Τύπου Γ ζωές
Η μεγάλη απεργία έληξε μέσα σε μόλις δύο και κάτι μέρες. Όλα δείχνουν ότι ίσως να είναι και η τελευταία: οι τέσσερις νέοι σχεδιασμοί της κυβέρνησης θα είναι η χαριστική βολή στον κρόταφο μέτα την εκτέλεση των υπαλλήλων της ΔΕΗ. Η κυβέρνηση βγαίνει απολύτως κερδισμένη από την όλη κατάσταση: για ένα τεράστιο θέμα δεν άνοιξε μύτη, τα αιτήματα των συνδικαλιστών κυριολεκτικά συντρίφθηκαν, η επιστράτευση έγινε σε χρόνο ρεκόρ υπο τους ήχους ουρανομηκών χαιρέκακων κραυγών κομματιών της κοινωνίας, ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε άψογα, η ΔΕΗ θα πουληθεί, το συνδικάτο τσακίστηκε, η αντιπολίτευση αφέθηκε να γκρινιάζει χωρίς κανένα αντίκρυσμα,όλα πάνε θαυμάσια.
Στην μεγαλομικρή αυτή μάχη, η κυβέρνηση δεν πολύσκοτίστηκε να πείσει για την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων» της. Όχι μόνο γιατί δεν μπορεί να το κάνει αφού το σχέδιο είναι καθαρό ξεπούλημα, αλλά κυρίως γιατί δεν της χρειάστηκε. Το μόνο που έκανε, ήταν να βγαίνει στα παράθυρα και να φωνάζει “συνδικαλιστές”. Όλα τα άλλα τα ανέλαβε ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο οποίος όσο βαθαίνει η κρίση και μειώνονται οι αντιστάσεις, τόσο αυξάνεται. Είναι βλέπεις ανάγκη να βρεθεί κάποιος εχθρός, είτε διαχρονικός είτε πρόσκαιρος ώστε με τον θάνατο του να καθαρθεί για λίγο η πόλη από τα δεινά.
Τα κελιά των φυλακών τύπου Γ βασίζονται στην απομόνωση του κρατουμένου, σε έναν χώρο, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό φυσικά είναι βασανιστήριο, αλλά λίγο μας απασχολούν αυτές οι ευαισθησίες. Παρόλα αυτά, η πλήρης, απόλυτη απομόνωση, διακοπτόμενη από κάποια μικρά διαλλείματα στα οποία οι ανακριτές προκαλούν στον κρατούμενο σοκ, με χρήση ηλεκτροδίων, σκυλιών, δυνατής μουσικής ή κάτι παρόμοιο, είναι στάνταρ τακτική των αμερικανικών κυρίως μυστικών υπηρεσιών ενάντια στους αιχμαλώτους τους. Σκοπός δεν είναι μόνο να “μιλήσει” o κρατούμενος:υπάρχει κάτι πιο βαθύ από αυτό. Στόχος είναι το λευκό μυαλό, η ισοπέδωση και εξαφάνιση του κάθε τι που γνωρίζει ο κρατούμενος, η απώλεια της αντίληψης της ώρας και της μέρας, η έλλειψη προσανατολισμού, η ανικανότητα να αντιληφθεί τον ίδιο του τον εαυτό, η σταδιακή επιστροφή στην βρεφική σχεδόν ηλικία, κάτι που συμβαίνει με κρατουμένους στο Γκουαντάναμο. Στόχος είναι η επανεγγραφή του μυαλού, ο επαναπρογραμματισμός κατά κάποιον τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η απομόνωση συχνά περιλαμβάνει γυμνούς κρατούμενους, με κουκούλα στο κεφάλι για να μην βλέπουν, χωμένοι σε κάποιο κελί χωρίς ήλιο για να μην καταλαβαίνουν τις εναλλαγές του φωτός, χαρτόνια στα χέρια για να μην έχουν αίσθηση, απομονωμένοι ηχητικά από κάθε εξωτερική πηγή ήχου, να δέχονται ηλεκτροσόκ κατά το κέφι των δεσμοφυλάκων τους. Μετατρέπονται άνθρωποι σε μη-όντα, μια λοβοτομή χωρίς νυστέρι και τρυπάνι, χάνοντας βασικές τους ικανότητες όπως ακόμα και η γράφη ενώ οι αναμνήσεις τους εξαφανίζονται.
