Η παρακμή και κατάρρευση του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου, αλλά και η γενικότερη βαθιά δομική κρίση της κοινωνίας, των αξιών, του πολιτισμού και του οικονομικού συστήματος, οδήγησε πολύ κόσμο σε μια επιλογή στάσης ζωής: στην ακροδεξιά-φασιστική ιδεολογία. Οι άνθρωποι αυτοί είναι φοβισμένοι: φοβούνται τον διπλανό τους, τον μετανάστη, τον διαφορετικό εν γένει. Για αυτό αναζητούν την «καθαρότητα» (η οποία όμως δεν υπάρχει, είναι φρούδα ψευδαίσθηση) ως νησίδα ασφάλειας και σωτηρίας. Ακόμη, οι άνθρωποι αυτοί μισούν: μισούν αυτούς που τους προκαλούν φόβο αλλά και αυτούς που θεωρούν ότι τους πρόδωσαν, ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις που έδωσαν για μια καλή και άνετη (δανεική) ζωή, για βόλεμα και σιγουριά στο δημόσιο, για κοινωνική ανέλιξη και πολυτέλεια. Όλοι αυτοί καταφεύγουν με αγωνία σε μια υποτιθέμενη σταθερά: στην «εθνική ταυτότητα», στην «καθαρότητα και ανωτερότητα της ελληνικής φυλής» και στην επιβολή απέναντι σε όλους τους «άλλους».

Τι μέλλον όμως έχει μια κοινωνία ή ένας πολιτισμός που στηρίζεται σε τόσο σαθρά θεμέλια; Το «έθνος» και η «φυλή» δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτισμικές-ιδεολογικές κατασκευές. Δηλαδή είναι έννοιες και ως τέτοιες δεν έχουν μια αντικειμενική σημασία ή αξία. Η ίδια η «Ταυτότητα», ωστόσο, έχει μια οντολογική-κοσμολογική βάση, ως η αρχική μήτρα-«πληροφορία» που παραμένει μόνο ως αναλλοίωτο ίχνος για να πραγματώνονται οι αναγκαίοι μετασχηματισμοί στην εξέλιξη τους σύμπαντος. Κι εδώ, στη Γη, οι μετασχηματισμοί για την εξέλιξη των ειδών και του ανθρώπου. Όσον αφορά τον άνθρωπο, η αρχική «ταυτότητα» εκδηλώνεται ως ο ενιαίος και καθολικός-οικουμενικός άνθρωπος στην ενότητά του. Αλλιώς, χωρίς την καθολική έννοια «ΑΝΡΘΩΠΟΣ», δεν νοείται ούτε υπάρχει ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος ήταν αφρικανός και αυτό ήταν το πρώτο φαινομενολογικό σπάσιμο της αρχικής «ταυτότητας» («συμμετρίας»1 σύμφωνα με τους κοσμολόγους), για να εμφανιστεί ο άνθρωπος ως ύπαρξη. Για αυτό και στις πρώτες ανθρώπινες κοινότητες υπήρχε έντονος αυτός ο απόηχος της αρχικής «πληροφορίας» («ταυτότητας») ως συλλογικό πνεύμα της κοινότητας, όπου η αλληλεγγύη ήταν η κεντρική αρχή που συγκροτούσε τις ανθρώπινες σχέσεις.

Από εκεί και πέρα έχουμε εκδηλώσεις του συνεχούς σπασίματος της αρχικής ταυτότητας: διαφορετικές μορφές (φαινοτύπους) λόγω των ιδιαίτερων περιβαλλοντικών και κλιματικών συνθηκών και διαφορετικές πολιτισμικές μορφές (με την ιδεολογική ονομασία «φυλή» ή «έθνος»). Έτσι οι διαφορετικοί ανθρωπολογικοί τύποι που εμφανίστηκαν ιστορικά μέχρι σήμερα είναι οι διαφορετικές εκδηλώσεις (φαινομενικότητες) της ίδιας αρχικής ταυτότητας (συμμετρίας). Και αυτή η αρχική πληροφορία εκδηλώνεται σε όλους τους επιμέρους πολιτισμούς, διαχρονικά και γεωγραφικά: παρά τις επιμέρους διαφορές εμφανίζονται παράλληλα πολλές ομοιότητες. Το γεγονός αυτό έκανε τους ανθρωπολόγους να μιλήσουν για «καθολικά μοτίβα» και για μια «καθολική εσωτερική λογική» που χαρακτηρίζουν όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς.

