Υπόθεση Ζοντούλ
[Το σημερινό σημείωμα επέχει θέση απάντησης στο σχόλιο "Κάτω τα κουλά σας από την αστυνομία", το οποίο πρόσφατα ανάρτησε ανώνυμος αναγνώστης σε κάποιο από τα κείμενα της σειράς "Η δημοκρατία της αστυνομικής καταστολής"]
Ο Νεκάτι Ζοντούλ θα μπορούσε να είναι ένας από τα δισεκατομμύρια απλών ανθρώπων αυτού του πλανήτη αν δεν είχε την “ατυχία” να είναι ομοφυλόφιλος πρόσφυγας. Δυστυχώς για το ελληνικό κράτος, ο Ζοντούλ έχει άλλα δυο χαρακτηριστικά: αξιοπρέπεια και μαγκιά (αυθεντική μαγκιά κι όχι κουτσαβακισμό). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 27/5/2001 μια ομάδα 165 μεταναστών συλλαμβάνεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα από το λιμενικό και μεταφέρονται για κράτηση στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στην Σούδα. Κατά τις ανακρίσεις που ακολούθησαν, οι λιμενικοί αντιλήφθηκαν τον σεξουαλικό προσανατολισμό τού Ζοντούλ και κάποιοι εξ αυτών αποφάσισαν να “διασκεδάσουν” μαζί του.
Στις 5 Ιουνίου κι ενώ ο Ζοντούλ βρισκόταν στις τουαλέττες, τον πλησίασαν οι λιμενικοί Ν. Βαρδάκης και Γ. Δανδουλάκης και τον υποχρέωσαν να γδυθεί. Στην συνέχεια, ο Δανδουλάκης βίασε με το γκλομπ του τον Ζοντούλ -διερωτώμενος φωναχτά αν το γκλομπ χωρούσε στον πρωκτό του- ενώ ο Βαρδάκης φύλαγε τσίλιες. Όταν ο Ζοντούλ είπε στους συγκρατούμενούς του το τι συνέβη, εκείνοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία πείνας με αίτημα την τιμωρία των ενόχων. Σε απάντηση, οι λιμενικοί ξέσπασαν πάνω τους ξυλοκοπώντας τους τόσο άγρια ώστε δέκα εξ αυτών χρειάστηκαν ιατρική περίθαλψη.
Η αναστάτωση ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο διοικητής Μ. Κουτσουράκης διέταξε ΕΔΕ. Το αξιοσημείωτο μ’ αυτή την ΕΔΕ είναι ότι απέρριψε το αίτημα του Ζοντούλ να υποδείξει τον βιαστή του! Τελικά, με δεδομένο ότι δεν είχε καταγραφεί από γιατρό τραυματισμός τού Ζοντούλ, το πόρισμα μετέτρεψε τον βιασμό σε…άσκηση ψυχολογικής βίας (!), δεχόμενο τον ισχυρισμό τού Δανδουλάκη ότι απλώς χτύπησε τον κρατούμενο με το γκλομπ στα οπίσθια. Ο Δανδουλάκης τέθηκε σε διαθεσιμότητα και, παράλληλα παραπέμφθηκε σε δίκη για άσκηση σωματικής βίας κατά κρατουμένων. Μαζί του παραπέμφθηκαν και οι λιμενικοί Ν. Βαρδάκης, Κ. Φλουράκης, Γ. Λεφάκης και Π. Μουμτζής. Σημειωτέον ότι ο αρχηγός τού λιμενικού Ανδρέας Συρίγος είχε δηλώσει ότι “σύμφωνα με όσα τον πληροφόρησε ο διεξάγων την ΕΔΕ αξιωματικός, οι μετανάστες τραυματίστηκαν είτε καθώς τσακώνονταν μεταξύ τους είτε στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν”.
Ο Ζοντούλ παραβρέθηκε στην δίκη για να καταθέσει αλλά κανείς αρμόδιος δεν είχε φροντίσει να υπάρχει διερμηνέας! Αντ’ αυτού, το δικαστήριο υποσχέθηκε στον Ζοντούλ ότι θα του γίνονταν απλές και κατανοητές ερωτήσεις ώστε να μπορεί να τις απαντήσει με τα λίγα ελληνικά που ήξερε. Δυο χρόνια και δυο αναβολές αργότερα, ο μεν Δανδουλάκης καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυόμισυ ετών για προσβολή τής γενετήσιας αξιοπρέπειας οι δε υπόλοιποι σε ενάμισυ χρόνο ο καθένας.
Η συνέχεια είναι εξοργιστική. Το Εφετείο, στο οποίο κατέφυγαν οι καταδικασθέντες, έκρινε ότι ο βιασμός δεν συνιστά βασανιστήριο (!!) και έρριξε τους λιμενικούς στα μαλακά: μείωσε την ποινή τού Δανδουλάκη σε έξι μήνες και του Βαρδάκη σε πέντε ενώ αθώωσε τους άλλους τρεις. Σημειωτέον ότι οι επιβληθείσες ποινές ήσαν εξαγοράσιμες προς 4,40 ευρώ την ημέρα, πράγμα που σημαίνει ότι οι καταδικασθέντες έμειναν ελεύθεροι πληρώνοντας μόλις 792 και 660 ευρώ αντίστοιχα. Το κερασάκι στην τούρτα: τότε που έγινε το Εφετείο (2006) ο Ζοντούλ έμενε στο Λονδίνο αλλά οι ελληνικές αρχές δεν τον ενημέρωσαν για την εξέλιξη της υπόθεσης, παρ’ ότι είχαν τέτοια υποχρέωση.