Τα κελιά των φυλακών τύπου Γ βασίζονται στην απομόνωση του κρατουμένου, σε έναν χώρο, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό φυσικά είναι βασανιστήριο, αλλά λίγο μας απασχολούν αυτές οι ευαισθησίες. Παρόλα αυτά, η πλήρης, απόλυτη απομόνωση, διακοπτόμενη από κάποια μικρά διαλλείματα στα οποία οι ανακριτές προκαλούν στον κρατούμενο σοκ, με χρήση ηλεκτροδίων, σκυλιών, δυνατής μουσικής ή κάτι παρόμοιο, είναι στάνταρ τακτική των αμερικανικών κυρίως μυστικών υπηρεσιών ενάντια στους αιχμαλώτους τους. Σκοπός δεν είναι μόνο να “μιλήσει” o κρατούμενος:υπάρχει κάτι πιο βαθύ από αυτό. Στόχος είναι το λευκό μυαλό, η ισοπέδωση και εξαφάνιση του κάθε τι που γνωρίζει ο κρατούμενος, η απώλεια της αντίληψης της ώρας και της μέρας, η έλλειψη προσανατολισμού, η ανικανότητα να αντιληφθεί τον ίδιο του τον εαυτό, η σταδιακή επιστροφή στην βρεφική σχεδόν ηλικία, κάτι που συμβαίνει με κρατουμένους στο Γκουαντάναμο. Στόχος είναι η επανεγγραφή του μυαλού, ο επαναπρογραμματισμός κατά κάποιον τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η απομόνωση συχνά περιλαμβάνει γυμνούς κρατούμενους, με κουκούλα στο κεφάλι για να μην βλέπουν, χωμένοι σε κάποιο κελί χωρίς ήλιο για να μην καταλαβαίνουν τις εναλλαγές του φωτός, χαρτόνια στα χέρια για να μην έχουν αίσθηση, απομονωμένοι ηχητικά από κάθε εξωτερική πηγή ήχου, να δέχονται ηλεκτροσόκ κατά το κέφι των δεσμοφυλάκων τους. Μετατρέπονται άνθρωποι σε μη-όντα, μια λοβοτομή χωρίς νυστέρι και τρυπάνι, χάνοντας βασικές τους ικανότητες όπως ακόμα και η γράφη ενώ οι αναμνήσεις τους εξαφανίζονται.
Την αναγωγή από το ατομικό βασανιστήριο στο συλλογικό πραγματεύεται το γνωστό “Δόγμα του Σοκ”,δηλαδή το πώς παρόμοιες τεχνικές χρησιμοποιούνται για να εξαφανιστούν οι αντιδράσεις και αντιστάσεις ολόκληρων κοινωνιών ώστε να γίνουν ριζικές μεταρρύθμισεις. Στο βιβλίο όμως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι αυτό που επιχειρείται, δεν είναι πάλι, μόνο η κάμψη των αντιστάσεων, αλλά η μετατροπή κοινωνιών σε “λευκές σελίδες” πάνω στις οποίες μπορεί η κάθε οικονομική και όχι μόνο εξουσία να επανεγγράψει ότι θέλει. Το ξερίζωμα παραδόσεων και ηθών πχ που είναι αντίθετα στο οικονομικό μοντέλο της “ελεύθερης αγοράς”. Aντιλήψεις εκατονταετιών όπως είναι η αλληλοβοήθεια ή η συλλογικότητα ή η αντίληψη του τι σημαίνει “δημόσιος χώρος”· οι κοινωνίες πρέπει να μάθουν να μην αντιδρούν όχι μόνο υπο την πίεση της κάθε τύπου καταστολής, αλλά επειδή δεν θα θέλουν να αντιδράσουν, επειδή θα έχουν ριζωθεί με το ζόρι νέες, άκακες αξίες και αντιλήψεις.