Επομένως τα παραμύθια περί μοναδικότητας και ανωτερότητας ενός λαού δεν στέκουν στην λογική εξέταση και κριτική σκέψη. Εξάλλου είναι γνωστό ότι όποτε ένας πολιτισμός αναδείχθηκε και έπαιξε ιστορικό ρόλο, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ήταν γιατί ακριβώς ενσωμάτωσε και ανέμιξε πολλά στοιχεία από άλλους πολιτισμούς και λαούς. Αντίθετα όταν μια κοινωνία κλείνεται απέναντι σε διαπολιτισμικές επιδράσεις και επαφές, τότε φτωχαίνει και παρακμάζει. Τέλος, ακόμη ένα στοιχείο: σε περιόδους κατακερματισμού της ανθρωπότητας (π.χ. ελληνιστικά κράτη) και παρακμής, η ιστορία προέκρινε τη «λύση» της αυτοκρατορίας για να συνενώσει σε μια ενότητα (παρόλα αυτά, αυταρχική-ολοκληρωτική) τους ανθρώπους.

Σήμερα, σε έναν κόσμο που αλλάζει, που ενοποιείται όλο και περισσότερο, που αντιμετωπίζει τεράστια πλανητικής κλίμακας προβλήματα, τι νόημα και χρησιμότητα έχει να πορεύονται οι άνθρωποι με τόσο ρηχά και κλειστά νοητικά σχήματα, όπως το έθνος και η πατρίδα; Η επανα-νοηματοδότηση και εδραίωση της αρχικής «ταυτότητας» του καθολικού-οικουμενικού ανθρώπου ως μέρους της πλανητικής (αλλά και συμπαντικής) ολότητας είναι αναγκαία, ιδιαίτερα σε αυτήν την κρίσιμη φάση που βρίσκεται η ανθρωπότητα και η ίδια η φύση μέσα στην οποία ζει. Τα προβλήματα και οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες και καμία χώρα ή λαός («έθνος» ή «φυλή») δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει μόνη της (πόσο μάλλον να δώσει λύσεις). Μόνο με τον διεθνισμό, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη όλων των ανθρώπων μπορεί να γίνει αυτό.

Επομένως η μόνη ταυτότητα που είναι αναγκαία και που αναδύεται από την ίδια την ιστορική εξέλιξη είναι το «παγκόσμιο χωριό», όπου «πατρίδα μας είναι όλη η Γη» και όλοι είμαστε «πολίτες του κόσμου», αδέλφια μιας παγκόσμιας (και κοσμικής) κοινότητας.