Ο Ζοντούλ, που δεν είχε καταπιεί την γλώσσα του τότε, δεν επρόκειτο να την καταπιεί ούτε τώρα, μετά την προκλητική απόφαση του Εφετείου. Έτσι, προσέφυγε στην βρεττανική οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων CJA (Center for Justice & Accountability), η οποία προώθησε την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τελικά, στις 17 Ιανουαρίου 2012, το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Ελλάδα για κακοδικία, κρίνοντας ότι κακώς ο βιασμός δεν θεωρήθηκε βασανιστήριο, ότι κακώς δεν εξετάστηκε ο Ζοντούλ από γιατρό, ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον Δανδουλάκη ήταν απαράδεκτα ανεπαρκής, ότι το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης τής χώρας μας δεν λειτουργεί επαρκώς αποτρεπτικά έναντι των βασανιστηρίων και ότι δεν παρέχεται επαρκής αποκατάσταση σε θύματα τέτοιων πράξεων. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο υποχρεώθηκε να καταβάλει στον Ζοντούλ 50.000 ευρώ ως αποζημίωση και άλλα 3.500 ευρώ ως δικαστική δαπάνη.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια: σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει η CJA, ούτε ο Δανδουλάκης ούτε κανείς άλλος από τους πέντε κατηγορηθέντες αποτάχθηκε ποτέ από το σώμα.
Σχετικά:
- Necati Zontul (άρθρο στην αγγλική Wikipedia με άφθονες πληροφορίες για την υπόθεση)
- Full Necati Film Preview (βίντεο διαρκείας 7’22”, όπου ο Ζοντούλ μιλάει για όσα πέρασε και σχολιάζει διάφορα βίντεο που δείχνουν αστυνομικούς να βασανίζουν κρατουμένους)
- Zontul v Greece (λεπτομέρειες για την υπόθεση από τον ιστοτόπο τής CJA)
- Chamber judgment Zontul v. Greece 17.01.2012 (η απόφαση του ΕΔΑΔ σε μορφή .pdf)
πηγή: Cogito ergo sum
αναδημοσίευση από: http://pemptokyma.wordpress.com/2014/06/05/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB/#more-5460
Ο Νεκάτι Ζοντούλ θα μπορούσε να είναι ένας από τα δισεκατομμύρια απλών ανθρώπων αυτού του πλανήτη αν δεν είχε την “ατυχία” να είναι ομοφυλόφιλος πρόσφυγας. Δυστυχώς για το ελληνικό κράτος, ο Ζοντούλ έχει άλλα δυο χαρακτηριστικά: αξιοπρέπεια και μαγκιά (αυθεντική μαγκιά κι όχι κουτσαβακισμό). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 27/5/2001 μια ομάδα 165 μεταναστών συλλαμβάνεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα από το λιμενικό και μεταφέρονται για κράτηση στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στην Σούδα. Κατά τις ανακρίσεις που ακολούθησαν, οι λιμενικοί αντιλήφθηκαν τον σεξουαλικό προσανατολισμό τού Ζοντούλ και κάποιοι εξ αυτών αποφάσισαν να “διασκεδάσουν” μαζί του.
Στις 5 Ιουνίου κι ενώ ο Ζοντούλ βρισκόταν στις τουαλέττες, τον πλησίασαν οι λιμενικοί Ν. Βαρδάκης και Γ. Δανδουλάκης και τον υποχρέωσαν να γδυθεί. Στην συνέχεια, ο Δανδουλάκης βίασε με το γκλομπ του τον Ζοντούλ -διερωτώμενος φωναχτά αν το γκλομπ χωρούσε στον πρωκτό του- ενώ ο Βαρδάκης φύλαγε τσίλιες. Όταν ο Ζοντούλ είπε στους συγκρατούμενούς του το τι συνέβη, εκείνοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία πείνας με αίτημα την τιμωρία των ενόχων. Σε απάντηση, οι λιμενικοί ξέσπασαν πάνω τους ξυλοκοπώντας τους τόσο άγρια ώστε δέκα εξ αυτών χρειάστηκαν ιατρική περίθαλψη.