Η κυβέρνηση φυσικά δεν πρόκειται να έρθει να πιάσει τον καθένα από εμάς και να τον πετάξει σε ένα ανήλιαγο κελί. Δεν έχει άλλωστε και ανάγκη να το κάνει: η απομόνωση, δηλαδή η πλήρης αποκοπή από την πραγματικότητα, επιτυγχάνεται μια χαρά από τα ΜΜΕ· είναι τόσο εύκολο να κάνεις εκατομμύρια ανθρώπους να πιστεύουν πράγματα που δεν ισχύουν και να μην πιστεύουν πράγματα που ισχύουν. Αυτό όμως είναι ένα κομμάτι. Ένα δεύτερο, που αποκαλύπτεται τραγικά τόσο στην απεργία της ΔΕΗ όσο και στο νομοσχέδιο για τις φυλακές, είναι η διαδικασία επανεγγραφής που έχει ξεκινήσει με ένα ιδεολόγημα να φεύγει από το γκλοπ του ματατζή και να σφηνώνεται (σαν το τρυπάνι της λοβοτομής) στο μυαλό του λεγόμενου “πολίτη”: νόμος και τάξη. Να γίνει κάτι παραπάνω και κάτι χειρότερο από φόβος: υποσυνείδητη αποδοχή. Η τακτική της κυβέρνησης είναι να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη πάνω στους εχθρούς, τους οποιουσδήποτε εχθρούς, είτε συνδικάλιστες είτε “εγκληματίες” με την ενθουσιώδη αποδοχή της υπόλοιπης κοινωνίας που δεν έχει επίγνωση της ιστορικής στιγμής, του πού ακριβώς βρίσκεται, της κουκούλας που έχει στο κεφάλι και του τι ακριβώς της συμβαίνει. Εδώ δεν μιλάμε για τσάκισμα αντιστάσεων, μιλάμε για μια “αντεπανάσταση” με σκοπό την εμπέδωση και αποδοχή της μη αντίστασης, την αναγωγή της σε αξία. Κάτι σαν τα ζόμπι δηλαδή, που ψάχνουν μυαλά για να φάνε.
Μετά την ήττα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ έρχονται οι νόμοι για την απαγόρευση, ουσιαστικά, της απεργίας. Σε άλλες εποχές καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε έστω και να το σκεφτεί, αλλά τώρα θα το κάνει κιόλας και μάλιστα, χωρίς να ανοίξει μύτη. Η απεργία έχει μετατραπεί σε κάτι αρνητικό, δεν θα βρεθούν και πολλοί που θα αγανακτήσουν για την κατάργηση της. Τα λευκά κελιά και ο βασανισμός πήραν την μορφή νόμου στην χώρα αλλά αυτό δεν αγγίζει και πολλούς· ο νόμος θα πρέπει να επιβληθεί για να έχουμε τάξη σε αυτόν τον τόπο. Σιγά σιγά, συνειδήσεις ετών μεταβάλλονται, αργά αλλά σταθερά: οι “κομμουνιστές” (έχετε παρατηρήσει πόσο συχνά ακούμε για αυτούς τώρα τελευταία;) είναι κακοί και εχθροί, οι “λάθρο” δεν είναι άνθρωποι, οτιδήποτε δημόσιο είναι κακό, δεν υπάρχουν δικαιώματα στην κατοικία ή στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος ή νερού, τα πάντα πρέπει να εξετάζονται από την άποψη της δημιουργίας κέρδους, οι πεταμένοι αυτού του συστήματος φταίνε οι ίδιοι για την κατάσταση τους. Ο στόχος δεν είναι μια κοινωνία που δεν θα αντιδρά· αυτό είναι αδύνατον. Ο στόχος είναι μια κοινωνία που, στο συντριπτικό της κομμάτι, θα συναινεί. Για τους υπόλοιπους, υπάρχουν οι άσπροι, υλικοί τοίχοι των κελιών τύπου Γ.
πηγή:
http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com/2014/07/08/%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B3-%CE%B6%CF%89%CE%AD%CF%82/#like-322