Για όσους όμως δεν ξέρουν ή έχουν ξεχάσει την ιστορία (και είναι πολλοί αυτοί) ας μάθουν τι σημαίνει ναζισμός και φασισμός και ας πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Τα φοβισμένα και θωρακισμένα ανθρωπάκια δεν θα απαλλαγούν ποτέ από τους φόβους τους αν δεν μάθουν να μη φοβούνται τη ζωή και τις προκλήσεις της. Ακόμα και αν εξαφανιστούν οι «πηγές» του φόβου και του μίσους τους, θα ανακαλύψουν νέες. Η ναζιστική ολοκληρωτική εξουσία αυτό έκανε στον παρελθόν και αυτό θα κάνει αν επικρατήσει στο μέλλον: θα εφευρίσκει συνεχώς νέους εχθρούς και αποδιοπομπαίους τράγους προς εξόντωση. Στο τέλος θα αρχίσει να τρώει τα ίδια τα παιδιά της. Καθένας θα είναι ύποπτος και δυνάμει επικίνδυνος εχθρός του καθεστώτος. Κρεματόρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους συνήθεις εχθρούς, στην αρχή, και μετά για οποιονδήποτε δεν γουστάρει η εξουσία. Υποψήφιοι είναι ακριβώς όλοι, κανένας δεν είναι ασφαλής. Τα «εγέρθητου», «σκάσε ρε», «θα εξαφενιστείτει» και άλλες πολλές βρισιές και απειλές, η επιθετική και μισαλλόδοξη συμπεριφορά απέναντι στους γνωστούς εχθρούς των ναζιστών (μεταναστών, κομμουνιστών, αναρχικών, «διαφορετικών») δεν αφορούν μόνο τους σημερινούς αποδέκτες τους, αλλά όλους όσοι δεν είναι αρεστοί, τώρα και στο μέλλον. Το ίδιο γινόταν στη ναζιστική Γερμανία. Το ίδιο και στη χούντα: μετά τους αριστερούς, τους δημοκράτες και λοιπούς αντιφρονούντες στις φυλακές και τις εξορίες οδηγούνταν και εκείνοι που δεν επιδείκνυαν με ζήλο και με πειστικό τρόπο την αφοσίωσή τους στο καθεστώς. Μια τέτοια ναζιστική, ολοκληρωτική, σκοτεινή και αδηφάγα εξουσία δεν σταματά πουθενά μέχρι να αυτοκαταστραφεί ή να νικηθεί από το αντίπαλο δέος: την κοινωνική-ταξική συνείδηση.  

Επίσης τέτοια καθεστώτα μόνο με πολέμους κατακτητικούς και καταστολή επιβιώνουν, για να αποσπούν έτσι τους υπηκόους τους και να εκπληρώνουν τα συμφέροντά τους. Πόλεμος πρώτα απ’ όλα με τους γείτονες: τους τούρκους, τους σλαβομακεδόνες, τους αλβανούς και πάει λέγοντας. Το μέλλον διαγράφεται προβλέψιμο και ζοφερό: αδιάκοπος πόλεμος και τεράστια καταστροφή για την κοινωνία και τη χώρα, αντίστοιχη της μικρασιατικής. Γιατί οι παλικαρισμοί και οι σωβινισμοί πάντα έτσι καταλήγουν, ιδιαίτερα από μια μικρή χώρα όπως η ελλάδα. Ας το σκεφτούν καλά λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν τα τσίγκινα αβγά: ας σκεφτούν πού οδηγούν τη χώρα. Ας σκεφτούν καλά επίσης ότι με το μίσος δεν λύνεται πραγματικά κανένα πρόβλημα – αντίθετα διαιωνίζεται και διογκώνεται.  

Αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αδελφοσύνη, ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ελευθερία – ελευθερία ίσον πίστη σε έναν νέο άνθρωπο και μια νέα κατάσταση πραγμάτων: στην ενότητα των πάντων και στην ισορροπία και αρμονία – ίσον επιστροφή στην αρχική συμμετρική ταυτότητα, την αρχή του κόσμου, την κυριαρχία του πνεύματος και του λόγου.  

Η ενότητα-αλληλεγγύη της Ανθρωπότητας θα νικήσει τις δυνάμεις του μίσους που θέλουν να την ξεσχίσουν και να την κατακερματίσουν.

1 
“Συμμετρία είναι η ιδιότητα ενός αντικειμένου ή συστήματος, να παραμένει αναλλοίωτη μετά από ένα σύνολο αλλαγών (μετασχηματισμών). Σύμφωνα τώρα με τον μαθηματικό Weyl ένα αντικείμενο είναι συμμετρικό, αν υπάρχει μια διαδικασία η οποία αφήνει αναλλοίωτη τη μορφή του.