Η αναστάτωση ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο διοικητής Μ. Κουτσουράκης διέταξε ΕΔΕ. Το αξιοσημείωτο μ’ αυτή την ΕΔΕ είναι ότι απέρριψε το αίτημα του Ζοντούλ να υποδείξει τον βιαστή του! Τελικά, με δεδομένο ότι δεν είχε καταγραφεί από γιατρό τραυματισμός τού Ζοντούλ, το πόρισμα μετέτρεψε τον βιασμό σε…άσκηση ψυχολογικής βίας (!), δεχόμενο τον ισχυρισμό τού Δανδουλάκη ότι απλώς χτύπησε τον κρατούμενο με το γκλομπ στα οπίσθια. Ο Δανδουλάκης τέθηκε σε διαθεσιμότητα και, παράλληλα παραπέμφθηκε σε δίκη για άσκηση σωματικής βίας κατά κρατουμένων. Μαζί του παραπέμφθηκαν και οι λιμενικοί Ν. Βαρδάκης, Κ. Φλουράκης, Γ. Λεφάκης και Π. Μουμτζής. Σημειωτέον ότι ο αρχηγός τού λιμενικού Ανδρέας Συρίγος είχε δηλώσει ότι “σύμφωνα με όσα τον πληροφόρησε ο διεξάγων την ΕΔΕ αξιωματικός, οι μετανάστες τραυματίστηκαν είτε καθώς τσακώνονταν μεταξύ τους είτε στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν”.
Ο Ζοντούλ παραβρέθηκε στην δίκη για να καταθέσει αλλά κανείς αρμόδιος δεν είχε φροντίσει να υπάρχει διερμηνέας! Αντ’ αυτού, το δικαστήριο υποσχέθηκε στον Ζοντούλ ότι θα του γίνονταν απλές και κατανοητές ερωτήσεις ώστε να μπορεί να τις απαντήσει με τα λίγα ελληνικά που ήξερε. Δυο χρόνια και δυο αναβολές αργότερα, ο μεν Δανδουλάκης καταδικάστηκε σε φυλάκιση δυόμισυ ετών για προσβολή τής γενετήσιας αξιοπρέπειας οι δε υπόλοιποι σε ενάμισυ χρόνο ο καθένας.
Η συνέχεια είναι εξοργιστική. Το Εφετείο, στο οποίο κατέφυγαν οι καταδικασθέντες, έκρινε ότι ο βιασμός δεν συνιστά βασανιστήριο (!!) και έρριξε τους λιμενικούς στα μαλακά: μείωσε την ποινή τού Δανδουλάκη σε έξι μήνες και του Βαρδάκη σε πέντε ενώ αθώωσε τους άλλους τρεις. Σημειωτέον ότι οι επιβληθείσες ποινές ήσαν εξαγοράσιμες προς 4,40 ευρώ την ημέρα, πράγμα που σημαίνει ότι οι καταδικασθέντες έμειναν ελεύθεροι πληρώνοντας μόλις 792 και 660 ευρώ αντίστοιχα. Το κερασάκι στην τούρτα: τότε που έγινε το Εφετείο (2006) ο Ζοντούλ έμενε στο Λονδίνο αλλά οι ελληνικές αρχές δεν τον ενημέρωσαν για την εξέλιξη της υπόθεσης, παρ’ ότι είχαν τέτοια υποχρέωση.
Ο Ζοντούλ, που δεν είχε καταπιεί την γλώσσα του τότε, δεν επρόκειτο να την καταπιεί ούτε τώρα, μετά την προκλητική απόφαση του Εφετείου. Έτσι, προσέφυγε στην βρεττανική οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων CJA (Center for Justice & Accountability), η οποία προώθησε την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τελικά, στις 17 Ιανουαρίου 2012, το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Ελλάδα για κακοδικία, κρίνοντας ότι κακώς ο βιασμός δεν θεωρήθηκε βασανιστήριο, ότι κακώς δεν εξετάστηκε ο Ζοντούλ από γιατρό, ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον Δανδουλάκη ήταν απαράδεκτα ανεπαρκής, ότι το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης τής χώρας μας δεν λειτουργεί επαρκώς αποτρεπτικά έναντι των βασανιστηρίων και ότι δεν παρέχεται επαρκής αποκατάσταση σε θύματα τέτοιων πράξεων. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο υποχρεώθηκε να καταβάλει στον Ζοντούλ 50.000 ευρώ ως αποζημίωση και άλλα 3.500 ευρώ ως δικαστική δαπάνη.
Και μια τελευταία λεπτομέρεια: σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει η CJA, ούτε ο Δανδουλάκης ούτε κανείς άλλος από τους πέντε κατηγορηθέντες αποτάχθηκε ποτέ από το σώμα.
Σχετικά:
- Necati Zontul (άρθρο στην αγγλική Wikipedia με άφθονες πληροφορίες για την υπόθεση)
- Full Necati Film Preview (βίντεο διαρκείας 7’22”, όπου ο Ζοντούλ μιλάει για όσα πέρασε και σχολιάζει διάφορα βίντεο που δείχνουν αστυνομικούς να βασανίζουν κρατουμένους)
- Zontul v Greece (λεπτομέρειες για την υπόθεση από τον ιστοτόπο τής CJA)
- Chamber judgment Zontul v. Greece 17.01.2012 (η απόφαση του ΕΔΑΔ σε μορφή .pdf)
πηγή: Cogito ergo sum
αναδημοσίευση από: http://pemptokyma.wordpress.com/2014/06/05/%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB/#more-5460