Στο διάολο…
Στο διάολο να πάνε όλα.
Η δουλειά και οι υποχρεώσεις.
Το ξυπνητήρι, η ρουτίνα, οι εξηγήσεις και οι τύψεις.
Στο διάολο οι τυπικότητες, η επιδερμική ευγένεια, τα ταμπού και η κανονικότητα.
Η σεμνότης και το άγχος.
Το ωράριο, οι βιασύνες και οι καθυστερήσεις.
Οι συμβιβασμένοι καλλιτεχνάδες και όλη τους η τέχνη μαζί.
Οι κανόνες, τα όρια και οι περιορισμοί.
Οι εξετάσεις, οι βαθμοί, τα αποτελέσματα.
Η εφορία, τα κοινόχρηστα, ο από πάνω και οι μαλακισμένα επιτηδευμένες καλημέρες του.
Το ξυπνητήρι, η ρουτίνα, οι εξηγήσεις και οι τύψεις.
Στο διάολο οι τυπικότητες, η επιδερμική ευγένεια, τα ταμπού και η κανονικότητα.
Η σεμνότης και το άγχος.
Το ωράριο, οι βιασύνες και οι καθυστερήσεις.
Οι συμβιβασμένοι καλλιτεχνάδες και όλη τους η τέχνη μαζί.
Οι κανόνες, τα όρια και οι περιορισμοί.
Οι εξετάσεις, οι βαθμοί, τα αποτελέσματα.
Η εφορία, τα κοινόχρηστα, ο από πάνω και οι μαλακισμένα επιτηδευμένες καλημέρες του.
Στο διάολο να πάνε οι συγκαταβάσεις και τα “(δε γαμιέται) ναι”.
Στο διάολο να πας κι εσύ που κοιτάς με την άκρη του ματιού σου.
Κι εσύ που ακόμα δεν απογαλακτοποιήθηκες.
Που ακόμα δεν έμαθες να είσαι αυτόνομος και ανεξάρτητη.
Που ακόμα ψάχνεις θηλή σε πρόσωπα, σε καταστάσεις και ευκολίες.
Κι εσύ που ακόμα δεν απογαλακτοποιήθηκες.
Που ακόμα δεν έμαθες να είσαι αυτόνομος και ανεξάρτητη.
Που ακόμα ψάχνεις θηλή σε πρόσωπα, σε καταστάσεις και ευκολίες.
Στο διάολο να πάω κι εγώ αν γίνω αυτό που ήθελε ο πατέρας μου.
πηγή:
http://hrwas.wordpress.com/2014/07/17/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BF%CE%BB%CE%BF/#like-1444