Μεσόγειος: ο τάφος των μεταναστών,
της Maria Margaronis
Θάλασσα, θάλασσα τους
θαλασσινούς θαλασσάκι μου
μην τους θαλασσοδέρνεις,
θαλασσώνουμε για σένα
ξημερώνουμαι.
θαλασσινούς θαλασσάκι μου
μην τους θαλασσοδέρνεις,
θαλασσώνουμε για σένα
ξημερώνουμαι.
- Παραδοσιακό τραγούδι από τα Δωδεκάνησα
Via: The Nation (μετάφραση: Νόστιμον Ήμαρ)
Γι’ αυτούς που έζησαν από αυτή, η θάλασσα ήταν τα πάντα: και γενναιόδωρη αλλά και επικίνδυνη, η σύνδεση με τον έξω κόσμο και η δύναμη που τους περιχαράκωνε. Ακόμα και σήμερα, για τους Μεσογειακούς λαούς, η θάλασσα σβήνει μια βαθειά δίψα. Πολλοί Έλληνες, επιζώντες μιας ατέρμονης κρίσης (μην νομίζετε ότι η περιπέτεια έχει τελειώσει, επειδή δεν είναι πια στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου), περιμένουν κάθε χρόνο να ζήσουν αυτή την απόλαυση: τις μέρες του καλοκαιριού να μετριούνται ανάλογα με τα μπάνια τους στην θάλασσα, την βόλτα στο ‘ιδρωμένο’ λεωφορείο νιώθοντας το κάψιμο του ήλιου στην πλάτη τους και την δροσιά στα πόδια τους, τον δρόμο της επιστροφής μισό-κοιμισμένοι και ψημένοι από το αλάτι της θάλασσας, την αργή σιωπή των κυμάτων και την λήθη του σώματος. Γιατί κανείς δεν επιτρέπεται να έχει στην ιδιοκτησία του τον αιγιαλό· ενώ όλα τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν τιμή, το νερό και το φως είναι δωρεάν.
Αλλά ακόμα και η θάλασσα, τώρα σκοτεινιάζει. Η Μεσόγειος έχει γίνει ο υγρός τάφος για αμέτρητους μετανάστες που εγκαταλείπουν τις χώρες τους λόγω των πολέμων και της φτώχειας: την περασμένη εβδομάδα ένα ακόμη μικρό σκάφος που μετέφερε άτομα από την Συρία, την Σομαλία και την Ερυθραία ανατράπηκε στο Βόρειο Αιγαίο. Τουλάχιστον είκοσι δύο άνθρωποι πνίγηκαν, στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά και μερικοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους παγιδευμένοι στην υποβρύχια καμπίνα. Αυτά τα καταστροφικά ναυάγια είναι συχνό φαινόμενο στο Αιγαίο και στην περιοχή της Μεσόγειου στο Νότο της Ιταλίας. Τον περασμένο μήνα, μια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας δημοσίευσε ακόμα περισσότερα στοιχεία για την τρομακτική μεταχείριση των μεταναστών από τους παράγοντες της ελληνικής πολιτείας: είναι ρουτίνα οι επιχειρήσεις παράνομης επαναπροώθησης κατά μήκος των συνόρων, μερικές φορές από κουκουλοφόρους άνδρες των υπηρεσιών·η χρήση πραγματικών πυρών εναντίον σκαφών· οι ξυλοδαρμοί, οι απειλές και η ακραία ταπείνωση από την ακτοφυλακή και την αστυνομία. Η Διεθνής Αμνηστία καλεί την ΕΕ να επιβάλει κυρώσεις στην Ελλάδα για τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, αλλά αναγνωρίζει και την ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ του 2011 και του 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χορήγησε στην Ελλάδα € 227,576,503 για να κρατήσει τους μετανάστες έξω από τα σύνορά της, αλλά μόνο € 19,950,00 για να βοηθήσει με την υποδοχή τους. Η ΕΕ χρησιμοποιεί τα κράτη που βρίσκονται στα εξωτερικά σύνορά της ως εμπόδιο και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους φοβισμένους και φτωχούς ανθρώπους και προτιμά να τους αφήνει να πνίγονται παρά να τους σώζει. Ξεκάθαρα η Μεσόγειος είναι πλέον η τάφρος γύρω από την Ευρώπη-Φρούριο.
Εν τω μεταξύ, ένα καταστροφικό νέο νομοσχέδιο θα τεθεί προς ψήφιση από το ελληνικό κοινοβούλιο, το οποίο θα επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση της ακτογραμμής και την άρση των περιορισμών για την ανάπτυξη, σε μια μυωπική προσπάθεια ώστε η Ελλάδα να έχει κέρδος από τον μεγαλύτερο περιβαλλοντικό θησαυρό της. Η κατακραυγή κατά του νομοσχεδίου από όλο το πολιτικό φάσμα και η πρωτοφανής οργάνωση στο Διαδίκτυο δείχνει ότι για πολλούς ανθρώπους η πράξη αυτή αποτελεί την τελευταία σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Πέρα από τις βάσιμες αντιρρήσεις-ότι οι κατασκευές από μπετόν στις μέχρι τώρα άδειες παραλίες είναι περιβαλλοντικά καταστροφική, οικονομικά κοντόφθαλμη και πολιτικά ύποπτη, επιβεβαιώνοντας το σενάριο ότι ξεπληρώνονται ‘ομόλογα’ μεταξύ των πολιτικών και της κατασκευαστικής βιομηχανίας, προσθέτοντας την επιρροή των ξένων επενδυτών- υπάρχει μια βαθιά αντίσταση για κάτι που από πολλούς λογίζεται ως η λεηλασία της ψυχής της χώρας. Μπορεί οι θέσεις εργασίας και οι συντάξεις, η υγεία και τα σπίτια και η αξιοπρέπεια να έχουν χαθεί, αλλά μέχρι τώρα υπήρχε ένα μέρος που το χέρι της αγοράς δεν μπορούσε να φτάσει, και ο καθένας μπορούσε να πάει χωρίς κανείς να είναι ιδιοκτήτης.
Τους μετανάστες που κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους προκειμένου να διασχίσουν το νερό δεν τους απασχολεί, βέβαια, αν στις πολυπόθητες ακτές δουν τεράστια ξενοδοχεία ή αυγά θαλάσσιας χελώνας. Όμως αυτές οι δύο πραγματικότητες αποτελούν μέρος του ίδιου προβλήματος, που προωθείται κάτω από το σύμβολο της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη: η προστασία των προνομιούχων, η υποταγή της ανθρώπινης ζωής στο κέρδος, η απώλεια της όλων αυτών που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητα.
πηγή: http://eagainst.com/articles/grave-sea-commentsarefree/