Η εγκυμονούσα στιγμή, πριν τα χείλη σμίξουν, ποτέ δε ξέρεις τι πόνο θα γεννήσει. Και ο χρόνος του πόθου μοιραία ναι, ιδιόρρυθμος κυλά, κάποτε θα απλώνεται νωχελικά και ράθυμα, σαν αστείρευτο μέλι που γλυκάνει την καρδιά και κάποτε θα σβήνει σα χαλασμένο σπίρτο που καίεται στο ζέσταμα. Αβασάνιστος λοιπόν ο ασπασμός που γρήγορα ψυχορραγεί και λησμονείται, μακάριος ως αδιάφορος και ανάπηρος ως στείρος, ενώ ο πρώτος ερωτικός όμοιο δεν έχει, σου καρφώνεται στο μυαλό και σε σιγοτρώγει μέχρι να πεθάνεις ακόμα μια φορά και να αναγεννηθείς.

Η βιτρίνα επιβίωσης βίαια καταρρέει σα δεν υπάρχει ερωτικό αντίκρυσμα, σα χαστούκι που εξαθλιώνει τρομοκρατικά τον άγουρο έρωτα, σα καπρίτσιο τιμωρό για λάθη που ποτέ σου δε κατάλαβες ή και παραδέχτηκες. Ας έχει. Οι αλλότριες στιγμές χτίζουν αλλά και καταστρέφουν την όποια ευτυχία και εμείς ανήμποροι να επέμβουμε απλά είμαστε θύματα της ίδιας μας της τύχης, πόσο πιο ειρωνικό μπορεί να γίνει; Θάνατοι και γεννήσεις λοιπόν σε άστατη ακολουθία είναι η ζωή μας, στιγμές που εγκυμονούν άσπρο και μαύρο, πάνω και κάτω και συνθέτουν τον πίνακα της ύπαρξης μας.

Αν το καλοσκεφτείς λοιπόν τα πάντα ένα φιλί είναι, μια ένωση, μια σύγκρουση, ένα σούπερ νόβα με απρόβλεπτες συνέπειες που οφείλουμε να καταδεχτούμε. Και οι εγκυμονούσες στιγμές χιλιάδες και εκατομμύρια ίσως θα χάσκουν πάντα σαν ελπίδες πεταλούδες που το πετάρισμα τους ηγεμονικά μα και ταπεινά μας ορίζει και μας καθορίζει. Μια στιγμή είναι και οι πανταχού Θεοί εδώ που τα λέμε, μια στιγμή που κρατάει αιώνια και κανένας δεν καταλαβαίνει τις βουλές της.