογία είναι περιττή: οι πωλητές δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες. Ο τζίρος πρέπει να αυξάνεται πάντα, οι μετανάστες και οι Έλληνες είναι εξίσου καλά εμπορεύματα για τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μα για την Γάζα θα τρέχουμε τώρα; Εδώ έχουμε τα δικά μας προβλήματα· σαν να ακούω τον Ελληναρά. Ακόμα χειρότερα, ωρύονται κάποιοι ότι μόνο με την Γάζα ασχολούμαστε (όπου Γάζα βάλτε δικαιώματα μεταναστών/φυλακισμένων/άθεων κτλ, ανάλογα με την περίπτωση) και για τους Έλληνες δεν κάνετε τίποτα. Ας παραβλέψουμε το γεγονός βέβαια ότι αυτοί που διαδηλώνουν για την Γάζα διαδήλωναν και για “τους Έλληνες” ενώ ο εν λόγω Ελληναράς που τους εγκαλεί δεν πατάει σε διαδήλωση για κανέναν λόγο, ούτε για την Γάζα ούτε για την Ελλάδα. Παρόλα αυτά ο διαχωρισμός των “εκεί” με τους “εδώ” είναι το πρόβλημα, όχι μόνο από ηθικής άποψης, όχι μόνο γιατί η καταπίεση, η θάνατος, η κατόχη, το έγκλημα δεν έχουν πατρίδα και ειδικό βάρος ανάλογα με την τοποθεσία. Αλλά γιατί, κυρίως, αγαπητέ Ελληναρά, η χημική σύσταση του δακρυγόνου σε Ελλάδα και Γάζα δεν καταλαβαίνει από σύνορα, και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ασφυξία και για τους δύο. Αλλά το χρήμα, όπως πάντα, μόνο για έναν.
πηγή: